“ไปสืบว่าสตรีนางนี้เป็นคนตระกูลใดกันแน่! จากนั้น เจ้ารู้ว่าควรจะทำเช่นไร!”
สมควรตาย ถึงกับกล้าทำให้เสวี่ยเสวี่ยของเขาเข้าใจผิด โมโห และเสียใจ คนประเภทนี้สมควรสังหารให้ตายเพื่อระบายความแค้น!
สั่งงานอย่างรวดเร็วเรียบร้อยแล้ว หนิงเซ่าชิงก็รีบตามไปยังทิศทางที่มั่วเชียนเสวี่ยจากไป
ตอนนี้กุ่ยซากลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างกายเตาหนูในตอนใดไม่รู้ ตบบ่าเขาอย่างจนปัญญา เป็นการแสดงออกว่าเห็นอกเห็นใจอย่างยิ่ง โดยไม่เอ่ยวาจาใด
หัวหน้าตระกูลโมโหขึ้นมา ไตรเทพแห่งทิศประจิมยังต้องหลบเลี่ยง เจ้า เตาหนูถึงกับกล้าหาเหาใส่หัว
ไม่รู้จักความเป็นความตายจริงๆ!
อีกทั้งคนที่ไม่รู้จักความเป็นความตายยังมีอีกคนหนึ่ง
“สามี! สามี! สามี ท่านอย่าทิ้งข้าเอาไว้สิเจ้าคะ! ท่านรู้ไหมว่าข้าตามหาท่านลำบากมากขนาดไหน!”
หลังจากสวี่หยวนหยวนถูกหนิงเซ่าชิงใช้กำลังภายในผลักออกไป ก็ล้มลงบนพื้น เจ็บจนนางแยกเขี้ยวยิงฟัน!
แต่สตรีที่นิสัยน่ารังเกียจนางนี้ มีความสามารถในการทนต่อการตบตีสูงมาก! ดังนั้นนางเพียงแค่นอนอยู่บนพื้น ร้องโอดโอยนิดหน่อย แล้วรีบลุกขึ้นมา
ในใจนางคิดถึงสามีคนงามของนางตลอดเวลา ความเจ็บปวดนิดๆ หน่อยๆ นี้จะนับเป็นอันใดได้
เมื่อนางลุกขึ้นแล้วมองไป กลับเห็นเพียงแค่เงาร่างรีบร้อนของหนิงเซ่าชิง
“สามี สามี ท่านอย่าไปนะ”
พลางเรียก พลางก้าวเท้ายาวเตรียมจะตามไป
รอจนนางตามไปแล้ว นางจะให้สตรีที่แย่งสามีของนางได้เจอดี
กุ่ยซาแสดงออกว่า สตรีนางนี้ต้องสมองพิการแน่นอน!
เขาก้าวเข้าไปคว้าปกคอเสื้อของสตรีนางนี้เอาไว้แล้วพานางลอยตัวจากไป
สวี่หยวนหยวนกลับไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ขณะที่ตื่นตะลึงก็เตะถีบและโวยวาย
จากนั้น ก็เห็นเงาร่างของหนิงเซ่าชิงเลือนหายไปจากตรงหน้า
และหลังจากนั้น…
“เอ๋ เจ้าเป็นใคร เจ้าทำอะไร เจ้าปล่อยข้านะ! ข้าจะไปหาสามีข้า…โจรถ่อย…ช่วยด้วย…”
เสียงค่อยๆ เบาลง สุดท้ายก็จางหายไป…
น้ำตาของมั่วเชียนเสวี่ย รินไหลอย่างควบคุมไม่อยู่
นางเสียใจจริงๆ คาดคะเนวางแผนเอาไว้มากมาย แต่กลับคาดไม่ถึงว่าหนิงเซ่าชิงจะหลอกนาง!
ลำบากมากมายขนาดนั้น เอ่ยคำสาบานรักมากมายว่าจะรักกันไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เขาถึงกับหลอกนาง!
นี่ทำให้มั่วเชียนเสวี่ยรับไม่ได้จริงๆ!
นางมอบความรักทั้งหมดในหัวใจให้กับหนิงเซ่าชิงไปแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า จะได้รับผลลัพธ์เช่นนี้! นางจะไม่เสียใจได้อย่างไร
“เชียนเสวี่ย…เชียนเสวี่ย…”
ด้านหลังมีเสียงดังลอยมาอย่างเลือนราง และใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
นี่คือเสียงของหนิงเซ่าชิง
ได้ยินเสียงของเขา มั่วเชียนเสวี่ยก็โมโหมากยิ่งขึ้น!
ล้วนมีสาวงามอีกนางหนึ่งแล้ว ยังจะมาหานางทำไมอีก หรือเขายังรู้สึกว่าดูหมิ่นตนเองไม่พอหรือ
มั่วเชียนเสวี่ยเช็ดน้ำตา วิ่งไปด้านหน้าต่อไป โดยไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกอย่างร้อนรนของคนด้านหลัง
เสียใจมากเกินไป จึงทำให้นางลืมใช้วิชาตัวเบา
แต่ แม้ว่านางจะใช้วิชาตัวเบา ด้วยวิชาตัวเบาที่รู้แค่ครึ่งๆ กลางๆ ของนาง ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหนิงเซ่าชิงเช่นกัน!
หนิงเซ่าชิงเห็นมั่วเชียนเสวี่ยที่อยู่ข้างหน้าไม่สนใจวาจาของตนเอง ก็ร้อนใจอย่างยิ่ง!
คราวนี้ ปัญหาเขาหนักมากแล้ว
เสวี่ยเสวี่ยเข้าใจเขาผิดแล้ว!
แต่เขาไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไรจริงๆ!
เขาไม่เคยมองสตรีนางอื่นนอกจากมั่วเชียนเสวี่ยสักแวบเดียว! แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้สตรีจิตฟั่นเฟือนนางนั้นเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
“เชียนเสวี่ย เชียนเสวี่ย เจ้าหยุดก่อน เจ้าฟังข้าเอ่ย…” หนิงเซ่าชิงตามไป พลางเอ่ยเรียก ด้วยความร้อนรนจึงไร้ซึ่งภาพลักษณ์สุภาพอ่อนโยนในยามปกติของเขา
ขอเพียงแค่จับมั่วเชียนเสวี่ยได้ เขายังต้องมีความสุภาพอะไร
เขาไม่อาจให้ความเข้าใจผิดนี้ดำเนินต่อไป!
เขาจะต้องอธิบายให้มั่วเชียนเสวี่ยเข้าใจ
ถ้าอธิบายไม่เข้าใจ รอให้ความเข้าใจผิดเพิ่มมากขึ้น ก็เกรงว่าเชียนเสวี่ยจะไปจากเมืองหลวง
แต่ตอนนี้สิ่งที่ลำบากก็คือ เชียนเสวี่ยไม่สนใจตนเองสักนิด! ไม่หยุดฝีเท้านางสักก้าวเดียว!
หนิงเซ่าชิงคนโง่ ตอนนี้ก็มึนงงไปแล้ว! และลืมใช้วิชาตัวเบาเช่นกัน!
ทว่าความได้เปรียบที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดของบุรุษมักจะมีแต่นำหน้าสตรี ไม่มีทางด้อยกว่า เขาก้าวเท้ายาวมาก เวลาครู่เดียว ก็ดึงมั่วเชียนเสวี่ยเข้ามาในอ้อมแขนแล้ว!
“เชียนเสวี่ย…”
“ปล่อยข้า! หนิงเซ่าชิงคนเลว ปล่อยข้านะ!”
มั่วเชียนเสวี่ยสะเทือนใจมากเกินไป จึงไม่อยากฟังคำอธิบายใดๆ ของหนิงเซ่าชิง แม้ว่าตอนนี้หนิงเซ่าชิงจะกอดนาง นางกลับพยายามดิ้นรนสุดความสามารถ
“เชียนเสวี่ย เจ้าฟังข้าอธิบาย…”
“ข้าไม่ฟัง ข้าไม่ฟัง…” มั่วเชียนเสวี่ยเอามือปิดหูแล้วส่ายหน้า
นางไม่อยากฟังคำอธิบายของเขา! ไม่อยากได้ยินคำโกหกจอมปลอมพวกนั้นของเขา!
“เชียนเสวี่ย! เจ้าฟังข้าอธิบายนะ! ข้าไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเจ้าจริงๆ!”
“ท่านโกหก! นางเรียกท่านว่าสามีแล้ว! นางกอดท่าน ท่านก็ไม่ได้ผลักนางออก!”
นี่เป็นเรื่องที่มั่วเชียนเสวี่ยให้ความสำคัญมากที่สุด!
หนิงเซ่าชิงเป็นคนที่รอบคอบมาโดยตลอด ไม่มีทางกระทำสิ่งใดที่ไม่เหมาะสมข้างนอก!
แต่วันนี้ เขาไม่เพียงจะให้สตรีนางหนึ่งเรียกเขาว่าสามีโดยไม่ต่อต้าน แต่ยังให้สตรีนางนั้นกอดเขาเอาไว้ในเวลากลางวันแสกๆ โดยไม่ได้ผลักนางออก!
จะยังมีสิ่งใดที่อธิบายได้มากกว่านี้?
ยิ่งเข้าใจมาก หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดลึกซึ้งยิ่งขึ้น
มั่วเชียนเสวี่ยเสียใจ และท้อแท้ ตอนนี้ถึงกับมีความคิดที่จะไปจากเมืองหลวง ไปจากสถานที่ที่วุ่นวายเช่นนี้แล้วจริงๆ
“ข้าเปล่า! ตอนนั้นข้าแค่ตะลึงเกินไป จึงลืมผลักนางออก! เชียนเสวี่ย ข้าสาบาน ข้าไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเจ้าจริงๆ! ถ้าหากสิ่งที่ข้าเอ่ยล้วนเป็นคำโกหก ขอให้ฟ้าผ่าข้า ไม่ได้ตายดี!”
ส่วนมั่วเชียนเสวี่ยนั้นไม่ฟังคำรับรองเหล่านี้ของหนิงเซ่าชิง ยังคงพยายามดิ้นรนต่อไป!
นางไม่เคยเชื่อสิ่งที่เรียกว่าขอให้ฟ้าผ่าตาย!
ถ้าหากเง็กเซียนฮ่องเต้มีประโยชน์ขนาดนั้น ลืมตาเป็นพยานได้ขนาดนั้น เช่นนั้นคนที่ทำเรื่องผิดมโนธรรมบนโลกใบนี้คงตายไปกันเยอะแล้ว!
“ข้าไม่ฟัง! ข้าไม่ฟัง! ท่านปล่อยข้านะ! ท่านอยู่ให้ห่างจากข้าหน่อย! หนิงเซ่าชิง ท่านมันคนหลอกลวง!”
คนหลอกลวง?
นางถึงกับบอกว่าเขาเป็นคนหลอกลวง?
หัวใจของหนิงเซ่าชิงเหมือนถูกเข็มแทง สิ่งที่เขาไม่ชอบฟังก็คือเสวี่ยเสวี่ยของเขาบอกว่าเขาเป็นคนหลอกลวง บอกว่านางไม่รักเขาแล้วพวกนี้
ความสิ้นหวังในแววตานาง ทำให้หัวใจของเขาร่วงลงสู่เหวลึก
“ท่านมันคนหลอกลวง! ท่านมันคนชั่ว…อุ๊บ…”
เขาอธิบายอย่างไร มั่วเชียนเสวี่ยก็ไม่ฟัง อีกอย่างวาจาพวกนั้นของนาง ก็ราวกับกระบี่คมปลาบที่แทงไปที่หัวใจเขาเล่มแล้วเล่มเล่า!
เขาไม่อยากได้ยินวาจาเช่นนี้อีก ดังนั้น…
