สาวสัตว์เลื้อยคลาน
[มุมมองของ อันยะ ชาคาโดะ]
ฉันชื่อ อันยะ ชาคาโดะ เป็นคนที่มืดมน
ฉันเป็นคนที่มืดมนมาได้ 16ปีแล้ว เป็นคนที่ดูเหมือนราวกับเป็นเฉดสีเก่าๆ ดูราวกับเป็นสายเลือดของสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง ไม่มีเลย…… ฮิฮิฮิ (TL: ก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร แต่ก็แค่พูดคนเดียวแปลกๆ เหมือนยูกิโตะ)
“ฮิฮิ นี่ฉันเอาอาหารมาให้เธอแล้วนะ มาแล้วจ้าสาวน้อย กินซะ……” (ชาคาโดะ)
นี่เป็นการให้อาหารกิ้งก่า ชิจัง ของฉันในกรงของเธอ ลิ้นยาวของเธอถูกส่งเหยียดออกตอนที่เธอตะครุบมัน แล้วก็ฉันยิ้ม……ให้กับภาพที่ได้เห็น ไม่หรอก มันก็ไม่ได้น่ารักอะไรขนาดนั้น แต่ว่าก็ฉันดูมองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฮิฮิฮิ…….
วันนี้ผิวของ ชิจัง ดูจะเปล่งปลั่งสดใส ว้าว เธอดูแตกต่างจากฉันมากเลยนะ……. ถึงฉันจะพยายามหนักมากในการดูแลผิวของฉันไม่นานนี้ด้วยเหมือนกัน แต่ก็ต่างกับฉันที่พยายามจะคุยกับเธอ เธอนั้นก็แค่ทำตามกิจวัตรปกติของเธอไป นี่เธอซึนเดเระ รึ……
ฉัน อันยะ ชาคาโดะ เป็นสาวสัตว์เลื้อยคลาน
ฉันเป็นคนรักและชอบสัตว์เลื้อยคลานมาตลอด ฉันเคยพยายามที่จะแบ่งปันความน่ารักของพวกมันให้กับคนอื่นๆ แต่พวกเขาไม่เคยเห็นด้วยกันกับฉันเลย ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แต่ว่าไม่นานนักฉันก็ได้รู้ว่านี่เป็นความชอบที่ไม่ปกติสำหรับเด็กผู้หญิง
มันคงอาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ ฉันจึงไม่ค่อยจะมีเพื่อนทั้งในชั้นประถมศึกษาและมัธยมต้นเลย ส่วนในโรงเรียนอนุบาลก็ช่างมันเถอะเพราะฉันก็จำอะไรไม่ค่อยได้เลย และฉันเป็นผู้หญิงที่นั่งอยู่คนเดียวในมุมของห้องเรียน ไม่สามารถที่เข้าร่วมการสนทนาแบบสาวๆของเพื่อนร่วมชั้นของฉันได้ และก็ไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับเรื่องโรแมนติกใดๆด้วย ก็นะ นั่นเพราะฉันมันเป็นเพียงคนด้านลบ…….
ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนไหนที่อยากจะเข้าใกล้ฉัน ด้วยผมที่หยักศกที่ยุ่ง ก้มค้อมจนดูหลังค่อม และยิ้มอย่างเบี้ยวๆ วันที่ฉันได้รับคำสั่งให้ไปจับคู่หรือจับกลุ่มกับคนอื่นตามใจชอบ แล้วมันราวกับวันที่เป็นจุดจบสำหรับฉัน และก็ต้องเป็นครูเองที่กลายเป็นคนต้องมาแก้ปัญหา และบังคับเพื่อทำให้ฉันได้เข้าร่วมกลุ่มกับคนอื่นอยู่เสมอ
โชคยังดีที่ฉันก็ไม่เคยถูกรังแก แต่ก็ไม่มีใครเข้าหาฉันเพราะว่าพวกเขานั้นรู้สึกไม่สบายใจ แล้วถ้าหากฉันไม่บอกพวกเขา พวกเขาก็คงจะไม่รู้หรอกว่าฉันนั้นชอบสัตว์เลื้อยคลาน แต่ว่าออร่าที่ฉันปล่อยออกมาก็ได้ทำให้เพื่อนร่วมชั้นนั้นไม่อาจอยู่ด้วยได้ แล้วก่อนที่ฉันจะได้รับรู้ การปรากฏตัวของฉันก็หลอมรวมไปในอากาศเสียแล้ว และฉันก็ได้รับการปฏิบัติเหมือนราวกับไม่เคยมีตัวตน ว้าว นี่บางทีฉันอาจกลายเป็นคนโปรงใสไร้สีสันแล้วสินะ
แล้วฉันก็จำได้ว่าตอนที่ฉันนั้นอยู่ชั้นประถมศึกษาและฉันได้บอกกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน และฉันพูดคุยด้วยบ่อยมาก ว่าฉันนั้นชอบพวกสัตว์เลื้อยคลาน และเธอก็พูดว่า “เธอประหลาด” จนสุดท้ายแล้วเธอก็ได้หยุดพูดกับฉันไป ฉันก็เลยได้ตระหนักแล้วว่า มันเป็นคำพูดอย่างสุภาพที่เหมือนในบทกลอน ถึงแม้ว่าฉันจะไม่คุ้นเคยกับเธอนัก แต่ฉันก็สามารถบอกได้ว่าเธอกำลังหวาดเกรง กับคนที่เป็นคนประหลาด ฉันก็เลยรู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับมัน แล้วฉันร้องไห้เมื่อได้รับรู้ว่ามีความรู้สึกแบบนั้นมันอยู่ในใจของเธอ
ฉัน อันยะ ชาคาโดะ เป็นคนที่แปลกแยก
และมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันที่จะต้องคิดอย่างนั้น
แล้วฉันก็ค่อยๆ หยุดพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้น และการปฏิเสธของฉันนั้นก็ได้ถูกถ่ายทอดออกไปสู่พวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ มันทำให้ความโดดเดี่ยวของฉันแย่ลงไปเรื่อยๆ และฉันก็ถูกขังเอาไว้ตามลำพังในห้องเรียนในฐานะอันยะ ชากาโดะ ที่ไร้สีและโปร่งใส ซึ่งทุกคนนั้นมองไม่เห็น
พ่อกับแม่ก็กังวลว่าฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของพวกเขานั้นไม่มีเพื่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ และก็ไม่มีอะไรที่ฉันจะสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะฉันเองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะหาเพื่อนได้ยังไง……มันยากที่จะพูดคุยกับพวกเขา มันยากเกินไปสำหรับคนอยู่ในเงามืด แต่ก็น่าแปลกนะที่การสื่อสารกับคนอื่นๆนั้นยากกว่า ชิจัง โลกนี้มันช่างไร้เหตุผลชะมัดเลยเนอะ
“เธอไม่เหงาบ้างเหรอ ชิจัง……?” (ชาคาโดะ)
ชิจัง นั้นรู้สึกอย่างไรกันนะเมื่อเธออยู่ตัวเดียว? ฉันเองก็ไม่รู้ ถึงแม้ฉันจะคิดเกี่ยวกับมัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับคำตอบสำหรับคำถามที่ว่า ถึงอย่างนั้นมันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรของฉันไปแล้วที่จะพูดคุยแบบนี้ ฉันไม่ได้อยากจะไปโรงเรียน ฉันก็แค่อยากเล่นกับสัตว์เลี้ยงของฉัน สำหรับฉันแล้ว โรงเรียนเป็นเพียงอะไรบางสิ่งที่ฉันทำเพียงเพราะฉันต้องทำมัน ฉันไม่อยากทำให้ครอบครัวต้องเป็นกังวลไปมากกว่านี้อีกแล้ว…… ฮิฮิ
ฉันมันใจว่าวันแต่ละวันของฉันมันก็จะดำเนินต่อไปอยู่แบบนี้ในโรงเรียนมัธยมปลาย คงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเหมือนจากตอนโรงเรียนประถมเป็นมัธยมต้น ฉันยังคงได้รับการปฏิบัติราวกับว่าฉันเป็นมนุษย์ล่องหน ราวกับว่าฉันไม่มีตัวตน ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายไม่มีสีสัน นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันนั้นกำลังคิด
–จนกระทั่งฉันได้เข้าโรงเรียนมัธยมปลาย
และแล้วฉันก็ได้พบกับใครบางคน
พระเจ้า ยังมีพระเจ้าอยู่ในโลกใบนี้…….
ฉันเคยคิดว่าฉันนั้นแตกต่าง แต่บางทีฉันก็คงจะคิดผิด สิ่งที่ฉันได้ว่าไว้ตั้งแต่โรงเรียนประถมนั้นไม่เป็นความจริงเลย ความคิดที่อยู่ในใจนั้นพลันแตกกระจาย ฉันมันก็เป็นแค่กบที่อยู่ในบ่อน้ำ แต่ตอนนี้กลับมีมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ปรากฏอยู่ข้างหน้าของฉัน
ยังมีคนที่ไม่สนใจอะไรเลยสักสิ่งอย่างอยู่ด้วย
สำหรับเขาแล้ว ฉันมันก็เป็นแค่คนธรรมดา ธรรมดาเหลือเกิน ฉันละอายและต้องตกใจกับความคิดที่ผิดพลาดของฉัน ต่อหน้าเขานั้นที่เจิดจ้าอย่างรุนแรงเสียจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่มันทำให้มีใครจะมาคิดว่าฉันนั้นแปลกแยก พวกเขาไม่ได้คิดแบบนั้นกับฉันเลย พวกเขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
ช-ใช่ ใช่แล้ว เขามีความมืดมนที่พิเศษ มันเป็นบรรยากาศแห่งความืดมนเหนือสิ่งใดทั้งปวง……
คงต้องขอบคุณเขา เพราะตอนนี้ฉันจึงเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดาๆเท่านั้น
เขาได้ทำให้ฉันเปลี่ยนจากสิ่งที่พิเศษ ไปเป็นสิ่งธรรมดา
เป็น อันยะ ชาคาโดะ ธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรพิเศษ
มันได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในตัวของฉัน จนถึงจุดที่ฉันสามารถสนุกไปกับการเรียนได้ ซึ่งมันเคยเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมาก่อนในโรงเรียนประถมและมัธยมต้น
แล้วในวันหยุดฤดูร้อนนี้ ฉันจึงรู้สึกเศร้ามากที่ไม่ได้ไปโรงเรียน
นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ฉันสามารถสนุกไปกับชีวิตในโรงเรียนได้โดยไม่ถูกโดดเดี่ยว
อย่างไรก็ตาม บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันนั้นเคยชินกับการอยู่ในเงามืด ฉันจึงสูญเสียวิธีสื่อสารกับผู้อื่นไป ซึ่งก็เห็นได้ชัดว่าฉันนั้นยังมีประสบการณ์ไม่เพียงพอ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีใครที่ปฏิเสธฉันอีก เพื่อนร่วมชั้นของฉันยอมรับความรักที่มีต่อสัตว์เลื้อยคลานที่เป็นส่วนหนึ่งในบุคลิกของฉัน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ แต่นั่นก็แค่เพียงเพราะว่ามีบุคลิกอันแกร่งกล้ามากกว่าฉันนั้นอยู่เบื้องหน้า จึงทำให้บุคลิกของฉันจึงไม่ได้พิเศษอะไรอีกต่อไป
ฉันนึกถึงวันที่ฉันเปิดเผยเรื่องการรักสัตว์เลื้อยคลานฉัน ซึ่งก็เป็นหลังจากที่ฉันเข้าโรงเรียนใหม่ได้ไม่นาน ฉันกำลังมองดูของสะสมของ ชิจัง ในห้องเรียน และเมื่อเขาได้เดินผ่านมาและก็ได้เห็นว่า ชิจัง นั้นเป็นกิ้งก่าลายเสือดำ ด้วยการแค่เพียงชำเลืองมอง แล้วพอเขาดูแล้วก็เพียงแค่คิดว่ามันก็ดูเป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยงตัวนึง เขานั้นดูมีความรู้ในเรื่องนี้มากอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ถึงแม้ฉันที่ยังรู้สึกไม่สบายใจที่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ไป แต่เขาก็เปิดรับมันไว้โดยไม่ได้ใส่ใจอะไรกับตัวฉันเลย
และแล้วมันก็เกิดขึ้น ฉันเองก็ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มันคืออะไร แต่ว่าฉันก็ได้เริ่มมีความรู้สึกอายที่ยังมีผมเฝ้าที่รุงรังอยู่นี้ และนั่นจึงทำให้ฉันได้เริ่มให้ความสนใจกับรูปลักษณ์ของตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่มันก็ยังไม่ได้อย่างใจ คงอาจเป็นเพราะฉันนั้นประมาทเกินไปหน่อย แล้วพอฉันได้ไปปรึกษากับแม่ว่าควรจะทำอย่างไรดี แม่ก็ถึงกับดีใจมาก ฮิฮิ……หนูขอโทษที่ทำให้แม่ต้องลำบากนะคะ
แล้วพอถึงจุดหนึ่ง ฉันก็สังเกตเห็นได้ว่ามีคนเริ่มคุยกับฉันอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆ นี่บางทีอาจเป็นแค่ฉันฝ่ายเดียวที่ได้ปฏิเสธพวกเขา ไล่พวกเขาออกไป พูดอีกอย่างหนึ่งคือออร่าด้านลบนั้นเป็นเหมือนกับกำแพงมาขวางกั้น ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าถ้าหากฉันเปิดรับการเข้าหาผู้คนได้แม้เพียงเล็กน้อย ก็จะมีคนที่คอยจะตอบสนองฉัน
มันเป็นครั้งแรกของตัวฉันที่โปร่งใส ซึ่งไม่ควรจะมีใครมองไม่เห็นนั้น ได้รับการแต่งแต้มสีสัน
แล้วโทรศัพท์ของฉันส่งเสียงบี๊บที่เป็นการแจ้งเตือน
“ใครกันนะ……? เอลิจัง…?” (ชาคาโดะ)
ฉันมองไปที่หน้าจอและก็พบว่าฉันได้รับข้อความจากเอลิจัง
เอลิจัง นั้นเป็นชื่อเล่น และนั่นก็คือ คานะ ซากุระอิ
ผู้ซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามกันกับฉันซึ่งเป็นสาวเชิงลบ เธอนั้นเป็นสาวเชิงบวก เธอนั้นอยู่ในระดับสูงกว่าระดับตามปกติของฉันเยอะ ซึ่งฉันก็ดูจะไม่เข้ากับเธอ และพระเจ้านั้นก็เรียกเธอว่าเอลิซาเบธ ดังนั้นฉันก็จึงเรียกเธอว่า “เอลิ” ตามไปด้วยความเคารพ แต่ว่าฉันจะเรียกเธอแบบนั้นต่อหน้าเขาไม่ได้ เพราะเขายังคงเป็นพระเจ้า โดยที่เขาเรียกได้เธอว่าเอลิซาเบธ ออกมาอย่างภาคภูมิ
เมื่อฉันได้อ่านข้อความที่ได้รับจาก เอลิจัง ร่างกายของฉันก็เริ่มสั่นเทาขึ้นมาทันที
“ส สะ สระว่ายน้ำ!? สระว่ายน้ำนี่มันคืออะไรเหรอ ชิจัง? มันเป็นอะไรที่จะต้องไปว่ายน้ำด้วยการใส่ชุดว่ายน้ำใช่ไม๊?” (ชาคาโดะ)
ฉันนั้นไม่เพียงได้รับการชวนให้ไปเล่นสนุกด้วยกัน แต่ว่าปลายทางนั้นก็คือสระว่ายน้ำ
มันออกจะมากเกินไปสำหรับคนคิดลบนะ หวาาาาาาาา แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย! ฉันอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว และฉันกระแทกประตูออกจากห้องและมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น
“แม่ค๊าา…. หวาาาาาา นี่หนูควรทำยังไงดี! หนูได้รับเชิญจากเพื่อนให้ไปสระว่ายน้ำ แต่หนูสงสัยว่าจะใส่ชุดว่ายน้ำของโรงเรียนจะดีไม๊คะ?” (ชาคาโดะ)
แล้วตาของแม่เบิกกว้างพร้อมกับน้ำตาก็เริ่มไหลจากดวงตาของเธอ
“แม่ดีใจมากเลยที่ลูกมีเพื่อนแล้วนะอันจัง ……. แม่มีความสุขมากกับลูกนะ! แต่นะอันจัง แม่ว่าชุดว่ายน้ำของโรงเรียนไม่โอเคนะ ออกไปซื้อของน่ารักๆ ด้วยกันป่ะ” (แม่)
“ฮิฮิ…..อย่างนั้นเองเหรอคะ.. หนูดีใจที่มาถาม ขอบคุณมากค่ะ” (ชาคาโดะ)
แล้วแม่ของฉันก็ดูอารมณ์ดีมาก ทุกๆวันนี้เธอดูจะมีความสุข
ความเหงาของฉันที่เคยรู้สึกเมื่อในวันเก่าๆนั้น ในตอนนี้มันไม่มีอีกต่อไปแล้ว
ฉันได้แต่หวังว่าพวกเราจะไม่ถูกสลับเปลี่ยนห้องไปในตอนขึ้นชั้นปีไปจนกว่าพวกเราจะเรียนจบ
หากเป็นเมื่อก่อนฉันก็คงจะไม่มาคิดเรื่องพวกนี้
และเขาก็คือผู้ที่ได้ทำให้เกิดความโกลาหลในทุกๆวัน และก็สร้างปั่นป่วนให้กับชีวิตประจำวันที่น่าเบื่อของฉันนั้นด้วยเช่นกัน ในทุกๆวันนี้มันจึงช่างมีอะไรให้เปลี่ยนไปอย่างน่าเวียนหัว แต่ว่ามันก็กลับสนุกและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ฉัน อันยะ ชาคาโดะ
ฉันก็คือผู้หญิงที่มืดมนธรรมดาๆ ที่ได้อุทิศตนเป็นผู้ติดตามของพระเจ้าองค์นี้
ใช่แล้ว ผู้ชายที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นคนนี้เทิดทูนบูชาไปอย่างไม่รู้ตัวนั้นก็คือ ยูกิโตะ โคโคโนเอะ
