แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 148 แต่นี่ไม่ใช่ตอนบ่ายนะ
ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอพูดอย่างนุ่มนวลราวกับว่า เขากําลังสนทนากับผู้หญิงที่เขารัก ทว่า … มันกลับทําให้เซี่ยชิงฉวนรู้สึกขนลุกชันไปทั่วร่าง
เซี่ยชิงฉวนรู้สึกเจ็บที่แขนเมื่อเข็มฉีดยาแทงเข้ามา พร้อมกับฉีดของเหลวเข้าไปในร่างกายของเธอ
เฮ่าหยุนหมิงไม่รีบร้อน เขาคลายกุญแจมือ จากนั้นก็ไปหย่อนกายลงนั่งบนโซฟา
ความคิดแรกของเซี่ยชิงฉวนก็คือ หนี
เธอวิ่งตึงตังไปที่ประตูโดยไม่สนใจว่าเธอไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าด้วยซ้ํา ทว่าเธอก็ไม่สามารถเปิดประตูได้…
“ไม่ต้องรีบร้อน เธอยังมีเวลาคิดเรื่องนี้อีกวันหนึ่ง”
ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง ชายสองคนในชุดสีดําคว้าร่างเซียชิงฉวนที่พยายามจะหนีออกจากประตู พวกเขาโยนเธอกลับลงไปบนเสือ
เฮ่าหยุนหมิงก้าวออกมาข้างหน้าแล้วออกจากห้องไป จากนั้นประตูก็ปิดลงอีกครั้ง
ครั้นเซี่ยฉิงกงตื่นนอน ก็เป็นเวลาประ มาณทุ่มหรือสองทุ่มแล้ว เธอเอื้อมมือไปแตะด้านข้าง มู่เฉินฮ่าวไม่อยู่ที่นั่นอีกเช่นเคย
หวนนึกถึงฉากในยามบ่าย เซียฉิงกงก็อดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้ ..
เวลากลางวันแสกๆ มู่เฉินฮ่าวอุ้มเธอกลับมาที่ห้อง จากนั้นก็เรียกร้องขอเธอถึงสาม-สี่ครั้ง
และนั่นทําให้เธอหลับไปอย่างหมดแรง
ตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่ม เธอคงนอนไม่หลับทั้งคืนแล้วล่ะ
“หมั่นโถว ฉันหิวแล้ว!!” เซี่ยฉิงกงตะโกนเสียงดัง
ประตูห้องเปิดออก
“นายหญิงน้อย ในที่สุดก็หิวแล้ว อาหารพร้อมแล้ว มากินกันเถอะ”
ทันทีที่ได้ยินว่าอาหารพร้อมแล้ว เซี่ยฉิงกงก็กลืนน้ําลาย
ที่จริงเธอตื่นขึ้นมาก็เพราะความหิว
เธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตอนเที่ยง และเมื่อกลับมาถึงบ้านในตอนบ่ายเธอก็ไม่ได้กินอะไรสักอย่าง เพราะตอนนั้นเธออารมณ์ไม่ดี และรู้สึกเศร้าหมองด้วย
ทว่าตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
เซี่ยฉิงกงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา ก่อนจะลงไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรับประทานอาหาร เธอนั่งอยู่ท่ามกลางอาหารบนโต๊ะที่รายการอาหารบนโต๊ะล้วนเป็นอาหารโปรดของเธอไม่ต่างจากตอนเที่ยง อาหารทุกจานถูกทําขึ้นใหม่ๆสดๆ ในขณะที่รับประทานอาหารอยู่นั้น เซี่ยฉิงกงก็ถามขึ้นว่า
“นายน้อยอยู่ไหน?”
“นายน้อยออกไปบริษัทเมื่อกี้นี้เอง ฉันเห็นพี่เฉิงเดินตามนายน้อยไปด้วย”
“เขาช่างทุ่มเทกับงานจริงๆ กลางค่ํากลางคืนก็ยังต้องไปบริษัทด้วย งานคงยุ่งจริงๆ“
ไม่รู้ว่าทําไม จู่ๆเซียฉิงกงก็รู้สึกว่าเธอหงุดหงิด และอารมณ์เสียขึ้นมาทันที!
เธอรู้ว่าที่มาของความหงุดหงิดนั้นเกิดจากมู่เฉินฮ่าว
คนรักกันก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ ไม่อาจรอเวลาที่จะอยู่ด้วยกันได้ อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เซี่ยฉิงกงเองก็เช่นกัน เธอหวนคิดถึงเวลาที่มีความสุขกับเขาเมื่อครู่
จู่ๆเธอก็เกิดคิดขึ้นมาได้ว่า หากเธอแต่งงานกับมู่เฉินฮ่าว เธอคงจะไม่สามารถอยู่บ้านแบบนี้ได้ทุกวันแน่
มันจะน่าเบื่อขนาดไหน?
ในมหาวิทยาลัย เซี่ยฉิงกงศึกษาภาควิชาเคมี โดยมีวิชาเลือกเป็นจิตวิทยา
เธออยากทํางานในโรงเรียนมัธยม หลังจากสําเร็จการศึกษา เธออยากเป็นครูสอนวิชาเคมี แต่เพราะตระกูลเซียมาตามตัวเธอ เธอจึงต้องชะลอเรื่องนั้นออกไปก่อน
เซี่ยฉิงกงคิดจะออกทํางานและใช้ชีวิตธรรมดาๆ หลังจากที่เธอหมั้นกับมู่เฉินฮ่าว
เธอไม่เข้าใจเรื่องกิจการของบริษัท ทั้งเธอก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายกับมู่เฉินฮ่าว
หากแต่เธอก็ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างมอดแทะบ้าน
เธอจดจําประโยคหนึ่งที่รุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยที่สนิทสนมกับเธอเป็นอย่างดีพูดไว้ว่า เมื่อคนสองคนเข้ากันได้ พวกเขาจะต้องมีระยะห่างระหว่างกันด้วย ไม่เช่นนั้นยิ่งอยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็จะยิ่งรู้สึกว่าน่าเบื่อหน่าย และจะยิ่งรําคาญกัน
มู่เฉินฮ่าวงานยุ่งมาก มีหลายสิ่งหลายอย่างในกลุ่มธุรกิจมู่รอให้เขาจัดการทุกวัน เป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะอยู่เคียงข้างเธอได้ทุกวันจริงมั้ย?
ในขณะที่เซียฉิงกงกําลังแทะขาไก่ในปาก และครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนอยู่นั้น เสียงของหมั่นโถวก็ดังเข้าหูเธออย่างหยอกล้อ
“โอ้..นายหญิงน้อย นายน้อยเพิ่งจากไปได้แค่ชั่วโมงเดียวเอง คุณถึงกับไม่อยากกินไม่อยากดื่มเลยหรือ! แต่นี่ไม่ใช่ตอนบ่ายนะ… “
***จบตอน แต่นี่ไม่ใช่ตอนบ่ายนะ***
