จางหยูหลานพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง เธอได้แต่ยืนอึ้ง ครั้นเซี่ยฉิงกงเห็นจางหยูหลานไม่พูดอะไร เธอก็หันไปมองมู่จื่อหมิงที่กล่าวแนะนำจางหยูหลานเมื่อครู่ เธอยิ้มหวานเอ่ยกล่าวว่า
“คุณลุงมู่ใช่ไหมคะ ?”
มู่จื่อหมิงเลิกคิ้ว พลางพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่”
“สวัสดีค่ะ คุณลุงมู่ หนูเซี่ยฉิงกง เฉินฮ่าวบอกหนูว่าคืนนี้เขาจะกลับบ้าน หนูโทรศัพท์หาเขา ติดนะคะแต่ไม่มีคนรับสาย หนูเกรงว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเฉินฮ่าว ดังนั้นหนูจึงต้องใช้สิทธิของหนูมาตามคนของหนู”
ตอนที่ซิงเหวินจิ้งพูดจารุนแรงกับเซี่ยฉิงกง มู่จื่อหมิงก็เอ่ยปากช่วยเธอ
เซี่ยฉิงกงรู้สึกได้ว่าสายตาของมู่จื่อหมิงที่มองมาที่เธอเจือด้วยความรักความเมตตาของผู้อาวุโสที่มีต่อผู้เยาว์ ดังนั้นเซี่ยฉิงกงจึงสุภาพกับมู่จื่อหมิงเป็นอย่างมาก
“ฮืม ? ไม่รับโทรศัพท์งั้นหรือ ? พ่อบ้านจาง ไปเชิญนายน้อยมาสิ บอกว่าสะใภ้มาหาเขา” มู่จื่อหมิงหันไปสั่งพ่อบ้าน
“เอ่อ… นายท่าน หลังจากรับประทานอาหารกันเมื่อครู่เรียบร้อยแล้ว นายน้อยก็เป็นลม ตอนนี้คุณหนูฉีกำลังดูแลนายน้อยอยู่ครับ”
“เป็นลม เหวินจิ้ง ไหนเธอบอกฉันว่าเฉินฮ่าวกำลังพักผ่อนไงล่ะ ?”
มู่จื่อหมิงหันหน้าไปมองซิงเหวินจิ้ง
ซิงเหวินจิ้งหลบตาเล็กน้อย
“เอ่อ ก็ใช่ เฉินฮ่าวรู้สึกไม่ค่อยสบายตอนที่อยู่ต่อหน้าฉันพอดี ดังนั้นฉันก็เลยให้เหยียนเอ๋อพาเขาไปพักผ่อน”
“คุณหนูฉีดูแลเฉินฮ่าวอยู่งั้นหรือคะ ? ไม่น่าต้องลำบากเลย ไม่เป็นไร ฉันจะไปดูแลเขาเอง หมั่นโถว อาเจิ้ง พวกเราไปกันเถอะ”
ครั้นเห็นท่าทางของซิงเหวินจิ้งเช่นนั้น เซี่ยฉิงกงก็รู้ทันทีว่ามู่จื่อหมิงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เธออดไม่ได้ที่จะเพิ่มความชื่นชมในตัวว่าที่พ่อสามีมากขึ้น
ทว่าในขณะนี้ มู่เฉินฮ่าวยังคงอยู่ในอาการสลบไสล ทั้งอยู่กับฉีเหยียนเอ๋อเพียงลำพัง ก็แล้วทำไมฉีเหยียนเอ๋อต้องรีรอต่อไปอีกเล่า ?
เธอถอดเสื้อผ้าออก จากนั้นก็เอนกายลงนอนข้าง ๆ มู่เฉินฮ่าว แล้วเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี ฉีเหยียนเอ๋อช่างไร้ยางอายจริง ๆ ตอนนี้มู่เฉินฮ่าวอยู่ในอาการสลบไสลไม่ได้สติ เขาจึงไม่อาจทำอะไรเธอได้ เธอจึงต้องพยายามทำทุกอย่างเอง
ภายใต้คำแนะนำของอาเจิ้ง ทั้งสามคนก็มาถึงหน้าห้องของมู่เฉินฮ่าว อย่างรวดเร็ว
ด้านหลัง จางหยูหลานรีบตามมาด้วยกังวลถึงลูกสาวของเธอ ส่วนซิงเหวินจิ้ง, มู่จื่อหมิง และฉีป๋อหยวน ต่างก็ตามมาติด ๆ เช่นกัน
ทันทีที่ประตูถูกผลักเปิดเข้าไป สิ่งที่ดึงดูดสายตาของทุกคนก็คือภาพของคนทั้งสองกอดกัน
“เธอกล้าวางยาฉันงั้นรึ ?”
นัยน์ตาของมู่เฉินฮ่าวแดงก่ำเพราะฤทธิ์ยา ยาที่ฉีเหยียนเอ๋อใส่ให้เขานั้นรุนแรงมาก !
ทันทีที่มู่เฉินฮ่าวตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าเขาร้อนรุ่มไปทั้งตัว ฉีเหยียนเอ๋อนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ลางสังหรณ์ไม่ดีพลันเกิดขึ้นในใจของเขา
ปกติแล้วการควบคุมตนเองของมู่เฉินฮ่าวนั้นยอดเยี่ยมมาก ดังนั้นทันทีที่เขารู้สึกถึงฤทธิ์ยา เขาก็รีบอดกลั้นไว้ทันที
เพียงแต่ว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ สติของเขาก็จะยิ่งเลือนลางมากขึ้นเท่านั้น และคนที่อยู่ตรงหน้าเขาก็จะถูกมองว่าเป็นคนที่เขาชอบ
“อา..พี่เฉินฮ่าวฉันไม่ได้”
จู่ ๆ ประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน ส่งผลให้ฉีเหยียนเอ๋อตกใจลุกขึ้นนั่ง หากแต่เธอก็สงบลงได้ทันที ขณะที่มู่เฉินฮ่าวไม่สามารถควบคุมตนเองได้แล้วในตอนนี้ เขากดเธอไว้ใต้ร่างของเขา ทำให้ฉีเหยียนเอ๋อใจกล้าขึ้นไปอีก
มู่เฉินฮ่าวต้องการที่จะลุกขึ้น เขาต้องการไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเย็น ๆ หากแต่ตอนนี้เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ฤทธิ์ของยาส่งผลต่อเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในร่างกายของเขาส่งผลให้มู่เฉินฮ่าวแทบทนไม่ได้อีกต่อไป เขาเห็นใบหน้าของฉีเหยียนเอ๋อที่อยู่ตรงหน้าเขาเปลี่ยนเป็นเซี่ยฉิงกงอย่างเลือนลาง
เสียงของมู่เฉินฮ่าวนั้นแหบพร่าราวกับสัตว์ร้าย เขาคำรามแต่ชื่อเซี่ยฉิงกง
“เซี่ยฉิงกง … เซี่ยฉิงกง …”
***จบตอน ถูกฤทธิ์ยาครองงำ***
