หลังจากได้ยินเซี่ยฉิงกงบอกว่าไว้ค่อยคุยกันที่หลัง มู่เฉินฮ่าวก็ยกยิ้ม เขาลูบศีรษะของเซี่ยฉิงกง ก่อนจะปล่อยตัวเธอ
“ไม่เป็นไรแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไปที่ห้องน้ำนะ แล้วอาเจียนเอาน้ำในท้องของคุณออกมา คุณจะได้รู้สึกดีขึ้น”
“แล้ว…จะทำให้อาเจียนได้ไงล่ะ ?” มู่เฉินฮ่าวนิ่งงัน
เซี่ยฉิงกงกลอกตา ยังมีอะไรที่นายน้อยมู่ไม่เคยทำด้วยงั้นรึ ?
“คุณก็เอามือล้วงเข้าไปในลำคอแล้วก็กดเบา ๆ จากนั้นคุณก็จะรู้สึกอยากอาเจียนออกมา แต่วิธีนี้อันตรายมาก ดังนั้นต่อไปก็ไม่ควรที่จะใช้อีก…”
“เยี่ยมเลย”
มู่เฉินฮ่าวพยักหน้า หากแต่ก็รู้สึกงงเล็กน้อย ว่าแต่ทำไมเซี่ยฉิงกงถึงรู้วิธีทำให้อาเจียนล่ะ ?
มู่เฉินฮ่าวคิดที่จะถามคำถามนี้ใหม่ในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากเตียง และเดินเข้าห้องน้ำด้วยความหดหู่ใจ
เซี่ยฉิงกงรอมู่เฉินฮ่าวอยู่ในห้อง
มีเสียงเคาะประตู ไหนว่าจะลงไปรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นกันไงล่ะ ? หรือว่าพวกเขาเป็นห่วง ?
“เข้ามาได้”
คนรับใช้ของตระกูลมู่ก้าวเข้ามาในห้อง
“คุณหนูเซี่ย คุณหนูฉีบอกว่าเธอลืมกระเป๋าไว้ที่นี่ ให้ผมขึ้นมาเอาไปให้”
เซี่ยฉิงกงคิดว่าใคร ที่แท้ก็เป็นฉีเหยียนเอ๋อลืมกระเป๋า ? ไม่กล้ามารับด้วยตนเอง เลยให้คนรับใช้ขึ้นมาแทนงั้นสิ ?
เซี่ยฉิงกงเหลือบมองกระเป๋าชาแนล รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่สวยงาม และราคาแพงลิบบนโต๊ะ พร้อมกับยกมือขึ้นโบก
“อืม..มาเอาไปได้เลย”
เซี่ยฉิงกงขี้เกียจเกินกว่าจะเสียเวลาต่อสู้กับฉีเหยียนเอ๋อซึ่งไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใด ๆ กับเธอเลย เธอไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ทำตัวน่าเบื่อขนาดนี้ ยอมแขวนคอตัวเองบนต้นไม้ต้นหนึ่งยาวนานกว่าสิบปี
และที่สำคัญก็คือต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับเธอเลย
ประมาณสิบนาทีมู่เฉินฮ่าวก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ
เขาอาเจียนเอายาปลุกเซ็กส์ที่เจือจางในท้องออกมาจนหมด ยามนี้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นมาก
มู่เฉินฮ่าวอาบน้ำเย็นอีกรอบ
ดังนั้นเมื่อเขาก้าวออกจากห้องน้ำจึงมีเพียงผ้าขนหนูอาบน้ำผืนเดียวพันบนร่างกายส่วนล่าง ขณะที่ร่างกายส่วนบนที่แข็งแกร่งยังคงมีหยาดน้ำเกาะ
เซี่ยฉิงกงกลืนน้ำลาย ขณะมองมู่เฉินฮ่าว เธอพยายามบังคับหัวใจของเธอไม่ให้ไขว้เขว
ผู้ชายคนนี้เป็นคู่หมั้นของเธอ ? ทำไมเขาถึงได้หล่อลากดิน !
“คุณนี่ชอบทำตัวเหมือนเด็ก อาบน้ำเสร็จก็ไม่รู้จักเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แห้ง เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
เซี่ยฉิงกงวิ่งไปที่ห้องน้ำ เพื่ออำพรางใบหน้าแดง ๆ ของตน เธอคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่โยนไปให้มู่เฉินฮ่าว
โดยไม่คาดคิด มู่เฉินฮ่าวโยนผ้าขนหนูกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มน่าหลงใหล
“คุณนั่นแหละ ช่วยเช็ดตัวให้ผมหน่อย”
เซี่ยฉิงกงไม่ได้ปฏิเสธ เธอหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัวให้มู่เฉินฮ่าวด้วยท่าทางจริงจัง หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกระปอดกระแปด
“มู่เฉินฮ่าว นี่คุณคิดว่าคุณอายุสามขวบรึไงหา ? ถึงต้องมีคนช่วยคุณเช็ดตัวแบบนี้น่ะ”
หลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย เซี่ยฉิงกงก็คิดทบทวนอย่างละเอียดในใจอีกครั้ง แท้ที่จริง เธอเองก็ต้องการแต่งงาน และอยู่กินกับคู่ครองไปตลอดชีวิตโดยไม่มีการหย่าร้าง บางทีมู่เฉินฮ่าวก็อาจเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเธอไม่ใช่หรือ ?
หลังจากเช็ดตัวแห้งแล้ว มู่เฉินฮ่าวก็เตรียมสวมใส่เสื้อผ้า เพื่อที่จะได้ลงไปที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับเซี่ยฉิงกง ที่ห้องนั่งเล่นมู่จื่อหมิง และซิงเหวินจิ้งยังคงนั่งรอพวกเขาอยู่
ฉีป๋อหยวนรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะต้องมาจากผู้หญิงสองคนในครอบครัวของเขา และเพื่อป้องกันไม่ให้ความจริงสร้างความอับอายให้กับทั้งสองครอบครัว เขาจึงออกปากกับมู่จื่อหมิงขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
แน่นอนว่ามู่จื่อหมิงเองก็ไม่ต้องการทำลายมิตรภาพที่มีมาเนิ่นนานหลายปี เขาจึงได้ให้โอกาสฉีป๋อหยวนผละจากไป
เพราะเมื่อเรื่องทุกอย่างถูกเปิดเผย ผู้หญิงตระกูลฉีทั้งสองคน และซิงเหวินจิ้งก็ตกใจแทบหัวใจวายตายแล้ว
ในขณะที่มู่เฉินฮ่าวสวมใส่เสื้อผ้านั้น เขาก็ไม่คิดจะปิดบังใด ๆ เขาสวมใส่เสื้อผ้าต่อหน้าต่อตาเซี่ยฉิงกง และแน่นอนว่าเซี่ยฉิงกงไม่ชอบเลยแม้แต่น้อย เธอจึงรีบหลับตาปี๋ และนั่นก็สร้างความขบขันให้กับมู่เฉินฮ่าวไม่น้อยเลยทีเดียว
หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว มู่เฉินฮ่าวก็ตบกระเป๋าของเขาโดยไม่รู้ตัว
โทรศัพท์ยังอยู่ในกระเป๋าของเขาอย่างปลอดภัยดี หากแต่ … เครื่องบันทึกเสียงล่ะ ?
หัวใจของมู่เฉินฮ่าวหล่นวูบ แววตาที่ลึกล้ำทั้งคู่แสดงให้เห็นถึงความเย็นชา
“เซี่ยฉิงกง ตอนที่ฉีเหยียนเอ๋อจากไปเมื่อครู่ เธอถืออะไรไว้ในมือด้วยหรือไม่ หรือเธอเอากระเป๋ามาด้วย ?”
มู่เฉินฮ่าวขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะหันหน้าไปถามเซี่ยฉิงกง
***จบตอน ปากกาบันทึกเสียงหายไป***
