ก็ตอนที่ณดาจมลงไปในห้วงความคิด ทันทีที่เธอได้สติกลับมาก็พบว่าด้านหน้าของตนเองมีใบหน้าหนึ่ง บนคอของตนเองมีมือคู่หนึ่ง
“เธอ……” คำพูดของณดายังพูดไม่ทันจบ มือนั้นก็รัดแน่น บีบคอของเธออย่างแน่นหนา เธอหายใจไม่ออกแล้วจริงๆ
“ฉันจะบอกให้นะ ต่อไปเล่นลูกไม้อย่างนี้ให้มันน้อยๆหน่อย ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอตายอย่างน่าอนาถ ทุกคนต้องติดคุกตลอดชีวิตอยู่แล้ว เธอคงไม่อยากจากโลกนี้ไปเร็วนักหรอกใช่ไหม?” มุกดาพูดกับณดาเบาๆ
“ไม่ ไม่ ฉันไม่อยาก” ตอนที่มุกดาคลายมือเล็กน้อย ณดาจึงรีบพูดขึ้น แต่ทว่าแค่ลูกตาของเธอเคลื่อนไหว มุกดาก็รู้ว่าเธอจะใช้แผนสกปรกอีกแล้ว
“ฉันจะบอกให้นะ เธอฟังฉันดีๆ ฉันมุกดาไม่ได้เป็นคนพูดเล่น ฉันฆ่าคนตายถึงได้เข้ามาไง ถ้าเธอไม่ใส่ใจ ฉันก็ไม่ใส่ใจที่จะฆ่าเพิ่มอีกสักคน ต่อไปในแต่ละคืนฉันจะมอบความทรมานให้เธอทีละนิดๆ จนกว่าเธอจะเชื่อฟัง” มุกดาพูดจบก็กดจุดที่ทำให้ร่างกายชาของณดา ทำให้ร่างกายของเธอตกอยู่ในสภาพที่รู้สึกปวดเมื่อย
“อ๊าก อ๊าก ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว เธอปล่อยฉันเถอะ เธอปล่อยฉันเถอะ” เมื่อกี้แค่มุกดาปล่อยมือณดาก็คิดจะตะโกนเรียกผู้คุมมา แต่ตอนนี้ต่อให้ผู้คุมมา ก็คงมองไม่เห็นความเจ็บปวดของเธอ ให้มุกดากดจุดแก้ปวดให้คงดีกว่า
“บุหรี่ในวันนี้เธอเป็นคนวางไว้ใช่ไหม?” มุกดาถามณดา
“ไม่ใช่” ณดาปฏิเสธทันควัน
มุกดาก็ไม่สนใจเธออีกแล้ว ตนเองจึงขึ้นไปนอนบนเตียงของตนเอง
แต่กล้ามเนื้อที่เหน็บชานั้นออกฤทธิ์อยู่ตลอดเวลา มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เธออยากจะตายขึ้นมาจริงๆ
“เธอมานี่ เธอมานี่ ฉันเอง ฉันเป็นคนวาง” ณดาเห็นมุกดาเดินไปแล้ว เธอก็ลำบากมากที่จะทำให้มุกดากลับมา
“อือ ฉันรู้ว่าเป็นเธอ” มุกดาขานตอบ ล้มตัวลงนอนต่อไป
“แก้ปวดให้ฉันสิ แล้วฉันจะไปบอกผู้คุมว่าฉันเป็นคนวาง” ณดาทนไม่ไหวจนต้องยอมรับแล้ว ตอนนี้พี่กิ๊กก็ทำได้เพียงไม่พูดไม่จา
“ฉันจะไปเรียกผู้คุม ถ้าเธอสารภาพแล้ว ฉันจะแก้ปวดให้เธอ” ตอนนี้มุกดาถึงได้ยืนขึ้น เดิมทีณดาคิดจะรอให้ตนเองได้แก้ปวดแล้ว ตนเองก็จะไม่ยอมรับ แต่มุกดาเจ้าเล่ห์กว่าตนเอง ไม่นึกว่าจะให้ตนเองยอมรับก่อนถึงจะแก้ปวดให้ในเมื่อหมดหนทางแล้ว ณดาจึงทำได้เพียงตอบตกลง
มุกดาเรียกให้ผู้คุมเข้ามา ณดาจึงพูดเรื่องที่วันนี้ตนเองเป็นคนวางบุหรี่ออกไป บอกว่าพี่อุ่นโดนใส่ร้าย เรื่องทั้งหมดเธอเป็นคนทำเอง
งั้นตอนนี้คงทำได้เพียงขังณดาเอาไว้ แล้วปล่อยตัวพี่อุ่น ก่อนจะเดินไป ณดายังกะพริบตาปริบๆให้มุกด้วย ให้เธอแก้จุดชาให้ตนเอง
“อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้น มันชาแค่ยี่สิบนาที” มุกดาพูดกับณดา ณดาจึงโมโหจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้ร่างกายของตนเองก็ไม่ได้ชามากเท่าไหร่ ถ้าอดทนอีกสักนิด ก็คงเอาตัวรอดได้ คงไม่ถึงกับโดนคุมขังหรอก ยัยมุกดา ชั่วร้ายจริงๆ
พี่อุ่นกลับมาก็ดึกมากแล้ว เธอรู้อยู่แล้วว่ามุกดาช่วยตนเอง แต่เธอก็ไม่ได้แสดงความขอบคุณ หลังจากเธอกลับมาก็กลับไปนอนที่เตียงของตนเองทันที
ทั้งสามคนนอนอยู่ในห้องอย่างเงียบเชียบตลอดทั้งคืน กำลังครุ่นคิดเรื่องในใจ ตลอดวันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่รู้เลยว่าในวันข้างหน้าจะเกิดเรื่องราวอย่างนี้อีกมากเท่าไหร่กัน!
“ผู้คุมคนเมื่อวานที่ลงโทษเธอชื่อณิชา ส่วนคนที่ชมเธอภายหลังคนนั้นชื่อนรรัตน์” ตอนที่กินอาหารเช้า พี่กิ๊กแนะนำผู้คุมหญิงสองคนที่คอยดูแลพวกเธอให้มุกดารู้จัก
“อ้อ ทราบแล้วค่ะ” มุกดากำลังกินหมั่นโถวแล้วพยักหน้าไปด้วย วันนี้เธอฉลาดแล้ว ปลดปล่อยความเร็วในการกินอาหารออกมา
แม้จะพูดอยู่ แต่เธอยังกินอาหารได้อย่างรวดเร็ว ผู้คุมสองคนนั้นก็น่าสนใจจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ยังมองไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น สรุปแล้วคนพวกนี้มุกดาต้องป้องกันระมัดระวังตัวเอาไว้ ชลธีบอกไว้แล้วว่าจะมีคนช่วยเธอ แต่ที่นี่ก็ต้องมีคนจะทำร้ายเธออยู่ดี วรรณวิมลก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง
กินอาหารเช้าเสร็จ ยังต้องทำงานเหมือนเมื่อวานอีก ชีวิตในคุกก็เรียบง่ายอย่างนี้มีกฎระเบียบที่ต้องปฏิบัติ
พี่อุ่นเห็นความเร็วของมือมุกดาที่เร็วขึ้นเรื่อยๆแล้ว เพิ่งจะวันเดียวเอง เธอก็สามารถทำได้อย่างชำนาญ ได้ยินว่าเป็นลูกสาวของตระกูลที่ร่ำรวย แต่ไม่ได้บอบบางอย่างที่จินตนาการเอาไว้ กลับรู้สึกได้ถึงความมั่นใจของเธอ
“พี่อุ่น ฉันมีจุดนี้ที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยเลยค่ะ พี่บอกฉันหน่อยว่าทำยังไงถึงจะพับตรงนี้ได้เร็วขึ้น?” มุกดาพบว่าพี่อุ่นกำลังมองตนเอง เธอจึงถามพี่อุ่นอย่างสุภาพ
พี่อุ่นมองการเคลื่อนไหวของมุกดา ก็พบปัญหานี้ของเธอ จึงวางของในมือของตนเองลง แล้วไปช่วยมุกดาดู ดูอยู่ชั่วครู่ เธอพบว่ามือซ้ายของมุกดาต้องคล่องแคล่วกว่านี้หน่อย เมื่อมือซ้ายเร็วกว่ามือขวา จึงทำให้เกิดความยุ่งยากขึ้นได้
“ตอนที่เธอพับอันนี้ มือซ้ายช้าลงหน่อย มือขวาตามมา ก็ได้แล้ว ส่วนอื่นๆไม่มีปัญหาอะไร” พี่อุ่นพูดกับมุกดา
มุกดาฟังพี่อุ่นพูด เธอจึงลดความเร็วของมือซ้ายให้ช้าลงหน่อย ไม่ต้องทำอะไรเพิ่ม ก็แก้ไขปัญหานั้นได้จริงๆ
ถึงตอนเที่ยง มุกดาก็ทำได้ถึงเก้าสิบอัน ความรวดเร็วนั้นตามทันคนที่มีประสบการณ์แล้ว
ตอนกินข้าว มุกดาดันกับข้าวบางส่วนของตนเองไปให้พี่อุ่น
“ทำอะไร ฉันกินไม่หมดหรอก ฉันลดน้ำหนักอยู่” พี่อุ่นถลึงตาใส่มุกดา จะคืนกับข้าวกลับไป
“ฉันก็กำลังลดน้ำหนัก พี่อุ่นพี่กินไปเถอะ เมื่อวานพี่ก็ไม่ได้กินข้าว ต้องกินให้อิ่มถึงจะมีแรงลดน้ำหนักนะ ไม่ใช่เหรอ?” มุกดายกถ้วยไปที่ด้านข้าง เธอกินเสร็จอย่างรวดเร็ว สองวันนี้เธอรู้สึกว่าตนเองกินอาหารโดยที่ไม่ได้ผ่านซอกฟันเลย เหมือนเข้าปากแล้วตกลงไปในท้องทันที
พี่อุ่นมองมุกดาอีกครั้ง แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เรื่องมากมายที่ไม่ต้องใช้คำพูดแสดงออกมา แค่ในใจของตนเองเข้าใจก็พอแล้ว
มุกดารู้สึกว่าที่นี่ยังมีมนุษยธรรมอยู่มาก ตอนกลางวันยังมีเวลานอนพัก ทุกวันทำงานแปดชั่วโมง เวลาตื่นและเข้านอนก็ตายตัว รู้สึกว่าตนเองอยู่ที่นี่คงเป็นการพักผ่อนประเภทหนึ่ง
แต่เรื่องมากมายไม่ได้สงบอย่างที่มองเห็น เพราะมีเรื่องมากมายที่ยังไม่เคยได้สัมผัสด้วยตนเอง เธอถึงได้มาอยู่ที่นี่
ณดาโดนอยู่ในสถานกักขังสองวัน มุกดารู้สึกว่าสองวันนี้ผ่านไปได้ไม่เลวเลย มีกฎเกณฑ์ ไม่มีใครรังแก ราวกับโลกใบนี้เปลี่ยนไปสะอาดบริสุทธิ์แล้ว
หนึ่งสัปดาห์มีโอกาสอาบน้ำหนึ่งครั้ง โรงอาบน้ำนั้นไม่ใช่หนึ่งคนต่อหนึ่งห้อง แต่เป็นนักโทษหญิงทั้งหมดที่เข้าไปอาบน้ำ โรงอาบน้ำที่กว้างขวาง แต่ภายในกลับอุดอู้
เหล่านักโทษหญิงต่างก็ถือเสื้อผ้าที่เอาไว้เปลี่ยน ถือขันเข้าไปในโรงอาบน้ำ ไปอาบน้ำกันแล้ว มุกดากับพี่อุ่นและพี่กิ๊กที่อยู่ห้องเดียวกับตนเอง ก็พากันไปอาบน้ำ ด้านในโรงอาบน้ำมีไอน้ำหนาทึบไปหมด ในทันทีก็มองเห็นคนตรงหน้าได้ไม่ชัดเจนแล้วว่าหน้าตายังไง
มุกดาหาก๊อกน้ำว่างๆ ตอนที่กำลังจะเปิดน้ำ กลับโดนมือคู่หนึ่งคว้าเอาไว้
