สายตาของทั้งสองคนเสียดสีกันในอากาศจนเกิดเป็นประกายไฟออกมา ผู้หญิงผอมแห้งแยกเขี้ยวยิ้มให้มุกดา ฟันสีเหลืองๆดำๆที่โดนควันบุหรี่ของเธอปรากฏออกมา ทำให้คนที่ได้เห็นรู้สึกขยะแขยง
มุกดาก็ยิ้มให้เธอ เผยฟันขาวสะอาดเป็นระเบียบออกมา มันไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว เป็นตนเองที่ไม่ระมัดระวังเอง พลาดไปหนึ่งครั้งก็จะฉลาดมากขึ้นหนึ่งครั้ง เธอไม่เชื่อหรอกว่าตนเองจะโดนหลอกอีก
ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่คิดว่ามุกดาที่เพิ่งโดนลงไม้ลงมือไปเมื่อวานจะยิ้มให้ตนเอง ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริงๆ โดนตบตีจนน่าเวทนาขนาดนั้น เธอยังยิ้มออกอีกเหรอ?
เห็นมุกดายิ้ม ผู้หญิงผอมแห้งจึงหุบยิ้มไปเลย
“เธอชื่อปวีณา แต่ก่อนตอนที่เพิ่งเข้ามาไม่เหมือนกับตอนนี้ ตอนนั้นเธอทั้งสูงทั้งอ้วน เหมือนจะติดยา ส่วนที่เธอเสพยังไง พวกเราก็ไม่รู้หรอก ตอนนี้เธอจึงกลายสภาพเป็นผีอย่างนี้ไง” พี่กิ๊กพูดกับมุกดา
พี่กิ๊กเข้ามาที่นี่ค่อนข้างนานแล้ว เธอจึงรู้จักคนที่นี่มากมาย
พวกผู้หญิงในคุกโดยเฉพาะผู้หญิงที่โดนตัดสินให้ต้องโทษจำคุกตลอดชีวิต ชีวิตนี้โดยพื้นฐานแล้วก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ บางคนใช้เวลาของตนเองไปกับงาน บางคนใช้เวลาไปกับการเหม่อลอย แล้วยังมีอีกประเภทหนึ่งก็คือเสพยา ก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ไปเอายาเสพติดมาจากไหนกัน
ของอย่างอื่นต่างก็ได้รับอนุญาตทั้งนั้น ส่วนยาเสพติดเป็นสิ่งที่ที่นี่ไม่อนุญาตเด็ดขาด ถ้าพบว่าเสพยาสักครั้ง ก็จะส่งคนคนนี้ไปสถานบำบัดยาเสพติดเลย สถานที่นั้นยาแม้แต่นิดเดียวก็เสพไม่ได้ จึงทำให้พวกที่ติดยาตื่นตกใจ พวกเขาห่างจากยาเสพติดไม่ได้ สุดท้ายแล้วก็จะตายอยู่ในคุกก่อนวัยอันควร
“ฉันก็คิดว่าเธอต้องเสพยาแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ผอมแห้งเช่นนี้ เห็นแล้วรู้สึกกลัวเลย แค่เธอท่าทางอย่างนั้น ก็ชัดเจนเลยว่าต้องเล่นยาแน่ๆ ทำไมผู้คุมถึงไม่จับเธอล่ะ?” มุกดาค่อนข้างไม่เข้าใจ
“คนพวกนี้ซ่อนไว้อย่างมิดชิดมาก ไม่ง่ายเลยที่จะหาเจอ สิ่งนั้นเป็นชีวิตของพวกเขา ถ้าชีวิตไม่เหลือแล้ว พวกเขาก็อยู่ต่อไปไม่ได้ แต่ก่อนผู้หญิงคนหนึ่งโดนพบว่ามียาเสพติดเข้า เธอจึงเลือกที่จะฆ่าตัวตายทันที!” พี่กิ๊กพูดจบ ตนเองก็ออกไปจากข้างกายของมุกดา มุกดาไม่เข้าใจว่าเธอหมายความว่ายังไงกันแน่ ที่พูดให้ตนเองฟังตั้งเยอะแยะอย่างนี้ อยากจะให้ตนเองไปหาจุดอ่อนของผู้หญิงผอมแห้งใช่ไหม?
แต่ว่าจะทำอะไรยังต้องระมัดระวังตัวหน่อย มุกดาไม่เชื่อคำพูดของพี่กิ๊กทั้งหมด แล้วก็ไม่ใช่ไม่เชื่อ เพียงแค่อยากใช้สายตาของตนเองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ณดาโดนปล่อยตัวออกมาแล้ว เธอโดนขังไปห้าวัน เนื่องจากพฤติกรรมของเธอน่ารังเกียจมาก เรื่องที่ตนเองทำยังยัดเยียดของผิดกฎให้คนอื่นอีก ครั้งนี้ตอนที่เธอถูกปล่อยตัวออกมา ก็เชื่อฟังมากขึ้นแล้ว ทำอะไรก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา แทบจะไม่พูดคุยกับอีกสามคนในห้องเลย
ตอนทำงาน เธอก็ไม่อยู่เฉยเลย และไม่พูดคุยกับคนรอบข้างด้วย การเคลื่อนไหวของเธอคล่องแคล่วรวดเร็วใช้ได้ มือเธอไวเกินกว่าทุกคนไปแล้ว
ตอนกินข้าวกลางวัน ณดาก็กินคนเดียว กินเสร็จแล้วก็เดินไปเลย จนกระทั่งเวลานอนกลางวัน เธอกลับไปในห้อง ถึงได้ทักทายพี่กิ๊ก
มุกดาเห็นว่าณดาไม่มายั่วโมโหเธอแล้ว เธอก็ไม่ไปยั่วโมโหณดา ขณะที่นอนอยู่บนเตียง มุกดาจึงนึกถึงคำพูดของพี่กิ๊กวันนี้ ถ้าผู้หญิงที่ชื่อปวีณาคนนั้นเล่นยา งั้นตนเองต้องให้ความสนใจแหล่งที่มาของยาเสพติดสักหน่อยแล้ว
ดูจากท่าทางของผู้หญิงคนนั้น ก็เสพยาแน่ๆ ถ้าไม่ได้เสพยามาเป็นเวลานาน เธอคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเช่นนี้หรอก
แต่ตนเองเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่รู้ว่าควรสืบหายังไง วันเวลายังมีอีกมาก ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน
ตอนที่มุกดามาอยู่ในคุกได้ไม่นาน ก็จะถึงวันปีใหม่แล้ว ช่วงวันปีใหม่จะมีคนมาที่คุกเพื่อเยี่ยมเยียนพวกเธอคนที่ทำผิดกฎหมายเหล่านี้ หวังว่าพวกเธอจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวให้ดี
“คืนวันนี้จะมีการแสดงให้ดู เยี่ยมไปเลย ฉันไม่ได้เห็นผู้ชายมาตั้งนานแล้ว วันนี้พวกเรากับนักโทษชายจะได้ดูการแสดงด้วยกัน น่าตื่นเต้นสุดๆ ฉันจะแต่งตัวให้ดีๆหน่อย” ช่วงบ่ายที่ยังทำงานกันอยู่ ก็มีนักโทษหญิงแสดงอาการบ้าผู้ชายออกมา ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของตนเองที่นี่ ไม่ได้เจอผู้ชายเลยจริงๆ
“ฉันก็อยากจะแต่งตัวให้เต็มที่หน่อย ถึงจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่คิดซะว่าเป็นตนเองที่มอบความทรงจำให้ตนเองก็แล้วกัน” มีคนเห็นด้วยขึ้นมาทันที
วันนี้เลิกงานเร็วใช้ได้เลย นักโทษหญิงมากมายล้วนแต่ไปแต่งตัวให้ตนเองสวยๆ ถึงจะสวมเสื้อผ้าลายขวางสีฟ้าขาวกันหมด แต่กลับทำให้หน้าอกโดดเด่นขึ้นมา ไม่ว่าผู้ชายจะมองหรือไม่มอง ในใจของตนเองสบายใจก็พอแล้ว
หลังจากกินมื้อเย็น เหล่านักโทษก็พากันยกเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆของตนเองออกมา ผู้คุมพาพวกเขานั่งลงไปในพื้นที่กว้างขวางกลางแจ้งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ครอบครองตำแหน่งดีๆ รอคอยดาราพวกนั้นออกมาทำการแสดง
ตอนที่นักโทษหญิงออกมา ในกลุ่มนักโทษชายมีคนผิวปาก สายตาเหล่านั้นราวกับมองผู้หญิงพวกนี้ด้วยความหิวกระหาย ในช่วงระยะเวลาที่ต้องโทษจำคุก นักโทษหญิงไม่เจอผู้ชาย นักโทษชายก็ไม่เจอผู้หญิงเช่นกัน ดังนั้นตอนนี้ผู้หญิงที่คิดถึงอยู่ในใจออกมาแล้ว ในใจของนักโทษชายล้วนแต่พึงพอใจ แม้จะมองไม่เห็นหน้าตาอย่างชัดเจน แต่เวลานี้หน้าตาไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือเพศต่างหาก
นักโทษหญิงก็นั่งลงตามลำดับ คนที่มีความมั่นใจ พากันยืดคอยาว เพื่อสัมผัสสายตาที่เร่าร้อนพวกนั้น
แต่มุกดาอยู่กับพี่อุ่นและพี่กิ๊ก ณดาเดินอยู่ท้ายสุด ด้วยการจัดการของผู้คุม จึงนั่งลงไปในตำแหน่งที่กำหนดเอาไว้
ผู้คุ้มนรรัตน์มองๆดูเล็กน้อย เธอจึงทำการปรับเปลี่ยนตำแหน่ง ให้มุกดาไปนั่งที่แถวแรก บอกว่าให้คนสวยๆนั่งอยู่ด้านหน้า เพื่อให้พวกดาราเห็นว่านักโทษพวกนี้ไม่ได้โหดร้ายอำมหิตกันไปซะหมด
นั่งกันเรียบร้อยแล้วสักพัก พิธีกรก็ออกมา เพื่อป้องกันไม่ได้ให้นักโทษสร้างเรื่องอะไรขึ้น รอบๆพวกเขาจึงมีตำรวจติดอาวุธที่คอยรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่มากมาย
พิธีกรพูดจบแล้ว ก็แค่บอกให้ทุกคนปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างเต็มที่ ทุกคนไม่ได้ลืมพวกเรา แม้แต่ดารายังกำลังคิดถึงพวกเราอยู่
คำพูดพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนอยากฟัง ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือพิธีกรคนนี้อ้วนเกินไปแล้ว ไม่มีแรงดึงดูดเลย
เมื่อพิธีกรลงไป ก็มีนักร้องชายที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งขึ้นมา หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง แต่กลับขี้ขลาด ยืนร้องเพลงอยู่ด้านในสุดของเวทีตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่กล้าเดินออกมาเลย
ด้านหลังก็มีหนุ่มหล่อสาวสวยจำนวนหนึ่งออกมาทำการแสดง เหล่านักโทษที่ด้านล่างดูด้วยความสนใจ
ทุกปีพวกเขาจะมีโอกาสดูการแสดงแค่สองครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นคุณค่าของมันมาก แต่ก่อนตอนที่อยู่ข้างนอก รู้สึกว่าพวกนี้ไม่ได้สำคัญอะไร แต่เพียงแค่เข้ามาแล้วถึงได้รู้ว่าตนเองพลาดอะไรไป
“วันนี้ความกระตือรือร้นของทุกคนเข้มข้นมาก อีกเดี๋ยวพวกเราจะมีรายการสำคัญอีก ดังนั้นทุกคนอย่าเพิ่งลนลาน รายการสนุกๆอยู่ในช่วงท้าย!”
พิธีกรออกมามอบความครึกครื้นให้กับทุกคนอยู่บ่อยๆ จะได้ให้เหล่าดาราพักผ่อนกันที่ด้านหลัง
ขณะที่กำลังดูการแสดง จู่ๆไฟก็ดับลง ทำให้เหล่านักโทษที่ดูการแสดงอยู่พากันตกอกตกใจ
