“สำเร็จแล้ว ชลช่วยมุกดาไว้ได้แล้ว พวกเขาน่าจะเพิ่งหนีไปได้ไม่นาน พวกเรายื้อเวลาธีรเมทอีกสักหน่อย ให้พวกเขาหนีออกไปได้อย่างปลอดภัยก่อน” ตอนที่พวกของอนุชิตรวมตัวกัน ก็เห็นสัญญาณที่ชลธีส่งมาแล้ว พวกเขาก็โล่งอกกันหมด ความพยายามของพวกเขาไม่เสียเปล่า
“ธีรเมท เจ้าหมอนี่มันเจ้าเล่ห์มาก สัญญาณเมื่อกี้พวกเราเห็นมันก็ต้องเห็นเหมือนกัน ดังนั้นฉันคิดว่าเขาจะต้องเริ่มปฏิบัติทันที พวกเราจะต้องไปดึงดูดความสนใจของมันก่อน อนุชิตครั้งนี้คงต้องให้นายลงมือแล้วล่ะ” ประวีร์พร้อมเอาเปรียบอนุชิตได้ทุกเวลาจริงๆ
อนุชิตงงไปหมด ให้เขาลงมือหมายความว่ายังไง เขามองประวีร์ ทศพรก็เห็นด้วยกับความคิดของประวีร์ เขาก็แสยะยิ้มและมองอนุชิตเหมือนกัน
อนุชิตก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เขาไม่รู้ว่าผู้ชายสองคนนี้ยิ้มให้ตัวเองแบบนี้มันหมายความว่ายังไง?
“พวกนายจะทำอะไร? ทำไมถึงยิ้มแบบนี้?” อนุชิตขนลุกซู่กับรอยยิ้มของพวกเขา
“พวกเรามาช่วยมุกดา ตอนนี้พวกเราก็ต้องมีมุกดาหลายๆคน ให้ธีรเมทไม่รู้ว่าคนไหนตัวปลอมคนไหนตัวจริง” ทศพรเห็นอนุชิตยังไม่รู้ตัว เขาก็แสยะยิ้มกว้างมากขึ้น
ตอนนี้เองอนุชิตก็ถึงเห็นว่าตัวเองคบเพื่อนผิดคนแล้ว ทำไมถึงให้เขาเป็นมุกดาล่ะ?
“งั้นพวกนายเป็นไม่ได้หรือไง? ทำไมต้องฉันด้วย?” อนุชิตกอดอกไม่พอใจ
“ไม่ใช่แค่นายคนเดียวหรอก ฉันก็ต้องเป็นมุกดา มีแค่นายกับประวีร์ที่แกล้งเป็นมุกดากับชลธี ฉันแสดงเป็นมุกดาคนเดียว ยังไงทุกคนก็ต้องดึงดูดความสนใจของธีรเมทอยู่แล้ว พวกเขาถึงจะหนีออกไปได้อย่างราบรื่น ใช่แล้ว เดี๋ยวหลังจากสองชั่วโมง พอมีโอกาสแล้วทุกคนก็หนีกันเลย ของก็อยู่ที่เดิมที่ตัวเองซ่อนไว้” ทศพรบอกแผนการต่อไป อนุชิตกับประวีร์ต่างก็เห็นพ้องกัน
ชลธีมีบาดแผลบนตัว มุกดาก็เป็นผู้หญิง คงหนีได้ไม่เร็วมาก ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องยื้อเวลาให้ได้สองชั่วโมง ภารกิจนี้ถือว่าหนักพอสมควรเลย
“งั้นก็เริ่มกันเถอะ” สามคนแบ่งภารกิจกันเสร็จแล้วก็เริ่มลงมือทันที
“คุณชาย พวกเราเห็นคุณมุกดาอยู่แถวนี้” หลังจากที่มุกดาหนีไปแล้ว ไม่นานก็มีคนมาบอกกับธีรเมท ธีรเมทโมโหจัด และออกคำสั่งให้ฆ่าผู้บุกรุกทุกคน ยกเว้นมุกดา!
ตอนที่ที่มีคนบอกว่ามุกดาอยู่ไหน ธีรเมทก็รีบไปตรงนั้นทันที แต่กลับไม่เห็นคนแล้ว
“น่าจะยังไม่ไป พวกเรายังได้ยินเสียงเท้าเดินเยอะมาก แต่แค่ไม่เห็นว่าคนอยู่ไหน” ลูกน้องของธีรเมทรายงานไม่หยุด
ธีรเมทโมโหมาก การตามหาคนภายใต้ความมืดมิดนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก เขาออกคำสั่งเปิดไฟฉายทั่วทั้งเกาะ
สถานการณ์แบบนี้ไม่เป็นผลดีกับทั้งสามคนเลย ไฟฉายนั้นส่องไปทั่วทั้งเกาะรวมไปถึงเกาะข้างๆจนเหมือนเป็นตอนกลางวัน
“พวกเราโดนจับได้แล้ว ทำยังไงดี?” มุกดารู้สึกกังวลกับไฟฉายที่ส่องมาที่ตัวเองกะทันหัน
“ตอนนี้พวกเราถอยไม่ได้แล้ว มีเพียงเดินหน้าต่อไปเท่านั้น มุก ถ้าเดี๋ยวตอนที่ฉันตามเธอไม่ทัน เธอก็อย่าสนใจฉันนะ เดินหน้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ ฉันจะตามเธอไปช้าๆเอง” แช่อยู่ในน้ำเป็นเวลานานเกินไป บาดแผลบนแผ่นหลังและร่างกายของเขาถูกแช่จนเปิดออก แรงของเขาก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย ตอนนี้เขาว่ายไม่ไหวแล้วจริงๆ
“งั้นนายขึ้นมา เดี๋ยวฉันว่ายต่อเองนะ?” ภายใต้ความมืดมิด มุกดาไม่เห็นสีหน้าของชลธี แม้จะมีไฟฉายส่องมาที่ตัวเธอ แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ พวกเขาก็เดินทางไปช่วงหนึ่งแล้วด้วย
“ไม่ต้องหรอก แต่ว่าตอนนี้แพลอยไปตามกระแสน้ำ ฉันเลยว่ายน้ำไม่ทัน มุก เธอไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่เป็นไร ถ้าเธอถึงแล้ว ฉันจะตามไปทีหลังเอง” พูดจบ ชลธีก็ใช้แรงทั้งหมดที่เหลือผลักแพออกไปเต็มแรง แพนั้นลอยห่างออกจากชลธีไกลออกไปมากขึ้น
“ชล ชล นายอยู่ที่ไหน?” มุกดารู้สึกเหมือนมีแรงใหญ่ผลักแพของตัวเองไปด้านหน้า ตอนที่เธอหันหน้ากลับไปก็ไม่เห็นชลธีแล้ว
“ฉันอยู่ข้างหลังนี้” เสียงของชลธีดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้มุกดาวางใจได้ไม่น้อย
แพลอยไปตามกระแสน้ำ เร็วพอสมควรเลย ไม่นานแพของมุกดาก็ไม่เห็นไฟฉายนั้นแล้ว น่าจะมาถึงที่ปลอดภัยแล้วล่ะ แต่เธอกลับไม่เจอชลธีบนผิวน้ำทะเลอีกเลย
“มาแล้วๆ” มุกดาได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นไม่ไกลมาก เธอตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ธีรเมทสั่งคนมาเฝ้าอยู่ตรงนี้อีกเหรอเนี้ย?
“แม่หนู มาตรงนี้เร็ว พวกเรามารับพวกเธอที่นี่น่ะ” เสียงของผู้หญิงดังขึ้นจากบนเรือประมงที่อยู่ไม่ไกลมาก
มุกดาเห็นชายหญิงสองคนอยู่บนเรือประมง
ผู้ชายบนเรือประมงโยนเชือกลงไปคล้องแพของมุกดาเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเข้าไป แล้วพยุงมุกดาขึ้นมาบนเรือประมง
“แม่หนูมาคนเดียวเหรอ?” ผู้หญิงบนเรือประมงนั้นถามมุกดา
“ตอนแรกมาสองคนค่ะ แต่สามีฉันเหมือนจะว่ายไม่ไหวแล้ว ช่วยฉันหาสามีได้ไหมคะ?” มุกดาเห็นชาวประมงร่างกำยำดี ก็เลยขอร้องให้เขาช่วยชลธี
“ได้เลย ไม่มีปัญหา พวกเธอกลับไปก่อนเลย ฉันไปตามหาเขาเอง!” เขายังพูดไม่ทันจบ ก็กระโดดลงไปบนแพเองทันที ไม่รู้ว่าเขาลงไปอีท่าไหน จากนั้นก็ว่ายน้ำไปข้างหน้าทันที
“พี่สาวคะ พวกพี่คือ?” มุกดารู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักพี่สาวคนนี้เลย แต่ทำไมถึงช่วยตัวเองอย่างเต็มใจขนาดนี้ได้ล่ะ?
“พวกเราเป็นชาวบ้านในหมู่บ้านประมงนี้แหละ วันนั้นพวกเขามีเรื่องมาขอร้องพวกเรา ฉันให้พวกเขารอเรือประมงของสามีฉันก่อน แต่พวกเราก็รอไม่ไหว วันนี้สามีฉันเพิ่งกลับมา ฉันก็เลยลองมาดู ดูว่าจะรอพวกเธอได้ไหม” ผู้หญิงคนนี้ก็คือแม่ของเด็กที่พวกอนุชิตช่วยเอาไว้
“ขอบคุณมากค่ะพี่สาว” มุกดาสวมเสื้อเชิ้ตของธีรเมท แม้เสื้อเชิ้ตจะค่อนข้างใหญ่ แต่ตอนนี้ก็เปียกไปหมดแล้ว แถมยังแนบตัวอีกด้วย
“ขอบจงขอบใจอะไรกัน เพราะพวกเขาช่วยลูกฉันเอาไว้ พวกเราก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ไม่ต้องขอบคุณหรอก เอ้านี่ ฉันเอาเสื้อผ้ามาพอดี ฉันกลัวเธอจะหนาวน่ะ” เดินเข้าไปในเรือ ผู้หญิงก็ยื่นเสื้อผ้าให้กับมุกดา
“เสื้อนี้อาจจะดูเก่าไปหน่อย เธออย่ารังเกียจเลยนะ” ผู้หญิงมองดูแววตาของมุกดา เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตัวเองก็ไม่มีเสื้อใหม่อะไร แต่นี่เป็นเสื้อที่ดีที่สุดของเธอแล้วล่ะ
มุกดาน้ำตาคลอเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้า: “พี่สาวคะ พูดอะไรกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เสื้อตัวนี้สวยมาก ฉันชอบมากค่ะ นี่คงเป็นชุดแต่งงานของพี่สินะคะ?” มุกดามองดูเสื้อบนมือ ภายใต้แสงไฟสลัวจากแสงเทียน เธอก็เห็นว่าเสื้อตัวนี้เย็บด้วยมือทั้งนั้นเลย แถมยังปักดอกไม้ไว้เยอะมากด้วย สีและรูปแบบน่าจะเป็นชุดแต่งงานนะ
