บทที่ 1481 รอยยิ้มนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
แววตาคู่นั้นดูต่างไปจากเดิม ทั้งมีเสน่ห์แต่ก็เย็นชา ต่างจากเยี่ยหวันหวั่นราวกับเป็นคนละคน เหมือนมีสองบุคลิกอยู่ในตัวคนคนเดียวกัน
ท่ามกลางสายตาทุกคู่ เยี่ยหวันหวั่นถือขวดเปล่าในมือฟาดหัวหลิงฮั่วในพริบตา
วินาทีต่อมา เสียงเพล้งดังสนั่น ขวดเปล่าแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างของหลิงฮั่วกระเด็นปลิวไปข้างหลัง
เศษแก้วบาดหนังหัวของหลิงฮั่ว เลือดสีแดงสดไหลลงมาเป็นทาง
เป่ยโต่วกับชีซิงมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
ปกติพี่เฟิ่งเมาแล้วจะหลับไม่ได้สติไม่ใช่เหรอ…แบบนี้ก็ได้เหรอ?
“หึ…”
จู่ๆ หลิงฮั่วก็แสยะยิ้ม ไม่สนใจเลือดที่ไหลลงมาจากหน้าผากซักนิด เขาจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น “หัวหน้าไป๋…ตั้งใจแกล้งทำเป็นเมาให้ฉันไม่ทันระวังตัวงั้นเหรอ…”
เยี่ยหวันหวั่นนัยน์ตาไหวระริก ค่อยๆ หันไปมองหลิงฮั่วที่อยู่ด้านหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆ…แต่เธอรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเขาเอาซะเลย
เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นจากตัวสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยคนนั้นอย่างใจเย็น จ้องหลิงฮั่ว มุมปากกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็กระดิกนิ้วเรียกหลิงฮั่ว “เข้ามา”
น้ำเสียงบวกกับสีหน้าดูถูกสุดขีดของเยี่ยหวันหวั่น ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหลิงฮั่วจางหายไปทันที
“พ่ายแพ้ยับเยิน ยังกล้ามายืนต่อหน้าฉันอีก” เยี่ยหวันหวั่นกระดุกมุมปากเผยรอยยิ้มเย็นชาสุดขีด
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ เป่ยโต่วกับชีซิงก็มองหน้ากันด้วยความฉงน
เมื่อกี้ยืนยันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หัวหน้าพันธมิตรของพวกเขา?
แต่ทำไม…คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า…ถึงได้เหมือนพี่เฟิ่งทุกประการขนาดนี้…
บนโลกนี้ถึงจะมีคนที่หน้าตาเหมือนกัน แต่จะเหมือนกันยันบุคลิกอย่างงี้ได้ยังไงกัน?
“หัวหน้าไป๋…ยังนิสัยเหมือนเดิมเลยนะ…อวดดีไร้ขอบเขต…” หลิงเซียวหัวเราะเสียงดัง พุ่งโฉบเข้ามาด้วยความเร็ว มีดสั้นในมือสะท้อนแสงวูบไหว พุ่งตรงไปที่ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่น
ต้องยอมรับว่าความเร็วของหลิงฮั่วไม่ธรรมดาจริงๆ อีกทั้งการระเบิดพลังก็รุนแรงมาก พริบตาเดียว เงาร่างที่หายวับไปก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างกายเยี่ยหวันหวั่น
“ชิ้ง!”
มีดสั้นพุ่งตรงจากมือของหลิงเซียวแทงไปที่เยี่ยหวันหวั่น เห็นเพียงประกายสีขาวพาดผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว มือของหลิงเซียวข้างที่ถือมีดสั้นไว้ กลับถูกเยี่ยหวันหวั่นสกัดไว้กลางอากาศอย่างง่ายดาย
นิ้วมือเรียวยาวสองนิ้ว หนีบมีดสั้นของหลิงเซียวไว้จากทั้งสองข้าง
ไม่ว่าหลิงเซียวจะพยายามแค่ไหน มีดสั้นก็ไม่ขยับซักนิด ราวกับนิ้วมือของผู้หญิงคนนี้เป็นภูเขาที่ไม่มีอะไรมาสั่นสะเทือนได้…
ไม่นาน เสียงประหลาดหนึ่งก็ดังขึ้น ทุกคนเห็นเพียงมีดสั้นของหลิงฮั่วถูกเยี่ยหวันหวั่นใช้นิ้วบีบจนแหลกคามือ!
ภาพที่เห็นทำให้ผู้อาวุโสสามหลี่ซือกับพวกถึงกับอึ้ง หน้าตาเหมือนไม่อยากเชื่อ!
“เชี่ย…พี่เฟิ่งสุดยอด!” เป่ยโต่วทำหน้าตื่นเต้น “พี่เฟิ่ง ถีบเป้ามันเลย เร็ว…เตะเป้ามันให้แหลกเหมือนมีดสั้นเล่มนั้นเลย! ใครใช้ให้อวดเก่งดีนัก!”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเป่ยโต่วแวบหนึ่ง แล้วยิ้มแปลกๆ ให้เป่ยโต่ว
รอยยิ้มบนใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นทำให้เป่ยโต่วอึ้งเล็กน้อย รอยยิ้มนั่น…เหมือนเขาเคยเห็นมาก่อน…
“แม่ง…นายอ่อนเกินไป…” เยี่ยหวันหวั่นละสายตากลับมา จ้องฮั่วหลิงที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม แล้วพูดอย่างไม่ยี่หระ
————————————————————————————-
บทที่ 1482 เป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยจริงๆ
“ไป ฆ่านังนี่ซะ!” พรรคพวกแก๊งหัวเหล็กที่หลิงฮั่วพามารีบวิ่งเข้าไปล้อมเยี่ยหวันหวั่น
“หน้าอย่างพวกนายเนี่ยนะ…” เยี่ยหวันหวั่นเหวี่ยงเท้าเตะท้องหลิงฮั่วอย่างแรง
สีหน้าของหลิงฮั่วบิดเบี้ยวด้วยเจ็บปวดจนไม่อาจบรรยาย ร่างของเขาถูกเยี่ยหวันหวั่นเตะปลิวออกไปหลายเมตร เหมือนว่าวที่เชือกขาด
จากนั้น เยี่ยหวันหวั่นใช้เพียงนิ้วเดียวก็สามารถล้มชายฉกรรจ์สองสามคนที่พุ่งเข้ามาจนหมอบกับพื้นได้
“มีฝีมือแค่นี้เหรอ…” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้า แล้วพุ่งตัวเข้าไปในกลุ่มคน
พรรคพวกแก๊งหัวเหล็กยังไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงเงาดำเคลื่อนไหววูบวาบ ไม่นานจากนั้นก็รู้สึกเหมือนโดนภูเขาลูกใหญ่ที่หล่นลงมาจากฟ้ากระแทกอย่างแรง ร่างของพวกเขาปลิวออกไปตามๆ กัน
ภาพตรงหน้าทำให้ผู้อาวุโสสามกับพวกได้แต่ปากอ้าตาค้างด้วยความเหลือเชื่อ
ผู้หญิงคนนี้…เป็นตัวปลอมงั้นเหรอ?!!!
“อึก…”
พรรคพวกแก๊งหัวเหล็กที่เคยตะโกนด่าทอ กลับกลายเป็นตกใจหวาดกลัว ผู้หญิงคนนี้…เป็นสัตว์ประหลาดรึไง!
“ไป๋เฟิ่ง…ฉันจะฆ่าเธอ” ทันใดนั้น ชายหัวเกรียนหลิงฮั่วลุกขึ้นแล้วพุ่งใส่เยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง
“คุกเข่าซะ!” ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยหวันหวั่นซัดฝ่ามือใส่ต้นคอหลิงฮั่ว
สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น เสียงโครมดังขึ้น หลิงฮั่วคุกเข่าลงกับพื้น
“คุณชายฮั่ว!”
พอเห็นหลิงฮั่วโดนผู้หญิงที่เหมือนสัตว์ประหลาดคนนี้กำราบในพริบตา สมาชิกแก๊งหัวเหล็กหลายคนทำท่าจะเข้ามาช่วยหลิงฮั่ว
แต่สมาชิกแก๊งหัวเหล็กพวกนั้นยังไม่ทันทำอะไร เยี่ยหวันหวั่นก็ตวัดสายตาไปทางพวกเขา
พวกแก๊งหัวเหล็กที่โดนเยี่ยหวันหวั่นจ้องชะงักงัน ตัวสั่นเล็กน้อย ไม่กล้าขยับอีกแม้แต่น้อย
“ไป๋เฟิ่ง…!” หลิงฮั่วจ้องเยี่ยหวันหวั่น แววตามั่นอกมั่นใจจางหาย เหลือแต่ใบหน้าขึ้งเคียด
หลิงฮั่วทำท่าจะลุกขึ้น แต่เยี่ยหวันหวั่นใช้มือซ้ายวางบนไหล่หลิงฮั่วเบาๆ ไม่ว่าหลิงฮั่วจะขยับตัวเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่อาจหลุดพื้นจากฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่นไปได้
“นาย…อ่อนเกินไป” เยี่ยหวันหวั่นกระตุกมุมปากเล็กน้อย เธอจ้องหลิงฮั่วที่กำลังขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน แล้วหยักยิ้มอย่างชั่วร้าย
“ไป๋เฟิ่ง…อย่าอวดเก่งให้มาก…ยังไงซักวันเธอก็ต้องตกอยู่ในกำมือฉัน…” หลิงฮั่วพูดอย่างคับแค้น
สิ้นเสียงของหลิงฮั่ว EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq
เสียง “โครม” ดังสนั่น ร่างของหลิงฮั่วกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร เหมือนกระดาษที่ปลิวท่ามกลางพายุคลั่ง
พอร่างตกถึงพื้น หลิงฮั่วกลับสลบเหมือดคาที่ ไม่ขยับอีก
“อึก…”
เห็นหลิงฮั่วโดนเตะสลบคาที่ พวกแก๊งหัวเหล็กที่เหลือตัวสั่นเล็กน้อย หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยคนนี้…ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า?!
ผู้อาวุโสสามหลี่ซือมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ…ทุกกระบวนท่าที่เยี่ยหวันหวั่นใช้เมื่อกี้…เป็นสุดยอดวิชาที่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยไป๋เฟิ่งเป็นคนคิดค้นขึ้นมาเอง…
ฝีมือระดับหลิงฮั่วยังโดนผู้หญิงคนนี้ซ้อมจนหมดท่าเหมือนตุ๊กตา…หลิงฮั่วไม่มีกำลังตอบโต้เธอเลยซักนิด!
เหล่าสมาชิกระดับสูงของพันธมิตรอู๋เว่ยตกตะลึงสุดขีด ให้ตายเถอะ…ใครบอกว่าหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขาเป็นตัวปลอม เป็นแค่คนสวมรอย?!
พอหันไปหาเหลียงลี่หวาอีกครั้ง ก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นฉวยโอกาสตอนชุลมุนหนีไปแล้ว
“นี่…หรือว่า…เธอ…เธอเป็นหัวหน้าพันธมิตร…ไป๋เฟิ่งจริงๆ!” ผู้อาวุโสสามหลี่ซือตะลึง
