บทที่ 1487 เธอน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ
ในคุกใต้ดิน อากาศชื้นมืดสลัว มีกลิ่นอับลอยอยู่ในอากาศ ทำให้ไม่สบายจมูกนัก
ตั้งแต่เป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยมา นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยหวันหวั่นมาที่คุกใต้ดินของพันธมิตรอู๋เว่ย
คุกใต้ดินชั้น B1 มีพื้นที่กว้างขวาง มีห้องขังเดี่ยวที่ทำจากเหล็กประมาณหลายร้อยห้อง
ระหว่างทาง เยี่ยหวันหวั่นเห็นพวกแก๊งหัวเหล็กทั้งผู้หญิงและผู้ชายถูกขังอยู่ในนั้น
“ไป๋เฟิ่ง…นังผู้หญิงชั้นต่ำ ซักวันฉันจะทำให้แกไม่ได้ตายดี!” สมาชิกแก๊งหัวเหล็กคนหนึ่งที่ถูกขังในคุกกำลูกกรงแน่น แล้วกัดฟันด่าเยี่ยหวันหวั่นเสียงดัง
“อยากตายรึไง!”
ผู้อาวุโสสามหลี่ซือเดือดดาล
เขาทำท่าจะพูดอะไร แต่ถูกเยี่ยหวันหวั่นห้ามไว้ก่อน
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้จักคนพวกนี้ซักคน…ทำไมพวกเขาถึงถูกขังในคุกใต้ดินของพันธมิตรอู๋เว่ย เยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน…
สมาชิกบางส่วนของแก๊งหัวเหล็กพอเห็นเยี่ยหวันหวั่นก็ตัวสั่น แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกนั้นจ้องเยี่ยหวันหวั่น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ
พอเห็นแววตาหวาดกลัวของคนพวกนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ชะงัก พวกเขาเหมือนกำลังรอความตายยังไงยังงั้น อีกอย่าง ดูเหมือนจะกลัวเธอมากด้วย…
ไม่นาน พวกผู้อาวุโสสามก็พาเยี่ยหวันหวั่นมาหยุดอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง
ในคุก ชายหนุ่มหัวเกรียนคนหนึ่งถูกขังอยู่ สีหน้าของชายหนุ่มซีดเล็กน้อย พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นแววตาก็ประกายวาบดูน่ากลัว
“ไป๋เฟิ่ง มาแล้วเหรอ” หลิงฮั่วลุกขึ้นนั่ง จ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วพูดเสียงเย็น
เยี่ยหวันหวั่นมองชายหัวเกรียน ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆ…เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…
แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับนึกไม่ออก
“เหอะ หลิงฮั่ว แกใกล้จะตายอยู่แล้ว ยังมีอะไรจะพูดอีก” ผู้อาวุโสสูงสุดจ้องหน้าชายหัวเกรียน แล้วเอ่ยเสียงเย็น
ชายหัวเกรียนกระตุกมุมปากเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นไปจนถึงกระดูก “ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ในเมื่อฉันแพ้ก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่แล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องพิจารณาหลิงฮั่ว ผู้ชายคนนี้รูปร่างกำยำแข็งแรง แต่ทำไมถึงได้ถูกขังไว้ในคุกใต้ดินได้ล่ะ หรือว่ามีความแค้นกับพันธมิตรอู๋เว่ย?
เห็นอย่างงี้รูปร่างหน้าตาหล่อใช้ได้ทีเดียว แค่รอยแผลเป็นที่ตาข้างซ้ายดูน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็ทำให้เขาดูเป็นชายชาตรีขึ้นไปอีก
“หัวหน้า หลิงฮั่วล่วงเกินครั้งแล้วครั้งเล่า ฆ่าเขาเลยเถอะครับ!” สมาชิกระดับสูงคนหนึ่งพูดกับเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นกลับส่ายหน้า แม่เอ็งเถอะ พันธมิตรอู๋เว่ยเคยก่อกรรมทำเข็ญอะไรมาบ้าง ฆ่าคนไปแล้วกี่คนกันแน่…
หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยในตอนนี้ก็คือเธอ ถ้าเธอยังเป็นอย่างงี้ต่อไป เธอคงจะไปมีเรื่องกับกลุ่มอำนาจในรัฐอิสระไปทั่ว…
พอถึงตอนนั้น เธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองตายยังไง ให้ตายเถอะ ช่วยใจดีและเป็นมิตรกันหน่อยไม่ได้รึไง…
ทำไมการเป็นหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยสไตล์พุทธมันยากขนาดนี้เนี่ย?
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร และทำอะไรผิดมา แล้วจะไปสั่งฆ่าคนอื่นเขาง่ายๆ ได้ยังไง?
คิดดูดีๆ แล้ว ยังไงก็ไม่ควรสร้างศัตรูเพิ่มดีกว่า…
ถ้าฆ่าเขาตอนนี้ อนาคตไม่รู้ว่าพวกแก๊งหัวเหล็กจะมาตามแก้แค้นอีกเมื่อไหร่…
แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นเองก็ไม่ถึงกับเป็นแม่พระใจบุญ ยังไงเธอก็ไม่ใช่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยอยู่แล้ว แล้วทำไมเธอต้องสร้างศัตรูเพิ่มเพราะเรื่องของพันธมิตรอู๋เว่ยด้วย? เธอไม่ได้โง่ซักหน่อย
————————————————————————————-
บทที่ 1488 ฆ่าทันที
“หึๆ ไป๋เฟิ่ง ทำไม คิดจะมาเยาะเย้ยฉันก่อนตายอีกงั้นเหรอ?” หลิงฮั่วจ้องเยี่ยหวันหวั่น แล้วกล่าวเสียงเย็น
เยี่ยหวันหวั่นอดส่ายหน้าไม่ได้ ผู้ชายคนนี้สมองมีปัญหารึไง ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่รู้จักพูดจาดีๆ ซักคำ…ถึงเธออยากจะปล่อยเขาไปก็หาเหตุผลไม่ได้…
ทำไมต้องรนหาที่ตายยังงี้ด้วย มีชีวิตอยู่ไม่ดีตรงไหนงั้นเหรอ…
พวกสมาชิกระดับสูงที่ยืนข้างเธอแต่ละคนธรรมดาซะที่ไหนล่ะ?!
“ไป๋เฟิ่ง จะฆ่าก็ฆ่า ไม่ต้องพูดมาก” เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร หลิงฮั่วก็เอ่ยขึ้นอีก
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้จะพูดยังไงดี ให้ตายเถอะ นายช่วยหาทางออกให้เราทั้งสองฝ่ายหน่อยไม่ได้เหรอไง…
แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ถ้าจะให้ผู้ชายคนนี้ยอมอ่อนข้อคงจะเป็นไปได้ยาก…
“หึๆ” จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็กลอกตา จ้องหน้าชายหัวเกรียนแล้วยิ้มเล็กน้อย “หลิงฮั่ว ถึงนายจะล่วงเกินหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ฉันเห็นแก่ที่นายก็เป็นชายชาตรีคนหนึ่ง ถ้าฆ่าก็น่าเสียดายแย่ วันนี้ถ้านายสาบานว่าต่อไปจะสงบเสงี่ยมเจียมตัว ฉันอาจจะพิจารณาไว้ชีวิตนายซักครั้งก็ได้”
สิ้นเสียงเยี่ยหวันหวั่น ทุกคนรวมถึงผู้อาวุโสสามกับผู้อาวุโสสูงสุดต่างก็อึ้งงัน
นี่พวกเขาได้ยินไม่ผิดใช่มั๊ย?! หัวหน้าพันธมิตรจะปล่อยหลิงฮั่วไป?!
หลิงฮั่วคนนี้ไม่ต่างอะไรจากหมาบ้าตัวหนึ่งเลย!
วันนี้ถ้าไม่กำจัดหมาบ้าตัวนี้ซะ ต่อไป…เขาต้องกลับมาสร้างปัญหาอีกแน่!
ถึงมีหัวหน้าอยู่จึงไม่ต้องเป็นห่วงมาก แต่การถูกหมาบ้าตัวหนึ่งจองเวร กลับไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนัก
“หัวหน้า…เขาล่วงเกินคุณครั้งแล้วครั้งเล่า…สมควรถูกฆ่าทันที!” ผู้อาวุโสสามหลี่ซือหันไปมองหลิงฮั่วที่โดนขังอยู่ในคุก นัยน์ตาประกายเยือกเย็น
“หึๆ…” จู่ๆ หลิงฮั่วก็หัวเราะอย่างเฉยชา เขามองเยี่ยหวันหวั่น “ไป๋เฟิ่ง เธอกับฉันต่างก็รู้จักกันดี ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อหน้าฉัน จะฆ่าก็รีบฆ่าซะดีกว่า”
“เหอะ!” ผู้อาวุโสสูงสุดจ้องหลิงฮั่ว แล้วแค่นเสียงขึ้นจมูก “หลิงฮั่ว ตอนนี้แกเป็นแค่นักโทษของพันธมิตรอู๋เว่ย เป็นตายถูกกำหนดไว้แล้ว ต่อหน้าหัวหน้ายังกล้าอวดดีขนาดนี้!”
“ถ้าไม่มีไป๋เฟิ่ง พวกแกก็คงเป็นได้แค่ไอ้กระจอก” หลิงฮั่วมองผู้อาวุโสสูงสุด แล้วหัวเราะเย็นชา
เหล่าสมาชิกระดับสูงเดือดดาล แทบอยากจะจับหลิงฮั่วมาสับร่างเป็นชิ้นๆ
ที่หลิงฮั่วพูดก็ไม่ผิด วันนี้สมาชิกระดับสูงของพันธมิตรอู๋เว่ยอย่างพวกเขาแทบจะโดนหลิงฮั่วเล่นงานจนน่วม ถ้าหัวหน้าไม่ได้ปรากฏตัวทันเวลา ไม่อยากจะคิดว่าผลที่ตามมาจะร้ายแรงขนาดไหน
“หลิงฮั่ว ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร แกไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอ?” ผู้อาวุโสสามหลี่ซือจ้องหลิงฮั่ว แค่นเสียงเย็นชา “สมมติฐานที่แกพูดไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีหัวหน้า พวกฉันอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกก็จริง แต่น่าเสียดาย…พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเรา จะไม่มีหัวหน้าได้ยังไง”
หลิงฮั่วแค่นเสียงหัวเราะ แต่ไม่ตอบโต้อะไร
เยี่ยหวันหวั่นนึกสงสัย เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ…
เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น หรือหลังจากที่เธอเมาจนภาพตัด…เธอทำอะไรงั้นเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันคิดอะไรมาก ผู้อาวุโสสามก็หันมาเอ่ยกับเธออีกว่า “หัวหน้า ยังไงก็ฆ่าพวกหลิงฮั่วซะดีกว่านะครับ ถ้าหากปล่อยพวกเขาไป ก็เท่ากับปล่อยเสือกลับภูเขา…”
ถึงเยี่ยหวันหวั่นจะเข้าใจเหตุผลดี แต่เธอไม่อยากแบกรับผลกรรมนี้ไว้เลย
ไม่ว่าแก๊งหัวเหล็กจะเป็นยังไง แต่ยังไงก็เป็นกลุ่มอำนาจหนึ่งอยู่ดี ตาหลิงฮั่วคนนี้เหมือนจะเป็นลูกพี่ของแก๊งหัวเหล็ก แล้วเธอจะไปฆ่าเขาได้ยังไง?! พรรคพวกแก๊งหัวเหล็กก็ได้ตามมาล้างแค้นเธอน่ะสิ…
