ตอนที่ 565 ส่งผลกระทบต่อรากฐานของอาณาจักร
คำว่า “องค์หญิง” ทำให้ผู้พิพากษาหลู่ระเบิด “บูม” ในฐานะผู้พิพากษาของมณฑลเหอเทียนซึ่งอยู่ใกล้กับเมืองหลวง เขาพยายามสอบถามจากเจ้าหน้าที่ของเมืองหลวง เขารู้ว่าราชวงศ์ต้าชุนมีเพียงฉิงเล่อและหวู่หยางที่เป็นองค์หญิงในอดีต แต่ฉิงเล่อไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าบุตรสาวของเจ้าเมืองที่ไร้อำนาจ และนางก็ถูกลดระดับเป็นสามัญชน มีองค์หญิงที่เหมาะสมเพียงคนเดียวเท่านั้น ต่อมาหวู่หยางก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นองค์หญิงของพระราชวัง และตำแหน่งขององค์หญิงก็ถูกมอบให้กับคนที่ทำความดีแก่ราชวงศ์ต้าชุนและเป็นคนที่เฉียนโจวรู้สึกเกลียดชังทันทีที่ถูกกล่าวถึง เฟิงหยูเฮง
เด็กสาวตรงหน้าเขาได้อ้างว่าตัวเองเป็นองค์หญิง เมื่อมองดูรูปร่างหน้าตาและอายุของนางอีกครั้ง ก็มีความแตกต่างเล็กน้อยจากองค์หญิงหวู่หยาง แต่ก็สอดคล้องกับบุตรสาวของอ๋องหวู่
ในที่สุดผู้พิพากษาหลู่ก็ตระหนักว่าเขาทำผิดพลาดที่คุกคามชีวิต ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นองค์หญิงที่แท้จริง เขาก็ยืมความกล้าหาญของฝูงหมาป่า ไม่เพียงแต่เขาปฏิบัติต่อนางในฐานะบ่าวรับใช้ แต่เขาส่งนางเข้าไปในพระราชวังเพื่อเป็นอนุ
“ ข้าไม่รู้ขอรับ ” ผู้พิพากษาหลู่พูดด้วยเสียงสั่น “ ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นองค์หญิง ท่านบอกว่ามาจากตระกูลเฟิงหรือขอรับ ? “ เขารู้ทันทีว่าเขาหายใจออกมากกว่าที่เขาหายใจเข้า นิ้วที่พันรอบคอของเขาเป็นเหมือนความแข็งแรงของเหล็ก การบีบคอเกือบทำให้เขาเป็นลม
“ ถ้าข้าอารมณ์ดี ข้าอาจบอกว่าข้าเป็นองค์หญิง ” นางยิ้มเยาะ “เสด็จพ่อ ไม่มีพระธิดาเลย ข้ากลัวว่าการโกหกนี้จะดูง่ายเกินไป ”
นางเอ่ยถึงเสด็จพ่อออกมา และผู้พิพากษาหลู่ก็ตัวแข็งทื่อ ด้วยการเปิดเผยตัวตนขององค์หญิงจี่อันที่อยู่ในที่โล่ง เขามีความหวังอะไรในการดำรงชีวิต
ผู้พิพากษาหลู่รู้สึกตัวชาและรู้สึกถึงความตายก็เริ่มคืบคลานเข้ามา แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขามากนัก นางพูดกับบานซู “ ระบบทาสนี้ไม่ดีเลย การจ้างคนทำงานผลิตและแรงงานไม่ได้ไร้ที่ติ แต่ถ้าใครพึ่งเงิน และสามารถซื้อชีวิตของกรรมกรทำให้พวกเขาตัดสินใจในสิ่งต่าง ๆ เช่น การแต่งงานและชีวิตนี่เป็นเรื่องไร้มนุษยธรรมอย่างแท้จริง ”
บานซูถามนางว่า “ ถ้าอย่างนั้นคุณหนูรู้สึกว่าอะไรดีขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ ทุกคนควรเป็นตัวของตัวเองมีอิสระในความรักการแต่งงานและการทำงาน ชีวิตต้องเป็นอิสระ ไม่มีใครที่จะมีสิทธิ์ในการควบคุมผู้อื่น แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ปกครอง พวกเขาจะสามารถออกความเห็นได้มากกว่าคนเพียงคนเดียวที่จะมีสิทธิ์ในการตัดสินใจเหล่านี้ ”
ไม่ต้องพูดถึงผู้พิพากษาหลู่ แม้แต่บานซูก็เข้าใจสิ่งที่ถูกพูดได้ แต่บ่าวรับใช้ของเฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านี่เป็นจุดที่ดี ไม่ว่าเจ้านายจะทำอะไรพวกเขาล้วนเป็นผู้สนับสนุน แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะก่อกบฏในวันนี้ บานซูจะมีเกียรติและช่วยเหลือนางที่ราชวงศ์ต้าชุน
“ ดีขอรับ ” บานซูพยักหน้า “ เมื่อวันหนึ่งคุณหนูมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นในโลก เราลองทำดูขอรับ ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างสดใส อย่างไรก็ตามผู้พิพากษาหลู่ต้องการฆ่าตัวตายจากสิ่งที่เขาได้ยิน
ถูกต้อง เขาต้องการฆ่าตัวตาย เขาเข้าใจกฎ เขาเห็นบางสิ่งที่เขาไม่ควรเห็น ดังนั้นเขาจะตาย เขาได้ยินบางสิ่งที่เขาไม่ควรได้ยิน ดังนั้นเขาจะตาย ตอนนี้พวกเขาพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการปกครองโลก แท้จริงองค์หญิงต้องการทำอะไร ? เมื่อได้ยินแผนอันยิ่งใหญ่เช่นนี้มีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอดหรือไม่ ?
ในขณะที่เขากำลังคิดเรื่องนี้ ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็จำเขาได้ คราวนี้นางโยนเขาลงพื้น “ ตุ้บ ” นางถามเขาว่า “ ก่อนหน้านี้ข้าพูดว่าข้าจะทำข้อตกลงกับเจ้า แต่เจ้ายังไม่ได้ตอบข้า เจ้าเห็นด้วยหรือไม่ ? ”
ผู้พิพากษาหลู่ได้พักก่อนที่จะเริ่มหายใจได้ปกติ อย่างไรก็ตามเขาตัวสั่นอยู่บนพื้นไม่กล้าพูดอะไรสักคำ
เฟิงหยูเฮงนั่งไขว่ห้างและถามเขาอย่างจริงจัง “ ข้าแค่อยากจะถามเจ้า ของขวัญที่เจ้ามอบให้ซงโจวคืออะไร ? หากคำตอบของเจ้าทำให้ข้าพอใจ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า ”
ผู้พิพากษาหลู่ตื่นตกใจ และคิดในใจอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาถามอย่างไม่แน่นอน “ องค์หญิงบอกว่าจะไว้ชีวิตข้าให้อยู่ที่ภาคเหนือหรือ …”
“ แน่นอนว่าจะกลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุนกับตระกูลของเจ้าอีกครั้ง ด้วยการเป็นองค์หญิงนี้ ราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนจะไม่สอบสวนเจ้าเลย ”
ดวงตาของผู้พิพากษาหลู่สว่างขึ้น แต่จางลงทันทีอีกครั้งโดยพูดอย่างไร้ประโยชน์ว่า “ องค์หญิงล้อข้าเล่น ภาคเหนือได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนารอบด้าน ข้ากลัวว่าแม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถออกไปได้ ยิ่งกว่านั้นเราคือคนธรรมดา องค์หญิง หากท่านมีปัญหาใด ๆ เพียงแค่สั่งมา เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่อาจปฏิเสธได้ขอรับ ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ กองทัพจะไม่นำความจริงออกมา ข้าจะบอกเจ้าว่าตราบใดที่ข้า เฟิงหยูเฮง สามารถเข้าสู่สามมณฑลภาคเหนือได้ ข้าก็สามารถออกไปได้อย่างแน่นอน ข้าไม่สามารถชินกับการได้เห็นพระราชวังแห่งนั้น ดังนั้นข้าจึงเผามัน ตวนมู่อันกัวจะทำอะไรกับข้าได้ ใต้เท้าหลู่ ตวน มู่อันกัวไม่สามารถยอมให้เจ้ามีชีวิตอยู่ แต่เจ้ายังคงเดิมพันอยู่ ในทางกลับกันข้าสามารถเปิดโอกาสให้เจ้าได้อย่างชัดเจน เจ้าควรคิดว่าควรเลือกฝ่ายไหน นอกจากนี้ข้าอยากจะเตือนเจ้าว่าท่านฮูหยินหลู่จะเป็นหนามตำใจของตวนมู่อันกัว การพูดที่ถูกต้องความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าสองคนเป็นหนึ่งในศัตรู หากต้องการทำงานกับเขาก็เหมือนกับการขอหนังเสือจากเสือ ”
ผู้พิพากษาหลู่ถอนหายใจภายใน เขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงพูดความจริง นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ได้ออกไปหาตวนมู่อันกัวทันที สำหรับสาเหตุที่เขายังมีชีวิตอยู่ที่นี่เขารู้สึกว่าด้วยสถานการณ์ที่พระราชวัง เขาไม่มีโอกาสจัดการเรื่องนี้
ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าหาญ เขาเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหยูเฮง ผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์กับเขามานานกว่าสองเดือนในรถม้า แต่รูปลักษณ์ที่เฉียบคมและฉลาดนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ราวกับว่านางเป็นคนแปลกหน้าเพราะนางไม่ใช่คนขี้อาย, เชี่ยนจินอีกต่อไป
ในที่สุดเขาพยักหน้าอย่างไร้ประโยชน์ “ เอาล่ะ ข้าจะไว้ใจองค์หญิงขอรับ ”
มุมปากของเฟิงหยูเฮงม้วนงอเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มนี้ทำให้เกิดความรู้สึกตัวตนของนางประสบความสำเร็จ และมันก็ดูโหดร้ายมาก แต่ผู้พิพากษาหลู่กัดฟันและเลือกที่จะเห็นด้วย หากทำงานกับตวนมู่อันกัวเหมือนกับการขอหนังเสือจากเสือ ? ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าการทำงานกับองค์หญิงเป็นเหมือนการขอหัวใจของหมาป่า จากหมาป่า ?
“ ข้าขอถามองค์หญิงในข้อตกลงนี้ได้หรือไม่ขอรับ ? ” เขาก้มหน้าลงและถามเฟิงหยูเฮงในขณะที่เขาเดาภายใน เขามีอะไรที่นางต้องการในข้อตกลง เป็นไปได้ไหม
ตามที่เขาคิดอยู่ เฟิงหยูเฮงก็กล่าวว่า “ สิ่งที่ข้าจะให้เจ้าในข้อตกลงนี้คือชีวิตของทุกคนในตระกูลของเจ้า สิ่งที่ข้าต้องการจากเจ้าคือสิ่งที่เจ้านำมาสู่ภาคเหนือเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับตวนมู่อันกัว แม้ว่าคนที่อยู่เคียงข้างของตวนมู่อันกัวได้มาที่โรงเตี๊ยมเพื่อรับของขวัญ แต่เจ้าสองคนไม่ได้อยู่ที่โรงเตี๊ยมในเวลานั้น คิดเกี่ยวกับมันสิ่งนั้นจะอยู่กับใต้เท้าหลู่ใช่หรือไม่ ? ”
หัวใจของผู้พิพากษาหลู่หล่นวูบ เขาเดามัน องค์หญิงคนนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างจริง นั่นคือฟางสุดท้ายของการป้องกันสำหรับชีวิตของเขา เขาตัดสินใจแล้ว หากตวนมู่อันกัวเต็มใจที่จะปฏิเสธญาติของเขาและเต็มใจที่จะฆ่าเขา เขาจะใช้สิ่งนี้เพื่อบีบบังคับเขา หลังจากที่เขาถูกนำตัวออกมาจากทางเหนือ เขาจะมอบมันให้ เขาจะไปรายงานตัวทันที แม้ว่าเขาจะต้องเสี่ยงต่อการถูกจำคุก เขาจะต้องมีเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุนปกป้องชีวิตของเขา
แต่ตอนนี้เฟิงหยูเฮงเรียกร้องมัน
ผู้พิพากษาหลู่รู้สึกขัดแย้งกันอีกครั้ง แต่เขาเป็นคนตรงไปตรงมา ความขัดแย้งนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าความคิดง่าย ๆ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทันที เขายืนขึ้นและหันหน้าหนีจากเฟิงหยูเฮงเพื่อค้นที่เสื้อผ้าของเขาสักพัก ในที่สุดเขาก็นำซองจดหมายออกมา เมื่อเขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮง เขาก็ส่งซองไปข้างหน้าโดยกล่าวว่า “ ของขวัญที่เจ้าหน้าที่คนนี้เตรียมไว้สำหรับตวนมู่อันกัวคือสิ่งนี้ องค์หญิงโปรดตรวจสอบขอรับ ”
บานซูรีบไปข้างหน้าและรับซอง จากนั้นเขาก็ฉีกซองแล้วอ่าน ก่อนที่จะส่งให้เฟิงหยูเฮง เขากล่าวว่า “ สิ่งนี้สามารถทำคะแนนให้คุณหนูได้บางจุดขอรับ ตวนมู่อันกัว ” เมื่อพูดอย่างนี้เขาก็มองผู้พิพากษาหลู่อีกครั้ง ผู้พิพากษาที่ต่ำต้อยจากมณฑลเหอเทียนมีรายชื่อ ข้าอยากรู้ว่าเจ้าได้สิ่งนี้มาจากไหน ? ”
ถูกต้อง สิ่งที่ผู้พิพากษาหลู่ส่งมอบคือรายชื่อ เฟิงหยูเฮงได้รับแล้วก็มีคำถามเดียวกันกับบานซู “ เจ้าหน้าที่ครึ่งหนึ่งของราชวงศ์ต้าชุนปฏิบัติผิดจริงเกี่ยวกับการติดสินบนได้รับการจดทะเบียนที่นี่ มันยังเก็บรายละเอียดบัญชีว่าแต่ละคนได้รับเท่าไหร่ ใต้เท้าหลู่ เจ้าได้สิ่งนี้มาจากไหน ? ”
นางสามารถรับรองได้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้พิพากษาหลู่ได้รวบรวมด้วยตัวเอง นางอ่านเฉพาะรายชื่อมีอย่างน้อย 30 รายการ รายการนี้ระบุอย่างชัดเจนถึงระดับของพวกเขา และน้อยกว่าอันดับสาม นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงเพียง 5 คน เพียงแค่จำนวนสินบนเหล่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับนางที่จะเดาะลิ้นของนาง เฟิงหยูเฮงรู้ว่าถ้าตวนมู่อันกัวได้รับสิ่งเหล่านี้ นั่นจะเท่ากับชีวิตของเจ้าหน้าที่ระดับสูงเหล่านี้อยู่ในความควบคุมของภาคเหนือ
แม้ว่าเจ้าหน้าที่ที่ทุจริตจะเหมือนกับแมลงที่กินหนังสือ แม้ว่าพวกเขาจะต้องได้รับการจัดการพวกเขาก็ต้องได้รับการจัดการทีละขั้นตอน เป็นไปไม่ได้ที่จะลบทั้งหมดในครั้งเดียว นั่นคือสิ่งที่เปลี่ยนรากฐานของอาณาจักร ยิ่งกว่านั้นนางเคยเห็นรายการนี้ แต่ซวนเทียนหมิงรู้หรือไม่ ? ฮ่องเต้รู้เรื่องนี้หรือไม่ ? บางทีพวกเขาอาจจะรู้เรื่องบ้างเล็กน้อยแต่ก็ไม่เต็มร้อย ฮ่องเต้สามารถเมินคนเหล่านี้ได้ ตราบใดที่พวกเขาทำงานเพื่อประโยชน์ของราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาก็สามารถจัดการและใช้งานได้ แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือตวนมู่อันกัวควบคุมพวกเขา เช่นนั้นราชวงศ์ต้าชุนจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแท้จริง
เฟิงหยูเฮงหายใจลึก ๆ ดูใบหน้าเย็นชาอีกครั้งขณะที่นางมองผู้พิพากษาหลู่ เพียงแค่เหลือบเดียวนี้ทำให้ผู้พิพากษาหลู่เหงื่อออกมาหมด ดูเหมือนว่าดวงตาเหล่านั้นจะสามารถเห็นแก่นแท้ของเขาได้ เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถเก็บความลับเดียว
“ ถ้าข้าพูด …” เสียงของเขาสั่นและขาของเขาสั่น หากไม่ใช่เพราะบานซูสนับสนุนเขาเขาจะคุกเข่าอีกครั้ง “ รายชื่อนี้เป็นชื่อที่ข้าคัดลอกอย่างลับ ๆ คนที่เก็บบันทึกเป็นนายอำเภอของมณฑลเหอเทียน, เจิ้งหวู่อัน ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเล็กน้อย นายอำเภอของมณฑลเหอเทียนซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ขั้นสอง จากตำแหน่งของเขา ถ้าเขาพยายามอย่างมากเขาจะสามารถค้นหาข้อมูลดังกล่าวเพื่อสร้างรายการได้ แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเป้าหมายแบบใดที่หวู่อันเขียนไว้ในรายการนี้ ผู้พิพากษาหลู่ได้คัดลอกมันอย่างลับ ๆ เพื่อนำมาให้ตวนมู่อันกัว คนประเภทนี้ที่ขายอาณาจักรของเขาเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่จะดีเกินไปสำหรับเขา
นางเยาะเย้ยภายในและตัดสินใจ อย่างไรก็ตามนางไม่ได้เปิดเผยอะไรเลยผ่านการแสดงออกของนาง จากนั้นนางก็ถามผู้พิพากษาหลู่ “ นอกจากเจ้าและท่านฮูหยินหลู่แล้วมีใครอีกที่รู้เกี่ยวกับรายชื่อนี้ ? ”
ผู้พิพากษาหลู่ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ ไม่มีใครอีกแล้วขอรับ! ข้าไม่ได้แสดงให้ใครเห็น สำหรับการที่เจิ้งหวู่อันจะเปิดเผยก่อนหน้านี้หรือไม่ เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่มีทางรู้ได้ขอรับ ”
ขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ความโกลาหลก็มาจากห้องโถงใหญ่ของโรงเตี๊ยม มีคนผลักประตูอย่างแรง และกระทืบเม้าขึ้นบันได เสียงที่คุ้นเคยตะโกนอย่างรวดเร็ว “ คนที่อยู่ในห้องฟัง ! ในวันแรกของปีใหม่ 100 ตระกูลในสามมณฑลทางภาคเหนือจะจัดงานเลี้ยงตามกำหนด ที่ตั้งจะเป็นพระราชวังของขุนนางตะวันออก เมื่อถึงเวลารถม้าจะมารับพวกเจ้า นอกจากนี้พวกเจ้ามีเวลาครึ่งชั่วยามเพื่อเปลี่ยนชุดและรวมตัวกันนอกโรงเตี๊ยม ข้าจะพาพวกเจ้าไปดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่พยายามหลบหนี ! ”
