ตอนที่ 681 ความคิดของเฟิงเฟินได
การใช้เฟิงเชียงหรูและองค์ชายเจ็ดเป็นเหยื่อล่อ เฟิงเฟินไดประสบความสําเร็จในการเชิญจาวเหลียนเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิงก่อนที่จะพาเขาไปที่เรือนของนางเอง
ในเวลานี้เด็กที่ถูกทิ้งไว้โดยฮันชิกําลังร้องไห้และก่อให้เกิดความยุ่งยาก จาวเหลียนเป็นคนที่พูดโดยไม่ได้กลั่นกรอง โดยเอ่ยถามเฟิงเฟินไดว่า “โอ้! คุณหนูสี่ นี่เป็นบุตรของเจ้าหรือ? ” คําถามนี้ทําให้เฟิงเฟินไดโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา
โชคดีที่คงหยิงนั้นฉลาดและอธิบายได้อย่างรวดเร็ว “เป็นบุตรของญาติเจ้าค่ะ พวกเขาเอามาฝากเลี้ยง”
“โอ้” จาวเหลียนพยักหน้าและไม่พูดต่อในหัวข้อนี้
เฟิงเฟินไดต้องอดทนต่อความโกรธที่พลุ่งพล่านเต็มอกของนาง รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของนางอย่างต่อเนื่อง ขณะที่นางเชิญพวกเขาเข้ามา ในขณะที่เดินนางก็นึกตําหนิเขาในใจ ผู้หญิงคนนี้ดูงดงามมาก แต่ทําไมนางถึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายไร้ความคิด? นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกัน นี่เป็นเรื่องที่ควรพูดหรือไม่ แม้จะถามว่านางคลอดบุตรหรือไม่ บุตรสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานจะให้กําเนิดบุตรได้อย่างไร เมื่อคิดอย่างนี้นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกลียดเด็กมากขึ้น
เมื่อพูดถึงเด็กคนนั้นตอนนี้อายุ 1 ขวบ และเขาได้รับการดูแลจากแม่นมและบ่าวรับใช้ อย่างไรก็ตาม ในท้ายที่สุดเขาก็เป็นข้อห้ามสําหรับสมาชิกของตระกูลเฟิง ไม่มีใครอยากถามหาเขา มีเพียงแม่นมและบ่าวรับใช้สาวที่ดูแลเขาด้วยหัวใจทั้งหมดเพราะพวกเขาได้รับค่าจ้างจากคฤหาสน์ขององค์หญิง โชคดีที่เฟิงหยูเฮงคอยปกป้องเขาอยู่เสมอ เฟิงเฟินไดจึงก็ไม่กล้าทําอะไรกับเด็กคนนี้อีกต่อไป หลังจากนางต้องทนทุกข์ทรมาณหลังจากทําร้ายเด็ก
โชคไม่ดีฮันชิวิตกกังวลเมื่อตั้งท้องและนางก็คลอดเขาก่อนกําหนด เด็กมีความพิการแต่กําเนิด หมอจากห้องโถงสมุนไพรล้วนส่ายหน้าหลังจากมาตรวจร่างกาย พวกเขาบอกว่าเขาบอกว่าเด็กจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ไม่เกิน 3 ขวบ เมื่อเป็นแบบนี้เฟิงเฟินไดจึงเลิกคิดที่จะฆ่าเขา
จาวเหลียนเป็นคนแรกที่ไปเยี่ยมชมบ้านตระกูลเฟิง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะชื่นชมตระกูลเฟิง เมื่อเข้ามาในห้อง เขาก็จับเฟิงเฟินไดและถามว่า “พูดเร็วๆว่าอะไรคือสถานการณ์ระหว่างคุณหนูสามกับองค์ชายเจ็ด”
เฟิงเฟินไดไม่รีบร้อนอีกต่อไป ขณะบ่าวรับใช้ส่งน้ําชานาง และบ่าวรับใช้อีกคนเอา ขนมอบให้ หลังจากจัดวางทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นางถามด้วยความสับสน “พี่รองของข้าไม่ได้บอกเจ้าเลยหรือ?”
จาวเหลียนส่ายหัว “นางไม่เคยเล่าให้ข้าฟัง!”
“นั่นเป็นเรื่องจริง” เฟิงเฟินไดพูดราวกับว่านางคิดไว้ “ถ้าแม่นางเป็นที่ต้องใจขององค์ชายเจ็ด เจ้าจะเป็นศัตรูของพี่สาม พี่รองจะช่วยคนนอกขโมยผู้ชายจากน้องสาวของนางเองได้อย่างไร”
“นั่นไม่ใช่สาระสําคัญ!” เฟิงเฟินไดพยายามที่จะยั่วยุเขาอย่างจงใจ แต่จาวเหลียนไม่ได้คิดอะไรเลย “อาเฮงช่วยและไม่ช่วยตามความต้องการของนาง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ไม่สําคัญสําหรับเรา ข้าแค่จะถามเจ้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูสามและองค์ชายเจ็ด”
“เกี่ยวกับสิ่งนั้น! เรื่องราวจะยาวถ้าเราพูดถึงเรื่องนี้! ” เฟิงเฟินไดพูดอย่างจงใจในน้ําเสียงที่ได้รับผลกระทบ เมื่อจาวเหลียนแสดงว่ามันไม่สําคัญว่าจะใช้เวลานานกว่านี้เล็กน้อย ไม่จําเป็นต้องสรุป และนางอาจใช้เวลาพูดอย่างละเอียด จากนั้นเฟิงเฟินไดก็เริ่มเล่าความสัมพันธ์เล็กๆน้อยๆ ระหว่างเฟิงเซียงหรูและองค์ชายเจ็ดในขณะที่ใส่ไข่เข้าไปเพิ่มมากมาย
เมื่อนางไปถึงส่วนที่เกี่ยวกับองค์ชายเจ็ดที่ส่งชุดให้เฟิงเซียงหรู จาวเหลียนกระทืบเท้าของเขาด้วยความโกรธ “ฮะ ! มันเป็นความผิดของข้าที่มาถึงเมืองหลวงข้าไป”
เฟิงเฟินไดลอบยิ้มให้กับตัวเองในใจและยังคงพูดถึงเรื่องเล็กน้อย ขณะที่นางพูด นางสามารถถ่ายทอดความรักเล็กน้อยในความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงเซียงหรูและองค์ชายเจ็ด นางยังย้ําว่าเฟิงเซียงหรูไปที่ตําหนักจุนด้วยตัวนางเอง
จาวเหลียนรู้สึกอิจฉาอย่างมากเมื่อได้ยินอย่างนี้ ในตอนท้ายเขาร้องขอเฟิงเฟินไดอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าช่วยแนะนําข้าให้รู้จักกับคุณหนูสามได้หรือไม่?”
เฟิงเฟินไดส่ายหน้า “น่าเสียดายที่วันนี้นางไม่อยู่”
“นางไปที่ตําหนักจุนงั้นหรือ? ” สีหน้าของจาวเหลียนเผยให้เห็นความอิจฉาเล็กน้อยในตอนนี้ “เพื่อให้สามารถไปที่ตําหนักจุนได้ตลอดเวลา คุณหนูคนที่สามคือเทพธิดา”
ใครจะรู้ว่าเฟิงเฟินไดจะยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างเยือกเย็น “ตําหนักจุนอะไร! นางไปที่ตําหนักปิง”
“ตําหนักปิง นั่นคือตําหนักอะไร ? องค์ชายบังคือใคร ? ” จาวเหลียนไม่คุ้นเคยกับองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุนมากนัก เขารู้จักกับองค์ชายหยู, ชวนเทียนหมิง และองค์ชายจุน,ชวนเทียนฮั่ว เขาไม่สามารถจดจําชื่อขององค์ชายคนอื่นได้
เมื่อคําถามนี้ถูกถามเฟิงเฟินไดก็มั่นใจอีกครั้งว่าการตัดสินของจาวเหลียนก่อนหน้านี้นั้นถูกต้อง นางขาดความใส่ใจ! เห็นได้ชัดว่าขาดความรอบคอบ ดูเหมือนว่าสวรรค์ยังคงยุติธรรม! พวกเขาให้ใบหน้าที่งดงามมากแก่นาง อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้ให้สมองแก่นาง นี่มันน่ายินดีเสียจริง!
นางบอกกับจาวเหลียน “องค์ชายปิงเป็นองค์ชายสีของราชวงศ์ต้าชุน ในอดีตพระองค์เคยทําสิ่งเลวร้ายมาก่อนและถูกกักบริเวณในตําหนักของพระองค์เอง พระองค์และพี่สามเข้ากันได้ดี เมื่อพี่สามถูกรังแกจากคุณหนูตระกูลหลู่ องค์ชายปิงก็ออกหน้าให้นาง”
“หืม ? ” จาวเหลียนเริ่มสับสน “เจ้าไม่เพียงแค่บอกว่าคุณหนูสามและองค์ชายเจ็ดมีความรู้สึกที่ดีต่อกันหรือ ? ทําไมนางถึงลงเอยกับองค์ชายสี่ ? โอ้ เจ้าหมายความว่าองค์ชายสี่ให้ความสนใจกับคุณหนูสาม แต่คุณหนูสามนั้นชอบองค์ชายเจ็ด นั่นถูกต้องหรือไม่?”
เฟิงเฟินไดส่ายหัวของนาง “ตบมือข้างเดียวไม่ดัง หากพี่สามไม่สนใจ ทําไมนางจะต้องไปที่ตําหนักปิงครั้งแล้วครั้งเล่า ต้องบอกว่านางมีความรู้สึกที่มีต่อองค์ชายเจ็ดด้วยเช่นกัน แต่องค์ชายเจ็ดก็แตกต่างจากคนทั่วไป ข้าคิดว่า…. พี่สามไม่สามารถกุมหัวใจขององค์ชายเจ็ดได้ ดังนั้น นางจึงคว้าองค์ชายสี่และไม่ยอมปล่อย! ฮะ นั่นเป็นความสามารถของนาง นางแตกต่างจากเรา พี่รองหมั้นกับองค์ชายเก้าและข้าหมั้นกับองค์ชายห้า มีแต่พี่สามที่โชคดีในครอบครัวของเรา”
คําพูดของเฟิงเฟินไดทําให้จาวเหลียนโกรธมาก มันต้องบอกว่าเขาเป็นคนไม่น่าเชื่อถือและหยิ่งในบางครั้งในเฉียนโจว แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขายังสามารถเห็นสิ่งต่างๆ จากมุมมองเชิงตรรกะ เมื่อเขาเผชิญหน้ากับตวนมู่อันกัว ทั้งสองฝ่ายมีอํานาจเท่าเทียมกัน แต่ผู้คนไม่คํานึงถึงสิ่งที่พวกเขาเจอ พวกเขาจะต้องไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับอารมณ์ของพวกเขา จาวเหลียนไม่เคยให้ความสนใจกับผู้อื่นในชีวิตของเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม แม้แต่เพิ่งหยูเฮงในเวลานั้น เขาก็แค่หวังที่จะเข้าใกล้เพื่อที่จะได้รับการปฏิบัติตามเป้าหมายของเขา แต่การคํานวณของมนุษย์ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับการคํานวณของสวรรค์ หลังจากมาถึงราชวงศ์ต้าชุนและพบชวนเทียนฮั่ว เหตุผลทั้งหมดของเขาก็บินออกไปนอกหน้าต่าง เกี่ยวกับสิ่งที่เฟิงเฟินไดพูด เขาไม่ได้คิดถึงมัน เขาเริ่มคิดว่าเฟิงเซียงหรูเป็นเด็กผู้หญิงที่ “ไม่มั่นคงและไร้ศีลธรรม” และเขาก็รู้สึกขุ่นเคืองมาก
เฟิงเฟินไดมองไปที่สีหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้านาง และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มในใจ นางแค่คิดว่าการคํานวณของนางถูกต้องแล้ว! คุณหนูเหลียนผู้นี้สนใจองค์ชายเจ็ดจริง ๆ ดังนั้นนางจึงผลักดันอีกครั้ง “คุณหนูเหลียนไม่จําเป็นต้องคิดมาก เพียงแค่รอ และดูว่านางมีการเคลื่อนไหวอื่นๆอย่างไร และควรได้รับการดูแลอย่างไร นางไม่สามารถควบคุมองค์ชายทั้งสองพระองค์ได้ในท้ายที่สุดนางจะต้องเลือกเพียงคนเดียว”
“เลือก? นางจะเป็นฝ่ายเลือกงั้นหรือ? บนพื้นฐานแบบใด? ” จาวเหลียนรู้สึกผิดอย่างแท นชวนเทียนชั่ว “องค์ชายเจ็ดเป็นคนดี แต่พระองค์ต้องยอมให้ใครบางคนเลือกระหว่างตัวเขากับคนอื่น!” ในสภาวะทางอารมณ์ของเขา คําพูดทุกประเภทถูกโยนออกไป เขาจับมือของเฟิงเฟินได กล่าวว่า “น้องสาวที่ดี เจ้าต้องช่วยข้าจับตามองเฟิงเซียงหรู เจ้าอย่ายอมให้นางทําร้ายองค์ชายเจ็ด”
เฟิงเฟินไดพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องกังวล เมื่อเราเข้ากันได้ แน่นอนข้าจะช่วยเจ้าจับตามอง แม้ว่านางจะเป็นพี่สาวของข้า แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวในตระกูลใหญ่เป็นสิ่งที่พี่สาวควรเข้าใจ นางกับข้าไม่เคยเข้าใกล้กัน ดังนั้นมันจึงไม่ดีขึ้นอีกแล้ว การที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน กินและดื่มด้วยกัน จะต้องเป็นโชคชะตา เนื่องจากเราอยู่ใกล้กันมาก เพียงมาที่เรือนข้าทุกวัน ข้าจะบอกเจ้าเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวทางด้านนั้นตลอดเวลา” ด้วยคําพูดเพียงไม่กี่คํา ทั้งสองเริ่มคุยกันในฐานะพี่น้องสตรี
จาวเหลียนพยักหน้าเขา “เช่นนั้นข้าจะมาที่นี่ทุกวัน ใช่แล้ว ข้ามีเรื่องต้องกลับไปที่บ้านของข้า ข้าขอตัวกลับก่อน ช่วยข้าจับตาดูด้วย พรุ่งนี้ข้าจะมาหาใหม่”
“น้องสาวจะไปส่งพี่สาวกลับ” เฟิงเฟินไดยิ้มและเดินไปส่งจาวเหลียนด้วยตัวเอง
ในขณะที่ทั้งสองกําลังพูดอยู่ บ่าวรับใช้ในเรือนของเฟิงเฟินไดได้แพร่กระจายคําพูดของการมาถึงของจาวเหลียนไปยังฝั่งของเฟิงจินหยวน เฟิงจินหยวนไม่เชื่อเมื่อเขาได้ยิน แต่สิ่งที่บ่าวรับใช้พูดนั้นมีเหตุผล พวกเขายังกล่าวอีกว่าทั้งสองนั่งอยู่ในห้องกินขนมอบและดื่มชาด้วยกัน ทั้งสองคุยกันมา 1 ชั่วยามแล้ว
ณ จุดนี้ เฟิงจินหยวนไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไปรีบวิ่งไปที่เรือนของเฟิงเฟินได สถานที่ที่เขาอาศัยอยู่นั้น เขาต้องผ่านลานด้านหน้าไปยังเรือนของเฟิงเฟินได เมื่อเขามาถึงกลางลาน เขาเห็นเฟิงเฟินไดเดินมาส่งจาวเหลียนไปที่ประตู เฟิงเฟินไดกลับมาหลังจากส่งคนไปได้ค่อนข้างไกล รอยยิ้มนั้นยังคงอยู่บนใบหน้าของนางขณะที่นางพูดกับบ่าวรับใช้ นางกล่าวว่า “คุณหนูเหลียนไม่เพียงแต่งดงามเท่านั้น นางยังมีบุคลิกที่ดี ข้าไม่เคยคิดเลยว่านางกับข้าจะเข้ากันได้ดี ดงหยิงเตรียมขนมอบที่ท่านพี่เหลียนชอบทานไว้เยอะๆ นางจะกลับมาอีกครั้ง”
ดงหยิงช่วยออกมาจากด้านข้าง “คุณหนูไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะเตรียมไว้ให้”
เฟิงจินหยวนไม่เชื่อในตอนแรก แต่เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อในตอนนี้ เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาถามอย่างใจจดใจจ่อ “ทําไมเจ้าถึงอยู่กับคุณหนูเหลียน ?”
ภาพแห่งความสําเร็จส่งประกายไปทั่วใบหน้าของเฟิงเฟินได อย่างไรก็ตามนางพูดด้วยความรังเกียจ “โอ้! ข้าคิดว่าเป็นใคร นี่ไม่ใช่ผู้ใหญ่ของตระกูลเฟิงหรอกหรือ? ท่านพ่อยอมเอ่ยปากพูดกับข้าก่อนในวันนี้เพื่ออะไร? ข้าคิดว่าท่านพ่อจะไม่ยอมรับบุตรสาวคนนี้อีกต่อไป และกําลังเตรียมที่จะเก็บข้าวของของท่านพ่อให้ไปอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิง”
เมื่อเร็ว ๆ นี้ เฟิงจินหยวนขัดแย้งกับเฟิงเฟินไดจริงๆ และเขาก็คิดว่าจะขอความช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮงในอนาคต แต่เมื่อเปรียบเทียบเวลา เฟิงเฟินไดได้พูดคุยกับจาวเหลียน ตอนนี้เขาได้ยินบุตรสาวคนนี้พูดถึงคุณหนูเหลียนในฐานะพี่สาว ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ดีมาก เขาจะเต็มใจจากไปอย่างไร
ดังนั้นเขาจึงบังคับตัวเองให้อดทนต่อความอัปยศอดสู และกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เฟินได สิ่งที่เจ้าพูด เราเป็นบิดาและบุตรสาว เราพึ่งพาซึ่งกันและกันเพื่อความอยู่รอด ข้าจะไปอยู่ในคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยสมบัติของพี่รองเจ้าได้อย่างไร แม้ว่านางจะเชิญข้า ข้าก็ยังเป็นห่วงเจ้าอยู่บ้าง เจ้าไม่มีมารดาผู้ให้กําเนิดอยู่เคียงข้างเจ้า หากข้าไม่ให้ความสําคัญกับเจ้า ใครจะเป็นคนวางแผนให้เจ้า”
เฟิงเฟินไดแค่นเสียงเมื่อได้ยินสิ่งเหล่านี้ นางแค่คิดว่าบิดาคนนี้รู้วิธีการเจรจาให้ราบรื่น เมื่อต้องรับมือกับคนแบบนี้ นางต้องพูดอะไรบางอย่าง มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ตอนนี้การแสดงความโปรดปรานนั้นสายเกินไป ใบหน้าของเขาถูกมองผ่านบุตรๆ ของเขาอย่างสมบูรณ์ เหตุผลที่นางพยายามอย่างหนักเพื่อสร้างความสัมพันธ์นี้กับจาวเหลียนเป็นเพียงความพยายามของตัวเอง เพื่อให้เฟิงจินหยวนรู้ว่านางจะไม่ถูกทอดทิ้ง สําหรับความรู้สึกระหว่างบิดากับบุตรสาว นางไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง
“ท่านพ่อพูดถูก การแบ่งปันในความยากลําบากไม่มาก การอดทนต่อความยากลํา บากด้วยกันเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืม ในท้ายที่สุดเราเป็นคนที่พึ่งพาซึ่งกันและกันเพื่อความอยู่รอด” นางกล่าวซ้ําสิ่งที่เขาพูด แล้วกลับไปที่เรือนของนางโดยไม่หันกลับมามอง
เฟิงจินหยวนต้องการไล่ตามนางเพื่อขอพูดด้วยอีกเล็กน้อย แต่เขาก็ยังรั้งไว้ ความสัมพันธ์ของเขากับเฟิงเฟินไดเพิ่งได้รับการซ่อมแซม เขาไม่สามารถใช้อํานาจมากเกินไป เขาต้องการที่จะย้าย แต่เขาเพิ่งได้ยินว่าคุณหนูเหลียนจะมาในวันพรุ่งนี้ การคิดสิ่งต่างๆ ในเวลานั้นจะไม่สายเกินไป
ในเวลานี้เมื่อจาวเหลียนกลับไปที่บ้านของเขา ยามของเขาก็ปรากฏตัวขึ้นทันที เขาพูดอย่างไร้ประโยชน์ “นายท่าน ท่านคิดอะไรอยู่ ? ท่านยังจําเป้าหมายของท่านที่พวกเรามาที่ราชวงศ์ต้าชุนได้หรือไม่? เพื่อให้องค์หญิงจีอันรักษาอาการป่วยของท่าน!”
จาวเหลียนโบกมือ “ข้ารู้ในขณะที่ข้าอยู่ที่นั่น หาชายาที่จะนํากลับไปก็ไม่เลว!” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาขดมุมปากของเขาเล็กน้อยโดยพูดว่า “น่าสนใจมาก ! ข้าอยากจะเห็นธาตุแท้ของบุตรสาวตระกูลเฟิง, เฟิงเฟินได งั้นหรือ ? นางเป็นคนเช่นไร ? ”
