โปรดเรียกผมว่า วีรบุรุษรีไซเคิล – บทที่ 710 หน้าที่ของกลุ่มแสง

บทที่ 710 หน้าที่ของกลุ่มแสง

หลิวชางและคนอื่นๆ ช็อกเป็นอย่างมากจากความสามารถของหลินเฟิง

เพราะพวกเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความแข็งแกร่งของหลินเฟิงมาถึงช่วงกลางของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่แล้ว!

และหลานหลิงก็ไม่ได้ช่วยเหลือใดๆเลย!

เดิมที่หลินเฟิงก็มีความแข็งแกร่งแบบก้าวกระโดดอยู่แล้ว ดังนั้น ถึงแม้หานและตบะของเขาจะอยู่ระดับเดียวกัน แต่ก็ยังไม่สามารถเทียบได้!

ปอดของตันหยุนกําลังจะระเบิดและเขาก็รู้ดีว่าเขาทําเช่นนั้นไม่ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความแข็งแกร่งของหลินเฟิงอาจเหนือกว่าเขาอย่างสมบูรณ์!

อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ดังกล่าวก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร หลังจากออกจากห้อง ผู้คนก็ยังคงเดินต่อไป

พอเดินไปเรื่อยๆ ผู้คนก็มาถึงห้องโถงแห่งหนึ่ง

ห้องโถงนี้มีขนาดเท่ากับสนามฟุตบอล และไม่มีการตกแต่งด้านใน

กําแพงทั้งสองด้านมีความสูงมาก และมีปีศาจแปลกๆอยู่หลายตัว ทําให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด

และห้องโถงนี้ก็เต็มไปด้วยผู้คนอยู่แล้ว การสนทนาจึงไม่มีที่สิ้นสุด

ในขณะที่หลายคนยังไม่เข้าใจความลึกลับของที่แห่งนี้ ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกมาจากฝูงชน

“บังเอิญนัก เจอกันอีกแล้วหรือ?” เมื่อได้ยินเสียงนี้ใบหน้าของหลินเฟิงก็มืดมน

เขามองกลับไปยังหลี่ต้าที่กําลังแสยะยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไร

หลี่ต้ามองไปที่หลินเฟิงและประหลาดใจ: “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ”

“ข้าไม่ได้ดูเจ้าถูกหมูป่าฆ่าตาย คิดว่าเจ้าคงจะพิการถ้าหากไม่ตาย”

เปลือกตาของหลินเฟิงเลิกขึ้น: “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

หลี่หัวเราะและพูดว่า “เจ้าคิดเช่นไร เหตุใดหมูป่าถึงจู่โจมเจ้าอย่างกะทันหันเล่า?”

“ข้าจะบอกเจ้าว่านั่นคือสิ่งที่ข้าตั้งใจไปยั่วยุแล้วก็พามันกลับมาไงล่ะ!”

ความจริงปรากฏขึ้นแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่หมูป่าหงุดหงิดมาก กลายเป็นว่านี่เป็นเรื่องดีๆ ที่หลี่ต้าเป็นคนทํา

หลินเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา: “น่าชังนัก”

หลี่ต้ายังคงยิ้ม: “ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องตาย มันเป็นแค่เรื่องของเวลา”

ในขณะที่พวกเขากําลังจะต่อสู้ ทันใดนั้นก็มีหลายคนก้าวออกมาจากฝูงชน

“พี่ใหญ่เฮยหยุน นั่นเขา!” ชายชุดดําที่แขนขาดชี้ไปที่ทางหลินเฟิง

หลินเฟิงมอง เป็นชายคนที่เขาตัดมือขวาก่อนหน้านี้

ชายที่ถูกเรียกว่าเฮยหยุนก้าวออกมาและมองไปที่หลินเฟิงอย่างมืดหม่นและพูดว่า “เหตุใดเจ้าจึงต้องทําร้ายคนของข้าด้วย?”

หลินเฟิงรู้ดีว่านี่คือการจับผิดจึงกล่าวว่า “เขายั่วโมโหข้าก่อน ข้าเพียงมอบบทเรียนให้แก่เขา”

เฮยหยุนโกรธพลางยิ้ม: “บทเรียน? ช่างน่าขํานัก แล้วเจ้าจะสอนบทเรียนพวกข้าเหล่าชมรมมังกรดําเมื่อใดกัน?”

“หากเจ้ายังไม่รู้ว่าสิ่งใดดี สิ่งใดไม่ดี ข้าก็จะตัดมือเจ้าออก!”

หลี่ต้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เจ้าช่างแส่หาปัญหาซะจริงๆ ก็ได้ ข้าจะคอยดูการเล่นที่ดีนี้!”

ด้วยเหตุนี้ หลี่ต้าจึงถอยกลับไปด้านหนึ่งและมองไปที่พวกเขาด้วยความสนใจอย่างยิ่งยวด

หลินเฟิงถอนหายใจในใจ ช่างเป็นปัญหาอะไรอย่างนี้

เฮยหยุนระเบิดลมปราณของตัวเองที่อยู่ในขั้นสูงสุดแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้าออกมา!

หากความแข็งแกร่งนี้มาอยู่ต่อหน้าหลินเฟิงในอดีต ย่อมเป็นธรรมดาที่จะรู้สึกยากลําบาก จนบางทีอาจต้องการความช่วยเหลือจากหลานหลิง

แต่ในตอนนี้ เขาไม่ได้ไม่มีความแข็งแกร่งเท่านั้นอีกแล้ว!

ดวงตาของหลินเฟิงดูมืดหม่นไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยเสียงเบาะ “มังกรดํา แปลงร่างสัตว์!”

ทันใดนั้น มังกรดําและหลินเฟิงก็รวมพลังกัน

เดิมที่ทุกคนคิดว่าการต่อสู้ครั้งใหญ่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ดวงตาของเฮยหยุนกลับหยุดนิ่ง

เขาพูดอย่างโง่ๆว่า “ข้างในร่างกายของเจ้า มันคืออะไร?”

“เจ้าหมายถึงสิ่งใด?” หลินเฟิงขมวดคิ้ว

เฮยหยุนสั่นสะท้าน: “นั่นคือราชามังกรแห่งความมืดใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

หลินเฟิงส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่ใช่ราชามังกรหมิง แต่เป็นเพียงมังกรดําตาทอง”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ร่างของเฮยหยุนยังคงช็อกอย่างรุนแรง

“ดวงตาสีทองและมังกรดํา นั่นไม่ใช่ลูกหลานของราชามังกรหรอกหรือ? ขอข้าดูหน่อยได้ไหม?”

“เจ้าจะทําอะไร?” หลินเฟิงถาม

“ได้โปรดให้ข้าดูเถอะ!” เฮยหยุนภาวนาอย่างน่าสมเพช

หลินเฟิงไม่รู้ว่าทําไม แต่เขาก็ส่งมังกรดําเวอร์ชั่นที่ลดขนาดลง

แม้ว่าจะเป็นรุ่นจิ๋ว แต่เมื่อมันปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ ความกดดันอันรุนแรงก็ยังคงปกคลุมทั้งสี่ด้าน

น้ําตาของเฮยหยุนกําลังจะร่วงหล่นลง ทันใดเขาก็คุกเข่าลงแล้วพูดกับมังกรดํา: “คารวะผู้อาวุโสมังกรดํา!”

และคนในชุดดําที่อยู่ข้างหลังเขาก็คุกเข่าลงที่ละคน

หลินเฟิงตกตะลึง: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

มังกรดํากล่าวว่า: “ชมรมมังกรดํา ข้าจําได้ว่านี่เป็นนิกายที่อุทิศตนให้แก่ราชาแห่งใต้พิภพ”

“ข้าเป็นลูกหลานแห่งราชามังกร ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่พวกเขาจะเทิดทูนข้าเป็นอย่างมาก”

หลินเฟิงพยักหน้า: “ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ”

ดังนั้น เนื่องจากสายสัมพันธ์ระหว่างมังกรดํา ความขัดแย้งที่ควรจะแตกออกจึงถูกระงับไป

และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเห็นท่าที่เคารพนบนอบของเฮยหยุนแล้ว ดูเหมือนเขาจะมีน้องชายเพิ่มมาอีกสองสามคนจริงๆ!

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลี่ต้าจึงไม่พอใจมาก

หลินเฟิงถามเฮยหยุน ” พวกเจ้ามาทําอะไรที่นี่?”

“ใช่แล้ว มีคนบอกว่าที่นี่มีสมบัติมากมาย แต่เราไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”

หลินเฟิงพยักหน้า: “อืม ข้าเข้าใจ”

เพียงแค่กล่าวจบ ทันใดนั้นลมปราณปริศนาก็กระจายไปในห้องโถง และภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งสองด้านของผนังก็เปล่งประกายขึ้นในทันที!

“เกิดอะไรขึ้น?” ฝูงชนต่างพากันตื่นตระหนกทันที

ในขณะที่ทุกคนมองไปรอบๆ ทันใดนั้นปีศาจทั้งหมดที่อยู่ในกําแพงกลับมีชีวิต!

พวกมันออกมาจากภาพจิตรกรรมฝาผนัง โบกเสียมและดาบที่แหลมคมไปมาและเข้ามาล้อมรอบผู้คนที่อยู่ในนั้น!

ทันใดนั้น ฝูงชนก็ตกอยู่ในความโกลาหล

ทุกคนเริ่มต่อสู้ พลังวิญญาณทุกชนิดถูกปล่อยและยิงออกไป ทักษะทุกรูปแบบถูกระเบิดออกมา ทั่วทั้งห้องโถงตกอยู่ในสภาพปั่นป่วน

ปีศาจเหล่านี้ไม่ได้ทรงพลัง และในไม่กี่อึดใจพวกมันก็ตายเกลี้ยง

ทันใดนั้นก็มีคนร้องอุทานว่า “เหตุใดถึงมีช่องพิเศษตรงนี้?”

ปรากฏว่าด้านหน้ากําแพงมีช่องวงกลม

ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งติดค้างอยู่

หลินเฟิงรู้สึกประหลาดใจมากที่เขามักจะรู้สึกคุ้นเคยกับรูปร่างของช่องนั้นอยู่เสมอ

มันดูราวกับถั่วสองเมล็ดที่เคยพูดถึง เขาจําได้ว่ามันมีรูปร่างเหมือนกับกลุ่มแสงที่เขาพบในหมูป่า

นั่นใช่กุญแจสู่ขุมทรัพย์หรือไม่?!

หัวใจของหลินเฟิงรู้สึกตื่นเต้น จากนั้นก็บินไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้าจะทําอะไร?” หลี่ต้าอุทาน

หลินเฟิงไม่สนใจ เขาหยิบกลุ่มแสงออกมาจากออกมาจากแหวนพื้นที่แล้วใส่มันเข้าไปในช่อง!

ทันใดนั้น กลุ่มแสงก็กวัดแกว่งอย่างรุนแรง ตามมาด้วยการก่อตัวเป็นช่องแสง

ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว นั่นคือทางเข้า!

หลี่ต้าไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาพูดว่า “เจ้ามีกุญแจได้อย่างไร?”

หลินเฟิงหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ต้องขอบคุณเจ้า!”

“หากเจ้าไม่ส่งหมูป่าตัวนั้นมาให้ข้า ข้าคงไม่ได้รับมัน!”

หลี่ต้าจึงรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ในตอนนั้นเขาโกรธมากจึงพุ่งตรงไปยังหลินเฟิง!

“นี่ของของข้า! จงคืนมันมาให้ข้าซะ”

“เพ้อเจ้อ!” หลินเฟิงตะโกนออกมาและเป็นผู้นําในการเข้าไปในช่องนั้น

ก่อนที่หลี่ต้าจะทันได้เข้าไป ช่องทางก็ถูกปิด

“บ้าชะมัด!” อารมณ์ของหลี่ถูกทําลายลงอย่างรวดเร็ว “กล้าขโมยของของข้า ข้าจะรออยู่ที่นี่จนกว่าเจ้าออกมา!”

“เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะไม่เพียงแต่แย่งสมบัติของเจ้า แต่ยังจะฆ่าเจ้าด้วย …”