บทที่ 13: ร้อยเท่า !
ซูเย่ยกชายเสื้อคลุมยาวและเช็ดเลือดจากมือขวาขณะที่เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของลอว์เรนซ์ จากนั้นเขาก็ยิ้มให้ชายคนนั้นและพูดว่า “ สัญญาเงินกู้ ”
“ เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าทำ ” เปลวไฟของคบเพลิงดูเหมือนจะเผาไหม้ลึกเข้าไปในดวงตาของลอว์เรนซ์
ซูเย่ปล่อยเสื้อคลุมที่เขาเคยใช้ทำความสะอาดกำปั้น จากนั้นยกมือขวาขึ้นข้างหน้าเขาเพื่อดู เขากำหมัดแน่น แล้วเปิดอีกครั้ง ทำซ้ำสองครั้ง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งและเดินไปหาลอว์เรนซ์ทีละก้าว
ซูเย่มองขึ้นไปที่ลอว์เรนซ์ ซึ่งสูงกว่าตัวเขาทั้งหัว เขาหยิบหนังสือเวทย์มนตร์ออกจากเข็มขัดแล้วเปิดออกช้าๆ
หนังสือเวทย์มนตร์ที่เคลื่อนไหวจาก สถาบันศึกษาเพลโต กลายเป็นสิ่งที่ฉลาดที่สุดในบาร์
หลายคนยืดคอเพื่อให้ได้มุมมองที่ดีขึ้น ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความอิจฉาริษยา
พวกเขามองหนังสือด้วยความใคร่มากกว่าที่พวกเขามุ่งหมายไปที่เหรียญทองคำ
“ หลังจากที่เจ้าจากไป ผู้ช่วยคณบดีของ สถาบันศึกษาเพลโต, ผู้วิเศษเผ่าแฟรี่ที่น่านับถือก็มาถึงบ้านของข้าด้วยเหล่าม้าสายรุ้ง เขาส่งหนังสือแจ้งสำหรับภาคการศึกษาใหม่ให้ข้าเอง ” ประกาศลอยขึ้นไปในอากาศหลังจากที่ซูเย่พูด
เสียงอุทานดังขึ้นรอบตัวเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอิจฉาที่พวกเขาไม่สามารถซ่อนได้
การแสดงออกอย่างเงียบ ๆ ของลอว์เรนซ์ไม่เปลี่ยนแปลง แต่สายตาของฝูงชนที่อยู่ข้างหลังเขาเริ่มดูน่ากลัวเมื่อพวกเขาเห็นหนังสือคาถา
คนที่เคยไปบ้านของซูเย่เคยเห็นหนังสือคาถานี้ แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องมัน ในทำนองเดียวกัน ไม่มีใครกล้าแตะต้องรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ทั้งสาม
พวกเขาไม่รู้ว่าม้าสีรุ้งคืออะไร และพวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับผู้วิเศษเผ่าแฟรี่ อย่างไรก็ตาม ผู้ช่วยคณบดีของ สถาบันศึกษาเพลโต ย่อมเป็นผู้มีอำนาจมากกว่าผู้สูงศักดิ์ทั่วไปอย่างแน่นอน
ซูเย่ปิดหนังสือคาถาและวางกลับเข้าไปในเข็มขัดของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองลอว์เรนซ์และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ สิ่งที่เจ้าคิดว่าก่อนหน้านี้ไม่ผิด ข้าเป็นแค่นักเรียนที่ยากจน และอาจารย์ของสถาบันศึกษาเพลโตก็ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าข้าจะตายอย่างไร้ร่องรอย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ผู้ช่วยคณบดีจะจำข้าได้อย่างแน่นอน ข้าได้ส่งข้อความเวทมนตร์เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาถึงเพื่อนร่วมชั้นของข้าทุกคน แน่นอนว่าข้าไม่คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะช่วยข้าได้ แต่ทั้งหมดที่ข้าต้องการคือเพียงหนึ่ง เพียงหนึ่งเดียว ! ถ้าข้าตาย และแม้แต่เพื่อนนักเรียนคนหนึ่งของข้าก็พูดถึงเรื่องนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะปลุกระดมความเกรี้ยวกราดของผู้วิเศษทั้งหมดในเมืองเอเธนส์ ”
“ ผู้วิเศษสูงศักดิ์ไม่สนใจการตายของนักเรียนที่ยากจน อันที่จริงพวกเขาอาจไม่กังวลแม้แต่กับกลุ่มโจรด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่นักเรียนเสียชีวิตก่อนเปิดเทอมใหม่ในเมืองเอเธนส์ใกล้กับสถาบันศึกษาเพลโตนั้น หมายความว่าอย่างไร ? ”
ซูเย่หยุดชั่วครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดอย่างดุเดือดว่า “ เจ้าคงจะท้าทายอำนาจของผู้วิเศษทุกคนในเมืองเอเธนส์ ! ข้าไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าทำ แต่เป็นเจ้าที่ไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าทำ ! ”
ซูเย่ชี้ไปที่ สถาบันศึกษาเพลโต หลังจากที่เขาพูด
“ สายตาของคณบดีของ สถาบันศึกษาเพลโต หันมาทางเจ้า ”
เสียงของซูเย่กระจายไปทั่วบาร์
ใบหน้าของลอว์เรนซ์สั่นอย่างรุนแรง ตะขาบของเขาดูเหมือนจะดิ้นและฟาดลงบนผิวหนังของเขา
คนที่อยู่เบื้องหลังลอว์เรนซ์ต่างตกตะลึง นี่คือสิ่งที่หลอกหลอนฝันร้ายที่เลวร้ายที่สุดของพวกเขา พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าซูเย่จะเปิดเผยพวกเขาต่อหน้าฝูงชน
“ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยสนใจมาก่อน สายตาของพวกเขาก็จะมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน ” น้ำเสียงของซูเย่กลับมาสงบอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากน้ำเสียงที่มีระดับ คำพูดของเขายิ่งสั่นคลอน
ทุกคนรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาแข็งกระด้าง ราวกับว่าพวกเขาสัมผัสได้ถึงการจ้องมองของอาจารย์เพลโตอย่างแท้จริง
อาจารย์เพลโตเคยฆ่าอสูรในมหาสมุทรในตำนานสามตัวนอกท่าเรือไพรีอุสด้วยกำลังของเขาเพียงคนเดียว ความสำเร็จของเขาได้รับการเห็นด้วยจากผู้คนนับหมื่น
บรรยากาศในบาร์เริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันใด
ซูเย่ชี้นิ้วชี้ขวาไปที่หัวใจ จากนั้นมองเข้าไปในดวงตาของลอว์เรนซ์และพูดช้าๆ “ ข้าสูญเสียครอบครัว บิดา มารดา และทรัพย์สินของข้า อีกไม่นานข้าอาจเสียสิทธิ์การเป็นนักเรียนจาก สถาบันศึกษาเพลโต เหลือแต่ชีวิตของข้า ”
ซูเย่หันมือขวาไปรอบๆ และกดนิ้วชี้ไปที่หน้าอกของลอว์เรนซ์อย่างแรง
“ เจ้าต้องการได้รับโชค พลัง และ อำนาจ เจ้าต้องการชีวิตที่เจ้าจะไม่ถูกใครทำให้ขายหน้า เจ้าต้องการเกินตัวตนของเจ้าในฐานะสามัญชน ดังนั้นเจ้าจึงฝึกฝนอย่างหนักเพื่อเป็น นักรบระดับทองแดง และเป็นผู้นำที่ลูกน้องของเจ้าสามารถไว้วางใจและหวาดกลัว และเจ้ามีพลังมากพอที่จะทำทุกอย่างที่เจ้าต้องการในสลัม หลังจากมาทางนี้แล้ว เจ้าอยากจะเสียสละทุกสิ่งที่เจ้าทำได้เพื่อฆ่าเด็กอายุสิบหกปีอย่างข้าไหม ? เจ้าเป็นอันธพาล เจ้าไม่กลัวความตาย แต่ถ้าเราสองคนตายด้วยกัน ข้าคงจบข้อตกลงได้ดีกว่า ถามตัวเองว่าสิมันคุ้มไหม ? ”
ซูเย่เปิดโปงการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา เขาเคาะหน้าอกของลอว์เรนซ์อย่างหนักสองครั้งด้วยนิ้วชี้
ลอว์เรนซ์คุ้นเคยอย่างยิ่งกับการจ้องมองที่มุ่งตรงมาที่เขา มันเป็นการแสดงออกแบบเดียวกับที่ลอว์เรนซ์เองมีเมื่อเขามองคนใบ้
ลอว์เรนซ์กำหมัดและกัดฟัน หัวใจของเขารู้สึกราวกับว่ามันกลายเป็นภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุทุกเมื่อ
เมื่อเขาข่มขู่ซูเย่ด้วยกำลังของเขาในบ่ายวันนั้น เขาไม่เคยเดาเลยว่าชายหนุ่มจะคืนความอัปยศให้กับเขาในคืนนั้นสิบเท่า
ถ้าเขาก้มศีรษะลงตอนนี้ ตะขาบหวาดกลัว ลอว์เรนซ์ จะกลายเป็นตัวตลกของทุกคนในสลัม !
ลูกน้องของเขาอาจถ่มน้ำลายรดดินที่เท้าของเขาและหันไปทำงานให้คนอื่น
สายตาของลอว์เรนซ์กลายเป็นเหมือนมึนงง ครั้งหนึ่งเขาเคยเลียรองเท้าของขุนนาง ชายที่เหยียบหลังเพื่อขี่ม้าของพวกเขา ครั้งหนึ่งเขาคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากนักรบที่แข็งแกร่งกว่า เขาถูกทำให้อับอายนับครั้งไม่ถ้วน
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยถูกคนที่อ่อนแอกว่าเขาอับอายขายหน้า
นอกจากนี้ ซูเย่ยังเป็นเด็กที่เขาสามารถฆ่าได้ด้วยมือเดียว
ลอว์เรนซ์สัมผัสได้ถึงสายตาที่แผดเผาของผู้ดูทุกคนที่อยู่บนใบหน้าของเขา คนเหล่านี้เป็นสามัญชนระดับล่างสุดของสังคม โดยเฉลี่ยแล้วพวกเขาจะไม่กล้ามองตรงมาที่เขา ในสายตาของเขา พวกมันมีค่าน้อยกว่าสุนัขป่า
เขากำหมัดแน่น พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาเต้นไปทั่วร่างของเขาราวกับแม่น้ำที่โหมกระหน่ำ
แต่ถ้าเขาไม่ก้มหัวลง…
ในที่สุดลอว์เรนซ์ก็ไม่ขยับ
มือขวาของ ฮาร์ค อยู่บนดาบของเขา
ยามทั้งสองก็จับดาบของพวกเขาเช่นกัน
ซูเย่ถอยหลังสองก้าวและยื่นมือออกไป
“ สัญญาเงินกู้ ” เสียงของซูเย่กลับมาสงบอีกครั้ง
“ เจ้าไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรูของเจ้า ! ” ลอว์เรนซ์ดูเหมือนจะรวบรวมสติตัวเองอีกครั้ง แต่ตะขาบบนใบหน้าของเขากระตุกอย่างต่อเนื่อง
“ สัญญาเงินกู้ ” ซูเย่มองดูลอว์เรนซ์อย่างสงบ
ลอว์เรนซ์สูดหายใจเข้าลึกๆ และนำสัญญาเงินกู้ออกมา เขาโยนมันไปทางซูเย่
ทุกคนมองอย่างไม่เชื่อสายตา
เจ้าของสลัมที่โหดเหี้ยมได้ยอมจำนนต่อวัยรุ่นคนหนึ่ง
กระดาษกระพรืออยู่ครู่หนึ่งตามลมกระโชก แล้วสุดท้ายก็ตกลงบนพื้น
ซูเย่ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา จากนั้นม้วนและยัดมันเข้าไปในเข็มขัดของเขา
ซูเย่คว้าด้านหน้าเสื้อคลุมของเขาแล้วคลายออกด้วยการสั่น ราวกับว่าเขากำลังปัดเป่าประสบการณ์ทั้งหมดของบาร์นี้ออกไป
ฝูงชนจ้องมองที่ซูเย่ พวกเขาสังเกตเห็นว่าการกระทำนี้ทั้งน่าประทับใจและสง่างาม
“ ข้าหวังว่าเราจะไม่พบกันอีกในอนาคต ” ซูเย่ยิ้มและพยักหน้า จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป
ฝูงชนแยกทางเพื่อเขาโดยธรรมชาติ เหมือนกับผมที่ปลิวไสวด้วยปลายนิ้ว
พวกเขาให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับซูเย่ เด็กวัยรุ่นที่สามารถโน้มตัวลอว์เรนซ์ให้ได้ตามความประสงค์ของเขา
“ เขาเป็นขุนนางหรือผู้วิเศษที่ทรงพลัง…” ความคิดเดียวกันนี้ผุดขึ้นในใจของทุกคน
ฮาร์คเดินตามเขาไป
ข้างหลัง ฮาร์ค ทหารหนึ่งในสองคนจับเท้าของ โครอร์ และเดินไปข้างหน้าราวกับว่าเขากำลังลากหมูที่ตายแล้ว
ร่างของชายผู้นั้นทิ้งคราบเลือดอันยาวนาน
หลังจากที่ซูเย่ออกจากสลัมและกล่าวคำอำลากับทหารทั้งสองแล้ว เขาและฮาร์กก็กลับไปที่บ้านของซูเย่ภายใต้ความมืดมิดในยามค่ำคืน
ฮาร์คมอบเหรียญถุงสุดท้ายให้
“ ขอบคุณ ท่านฮาร์ค ” ซูเย่กล่าว
ฮาร์คพยักหน้า ซูเย่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และฮาร์คกำลังจะจากไปเมื่อชายหนุ่มพูดว่า “ท่านต้องเชื่อในการมองการณ์ไกลของลอว์เรนซ์และสมองของข้า”
การแสดงออกของ ฮาร์ค กระตุกขึ้นทันที ซูเย่ไม่แน่ใจว่าเขากำลังยิ้มหรือเป็นเพียงกลอุบายของแสงคบเพลิง
“ คิดให้ดีว่าคืนนี้จะนอนยังไง … ” ฮาร์คจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาจบประโยค
