โลกแห่งเหล่าทวยเทพ The World of Deities – ตอนที่ 86 – หมอบลง

บทที่ 86 – หมอบลง

หลังจากที่พยานทั้งหมดพูดจบ ครอมเวลล์ก็พยักหน้าเล็กน้อยและมองไปที่ซูเย่ เขากล่าวว่า “ คาร์ลอสตระหนักถึงวิธีการ ‘สอนเหมือนการเรียนรู้‘ เมื่อสามปีที่แล้ว เจ้าบอกว่าตอนเจ้ายังเด็ก เจ้าได้ยินเรื่องราวของนักปราชญ์ชื่อ ไฟนย์แมน จากกะลาสีเรือ และนั่นคือวิธีที่เจ้าคิดขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตาม คาร์ลอสมีพยานและหลักฐานที่เป็นสาระสำคัญ เจ้ามีหลักฐานอะไรบ้าง ? เป็นนักปราชญ์ชื่อไฟนย์แมน หรือกะลาสีที่แล่นเรือไปในทะเลใดๆ ? ”

เหล่านักเรียนขุนนางต่างพากันหัวเราะอย่างพร้อมเพรียง ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาไม่เชื่อซูเย่ แม้ว่าพวกเขาจะเชื่อ ซูเย่จะไม่สามารถหาพยานและหลักฐานทางกายภาพใดๆ ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาค้นพบวิธีการนี้เร็วกว่าคาร์ลอส

ขุนนางตะโกนว่า “ รีบไปหานักปราชญ์สิ ! ”

“ กะลาสีคนนั้นจะจำเจ้าได้อย่างแน่นอน ! ”

ขุนนางหลายคนกระแนะกระแหน

หลายคนมองซูเย่อย่างเย็นชา รวมทั้งอาจารย์บางคนด้วย

หลักฐานของคาร์ลอสมีมากเกินไป ตั้งแต่สามปีที่แล้วจนถึงปัจจุบัน มีพยานและหลักฐานที่เป็นสาระสำคัญ ไม่ว่าเรื่องราวของซูเย่จะได้รับการบอกเล่ามาอย่างดีเพียงใด ก็ไม่พบหลักฐานที่แน่ชัด

คนส่วนใหญ่ค่อยๆ เอนเอียงไปทางคาร์ลอส

ซูเย่ไม่ตอบคำถามของครอมเวลล์ แต่เขาถามว่า “ พยานไม่กี่คนของคาร์ลอสทุกคนพูดสิ่งเดียว คาร์ลอสพูดถึงเรื่องเหล่านั้นเพียงเจ็ดหรือแปดวันหลังจากเริ่มเรียน เห็นได้ชัดว่าเขามาสายกว่าข้า ในวันที่สองของการเรียน ข้าได้บอกฮอร์ต เกี่ยวกับแนวคิดเรื่อง ‘การสอนเพื่อการเรียนรู้‘ และ ‘การท่องจำแผนที่‘ เรียนนักเรียนชั้น 3 ผู้ที่จำการสนทนาของข้ากับฮอร์ต ในวันที่สอง ผู้ที่จำข้าสอนเขา และผู้ที่จำวิธีการท่องจำได้ โปรดยกมือขึ้น”

ฮอร์ตเตรียมไว้แล้ว เขาเปิดหนังสือเวทมนตร์ในมือซ้ายและยกมือขวาขึ้นสูง ในเวลาเดียวกัน เขาตะโกนว่า “ ข้าได้รับคำแนะนำจากซูเย่ในวันที่สองของการเรียน ข้ายังเขียนมันลงในหนังสือเวทย์มนตร์ของข้า ข้ายังวาดแผนที่ความทรงจำที่แย่มาก ทุกคน ดูสิ นี่คือเรื่องจริง ข้าไม่สามารถเปลี่ยนเวลาของหนังสือเวทมนตร์ได้ มาสเตอร์เพลโตสามารถเป็นพยานได้ ! ”

หลังจากพูดจบ ฮอร์ต ก็ยกหนังสือเวทมนตร์ขึ้นสูงและหันหลังกลับช้าๆ

หลายคนเห็นว่าหนังสือของ ฮอร์ต มีแผนที่ที่แย่มากและมีรูปแบบแปลก ๆ ที่ไม่มีใครสามารถแยกแยะได้

เกือบทั้งสถาบันรู้จักฮอร์ต หลายคนที่เดิมคิดว่าซูเย่กำลังขโมยเริ่มลังเล

จากนั้นเลเกอร์ก็ยกหนังสือเวทย์มนตร์ของเขาขึ้นสูงและหันกลับมาและตะโกนว่า “ ข้าเลเกอร์ถือได้ว่าค่อนข้างมีชื่อเสียงในสถาบันนี้ ข้ายังเป็นพยานให้กับซูเย่ ในวันที่สองของการเรียน ข้าเขียนเรื่องนี้ลงในไดอารี่ของข้า ข้ายอมรับว่าในตอนนั้น ข้าอิจฉาซูเย่ เพราะเมื่อก่อน เมื่อใดก็ตามที่ ฮอร์ต มีคำถาม เขาจะถามข้าเสมอ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะแย่งฮอร์ต ไปจากข้าจริงๆ ”

ฝูงชนทั้งหมดพากันหัวเราะคิกคัก

ด้วยเสียงหัวเราะนี้ ทุกคนจึงได้รับการปกป้องจากซูเย่น้อยลง อย่างน้อยที่สุด พวกเขาเชื่อคำพูดของเลเกอร์มากยิ่งขึ้น

การแสดงออกของฮัตตันเปลี่ยนไปและการแสดงออกของเขาก็แปลกขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้นเขาก็เปิดปากพูด

“ ข้ายังจำวิธีการเหล่านั้นได้ ข้า… ข้ายังเขียนมันในหนังสือเวทย์มนตร์…” ฮัตตันมองดูซูเย่อย่างน่ากลัว ยกหนังสือเวทมนตร์ขึ้นอย่างขี้อาย และค่อยๆ หันหลังกลับ

ตอนแรกก็มีเสียงหัวเราะจางๆ จากนั้นเสียงหัวเราะก็แผ่ขยายออกไป แม้ว่าเสียงหัวเราะจะไม่ดังเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยาวนานขึ้น

นี่เป็นเพราะผู้ที่มีตาแหลมคมสังเกตเห็นว่าฮัตตันเขียนว่า “ หลังจากซูเย่ทุบตีข้า เขายังคงสอนฮอร์ตต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการท่องจำแผนที่ ด้วยสมองที่โง่ที่สุดที่สามของเขา เขาสามารถสอนคนที่โง่ที่สุดเป็นอันดับสองได้ คืนนี้ ท่านพ่อของข้าวางกับดักไว้ที่โลมาชลาลัยแล้ว ข้าจะให้เขาลิ้มรสพลังของข้า ! ตลอดชีวิตของข้า ข้า ฮัตตัน ไม่ได้อ่อนแอกว่าคนอื่น ! ”

หลายคนไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้กับฮัตตัน นักเรียนชั้น 3 เริ่มแพร่ข่าวทำให้คนรู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาจินตนาการว่าฮัตตันพ่ายแพ้ในวันที่สามของการเรียน และเปรียบเทียบกับคำที่ฮัตตันเขียนไว้ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

ฮัตตัน ถือหนังสือของเขาและก้มศีรษะลง ใบหน้าของเขาร้อนยิ่งกว่าเหล็กร้อนแดงเสียอีก

ฮัตตัน ยังคงจำสถานการณ์ได้หลังจากที่เขาบอกบิดาของเขาเกี่ยวกับ ซูเย่ และ คาร์ลอส ในงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวานนี้

ในเวลานั้น แม้ว่า ฮัตตัน จะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับมัน แต่เขาก็ยังไม่สามารถซ่อนความสุขระหว่างคิ้วของเขาได้ ถ้าซูเย่โชคร้ายจริงๆ เขาสามารถเรียนต่อในระดับมัธยมปลายได้

หลังจากนั้นฮาร์มอนก็จ้องที่ ฮัตตัน เป็นเวลาสามนาทีเต็มก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว

ไม่นานต่อมา ฮัตตัน ก็ตกใจเมื่อเห็นบิดาของเขากลับมาพร้อมมีดแวววาว เขาแทงมันเข้าไปในกางเกงระหว่างขาของเขาและพูดอะไรบางอย่างที่ฮัตตันจะจดจำไปตลอดชีวิต

“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ่งนี้ จงพยายามช่วยซูเย่อย่างเต็มที่ ! คาร์ลอสนั่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซูเย่อย่างแน่นอน ถ้าเจ้ากล้าทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อซูเย่ ข้าจะตอนเจ้า! ข้าจะขายเจ้าให้กับขุนนางหรือศาลของเปอร์เซีย จากนั้นข้าจะให้กำเนิดลูกสาวกลุ่มใหญ่และคิดหาวิธีทำให้พวกเขาแต่งงานกับซูเย่ ”

ฮัตตันก้มศีรษะลงเพื่อดู เขารู้สึกว่าใบมีดเย็นเฉียบยังคงกดทับต้นขาด้านในของเขา

ฮอร์ทอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ซูเย่กล่าวอีกครั้งว่า “ ในวันที่สามของการเรียน ข้ายังริเริ่มบอก ฮอร์ต เกี่ยวกับวิธีการ “สอนเหมือนการเรียนรู้” นี้ ข้าเชื่อว่ายังมีคนที่ได้ยินมัน ”

“ ข้า ! ข้ายังจำมันได้ ! ”

ฮอร์ต ยกหนังสือเวทมนตร์ขึ้นอีกครั้งแล้วค่อยๆ พลิกกลับ

เลเกอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ได้ยินเลยจริงๆ

อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างที่ทำให้เหล่าขุนนางประหลาดใจได้เกิดขึ้น โรลอนค่อยๆ ยกมือขึ้น

ดวงตาที่เศร้าโศกของเขาฉายแสงที่ซับซ้อน เขากล่าวช้าๆ “ ในตอนแรก ข้าคิดว่าซูเย่อาจจะขโมยวิธีการของคาร์ลอสไปจริงๆ และเขาก็โกงข้อสอบด้วย ”

ในเวลานี้ ร่างกายของเลเกอร์สั่นสะท้านขณะที่กำหมัดแน่น สีเลือดบนหน้าของเขาราวกับน้ำตกที่ไหลขึ้นไปข้างบน ใบหน้าของเขาแดงทันที เขาโกรธจนปอดแทบระเบิด

ในสายตาของเขา ราวกับว่าภูเขาไฟระเบิด

เขาไม่ได้คาดหวังว่าโรลอนจะยังทรยศเพื่อนร่วมชั้นของเขาอยู่

อย่างไรก็ตาม โรลอน ถอนหายใจและพูดว่า “ ข้าเป็นขุนนาง ข้าไม่ควรช่วยซูเย่ อย่างไรก็ตาม ข้ายังเป็นนักเรียนของสถาบันศึกษาเพลโต และยังคงเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของซูเย่ แม้ว่าข้าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคาร์ลอส ข้าก็ไม่สามารถนิ่งเงียบได้ในขณะนี้ ในวันที่สามของการเรียน ข้าได้ยินบทสนทนาของซูเย่และฮอร์ต ซูเย่พูดถึงบางอย่างเกี่ยวกับการสอนว่าเป็นการเรียนรู้ ”

เลเกอร์อึ้งไปครู่หนึ่ง เขาค่อย ๆ วางหมัดลง ความรู้สึกอับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ในเวลาเดียวกัน เขาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก สายตาของเขาที่โรลอนเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ ดังนั้น โรลอน ก็ถือว่าตัวเองเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของเรา…” เลเกอร์คิดกับตัวเอง

ในขณะนั้น ฮอร์ตตัวแข็งทื่อเพราะ พาลอส ซึ่งอยู่ข้างๆ เขายื่นหนังสือเวทย์มนตร์ให้เขา

ฮอร์ต เห็นคำสองคำที่เขียนอยู่บนหนังสือเวทมนตร์ของนาง

ฮอร์ต เหลือบมอง พาลอส รู้สึกผิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่ปกติดีมักจะปฏิบัติต่อเขาแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหักล้างเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหมอบลงช้าๆ ใบหน้าของเขาย่นเหมือนมะเขือม่วงนึ่ง

เมื่อฮอร์ทนั่งยองๆ พาลอสก็ยกหนังสือเวทมนตร์ขึ้น

มีบรรทัดของคำอยู่บนนั้น

“ ข้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าทุกสิ่งที่ซูเย่พูดเป็นความจริง ข้าได้ยินมันด้วยหูของข้าเองและบันทึกวิธีการมากมาย ”

ต่างจากคนอื่นๆ พาลอสไม่หันหลังกลับ นางกลับใช้แขนที่เรียวสวยและมือเล็กๆ ของนางเพื่อพลิกหนังสือเวทมนตร์อย่างช้าๆ นางหันกลับมาอย่างง่ายดายแล้วหยิบมันกลับมา

นักเรียนที่เคยเลี้ยงหนังสือเวทย์มนตร์ก่อนหน้านี้รู้สึกประทับใจมาก พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าพาลอสจะเต็มใจเป็นพยานให้ซูเย่

จากนั้นพวกเขารู้สึกอับอายเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าไอคิวของพวกเขานั้นเหนือกว่า พวกเขาไม่ต้องหันหลังกลับ