บทที่ 310 ข้าต้องการจะไปดูมัน
บทที่ 310
ข้าต้องการจะไปดูมัน
หลังจากจัดการกับกิจการของสำนักโล่พิทักษ์แล้ว ลั่วอู๋ก็ได้เดินออกไปยังตัวเมืองเพียงคนเดียว
ตลอดเส้นทางที่เขาจำได้ ลั่วอู๋ได้มองเห็นค่ายและหมู่บ้านของหน่วยสยบมังกร กองทัพของหน่วยสยบมังกรก็ยังไม่ได้เดินทางออกไปที่ไหน
ทันทีที่เขากำลังเดินเข้าไปใกล้ ร่างสองร่างก็ปรากฏออกมาด้านหน้าลั่วอู๋ ทำให้เขาต้องหยุดลงด้วยความระมัดระวัง “ ใครกัน? ”
พวกเขาทั้ง 2 คนคือทหารรักษาการณ์
อย่างไรก็ตาม ทหารธรรมดาของหน่วยสยบมังกรนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ที่ประมาทไม่ได้
” นี่ข้าเอง” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ทหารทั้ง 2 คนนั้นจำลั่วอู๋ได้ และพวกเขาก็พูดอย่างกระตือรือร้นทันทีว่า “ เอ้า! เจ้าของร้านลั่วนี่เอง ”
พวกเขารู้จักลั่วอู๋ หลังจากนั้น พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าดาบเลือดเดือดที่พวกเขาใช้นั้นเขาผู้นี้เป็นคนจัดหามาให้ ว่ากันว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้นำของพวกเขาดังนั้น พวกเขาจึงไม่สามารถทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีได้
“ รายงานไปด้วยว่า ข้านั้นมีบางอย่างที่ต้องทำกับผู้บัญชาการหลิงหลง ” ลั่วอู๋กล่าว
ทหารรักษาการณ์จึงรีบเข้าไปรายงาน
ช่วงเวลาต่อมา ทหารรักษาการณ์กลับมาและพาลั่วอู๋เข้าไปด้านใน
ภายในค่าย ผู้บัญชาการหลิงหลง สวมชุดเกราะเพลิง กำลังนั่งอยู่บนตำแหน่งที่เห็นได้ชัด คิ้วของนางโค้งเหมือนดาบและร่างกายของนางเปรียบดั่งแสงแดดที่กำลังแผดเผา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกถึงแรงกดดันอย่างไม่สิ้นสุด
“ จะให้ข้าทำอะไรให้กับเจ้า? ” ริมฝีปากของผู้บัญชาการหลิงหลงแดงก่ำเหมือนกับเลือด เสียงของนางทั้งแหบและหยาบกระด้างเหมือนกับถูกครอบงำโดยพลังอำนาจ
ดูเหมือนว่านางจะเป็นวีรสตรีที่แข็งแกร่งมากที่สุดในประวัติศาสตร์
ลั่วอู๋ตั้งสติแล้วพูดออกไปว่า “ ท่านยังติดหนี้ของข้าอยู่ 3 หนใช่ไหม? ”
“ โอ้ แน่นอนว่ามันเป็นเช่นนั้น ” ดวงตาของผู้บัญชาการหลิงหลงเปรียบดั่งการหมุนเวียนของสวรรค์และโลก ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วตัว
“ ลึกเข้าไปในป่าหวงชา ข้าได้พบกับสัตว์วิญญาณระดับเพชร 2 ตัวคือ ลิงยักษ์เพลิงทมิฬ และ งูยักษ์โบราณ ”
“ อะไรนะ? ถ้าเกิดข้าไม่มีอะไรคับแค้นคับใจกับเจ้า ข้าก็คงจะไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้แล้ว ” ผู้บัญชาการหลิงหลงขมวดคิ้ว
หัวใจของลั่วอู๋สั่นสะท้าน
พวกมันทั้ง 2 ตัวคือสัตว์วิญญาณระดับเพชร การฆ่าพวกมันคือสิ่งที่นางต้องการงั้นหรือ? นั่นมันบ้ามาก และเอาแต่ใจมากไปหน่อย แต่เขาก็รู้สึกถึงความปลอดภัย
“ ไม่ไม่ไม่ ข้าแค่จะขอให้เจ้าพาข้าไปหาพวกมันอีกครั้ง ” ลั่วอู๋ทำตามความต้องการของตัวเอง
นี่คือจุดประสงค์หลักของการมายังที่แห่งนี้ของเขา
มันอันตรายเกินไปที่เขาจะเข้าไปยังส่วนลึกของป่าหวงชาเพียงลำพัง และลั่วอู๋ก็กังวลว่าเขาอาจจะหนีพวกมันไม่พ้น หลังจากที่ได้พบกับสัตว์วิญญาณทั้ง 2 ตัวแล้ว
เริ่มแรกนั้น ลิงยักษ์เพลิงทมิฬไม่มีเวลาที่จะสนใจลั่วอู๋ด้วยซ้ำ และลิงยักษ์เพลิงทมิฬนั้นถูกดึงดูดโดยเพลิงทมิฬของถ้ำผีเสื้อ
ภายใต้สถานการณ์ปกติ แม้ว่าเขาจะใช้ทักษะทะลวงมิติก็ตามแต่เขาก็คงจะไม่สามารถหลบจากสายตาและประสาทสัมผัสของสัตว์วิญญาณระดับเพชรได้
“ แค่นั้นเองหรือ? ” ทันใดนั้น ผู้บัญชาการหลิงหลงก็หัวเราะออกมา “ เจ้าต้องคิดให้ดีเสียก่อน ถ้าเจ้าคิดจะทำ พันธสัญญากับพวกมันล่ะก็ เจ้าจะต้องถูกฆ่าโดยสัตว์วิญญาณระดับเพชรแน่ ”
ลั่วอู๋ถูกผู้บัญชาการหลิงหลงกดดัน
จะมีสักกี่คนที่สามารถสื่อสารกับสัตว์วิญญาณระดับเพชรได้ เว้นแต่ลั่วอู๋นั้นจะอยู่ในระดับทองคำขั้นสูง ซึ่งลั่วอู๋นั้นก็เริ่มเข้าใกล้ระดับนั้นแล้ว
น่าเสียดายที่เขายังไม่สามารถสื่อสารกับสัตว์วิญญาณระดับเพชรได้ในตอนนี้
แต่ลั่วอู๋ก็อดใจรอไม่ไหวแล้ว เขาจึงได้พูดออกมาอย่างจริงจัง “ แค่ได้เห็นพวกมันก็เพียงพอแล้ว ข้ายังรับมันมาเป็นของข้าไม่ได้หรอก”
ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับวิญญาณระดับเพชรมาจากอีกฝ่าย แต่เขาก็ควบคุมมันไม่ไหวแน่
ถ้าเกิดจะบังคับพวกมันเข้าไปในไหปีศาจ เขาเกรงว่ามันจะทำให้มิติไหปั่นป่วน ซึ่งมันไม่จำเป็นเอาเสียเลย
“ ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ ” ผู้บัญชาการหลิงหลงผู้แข็งแกร่งบินออกจากค่ายไปพร้อมกับลั่วอู๋
นี่เป็นครั้งแรก ที่ลั่วอู๋ได้รับรู้ถึงความรวดเร็วของนางผู้นี้
เหมือนกับว่าเขากำลังใช้งานทักษะทะลวงมิติอยู่ก็ว่าได้
บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเกิดการสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่ากำลังมีดาวตกกำลังตกลงมาจากท้องฟ้า
ในที่สุด ผู้บัญชาการหลิงหลงก็ได้พาลั่วอู๋เข้ามายังส่วนลึกที่สุดของป่าหวงชา
เมื่อมองเข้าไปยังพื้นที่ป่าอันลึกลับและคาดเดาไม่ได้ ทันใดนั้นร่องรอยประหลาดก็ปรากฏขึ้นบนดวงตาของผู้บัญชาการหลิงหลง
พวกเขามาถึงแล้ว
พื้นที่ป่าเตียนวูในตำนาน มันเป็นสถานที่เป็นทั้งการถือกำเนิดและสิ้นสุดของความชั่วร้ายเลยก็ว่าได้
จากนั้น ผู้บัญชาการหลิงหลงก็สงบสติอารมณ์ของนางลง แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ แสดงเส้นทางให้ข้าที พื้นที่แห่งนี้มันกว้างใหญ่เกินไป ข้าไม่รู้ว่าจะตามหาสัตว์วิญญาณระดับเพชรที่เจ้าต้องการได้จากที่ไหน ”
จากความทรงจำของเขา ลั่วอู๋ก็เริ่มนำทางให้ผู้บัญชาการหลิงหลงไป
สัตว์วิญญาณที่ทรงพลังเหล่านี้มักจะมีประสาทสัมผัสที่กว้าง เพราะฉะนั้น พวกมันไม่น่าจะออกจากที่อยู่อาศัยของมันไปได้
ในไม่ช้า ผู้บัญชาการหลิงหลงก็ได้พบเห็นลิงยักษ์เพลิงทมิฬที่กำลังเคลื่อนที่อยู่
ลิงยักษ์เพลิงทมิฬดูเหมือนว่ามันกำลังเคลื่อนที่ไปมา ร่างกายที่ใหญ่โตอันแสนงดงามของมัน ราวกับยอดเขาสูงตระหง่าน โดยมีเพลิงลึกลับสีดำลุกโชติไปทั่วทั้งร่าง จนทำให้แม้แต่พื้นที่โดยรอบก็ถูกปกคลุมไปด้วยความร้อน
“ นั่นหรือ? นั่นมันได้รับพลังมาจากนรกหรือไงกัน? ข้าคิดว่า เจ้าลิงยักษ์เพลิงทมิฬตัวนี้น่าจะอยู่ในระดับเพียงแค่ทองขั้นสูงเสียอีก แต่แล้วทำไมพลังวิญญาณของมันถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้กัน มันเป็นสัตว์วิญญาณที่วิวัฒนาการขึ้นมาแล้วงั้นหรือ? ” ผู้บัญชาการหลิงหลงกล่าว
เมื่อลิงยักษ์เพลิงทมิฬสัมผัสได้ถึงลมหายใจของผู้บัญชาการหลิงหลง มันก็ลืมตาตื่นขึ้น และคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ปล่อยคลื่นเสียงอันน่าสะพรึงกลัวสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นที่
“ ทำไมกัน ต้องการประชันเสียงงั้นหรอ?” ดวงตาของผู้บัญชาการหลิงหลงส่องแสง จากนั้นนางก็สูดลมหายใจเข้าทันที จนทำให้เกิดเสียงกระทบกันของกล้ามเนื้อดังออกมาจากอก
“ โฮก!”
เสียงคำรามที่ดังออกมา เต็มไปด้วยลมหายใจที่ทรงพลังราวกับผืนป่ากำลังส่งเสียง
เสียงนั้นราวกับเสียงของสัตว์ร้ายที่หลับใหลอย่างยาวนานและเต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับจะกลืนกินโลกทั้งใบ
ผู้บัญชาการหลิงหลงดูเหมือนจะน่ากลัวลิงยักษ์เพลิงทมิฬตัวนี้
คลื่นเสียงอันน่ากลัว พุ่งผ่านทั้วพื้นที่ทรายไปทั่วท้องฟ้าจนเกิดกลายเป็นพายุขนาดใหญ่ ที่เตรียมกวาดทุกสิ่งให้หายไปในทันที
เสียงนั้นทำให้ใบหน้าของลิงยักษ์เพลิงทมิฬสั่นไหวจนเกิดเป็นร่องรอยอันตื่นตระหนก
“ ก็แค่สัตว์วิญญาณระดับเพชร เจ้ากล้าคำรามใส่ผู้บัญชาการหลิงหลงผู้นี้งั้นเหรอ ? ช่างกล้ายิ่งนัก ” “ ยังไงซะ เจ้าก็จบกันแค่นี้แหละ ”
ลั่วอู๋ได้รับการปกป้องจากผู้บัญชาการหลิงหลง เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่เขาก็ยังคงหวาดกลัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ด้วยความมึนงงและรีบพูดขึ้นมาว่า “ ข้าดูจนพอใจแล้ว ”
“ ตกลง งั้นตัวต่อไป ” ผู้บัญชาการหลิงหลงได้พาลั่วอู๋ไปยังรอบ ๆ ของพื้นที่ป่าหวงชา
ลิงยักษ์ภูเขาแสดงความกลัวออกมาอย่างต่อเนื่อง
มันดูเหมือนว่ามันกำลังกลัว
งูยักษ์ นั้นยังต้องใช้เวลานอนหลับไปสักพักเพื่อฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บสาหัส เมื่อผู้บัญชาการหลิงหลงได้ลากหางของมันออกมาจากที่อยู่ของมัน มันก็ยังคงอยู่ในอาการสับสนและยังคงอยู่ในภวังค์
และเมื่อมันตื่นขึ้น ผู้บัญชาการหลิงหลงและลั่วอู๋ก็ได้จากไปแล้ว
งูยักษ์ได้มองไปรอบ ๆ ว่าเมื่อสักครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น?
มันมาอยู่บนพื้นดินได้อย่างไร?
มันไม่สามารถเข้าใจได้ ดังนั้น มันจึงค่อย ๆ คลานลงไปในพื้นดินเพื่อหลับใหลต่อ
มันก็โชคดีอยู่บ้าง เพราะว่ามันไม่ได้ถูกโจมตีแต่อย่างใด
หลังจากออกมาจากส่วนลึกของป่าหวงชา ผู้บัญชาการ หลิงหลงก็ถามว่า “ มันช่างเป็นคำขอที่แปลกมาก ๆ เจ้าไม่ได้จะมาจับพวกมัน แล้วมันจะมีความหมายอะไรกัน? ”
“ เฮ้เฮ้ แค่อยากดู ” ลั่วอู๋หัวเราะและพยายามพูดเรื่อยเปื่อย
ผู้บัญชาการหลิงหลงยังคงรู้สึกมึนงง “ ไม่มีอะไรจะทำแล้วหรือไง ข้าจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วนะ ”
“ เจ้าสามารถเรียกสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาหาข้าได้ไหม?” “ ข้าแค่อยากจะมองดูมันเฉย ๆ เท่านั้น และจะไม่ทำอะไรเลย ” ลั่วอู๋ถามอย่างระมัดระวัง
ผู้บัญชาการหลิงหลงยิ้มออกมา “ เจ้าจะให้ข้าใช้หนี้ครั้งที่สองอย่างงั้นหรือ? ”
“ ไม่ ไม่ใช่ ” ลั่วอู๋รีบส่ายหัว
เขาไม่ได้ล้อเล่น
ถ้าเขาต้องใช้ความปรารถนาดีของผู้บัญชาการหลิงหลงอีกครั้ง เขาจะยอมเสียมันไปกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
“ โอ้ ถ้าเจ้าอยากจะแค่ดูมัน ตอนนี้ข้าไม่สามารถเรียกมันออกมาได้ ” ผู้บัญชาการหลิงหลงหัวเราะ “ เพราะมันไม่ใช่สัตว์วิญญาณที่ทำพันธสัญญากับข้า แต่แค่ถูกผนึกเอาไว้ในร่างกายของข้าเท่านั้น ”
“ ผนึกงั้นหรือ?” ลั่วอู๋เบิกตากว้าง
ผู้บัญชาการหลิงหลงถาม “ เจ้าอยากรู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น? ”
ลั่วอู๋พยักหน้า
“ เจ้าจะให้ข้าใช้หนี้ครั้งที่สองอย่างงั้นหรือ? ”
“ ลืมมันไป ลืมมันไปเถอะ… ” ลั่วอู๋พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
ผู้บัญชาการหลิงหลงหัวเราะ
เสียงหัวเราะของวีรสตรี ดังกึกก้องไปทั่วทั้งภูเขาและสายน้ำอันงดงาม
