บทที่ 331 ต้องอดทน
บทที่ 331
ต้องอดทน
ณ คฤหาสน์ขององค์ชาย
ในห้องอันสวยงามและหรูหรา องค์ชายเล็กหลี่ซวนซงเดินเข้ามาอย่างช้าๆเงียบ ๆ แล้วสั่งให้คนรับใช้และเหล่าองครักษ์ทั้งหมดก้าวออกไป
จนกระทั่งทั้งห้องมีแต่ความเงียบสงัด
ในห้องนี้มีเพียงเสียงของการกำหมดด้วยอย่างโกรธเกรี้ยว
“ทำไมกัน!” เมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วในที่สุดองค์ชายเล็กก็ไม่จำเป็นต้องระงับความโกรธและคำรามออกมา
ร่างกายของเขามีพลังวิญญาณมังกรทองเก้าตัวไหลเวียนออกมา พลังวิญญาณของเขานั้นทรงพลังและน่าประหลาดใจมาก โต๊ะ เก้าอี้ไม้จันทน์สีแดงต่างถูกบดขยี้จนกลายเป็นผงในทันที จากนั้นคลื่นพลังอันรุนแรงก็กระจายกวาดไปทั่วทั้งห้อง
เสียงสิ่งของแตกสลายดังเป็นระยะ ๆ , พู่กัน, หมึก, กระดาษ, หินหมึก, ภาพตัวอักษรโบราณและภาพวาดล้วนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยคลื่นพลังวิญญาณนี้ แม้แต่กำแพงเองก็เริ่มแตกออกทีละนิด ๆ
หลังจากที่ได้ปลดปล่อยพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งของตัวเองแล้ว ความโกรธในใจขององค์ชายเล็กก็ถูกระบายออกมาจนหมด
เมื่อทุกอย่างสงบลงชายวัยกลางคนก็เดินออกมาจากทางด้านหลังห้อง
ชายวัยกลางคนนั้นสวมเสื้อคลุมผ้าไหมที่ดูธรรมดามาก เขามีท่าทางสงบและรูปลักษณ์ของเขาก็คล้ายคลึงกับองค์จักรพรรดิ โดยเฉพาะดวงตาอันดูลึกล้ำและเงียบสงบของเขา
ชายคนนี้เป็นน้องชายขององค์จักรพรรดิ องค์ชายเฉิน
“ เจ้าระบายอารมณ์เสร็จแล้วหรือยัง?” องค์ชายเฉินพูดอย่างใจเย็น “นี่เป็นการดีที่เจ้าจะได้ปล่อยพลังวิญญาณและอารมณ์ระบายออกไปบ้าง เจ้ามักจะปิดกั้นพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งของตัวเองและไม่เคยปล่อยอารมณ์ที่กักเก็บไว้ออกมาง่าย ๆ หากเจ้าอดกลั้นมากเกินไปมันจะกลายเป็นปัญหาเอา”
เขามองไปที่ลูกชายของตัวเองพลางถอนหายใจในใจ
ในช่วงแรกที่องค์ชายเล็กได้สัมผัสกับการฝึกฝนพลังวิญญาณ เขาได้แสดงความสามารถอันน่าทึ่งของเขาออกมา ทำให้จักรพรรดิวิญญาณหลายคนตกตะลึงกับพรสวรรค์นั้นและต้องการรับองค์ชายเล็กมาเป็นลูกศิษย์ของพวกเขา
น่าเสียดายที่เขารับคำเชิญเหล่านั้นไม่ได้
เนื่องจากในขณะที่ลูก ๆ ขององค์จักรพรรดิไม่มีพรสวรรค์ แต่เขาซึ่งเป็นบุตรขององค์ชายเฉินที่ไม่มีสิทธิ์ในบัลลังก์กลับได้รับพรสวรรค์อันน่ากลัวเช่นนี้ มันเป็นดังความอัปยศของราชวงศ์
ดังนั้นเขาจึงต้องอดทน องค์ชายเล็กต้องแสร้งทำเป็นเกลียดการฝึกฝนพลังวิญญาณและอุทิศตนให้กับการเล่นพิณ หมากรุก การเขียนตัวอักษรและศิลปะ และกลายเป็นชายหนุ่มที่สง่างามทางการศิลป์แทน
องค์ชายเล็กหายใจเข้าลึก ๆ พลางก้มศีรษะแล้วพูดว่า “ท่านพ่อ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มัน … ”
“ข้าได้ยินมาว่าจักรพรรดิไม่ได้เรียกเจ้าเข้าพบ” องค์ชายเฉินกล่าว “เจ้าก็เลยโมโหสินะ”
“ ข้าแค่รู้สึกไม่พอใจ” ใบหน้าขององค์ชายเล็กแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ “ทำไมกัน! ตั้งแต่ในตอนที่เขารู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย เขาก็อนุญาตให้ข้าได้มีกองกำลังของตัวเอง ผูกมิตรกับองค์ชายต่าง ๆ และเหล่าผู้มีอำนาจ เขารู้ว่าท้ายที่สุดจักรวรรดิก็จะต้องตกมาอยู่ในมือของข้า และมีเพียงข้าเท่านั้นที่จะทำอุดมการณ์ของเขาให้เป็นจริงได้ ข้าสามารถทำให้จักรวรรดิของราชวงศ์มังกรเร้นกายเป็นอาณาจักรที่มีอำนาจสูงสุดต่อไปได้ แต่แล้วทำไมเขาถึง … ”
องค์ชายเฉินดูเหมือนจะมีแสงจาง ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “เจ้าอยากรู้ว่าทำไมงั้นเหรอ? เพราะเขาไม่เต็มใจจะยกบัลลังก์ให้เจ้ายังไงล่ะ”
แน่นอนว่าองค์จักรพรรดิต้องการให้จักรวรรดิแข็งแกร่งต่อไปแบบนี้ ในทางกลับกันเขาก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าจักรพรรดิองค์ต่อไปไม่ใช่ลูกชายของตัวเอง
องค์จักรพรรดิยังคงมีความสับสนอยู่ในใจ
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจ” องค์ชายเฉินตบบ่าขององค์ชายเล็กแล้วพูดเบา ๆ ว่า “แต่เจ้าต้องใจเย็น ๆ ก่อน”
“ผู้ที่จะบรรลุสู่ความยิ่งใหญ่ได้จะต้องเรียนรู้ที่จะอดกลั้น”
“ยกตัวอย่างเช่นข้า ถ้าข้าอดทนไม่ได้ข้าคงตายไปแล้วเมื่อ 30 ปีก่อน ตอนที่ข้าล้มเหลวในการต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์”
องค์ชายเฉินค่อยๆเปิดเสื้อผ้าของเขาเผยให้เห็นแผลเป็นจำนวนมากอันน่าตกใจบนหน้าท้องของเขา “ถ้าข้าไม่ละทิ้งวงจรพลังวิญญาณ ยอมส่งมอบอำนาจทางการทหาร และสาบานว่าจะไม่ชิงบัลลังก์อีกเป็นครั้งที่สอง กลายเป็นองค์ชายเบื้องหลังเช่นนี้ ข้าก็คงจะตายไปแล้วในตอนนั้น ที่ข้ามีชีวิตอยู่เพราะข้ามีความอดทน ”
“เมื่อข้ามีชีวิตรอดมาได้ ข้าก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายที่ดีเช่นเจ้า กลับกันแล้วเขาไม่ และคงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว ดังนั้นพวกเราต้องอดทนให้ได้มากกว่านี้”
“อีกไม่นานพวกเราก็ไม่จำเป็นจะต้องอดทนอีกต่อไปแล้ว เขาไม่มีทางจะระงับคำสาปในร่างกายไปได้นานแน่” ดวงตาขององค์ชายเฉินแสดงให้เห็นถึงความบ้าคลั่ง
แม้เขาจะไม่มีวันได้นั่งบนบัลลังก์ไปตลอดชีวิต
แต่ลูกชายของเขานั้นยังมีโอกาส
ฮ่าฮ่า สวรรค์ช่างมีตา หวังว่าพี่ชายที่แสนดีของเขา จะยังนึกถึงวันที่ตัวเองนั่งอยู่บนบัลลังก์แล้วมองลงมาดูเขาที่นอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ร้องขอความเมตตาได้
ในที่สุดองค์ชายเล็กก็สงบลง “แต่ท่านพ่อ พวกเรามีความแข็งแกร่งเพียงพอแล้วนะ มีนายพลหลายคนพร้อมจะเข้าร่วมกับเรา นอกจากนี้ยังมีจักรพรรดิวิญญาณอีกจำนวนหนึ่งที่ติดหนี้บุญคุณพวกเรา จะไม่มีความวุ่นวายในกองทัพ ไม่มีความวุ่นวายในศาล และบ้านเมืองก็จะไม่มีความวุ่นวายอะไร ตราบใดที่เรามีแผนที่ดีล่ะก็ … ”
“หุบปาก!” องค์ชายเฉินโกรธในทันที
องค์ชายเล็กจึงต้องหยุดพูดอย่างไม่เต็มใจ
องค์ชายเฉินหายใจแรงสองสามครั้ง มือของเขาสั่นเทาก่อนจะวางมันลงบนไหล่ขององค์ชายเล็ก น้ำเสียงของเขาดูแก่และอ่อนแรง “อย่าทำผลีผลามไปลูกพ่อ ตราบใดที่เขายังไม่ตาย เราก็ลงมือไม่ได้ ห้ามลงมือก่อนเขาตายโดดเด็ดขาด”
“แล้วจะเป็นอย่างไร ถ้าเขาไม่มีวันตายล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็จะไม่มีวันลงมือ” ดวงตาขององค์ชายเฉินวอกแวกเล็กน้อย “เจ้ายังไม่เข้าใจ เจ้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นน่ากลัวแค่ไหน ตราบใดที่เขายังไม่ตายจักรวรรดินี้ก็จะยังเป็นของเขาตลอดไป ไม่มีใคร ไม่มีใครที่สามารถชิงเอามันไปจากเขาได้ ไม่มีวัน”
“ขอรับ … ” องค์ชายเล็กหลี่ซวนซงก้มศีรษะลง ทว่ายังมีร่องรอยของความมุ่งร้ายฉายอยู่ในดวงตาของเขา
อย่างไรก็ตามเขาสามารถปกปิดมันได้ดีมาก
เขาเรียนรู้วิธีการซ่อนอารมณ์มานานมากแล้ว
ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
……
……
เมื่อถึงรุ่งสาง
ลั่วอู๋ก็เดินออกมาจากพระราชวัง
เขาหยิบผลไม้ลึกลับ 50 ผลและมอบมันให้กับองค์จักรพรรดิ ถ้าอีกฝ่ายต้องการมากกว่านี้ เขาก็ไม่มีให้แล้ว เพราะท้ายที่สุดยังไงเขาก็ต้องการวัตถุดิบเพื่อที่จะสังเคราะห์พวกมันออกมา
องค์จักรพรรดิคิดว่าลั่วอู๋น่าจะกังวลว่าเขาจะถูกฆ่าหากยกให้ทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถามว่าทำไมลั่วอู๋ถึงมีเพียงแค่ 50 ผล
ลั่วอู๋มองดูหินทะลวงมิติพิเศษที่อยู่ในมือของเขา
คำเตือนของจักรพรรดิยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา “เจ้าหนุ่ม เจ้าห้ามตายไปแบบลวก ๆ โดยเด็ดขาด หินทะลวงมิตินี้มีค่ามาก ตราบใดที่เจ้าใช้มันเจ้าจะสามารถส่งตัวเองกลับมาที่พระราชวังได้”
นี่เป็นวิธีการที่ดีที่สุดในการช่วยรักษาชีวิตของลั่วอู๋
หลังจากนั้นองค์จักรพรรดิกลับไปที่ห้องบรรทมของเขา ส่วนองค์หญิงเจียโรวเองก็ไม่มีโอกาสที่จะหนีออกจากวังอีกแล้ว นางมองไปที่ ลั่วอู๋ ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ “หินทะลวงมิติงั้นเหรอ สมบัติแบบนี้หายากมาก ท่านพ่อยังไม่เคยให้มันกับข้าเลย แม้ข้าจะเคยขอร้องเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมให้มันกับข้า”
“เจ้าต้องการอะไร?” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
องค์หญิงเจียโรว พยักหน้าเหมือนไก่ที่กำลังจิกข้าว
“ไม่ได้”
“เจ้า” องค์หญิงเจียโรว เดินเข้ามาพร้อมกับฟันและกรงเล็บของนาง
“ฮ่าฮ่าฮ่า สิ่งนี้มันมีไว้เพื่อปกป้องชีวิตอันสำคัญของข้า สถานที่ที่ข้าจะไปต่อจากนี้อาจจะเป็นสถานที่ที่อันตรายมาก ดังนั้นข้าไม่สามารถมอบมันให้เจ้าได้”
ลั่วอู๋หัวเราะพลางหลบอย่างคล่องแคล่วแล้วหยิบถุงหินวิญญาณออกมา“ นอกจากนี้ เจ้าไม่สามารถใช้มันในเมืองหลวงของจักรวรรดิได้ใช่ไหมล่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้าขาดแคลนเงินเลยคิดจะเอามันไปขาย นี่คือหินวิญญาณจำนวนห้าล้าน เอานี่ไปแทนก็แล้วกันข้ายกให้”
เมื่อคืนองค์หญิงเจียโรวนั้นยอมขัดคำสั่งขององค์จักรพรรดิ และเสี่ยงชีวิตเพื่อขัดขวางไม่ให้องค์จักรพรรดิฆ่า ลั่วอู๋ มันทำให้ลั่วอู๋รู้สึกซาบซึ้งใจมาก
ทั้ง ๆ ที่สำหรับนางแล้ว มันไม่สำคัญว่าเขาจะตายหรือไม่ด้วยซ้ำ มันเป็นสิ่งที่นางเลือกจะทำหรือไม่ก็ได้แท้ ๆ แต่นางก็ยังเลือกที่จะปกป้องเขา
และในเมื่อองค์หญิงเจียโรวเลือกที่จะทำเช่นนั้น ลั่วอู๋ก็ยังต้องตอบแทนความรักนี้
องค์หญิงเจียโรวรับถุงหินวิญญาณมาแล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมเจ้าถึงรวยได้ขนาดนี้?”
นางรู้แค่ว่าลั่วอู๋เป็นร้านค้าเล็ก ๆ เท่านั้น นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเข้ามาในวังได้ แต่นอกจากนี้แล้วนางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย
“เอาหินวิญญาณของเจ้าคืนไปเถอะ” องค์หญิงเจียโรวที่เพิ่งได้สัมผัสกับการต่อสู้ระหว่างสวรรค์และมนุษย์ เลือกที่จะส่งถุงหินวิญญาณคืนไปอย่างไม่เต็มใจ“หากเจ้าต้องเสียหินวิญญาณจำนวนมากขนาดนี้ มันคงจะทำให้เจ้าลำบากได้ในภายภาคหน้า เพราะงั้นเจ้าลืม ๆ มันไปก็ได้”
ความจริงแล้วการที่นางขอหินทะลวงมิติมันก็แค่การล้อเล่น
นางไม่ได้คาดหวังว่า ลั่วอู๋ จะจริงจังขนาดนี้ นี่ทำให้องค์หญิงเจียโรวลำบากใจเล็กน้อย
ลั่วอู๋หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “องค์หญิง ดูเหมือนท่านจะตกข่าวไปมาก ขอให้ข้าได้อธิบายสถานะของตัวข้าในตอนนี้ก่อนน่าจะดีกว่า”
องค์หญิงเจียโรวตกตะลึง
หลังจากนั้นองค์หญิงเจียโรวก็รีบวิ่งไปหาองครักษ์ที่ประจำอยู่ในห้องโถงเฟิงเทียน เมื่อคืนนี้อย่างรวดเร็ว เมื่อนางได้ถามถึงเรื่องราวทั้งหมด นางก็ได้รู้ว่าชื่อของลั่วอู๋ได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งจักรวรรดิแล้ว
ผู้สืบทอดของตระกูลลั่ว
ผู้ครองอันดับหนึ่งของรายชื่อเฉียนหลง
สำนักโล่พิทักษ์ ที่เขาเป็นเจ้าของได้มีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับทางคฤหาสน์ชวนเทียน
“ว้าว”องค์หญิงเจียโรวตกตะลึง
นางไม่ได้เจอเขามานานเพียงแค่หนึ่งปีเอง เขาเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ได้อย่างไร
“ข้าไม่เกรงใจล่ะ” องค์หญิงเจียโรวเดินมารับถุงหินวิญญาณไปโดยที่ไม่มีภาระทางจิตใจใด ๆอีก นางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฮ้ ข้าจะทำเหมือนกับว่าเป็นการปล้นคนรวยเพื่อช่วยเหลือคนยากจน นี่คือค่าคุ้มครองที่เจ้าต้องจ่ายข้าในปีนี้”
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเคียงข้างกันในพระราชวัง ซึ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
ตัวแทนผู้มีอำนาจวัยหนุ่มกว่า 30 คน ซึ่งถูกทิ้งเอาไว้ในวัง เมื่อวานนี้ต่างมีแววตาอิจฉาริษยา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลี่ชวนเฉิง ที่รู้สึกเหมือนมีเลือดออกมาจากหัวใจของเขา
เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น
เจ้าหนุ่มตัวแสบคนนี้มันยืนคุยเคียงข้างกับองค์หญิง เจียโรวได้อย่างไร?
องค์หญิงเจียโรวกับลั่วอู๋สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะ ?
พวกเขาเดินไปที่ตำหนักชั่วคราวของลั่วอู๋ และเห็นว่า หลี่หยินกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่หน้าประตูตำหนัก นางกำลังรอนายน้อยของนางกลับมา
แปลกมาก นายน้อยหายไปที่ไหนกัน ?
ขนาดตื่นขึ้นมาแล้ว เขาก็ยังไม่กลับมา นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
