บทที่ 585 นั่นสำนักอะไรแล้วนะ?
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง!
ถังมู่หวั่นชุดกระโปรงสีชมพู วิ่งออกมาตลอดทาง ปิดหน้าร้องไห้ตลอดทาง เห็นเย่หลีเฉินขาอ่อนนั่งอยู่ที่พื้น ฝีเท้าชะงักเล็กน้อย แล้วรีบวิ่งหลีกไป
เย่หลีเฉินเงยหน้ามองเงาหลังที่เลือนรางไกลออกไป สุดท้ายไม่ได้ลุกขึ้นไล่ตามไป
ตอนนี้ในสมองของเขาสับสนไปหมด ตัดไม่ขาด จัดการก็ยังยุ่งเหยิง
จนกระทั่งชุดคลุมสีดำขอบทองปรากฏด้านหน้าเขา เขาจึงเงยหน้ามองอีกครั้ง มองดูร่างที่ยังคงสูงใหญ่กำยำ เสด็จอาที่กลับเผยถึงความโศกเศร้าออกมาตลอดเวลา ดวงตาอดไม่ได้แดงขึ้นอย่างกะทันหัน
“นางล่ะ?”
อยู่ตรงนี้ เขาสังเกตไม่เห็นถึงกลิ่นอายของคนที่สอง
นางไปแล้วหรือ?
จิตใจที่เดิมทีสับสน ก็วุ่นวายขึ้นทันที ราวกับว่านาทีที่ไม่มีนางอยู่ข้างกาย เขาก็จะอยู่ไม่เป็นสุข
ได้ยินดังนั้น เย่หลีเฉินกอดขาของเขาไว้ทันทีอย่างคาดไม่ถึง
“เสด็จอา เขาปรากฏตัวแล้ว”
ร่างกายเย่แจ๋หยิ่งชะงัก ถูกเย่หลีเฉินกอดขาไว้ เหมือนกับความหนักห้าร้อยกิโลกรัมไม่สามารถขยับเท้าได้แม้ครึ่งก้าว หากไม่ใช่ลมหนาวพัดเส้นผม พัดผ้าแดงสองเส้นที่ห้อยลงมาให้ขยับ ภาพเหตุการณ์ก็เหมือนดั่งหยุดนิ่งอยู่เช่นนั้น
ใครจะคิดถึงได้…….
องค์ชายรัชทายาทที่อดีตเป็นหนุ่มน้อยที่ดุเดือด ตอนนี้จะเป็นฮ่องเต้ที่อยู่เหนือคนนับหมื่นๆ กอดขาของคนผู้หนึ่งไว้อย่างคิดไม่ถึง เหมือนดั่งเด็กน้อยที่จนปัญญา
“ใคร? ใครปรากฏตัวแล้ว?”
ในใจแอบมีคำตอบแล้ว แต่เย่แจ๋หยิ่งก็ยังหวังให้เขาพูดออกจากปากเอง
“ส้งเย่นกุย เนินทะเลทราย ส้งเย่นกุยที่ออกมาจากหมู่หมู่บ้านฝันฮั๋วนั่นที่ไม่ได้ดำรงอยู่จริง เขารับซ่างกวนไปแล้ว”
“รับไปแล้ว?”
เย่แจ๋หยิ่งตาแดงทันที หลับตาลงเงียบๆ ริมฝีปากบางๆเย็นๆเริ่มสั่นเทาเล็กน้อย : “รู้ว่าไปที่ไหนหรือไม่?”
“……สำนักหงอี”
เขาปล่อยขาเย่แจ๋หยิ่งแล้ว เขารู้เสด็จอาจะต้องไปสำนักหงอีเป็นแน่ ตั้งแต่เมื่อครู่ที่ถังมู่หวั่นวิ่งร่ำไห้ออกมาเขาก็รู้แล้ว
ทำให้เย่แจ๋หยิ่งขยับร่าง เย่หลีเฉินร้องเรียกเขาไว้อีก
“เสด็จอา ถังมู่หวั่นทำอย่างไรขอรับ? จิตวิญญาณของนางก็คือหลานเยาเยานะขอรับ! ข้าพิสูจน์หลายครั้งแล้ว ไม่ปลอมเป็นแน่
ท่านก็ควรจะมองออกแล้วใช่หรือไม่ขอรับ?”
ถังมู่หวั่นเคยเป็นลูกสาวคนตระกูลใหญ่โต สวยเพียบพร้อมสุภาพ ฉลาดเย็นชา นิสัยแตกต่างไปกับตอนนี้
แม้ว่าความทรงจำของนางจะเสียหาย แต่เรื่องที่เกี่ยวกับหลานเยาเยาส่วนใหญ่นางล้วนจำได้ เพื่อเสด็จอา นางไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่น อีกทั้งยังเลี้ยงบำรุงพิษกู่ถงซินที่หัวใจเพื่อเสด็จอาอีก
ความรักความสัมพันธ์เช่นนี้ นอกจากหลานเยาเยายังจะมีใครยินยอมที่จะเสียสละเช่นนี้อีก?
“เจ้าเชื่อลางสังหรณ์หรือไม่?” เสียงที่ดึงดูด เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
“อะไรขอรับ?” เย่หลีเฉินงงงัน
“พิษกู่ถงซินในร่างกายของข้าได้เอาออกไปนานแล้ว แต่ข้ายังคงสามารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของนาง จนกระทั่งพอที่จะสามารถเข้าใจทุกคำพูดทุกการกระทำของนาง จิตใจมีความสุขเพราะนางและโศกเศร้าเพราะนาง ในใจใส่ผู้ใดลงไปไม่ได้อีก แม้ว่ายังทำให้กระจ่างไม่ได้ว่าถังมู่หวั่นผู้นั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่มีที่ว่างเล็กน้อยให้นาง”
เขาสูญเสียหลานเยาเยาไปครั้งหนึ่งแล้ว
จะไม่สูญเสียอีกครั้งเด็ดขาด ก่อนหน้านี้จำไม่ผิด หลังจากนี้ก็ไม่ ไม่ว่าสุดโลกสุดขอบทะเล เขาก็จะต้องหานางพบ เคียงคู่กับนางชั่วชีวิต
“แต่นาง……”
“ในเมื่อไม่เหมือนถูกจำได้ แล้วทำไมต้องแสร้งจนเหมือนขนาดนั้น?” เขาตัดบทคำพูดของเย่หลีเฉิน พูดความคิดจริงๆของตัวเองออกมา
คราวนี้ เย่หลีเฉินตะลึงงันโดยสิ้นเชิง
ใช่แล้ว!
ตอนนั้นที่หลานเยาเยากลายเป็นเทพธิดามาถึงเมืองหลวง เพื่อไม่ให้ผู้อื่นจำได้ ฝืนบังคับปรับเปลี่ยนนิสัยเดิมของตัวเอง
แต่ตอนนี้……
กลับกันโดยสิ้นเชิงแล้ว
รอจนเขาดึงสติกลับมาได้ ข้างกายว่างเปล่าไร้ผู้คน
เขารู้เสด็จอาไปหาซ่างกวนแล้ว
—
ข้างถนนเล็กๆ ตรงศาลา ป่าไม้ผืนหนึ่ง ความมืดสลัวทั้งยังเงียบวังเวง แทบจะปกคลุมศาลาไว้ ต้นไม้โบราณแข็งแรงสั่นไหวในลมหนาว กิ่งก้านที่เริ่มเหลืองส่งเสียงดัง
ต้นไม้ใหญ่โบราณแห้งๆ บังลมหนาวเป็นระลอกๆให้คนสองคนที่นั่งอยู่ข้างกายมัน
มองดูที่พิงเสาหินอยู่ในศาลา หลานเยาเยาที่กลับยังสลบไสล แล้วมองดูสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย สีหน้าส้งเย่นกุยเต็มไปด้วยความงงงัน
ก่อนหน้านี้รีบร้อนไปชั่วขณะ สนใจเพียงแค่พาหลานเยาเยาจากไป ไม่ได้จำว่าสำนักนั่นชื่ออะไร
สำนักจื่ออี？
สำนักหงอี?
หรือว่าสำนักหลานอีแล้ว?
เขาดึงคุณป้าที่ผ่านทางไว้ แล้วเปิดปากอย่างลำบาก :
“คุณป้า สำนักเฝิ่งอีไปอย่างไรขอรับ?”
ทาเครื่องสำอางหนาๆ เพียงแค่คุณป้าที่ปากสีแดงสดเมื่อมองเห็นเป็นผู้ชายที่เปี่ยมด้วยกำลังวังชา ใบหน้าที่สง่างาม ทั้งยังมีความเป็นปัญญาชนอีก ดวงตาก็เป็นประกายทันที เมื่อได้ยินคำพูดของเขาก็ไม่พอใจในพริบตาแล้ว
“คุณป้าอะไรล่ะ? เรียกน้องสาว”
พูดไปพลาง ยังจะอวดรูปร่างของตัวเองไปพลาง
ราวกับว่านางเป็นหญิงสาววัยแรกแย้มอายุสิบแปดปีผู้หนึ่ง
ส้งเย่นกุยกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง หดคอลง ลูบหนวดปลอมที่อยู่บนปากสองข้างนั่น น้องสาวเรียกไม่ออกจากปากจริงๆ
“พี่สาว สำนักสวนอีไปอย่างไรขอรับ?”
คุณป้าชะงักงัน มองเขาอย่างแปลกประหลาดแวบหนึ่ง ในตาเต็มไปด้วยการพิจารณาอย่างละเอียด
เมื่อครู่ยังเป็นสำนักเฝิ่งอีตอนนี้กลายเป็นสำนักสวนอีแล้ว นี่คงไม่ได้เป็นนักต้มตุ๋นหรอกนะ?
ด้วยเหตุนี้!
คุณป้ารีบเอามือสองข้างคลุมร่างอ้วนท้วนของตัวเองทันที สีหน้าระมัดระวัง
“สำนักสวนอีไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่สำนักชิงอีกลับมีที่หนึ่ง”
เมื่อส้งเย่นกุยได้ยิน รู้สึกว่ามีหวัง รีบยิ้มอย่างนุ่มนวลทันที “ถูกถูกถูก ก็คือสำนักชิงอี เช่นนั้นสำนักชิงอีไปอย่างไรขอรับ?”
ใครจะรู้……
คุณป้าชักสีหน้า สองมือเท้าเอว เอ่ยปากด่าเขายกใหญ่
“มองออกตั้งนานแล้วเป็นว่าเจ้าไม่ใช่คนดี หลุมพรางนี้หลอกเจ้าออกมาได้แล้วดังคาด รู้ว่าสำนักชิงอีคือสถานที่เช่นไรไหม? นั่นเป็นหอแดง(ซ่อง)ที่ทำการค้าเนื้อหนังเชียว
แม่นางในศาลานั่นเป็นอะไรกับเจ้า? คงไม่ได้ไปหลอกมาหรอกนะ? ดูเหมือนโดนยามาก่อนแล้ว เจ้ารออยู่ที่นี่ ตอนนี้ข้าจะไปแจ้งทางการ”
หางเสียงยังไม่ทันสิ้นสุด คุณป้าก็ลากร่างกายกลมๆเป็นพิเศษวิ่งไปทางในเมืองหลวงแล้ว
“เอ๊? นี่อะไรกับอะไรกัน? ไม่ใช่แค่ถามว่าสำนักหวงอีไปอย่างไรหรือ ถึงขนาดต้องแจ้งทางการหรือ?”
ส้งเย่นกุยเดินกลับไปในศาลา มองดูใบหน้าที่หลับสนิทของหลานเยาเยา มีความซีดขาวเล็กน้อย แอบถอนหายใจ
เป็นคนยากจังเลย!
ทันใดนั้น!
ร่างกายของเขาชะงัก ลุกยืนขึ้นทันที มองไปทางถนนเล็กๆอย่างรวดเร็ว
กลางอากาศมีความเคลื่อนไหวพรั่งพรู เห็นเพียงเงาร่างหนึ่งเหาะมา ชุดดำดุร้ายกดดันคน รอบกายกลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ซ่าน ผ้าแดงที่ปิดตาสองข้างนั่นสะดุดตาเป็นพิเศษ
เป็นเขา!
ไล่ตามมาเร็วขนาดนี้เลย
เมื่อตกใจ ส้งเย่นกุยรีบปกป้องข้างกายหลานเยาเยาทันที แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เขาก็รวบรวมความกล้ามองตรงที่ตาสองข้างของเขา แสดงออกถึงการตัดสินใจปกป้องลูกวัวของตัวเอง
เหาะลงพื้น เย่แจ๋หยิ่งมองทางศาลาอย่างแม่นยำไม่มีพลาด ส้งเย่นกุยขมวดคิ้ว
“ท่านมองเห็น?”
“มองไม่ชัด”
ก็คือบอกว่า เริ่มมองเห็นแล้ว
เย่แจ๋หยิ่งเดินเข้าใกล้ก้าวหนึ่ง ส้งเย่นกุยก็เพิ่มความระมัดระวังระดับหนึ่ง
“ท่านไปเถอะ! ท่านไม่ใช่คู่ต่อกรของข้า”
เย่แจ๋หยิ่งไม่ได้โต้แย้ง ด้วยวิทยายุทธกำลังภายใน หากกำลังภายในครึ่งหนึ่งนั้นไม่ได้ให้หลานเยาเยา บางทีเขาอาจจะยังสามารถชี้ขาดสูงต่ำกับบุคคลตรงหน้าได้
ตอนนี้เขาไม่ใช่คู่ต่อกรเป็นธรรมดา แต่เขากลับไม่กลัวสักนิด
เพราะว่า……
“เจ้ากำลังกลัวข้า!” น้ำเสียงไร้ข้อกังขา
“ท่านพูดเลอะเทอะ”
“เหอะ! เลอะเทอะ? ในวังทองที่ทะเลทราย ครั้งแรกที่เจอข้า เจ้าก็กำลังหลบข้า เพราะว่าเจ้ากำลังกลัว ใช่หรือไม่ล่ะ? ส้งเย่นกุย” เย่แจ๋หยิ่งเดินเข้าไปในศาลา
ด้วยสายตาที่เลือนราง ดึงบางคนที่ขวางทางออก เอาหลานเยาเยากอดไว้ในอ้อมอก เพื่อจัดการผมที่ถูกลมพัดยุ่งเหยิงของนาง
จิตสำนึกปกป้องหลานเยาเยา ร่างกายที่แท้จริงของส้งเย่นกุยได้ดีดออกไปนอกศาลาแล้ว เบิกตากว้าง
“ท่านรู้ได้อย่างไร?”
เมื่อคิดถึงที่พาเจ้านายของตัวเองจากไป เขาไม่ได้เพิ่มการปิดบังเสียงเดิม ในใจก็โมโหอย่างกะทันหัน
เย่หลีเฉินเจ้านั่น ประโยคเดียวก็สามารถจำเขาได้แล้ว?
จบแล้ว
เจ้านายฟื้นมาเกรงว่าจะต้องถลกหนังเขาแล้ว
เย่แจ๋หยิ่งมองดูคนในอ้อมกอดเงียบๆ ยกยิ้มมุมปาก และไม่ได้ตอบคำถามของส้งเย่นกุย เป็นเวลานานจึงได้ถามขึ้นเงียบๆ :
“เย่ซางหลิงกับซ่างกวนหนานซู่สุดท้ายเป็นอย่างไร?”
