รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ – ตอนที่ 237 ผู้ลักพาตัวที่ลึกลับ

“เมื่อคืนนี้ ฉันบังเอิญได้พบกับชูเหยาที่ถูกตำรวจช่วยออกมา จากนั้นขณะที่ตำรวจกำลังบันทึกสอบปากคำชูเหยา ฉันก็อยู่ข้างๆนั่นแหละ” หลังจากเวินจิ่งพูดเช่นนี้เขาก็เข้าเรื่อง “ชูเหยาบอกว่าห้าปีก่อนหน้านี้ เป็นเพราะเธอทะเลาะกับแก เธอเลยหนีไปต่างประเทศ หลังจากมาถึงสหรัฐอเมริกาไม่นานนักเธอก็ถูกลักพาตัวไปอยู่ในโรงรถและอยู่ในนั้นมาตลอดระยะเวลาห้าปี”
เมื่อได้ยินคำพูดของเวินจิ่ง นิ้วมือทั้งสิบของจี้หลิงชวนก็กำแน่น เขาจ้องมองไปยังแก้วน้ำด้านหน้าของเขาด้วยสีหน้ามืดมน “คนที่ลักพาตัวชูเหยาคือใคร?”
จี้หลิงชวนแทบจะทนไม่ไหวที่จะฆ่าคนที่ลักพาตัวชูเหยาและล้างแค้นให้กับเธอ!
“ชูเหยาบอกว่าเธอไม่เคยเห็นหน้าของชายผู้นั้น ชายผู้นั้นสวมหน้ากากตลอด” ทันทีที่สิ้นเสียงเวินจิ่ง จี้หลิงชวนที่นั่งตรงข้ามนั้นก็ทุบโต๊ะเสียงดัง แววตาของเขาเย็นยะเยือกและเอ่ยเน้นย้ำทีละคำว่า “ฉันจะต้องตามหาตัวคนร้ายที่ลักพาตัวชูเหยา ฉันจะต้องแก้แค้นให้กับเธอ!”
แค่เพียงคิดว่าชูเหยานั้นถูกลักพาตัวไปและถูกขังอยู่ภายในโรงรถที่ไร้แสงอาทิตย์ มองไม่เห็นตะวันไม่เห็นดาวตลอดระยะเวลาห้าปี เพียงเท่านี้หัวใจของจี้หลิงชวนก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ท้ายที่สุดแล้วเรื่องนี้จี้หลิงชวนก็ต้องรับผิดชอบด้วย ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะว่าเขาทะเลาะกับชูเหยา บางทีชูเหยาก็คงไม่โกรธและบินไปสหรัฐอเมริกาเพียงคนเดียว!
หลังจากจี้หลิงชวนและเวินจิ่งทานอาหารกลางวันเสร็จ จี้หลิงชวนก็ตั้งใจสั่งข้าวต้มไก่ที่เหมาะแก่ผู้ป่วยและตรงกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย
จี้หลิงชวนอยู่เป็นเพื่อนชูเหยากระทั่งเธอทานข้าวต้มเสร็จ จากนั้นเขาก็ตรงไปยังสถานีตำรวจกับเวินจิ่งอีกครั้งและขอให้สอบสวนเรื่องที่ชูเหยาถูกลักพาตัวไปตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมาอย่างละเอียด
จี้หลิงชวนอยู่สหรัฐอเมริกามาหนึ่งสัปดาห์แล้ว เขาใช้อิทธิพลของเขาร่วมกับการสืบหาเบาะแสของตำรวจ จากนั้นเขาก็หาตัวคนที่คอยรับผิดชอบส่งน้ำส่งอาหารให้กับชูเหยาที่ถูกขังอยู่ภายในโรงรถ เขาเป็นชายที่คอยดูแลความสะอาดของที่นั่น
เป็นเพราะว่าเขาไม่ใช่ตัวการหลัก ชายผู้นั้นจึงถูกตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิต
และสุดท้ายคดีก็ถึงจุดสิ้นสุด ราวกับว่าผู้ลักพาตัวลึกลับนั้นไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่จี้หลิงชวนพบกับเรื่องราวที่ยากจะรับมือได้เช่นนี้
ร่างกายของชูเหยานั้นได้รับบาดเจ็บบริเวณผิวหนังบางส่วน ตอนนี้หลังจากที่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาหนึ่งสัปดาห์ รอยที่ได้รับบาดเจ็บบนร่างกายของเธอนั้นก็เกือบจะหายดีแล้ว
วันนี้ทันทีที่จี้หลิงชวนมายังห้องพักผู้ป่วยของชูเหยาในโรงพยาบาล ชูเหยาก็กอดแขนเขาไว้แน่น
ชูเหยาน้ำตาเอ่อนองเต็มดวงตา เธอจ้องมองจี้หลิงชวนพร้อมกับสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร “หลิงชวน ไม่ต้องสืบอะไรแล้วได้ไหม? ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันแค่ต้องการกลับไปที่ประเทศจีนและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง หลิงชวน คุณพาฉันกลับไปประเทศจีนเถอะ”
จี้หลิงชวนจ้องมองชูเหยาที่กำลังร้องไห้และสะอึกสะอื้นจากนั้นเขาทำได้เพียงแค่พยักหน้าตกลง
ในค่ำคืนนั้นจี้หลิงชวนก็สั่งให้คนของเขาจองตั๋วกลับไปยังประเทศจีนสองใบ เขาจะพาชูเหยากลับไปพร้อมกับเขา
เวินจิ่งตั้งใจไปสนามบินเพื่อที่จะส่งจี้หลิงชวนและชูเหยา หลังจากที่เห็นว่าทั้งสองขึ้นเครื่องบินไปแล้ว เวินจิ่งก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดกลุ่มวีแชทที่มีชื่อว่า ‘ชายผู้อยู่เบื้องหลังคุณชายจี้’
มีสมาชิกเพียงสามคนในกลุ่ม นอกจากเวินจิ่งแล้วก็ยังมีลู่เฉิงฮ่าวและซูอวี่โม่
จี้หลิงชวนคนบ้างาน ทุกวันรู้เพียงแค่เรื่องงาน น้อยมากที่จะเล่นโทรศัพท์ เขาไม่มีวีแชทจึงไม่ได้อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย
เวินจิ่งอดไม่ได้ที่จะพิมพ์ข้อความและส่งไปในกลุ่ม
เวินจิ่ง : พวกแกรู้ไหม ฉันบังเอิญเจอชูเหยา!
หลังจากเวินจิ่งส่งข้อความไป ภายในกลุ่มก็เงียบไปประมาณ10วินาที หลังจากนั้นชื่อของลู่เฉิงฮ่าวก็เด้งขึ้น
ลู่เฉิงฮ่าว : อะไรนะ? ชูเหยา? ใช่ชูเหยาที่ฉันรู้จักไหม? ใช่ชูเหยาที่หายตัวไปอย่างไร้วี่แววเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่า?
แม้แต่ซูอวี่โมที่เงียบงันอยู่เสมอก็ตอบกลับมาว่า : ชูเหยา? แกเจอชูเหยาเหรอ? หลิงชวนรู้เรื่องหรือยัง?
จากข้อความนี้สามารถมองเห็นความหายนะได้เลย เมื่อห้าปีก่อน เพราะการหายตัวไปอย่างลึกลับของชูเหยาทำให้จี้หลิงชวนนั้นเป็นซึมเศร้าอยู่นาน
ในฐานะพี่น้องของเขา เมื่อเห็นจี้หลิงชวนเป็นเช่นนั้นพวกเขาก็รู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก
ในตอนนั้นเนื่องจากชูเหยาเป็นแฟนสาวของจี้หลิงชวน ดังนั้นเวินจิ่ง ลู่เฉิงฮ่าวและซูอวี่โมทั้งสามคนนั้นเคยพบเจอกับชูเหยาและพวกเขาก็คุ้นเคยกันดี
เวินจิ่งมองข้อความในห้องแชท จากนั้นเขาก็ตอบกลับ : ใช่แล้ว ชูเหยาที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อห้าปีก่อน ทันทีที่ฉันเจอชูเหยา ฉันก็โทรหาจี้หลิงชวน และสุดท้ายจี้หลิงชวนก็จองตั๋วเครื่องบินและมาที่นี่ในทันที ดูเหมือนว่าต่อให้หลายปีผ่านไป อย่างไรก็ตามหัวใจของจี้หลิงชวนก็ยังคงไม่ลืมชูเหยา
ขณะเขาพิมพ์ เวินจิ่งก็เล่ารายละเอียดที่ชูเหยาหายตัวไปเมื่อห้าปีก่อนให้พี่น้องของเขาภายในกลุ่มแชทได้ฟังอีกครั้ง
ซูอวี่โม่ : ตามหาจนพบก็ดีแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหลิงชวนเองก็ไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาตัวเธอ ตอนนี้ตามหาพบแล้วภายในใจก็คงจะสบายใจแล้ว
ขณะนี้ลู่เฉิงฮ่าวผู้ซึ่งกระตือรือร้นอยู่เสมอกลับใช้เวลานานหลายนาทีจึงจะตอบกลับ : ตอนนี้ชูเหยากลับมาแล้ว แล้วมู่ซีซีที่กำลังคบกับจี้หลิงชวนอยู่ตอนนี้ล่ะ จะทำอย่างไร?
บรรยากาศในกลุ่มก็เงียบลงอีกครั้ง เนื่องจากเรื่องราวงานแต่งของจี้หลิงชวนและมู่ซีซี ทั้งสามคนก็เคยพบกับมู่ซีซีแล้ว
และทั้งสามคนก็มองออกว่าจี้หลิงชวนนั้นดีกับมู่ซีซีเป็นอย่างมาก
แต่ความสนใจของเวินจิ่งไม่ได้อยู่กับมู่ซีซีอีกต่อไป เขาขมวดคิ้วแน่นและครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ไม่รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกที่คาดเดาผิดหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ชายลักพาตัวผู้ลึกลับคนนั้นก็ยังตามหาไม่พบ ส่วนชูเหยานั้นก็ร้อนรนรีบปิดคดีและกลับไปยังประเทศ…
แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงความรู้สึกที่หกและการคาดเดาของเวินจิ่ง หากว่าไม่มีหลักฐานอ้างอิงเวินจิ่งก็จะไม่มีทางพูดอะไรออกไปแน่นอน เขาต้องระงับความสงสัยไว้ภายในใจ
นั่งเครื่องบินทางไกลถึงสิบชั่วโมง ในที่สุดไฟลท์บินของจี้หลิงชวนและชูเหยาก็ลงจอดอย่างปลอดภัยที่สนามบินนานาชาติเมืองหรง
ชูเหยาดึงแขนเสื้อของจี้หลิงชวนไว้อย่างระแวดระวัง จากนั้นเธอก็เดินออกจากสนามบินไปพร้อมกับจี้หลิงชวน
ฟางเซิ่งขับรถมารับเขาและจอดรออยู่นอกอาคาร ทันทีที่เห็นจี้หลิงชวนและชูเหยาเดินออกมา ฟางเซิ่งก็รีบลงจากรถ เขาเปิดประตูเบาะหลังให้กับจี้หลิงชวนและชูเหยาด้วยความเคารพ
ทันทีที่เขาเห็นชูเหยา แววตาของฟางเซิ่งอดไม่ได้ที่จะฉายความรู้สึกประหลาดใจออกมา ฟางเซิ่งไม่คาดคิดว่าชูเหยาที่หายตัวไปอย่างลึกลับเป็นเวลาห้าปีและไม่ทราบว่าเธอจะอยู่หรือตายไปแล้ว จู่ๆจะปรากฎตัวอย่างกะทันหันเช่นนี้
แต่เนื่องด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมานั้นทำให้ฟางเซิ่งรีบละสายตาออกจากชูเหยาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าจี้หลิงชวนและชูเหยาได้เข้าไปนั่งภายในรถแล้วเขาก็รีบปิดประตูให้ด้วยความเคารพ
ทันทีที่ฟางเซิ่งสตาร์ทรถ จี้หลิงชวนที่นั่งบริเวณเบาะหลังก็พูดว่า “ไปคฤหาสน์เซอร์ซิส”
จี้หลิงชวนเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์จำนวนไม่น้อย นอกจากคฤหาสน์ที่เขาพักอยู่กับมู่ซีซีแล้ว เขาก็ยังมีคฤหาสน์อีกหลายหลัง คฤหาสน์เซอร์ซิสและคฤหาสน์ที่มู่ซีซีอาศัยอยู่ในตอนนี้อยู่ห่างจากกันประมาณสองชั่วโมง ที่หนึ่งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองหรง อีกที่หนึ่งอยู่ทางตอนใต้ของเมืองหรง
“รับทราบ คุณชายจี้” ฟางเซิ่งตอบรับด้วยความเคารพจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งและตรงไปยังคฤหาสน์เซอร์ซิส
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นรถก็ค่อยๆหยุดลงบริเวณหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์เซอร์ซิส