รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 773 สำเร็จร่างกายจื่อย่าขั้นต้น

บทที่ 773 สำเร็จร่างกายจื่อย่าขั้นต้น
“ตูมตูมตูม! ”
ฉินหลั่งสีหน้าเฉยเมย ตวาดเสียงออกไป พร้อมกับเดินย่างออกไปเจ็ดก้าว ในทุกย่างก้าว ก็จะพุ่งหอกโลหะออกไป ซึ่งจะพุ่งเข้าทำลายจรวดขีปนาวุธ BM-30 หนึ่งลำหรือหลายลำในช่วงระยะที่ไกลออกไปกว่าหนึ่งพันเมตร
แต่ว่าฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนมากมายเหลือเกิน แม้ว่าฉินหลั่งจะทำลายไปแล้วเกือบสิบลำ ส่วนที่เหลือเพียงไม่ถึงสิบลำก็ได้บินตรงเข้ามาในระยะประมาณหนึ่งพันเมตรแล้วในชั่วครู่เดียว เสียงขับเคลื่อนที่ทุ้มแหลมขยับเข้ามาใกล้ แทบจะทำให้เยื่อหูของทุกคนแตกละเอียด
เหลือเพียงหนึ่งพันเมตรสุดท้ายแล้ว!
“หลบไป”
ในเวลานี้ดวงตาฉินหลั่งเปล่งประกายพลังเทพ ฟาดฟันมือไปในอากาศ ใบมีดแหลมคมกว่าสิบเล่มก็พุ่งยิงออกไปดั่งลมพายุ เกิดเป็นตะข่ายสกัดกั้นที่ไร้รูปทรงขึงลอยอยู่กลางอากาศ
“ตูมตูมตูม! ”
จรวดขีปนาวุธทั้งหมดพุ่งชนเข้ากับใบมีดเหล่านั้น และระเบิดสลายไปกลางอากาศ ทำให้เกิดเป็นลูกประกายไฟมากมายนับสิบอยู่ในอากาศ เสียงระเบิดและคลื่นกระทบอันรุนแรงนั้น ทำให้ทั้งหุบเขาสั่นสะเทือนคล้ายกับเป็นนรกอย่างไรอย่างนั้น
แต่น่าเสียดายที่การสกัดกั้นครั้งสุดท้ายของฉินหลั่งสายไปเสียแล้ว ยังคงมีจรวดขีปนาวุธอีกกว่าสิบลำทะลุตาข่ายใบมีดออกมาได้ และตกลงไปในหุบเขา
“ตูมตูมตูม! ”
มองจากระยะไกล หุบเขาจ้างซินกำลังจุดพลุดอกไม้ไฟที่เบ่งบานสวยงามสิบกว่าดอก ลูกประกายไฟเหล่านี้ทยอยระเบิดติดต่อกัน ทุกลุกปกคลุมไปในระยะทางสิบเมตร คล้ายกับเป็นโซ่ไข่มุก ทำให้ปกคลุมไปทั่วทั้งหุบเขาจ้างซิน
แต่นี่เป็นแค่การเริ่มต้น
ท้องฟ้าทางทิศตะวันออก มีจรวดฝนถูกยิงออกมาหนึ่งชุด จรวดนับสิบลำมาพร้อมกับเสียงขับเคลื่อนที่แหลมดัง แต่ในชั่วพริบตา ก็ตกลงสู่ภายในหุบเขาจ้างซิน เสียงระเบิดในครั้งนี้ดังกว่าเดิมมาก ทั้งหุบเขาจ้างซินต่างถูกสะเก็ดลูกไฟรุนแรงนับไม่ถ้วนปกคลุมจนทั่ว แม้แต่ภูเขารอบข้างก็ได้รับการสั่นสะเทือน
การจู่โจมครั้งสุดท้าย
เครื่องบินได้ทิ้งระเบิดความเร็วเหนือเสียงสีขาวสวยงามราวกับหงส์ลำหนึ่งบินผ่านในชั้นอากาศที่สูงกว่าหนึ่งหมื่นเมตร และได้ทิ้งระเบิดปรมาณูลูกหนึ่งที่มีน้ำหนักนับตันลงมา
ระเบิดปรมาณูขนาดใหญ่และมีน้ำหนักมากลูกนี้เมื่อตกลงไปในหุบเขา ก็เกิดเสียงสนั่นดังถึงขั้นทำลายล้างในทันที
“ตูม! ”
เมฆรูปเห็ดที่สวยงามผสมกับความเศร้าโศก พวยพุ่งขึ้นสู่อากาศในทันที มีความสูงนับร้อยเมตร ต่อให้จะอยู่ในที่ห่างไกลไปกว่าร้อยกิโลเมตร ก็สามารถมองเห็นเมฆรูปดอกเห็ดสวยงามนี้ได้ สำหรับหุบเขาจ้างซินในบริเวณพื้นที่หนึ่งร้อยเมตร ได้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆรูปเห็ดนี้แล้ว ถึงขนาดที่เมฆรูปเห็ดพุ่งออกไปจากหุบเขา ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในบริเวณพื้นที่ห้าร้อยเมตรก็ถูกกลืนกินไปทั้งหมดเช่นกัน
ฟ้าถล่มดินทลาย ราวกับนิวเคลียร์ระเบิดอย่างไรอย่างนั้น
ยุติลงแล้ว การระเบิดที่รุนแรงขนาดนี้ ใครก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดอยู่ได้!
…………
หนึ่งปีต่อมา ภายในซากปรักหักพังของหุบเขาจ้างซินที่รกร้างไม่มีผู้คนอาศัยอยู่
หุบเขาที่ทั้งสี่ฤดูล้วนมีสภาพอากาศแบบฤดูใบไม้ผลิ บ่อน้ำทิพย์เดิมก็แห้งขอด กลายเป็นหลุมบ่อ เทือกพลังทิพย์สูญหาย ถูกทรายสีเหลืองปกคลุมไปทั้งหมด ทะเลทรายอันกว้างใหญ่ ผู้คนมาเยือนน้อยนิด
ในเวลานี้เดิมทีสถานที่ที่เป็นบ่อน้ำทิพย์ ที่ถูกระเบิดพังทลาย ได้มีเงาแสงสีม่วงส่องแสงทะลุออกมา
ภายในหุบเขาจ้างซิน เต็มไปด้วยเม็ดทรายสีเหลือง
ทะเลทรายทั่วทั้งทิศตะวันตกเฉียงเหนือมาถึงช่วงฤดูที่ลมทะเลทรายที่พัดรุนแรงที่สุด ทั้งหุบเขาถูกปกคลุมทับถมไปด้วยเม็ดทรายสีเหลืองที่หนากว่าครึ่งเมตร แต่ขณะนี้เงาแสงสีม่วงนั้นได้ส่องทะลุชั้นเม็ดทราย พุ่งสูงขึ้นไปสู่ในอากาศกว่าร้อยเมตร อยู่ในระดับเดียวกับฟ้าดิน
ในแสงอันโชติช่วงสีม่วง เหมือนกับว่ามีคนยืนอยู่ในนั้นอย่างรำไร
คนผู้นั้นผมดกดำเข้ม ในชุดยาว แววตามีแต่ความว่างเปล่า ปราศจากความสุขและความทุกข์ร่างกายของเขาเหมือนกับเพชรเคลือบที่กระจ่างสดใสชิ้นหนึ่ง ที่เปล่งประกายแสงอันโชติช่วงจากภายในสู่ภายนอก
เมื่อชายผู้นั้นออกมา ลมหนาวภายในหุบเขาก็เหมือนว่าจะหยุดการโบกพัดลงในทันที รอบกายของเขาเหมือนกับมหาสมุทรที่มีพลังคลื่นโหมกระหน่ำที่น่าเกรงขามดุดัน ราวกับว่าไม่สามารถควบคุมได้ ซัดสาดไปทั่วทุกสารทิศ เมื่อลมหมุนวนปรากฏออกมาจากช่องอากาศ พลังลมปราณชีวิตที่ยิ่งใหญ่ก็คำรามกึกก้องอยู่ที่ข้างกายของเขา
“การเก็บตัวบำเพ็ญตบะของข้าในครั้งนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้เวลาไปนานเท่าไหร่”
ชายผู้นั้นถอนหายใจอย่างเบา ๆ ค่อย ๆ ยื่นฝ่ามือออกมา ก้มศีรษะมองดู ฝ่ามือของเขาราวกับหยกเขียวที่งดงามบริสุทธิ์ มองผ่านฝ่ามือลงไป จะมองเห็นกระดูกสีขาว เส้นเลือด กล้ามเนื้อ ไม่เพียงแต่ฝ่ามือเท่านั้น ตั้งแต่แขนไปจนถึงไหล่ หน้าอก กะโหลกศีรษะ ช่องท้อง โครงกระดูกแขนขาหรือแม้กระทั่งอวัยวะภายใน ต่างมองทะลุปรุโปร่งและมีความเปล่งปลั่ง ซึ่งเหมือนกับรูปปั้นที่แกะสลักจากหยกสีม่วง งดงามไม่มีตำหนิ กลมกลืนเป็นชิ้นเดียวกัน ไม่มีรอยแยก ไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย ชายผู้นั้นยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบเงียบ ส่องประกายแสงอันรุ่งโรจน์ ยืนลอยตัวอยู่กลางอากาศ ราวกับไม่ต้องอาศัยพละกำลังใด ๆ เพียงแค่อาศัยร่างกายนี้ เขาก็สามารถก้าวเดินเหาะเหินไปทั่วทั้งปฐพีได้โดยความว่างเปล่า
ชายผู้นั้นกำหมัดเบา ๆ รับรู้ถึงพละกำลังมหาศาลภายในร่างกายที่ราวกับแรงโหมกระหน่ำของสายน้ำในแม่น้ำที่เชี่ยวกราก เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่ง เสมือนว่าเพียงหมัดเดียวก็สามารถชกทำลายล้างโลกได้
แน่นอนว่าชายผู้นี้คงจะเข้าใจผิด ต่อให้มีร่างกายจื่อย่าที่สมบูรณ์ ก็ไม่สามารถใช้หมัดชกทำลายล้างโลกได้
แต่พละกำลังภายในร่างกายในตอนนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับแต่ก่อน ไม่เพียงแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เขาเชื่อมั่นว่า ต่อให้เป็นระเบิดหรือจรวดขีปนาวุธที่ร้ายกาจแค่ไหนร่วงตกลงมา ก็จะไม่ทำให้ต้องกระเซอะกระเซิงเสียหน้ามากดังแต่ก่อนอีกแล้ว
“ผ่านการฝึกฝนบำเพ็ญที่ยากลำบากนานขนาดนี้ บวกกับดอกไม้ซานเหยียน ในที่สุดร่างกาย จื่อย่าก็สำเร็จในขั้นต้นแล้ว”
ฉินหลั่งถอนหายใจยาว
ชายผู้นั้นก็คือฉินหลั่ง ตอนที่จรวดขีปนาวุธยิงตกลงมา เขาเห็นว่าเหตุการณ์ท่าทางจะไม่ค่อยดี จึงรีบหลบอยู่ใน ‘ค่ายกลสุขาวดีห้าธาตุ’ อาศัยค่ายกลที่มีฤทธิ์เดชมหาศาล ปกป้องคุ้มภัยจากการทำลายล้างของจรวดขีปนาวุธทั้งสองรอบนั้น
จากนั้นอาศัยช่วงจังหวะนี้ ฉินหลั่งก็ได้ใช้พลังเปิดพื้นที่สำหรับสรรพสิ่งที่ชีวิต นำน้ำพุชีวิตขั้นเทพในบ่อน้ำทิพย์ทั้งหมด มาบรรจุใส่ลงไปในพื้นที่ค่ายกล และเมื่อตอนที่ระเบิดขีปนาวุธร่วงตกลงมา ก็ใช้พลังยุทธ์ปกปิดดอกไม้ซานเหยียนเอาไว้ เก็บซ่อนลงไปอยู่ใต้พื้นดิน
แม้ว่าจะมีชั้นดินที่หนามาคั่นกลาง แต่เวลานั้นฉินหลั่งก็ยังคงสัมผัสได้ถึงแรงสั่น
สะเทือนอันรุนแรงเสมือนการทำลายลายล้างโลกที่อยู่ด้านบนได้อย่างชัดเจน
“นั่นเป็นเพียงแค่ระเบิดธรรมดาทั่วไป หากว่าเป็นระเบิดนิวเคลียร์ร่วงตกลงมา แม้ว่าจะเป็นเพียงระเบิดนิวเคลียร์ขนาดเล็กที่มีน้ำหนักพันตัน เกรงว่าข้าก็คงจะต้องจบชีวิตอย่างแน่นอนเช่นกัน”
เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่อันตรายฉุกเฉินในขณะนั้น ฉินหลั่งอดที่จะยิ้มดีใจไม่ได้
เป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดนี้ ขณะที่อยู่ใต้ดินฉินหลั่งจึงได้ตั้งใจดูแลบ่มเพาะดอกไม้ซานเหยียนจนเติบโตเต็มที่ และกลืนลงไปเพื่อเพิ่มบำรุงพลังลมปราณ ซึ่งหลังจากที่อาการบาดเจ็บหายเป็นปกติแล้ว เขาก็ยังไม่ได้รีบออกมา และได้บำเพ็ญฝึกฝนต่อไป
ครั้งนี้ เหตุการณ์ระเบิดที่หุบเขาจ้างซิน เป็นการตักเตือนเขาได้อย่างดีที่สุด ทำให้ฉินหลั่งเข้าใจได้ว่า ในโลกใบนี้ยังมีขีปนาวุธที่สามารถจะคุกคามต่อการดำรงชีวิตอยู่ของเขาได้
ดังนั้นฉินหลั่งจึงตัดสินใจที่จะเก็บตัวบำเพ็ญฝึกฝนอย่างหนัก
แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่มีพรสวรรค์เก่งกาจมาแต่กำเนิดไม่จำเป็นต้องหายใจก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างยาวนาน ยิ่งกว่านั้นในพื้นที่สำหรับสรรพสิ่งมีชีวิตได้มีการบรรจุยาทิพย์ไว้จำนวนมาก และน้ำพุชีวิตขั้นเทพอีกเกือบสิบตัน ซึ่งในทิศตะวันตกเฉียงเหนือที่แห้งแล้งกันดารเช่นนี้ พลังทิพย์มีเพียงพอและมากกว่าในตัวเมืองอย่างแน่นอน
เขาใช้เพียงช่วงลมหายใจเดียว อาศัยพลังจากดอกไม้ซานเหยียน ก็ฝึกฝนร่างกายจื่อย่าสำเร็จในระดับขั้นต้นแล้ว และทะลุเข้าสู่พลังลี้ลับขั้นกลาง จากนั้นก็พยายามฝึกฝนจนสำเร็จพลังลี้ลับขั้นสูงสุด ซึ่งห่างไกลจากระดับเทพทะเลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“ตอนนี้ข้าห่างไกลจากเทพทะเล ก็เพียงแค่ช่วงจังหวะโอกาสเท่านั้น หากว่าต้องการ ก็สามารถเลื่อนระดับสู่ขั้นนั้นได้ทุกเมื่อ”
ฉินหลั่งหรี่ตาลง ครุ่นคิดอย่างรอบคอบ
เขารับรู้ได้ถึงพลังลมปราณยิ่งใหญ่ในร่างกาย มีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก ซึ่งเกือบจะมากกว่าพลังลี้ลับขั้นต้นเป็นสิบเท่าขั้นไป อีกทั้งพละกำลังที่ดุเดือดพลุ่งพล่าน สามารถทะลุขอบกั้นระดับได้ทุกเมื่อ เพื่อเข้าสู่ในอีกระดับขั้นที่สูงขึ้น เพียงแต่ถูกฉินหลั่งยับยั้งเอาไว้
ฉินหลั่งฟื้นคืนชีวิตขึ้นใหม่ ในทุกระดับขั้นจะต้องพยายามเน้นฝึกฝนให้สมบูรณ์สำเร็จอย่างที่สุด เขารู้สึกได้ว่า ขาดไปเพียงแค่ช่วงจังหวะโอกาส ซึ่งเมื่อโอกาสนั้นมาถึง เขาก็สามารถฝึกฝนสำเร็จได้ทันที ก้าวขึ้นสู่ระดับเทพทะเล ในส่วนของร่างกายจื่อย่าก็สำเร็จในขั้นต้นแล้ว ซึ่งในโลกใบนี้ สิ่งที่สามารถคุกคามตัวเขาได้ มีน้อยมาก คงเหลือเพียงแค่พวกขีปนาวุธเท่านั้น
“เทพหมาป่าก่อนหน้านี้นั้น หากกล้าที่จะปรากฏกายต่อหน้าข้าอีก ข้าจะใช้เพียงหมัดเดียวจัดการให้ถึงขนาดจิตวิญญาณก็ต้องระเบิดสลายไปด้วยเลย”
ฉินหลั่งยิ้มอย่างเย็นชา แล้วก็ปล่อยหมัดออกไปเบา ๆ
“ตูม! ”
ระเบิดสลายกลางอากาศ เป็นพลังหมัดกลางอากาศที่ไร้รูปร่าง ที่ปล่อยพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ในระยะที่ห่างออกไปถึงร้อยเมตร ซึ่งได้พุ่งไปกระทบเข้ากับฝาผนังผุพังที่สูงนับร้อยเมตร ภูเขาหิมะนั้นก็ได้รับแรงสั่นสะเทือนรุนแรง คาดไม่ถึงว่าจะถูกพลังหมัดที่ปล่อยพุ่งเข้าใส่จนเกิดเป็นรอยหมัดขนาดใหญ่ที่กว้างหลายเมตร และลึกเข้าไปอีกกว่าหนึ่งเมตร