รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 738 นักฆ่าภูตผี

บทที่ 738 นักฆ่าภูตผี
คนตรงหน้าก้าวไปข้างหน้าพลางยิ้มเยาะ
จางหย่าร่อมองปีศาจนั่น ใจก็จมดิ่งลงไปอย่างไม่ลดละ นักฆ่าภูตผีระดับสูงคนนี้ ร้ายกาจกว่าที่เธอคิดไว้มาก ดูท่าวันนี้เธอจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี
แต่เธอก็ยังยิ้มเยาะ：“พูดแบบนี้ วันนี้ฉันตายแน่ๆงั้นเหรอ？”
“ไม่แน่หรอก ถ้าคุณให้ความร่วมมือ ไม่แน่ก็ไม่ต้องตาย……”ชายตรงหน้าหัวเราะ พูดอย่างมีความหมายแฝง：“จุดสำคัญ ขึ้นอยู่ว่าคุณจะให้ความร่วมมือยังไง……”
“ห้ะ？”
จางหย่าร่อยิ้มเยาะ：“คุณจะให้ฉันทำยังไง？”
ชายคนนั้นมองจางหย่าร่อที่สวมชุดนอนไหมแท้โปร่งๆ สายตาแสดงความโลภและปรารถนาอันแรงกล้า ดวงตาที่มีสีแดงอ่อนๆ จ้องไปที่แมงมุมขาวนุ่มนวลสูงตระหง่านคู่นั้น ตลอดจนสองขาขาวดั่งหิมะและเรียวยาวสวยที่เลือนลาง
เข้าเดินรุดเข้าไป พลางหัวเราะ：“ตั้งแต่เป็นนักฆ่าภูตผี ก็ไม่มีชีวิตปกติอีกเลย มันทำให้ผมโมโห และเฝ้าปรารถนามาก แต่ร่างกายผมมันไม่ยอมให้ทำแบบนั้น……”
ระหว่างเขาพูด ก็ใกล้ถึงตัวจางหย่าร่อแล้ว เธอถอยไปด้านหลังอย่างระวังตัว พลางกำกริชในมือแน่น
ชายคนนี้ยิ้มเยาะ เริ่มถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก“ทั้งหมดนี้ เปลี่ยนไปหลังจากที่ผมเป็นนักฆ่าภูตผี หลังจากเป็นนักฆ่าภูตผีระดับสูงผมก็กลายเป็นผู้ชายที่แท้จริง ชิ้นส่วนที่คนธรรมดาอย่างพวกคุณมี ผมก็มี อีกทั้งประสิทธิภาพก็แข็งแกร่งกว่าผู้ชายปกติมาก！”
จางหย่าร่อหน้าเปลี่ยนสีทันที แน่นอนเธอรู้ว่าอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร ไอ้สารเลวนี่ อยากทำอะไรกับเธอ……
“ไอ้สารเลว！เพ้อเจ้อ！”จางหย่าร่อยิ้มเยาะ“ฝันไปเถอะ！”
“ไม่ๆๆ！”
ชายคนนั้นยกนิ้วชี้ขึ้นแกว่งไปมา“ผมไม่ได้ฝัน คุณอยู่ในความควบคุมของผมเรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางต่อต้านได้……”
ขณะพูดเขาก็ถอดเสื้อผ้าต่อ เสื้อคลุมของเขาถูกถอดออกไปแล้ว ท่อนบนเหลือแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว
“คุณจาง คุณไม่ต้องกลัว คุณต้องสนุกกับมันสิถึงจะถูก ไม่งั้นคนที่ได้รับความทุกข์ทรมาน คือคุณนะ！”ชายคนนั้นหัวเราะร่าพลางถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเอง
จางหย่าร่อช็อก！
ไม่ใช่เพราะการกระทำของชายคนนี้ แต่เป็นเพราะร่างกายของอีกฝ่าย！
จางหย่าร่อเห็นชายคนนี้เปลือยท่อนบน ที่ทำให้ช็อกก็คือร่างกายของเขา มันแปลกประหลาดมาก！
ไม่เหมือนร่างกายมนุษย์เลย นี่มันร่างกายสัตว์ประหลาดชัดๆ！
เนื้อหนังของชายคนนี้แตกต่างจากคนปกติอย่างสิ้นเชิง เนื้อหนังเขาหย่อนยานมาก แถมยังลู่ลงด้านล่าง มันไม่สอดคล้องกับการเคลื่อนไหวร่างกายของเขาเลย
มันเหมือน……ในผิวหนังของคน ยังมี ยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ เหมือนเอาผิวหนังนี้สวมเป็นเสื้อผ้า！
ผิด ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ เหมือนเนื้อหนังและกระดูกของเขาแยกออกจากกัน มันไม่เหมือนเลือดเนื้อลมปราณเชื่อมต่อกันอย่างมนุษย์ปกติ ประหลาดจริงๆ
“เก็บสายตาของคุณไปด้วย ผมเกลียดสายตาแบบนี้ของคุณ！”ชายคนนั้นเห็นสีหน้าตกตะลึงของจางหย่าร่อ ก็โมโหขึ้นมาทันที เขาตวาด：“คุณจาง ถ้าคุณไม่อยากตายตอนนี้ ก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดี ผมจะทำให้คุณมีความสุขสุดๆไปเลย……”
จางหย่าร่อถามอย่างเย้ยหยัน：“เนื้อหนังบนตัวแกนี้นะเหรอ ที่ขวางกิชของฉันไว้ ？”
“ใช่！”ชายคนนั้นตอบอย่างภูมิใจ
“แต่ฉันได้ยินมาว่านักฆ่าภูตผีอย่างพวกแก เหมือนมนุษย์ทั่วไปไม่ใช่เหรอ？ทำไมแก……”จางหย่าร่อถามพร้อมกะพริบตา
“หึ ที่คุณพูดถึงนั่นเป็นพวกนักฆ่าภูตผีระดับต่ำ พวกมันจะเทียบกับนักฆ่าภูตผีระดับสูงอย่างพวกเราได้ยังไง！”ชายคนนั้นพูดอย่างทะนงตัว：“มีแค่นักฆ่าภูตผีระดับต่ำ ที่มีเลือดเนื้อเหมือนมนุษย์ปกติ ร่างที่มีเลือดเนื้อแบบนั้น จะทนการโจมตีที่รุนแรงได้ยังไง？！”
“จะว่าไป ฉันชอบนักฆ่าภูตผีระดับต่ำพวกนั้นมากกว่านะสิ เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็คล้ายมนุษย์ แต่แก……แกไม่สามารถเลือกเป็นคนได้แล้วล่ะ เลือกเป็นได้แค่ตัวประหลาด！”จางหย่าร่อมองเขาด้วยความสงสาร“แม้แต่ร่างกายที่เป็นปกติก็ไม่มี มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร？”
“รนหาที่ตาย！”
ชายคนนั้นพูดอย่างเดือดดาลทันที“เทคโนโลยีขององค์กรกำลังพัฒนาอย่างรวดเร็ว อีกไม่นานพวกเราก็จะมีเลือดเนื้อที่ดูเหมือนมนุษย์ปกติแล้ว แต่ในความเป็นจริง เลือดเนื้อแบบนั้น แม้แต่กระสุนก็ไม่อาจผ่านทะลุได้！”
“งั้น ผิวหนังของแกตอนนี้ก็ยังสกัดกระสุนไม่ได้น่ะสิ？”จางหย่าร่อถาม
“ใครว่าไม่ได้ เพียงแต่……”ชายคนนั้นพูดถึงตรงนี้ก็ตื่นตระหนกทันที ยิ้มและพูดขึ้น：“อย่าพูดไร้สาระ ผมถอดเสื้อผ้าหมดแล้ว ตอนนี้ถึงตาคุณแล้ว คุณจะถอดเอง หรือให้ผมถอด？！”
“แกไปถอดในนรกเถอะ！”จางหย่าร่อพูดเย้ยหยัน ปืนพกในมือมาตอนไหนก็ไม่รู้ ปากกระบอกปืนจ่อไปที่ชายกลายร่างน่ากลัวคนนั้น“ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าผิวหนังแกจะกันกระสุนได้ไหม！”
ขณะพูดเธอก็เหนี่ยวไกทันที
ปังๆๆ！
ยิงทีเดียวสามนัด กระสุนทั้งสามนัดพุ่งตรงไปยังอีกฝ่าย ทะลุผ่านลำคอและหน้าอก
จากนั้นจางหย่าร่อก็เดินไปด้านหน้าอย่างเยือกเย็น ยืนที่ประตูแล้วหันไปมองชายกลายร่างคนนั้น ทว่าเขาปรากฏตัวที่ที่จางหย่าร่อยืนอยู่อย่างไม่รู้ตัว！
“ฮ่าๆ……”ชายคนนั้นจ้องจางหย่าร่อด้วยสายตาละโมบ：“อย่าเปลืองแรงเปล่าเลย คุณฆ่าผมไม่ได้หรอก แม้ร่างกายผมจะยังไม่สามารถกันกระสุน ที่ยิงในระยะประชิดได้ แต่กระดูกของผมสามารถทำให้ผมเร็วกว่าขีดจำกัดของมนุษย์……ยอมรับความจริงเถอะ！”
“ปัง！”
จางหย่าร่อเหนี่ยวไกอย่างไร้สัญญาณเตือนอีกครั้ง
กระสุนทะลุผ่านกระจกบนหน้าต่างเสียงดังเพล้ง และยังคงยิงไม่โดนเขา
“สัตว์ประหลาด！”จางหย่าร่อด่าอย่างโมโห แล้วเปิดประตูวิ่งลงไปด้านล่าง
การดวลนี้ไม่อาจทำต่อไปได้ สัตว์ประหลาดที่ไม่กลัวคมมีด และสามารถหลบกระสุนได้ ต่อให้เป็นคนที่เก่งกาจขนาดไหน ก็เป็นแค่มนุษย์ปกติธรรมดา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสัตว์ประหลาดตัวนี้ นอกจากจะเป็นยอดฝีมือยุทธจักรที่เล่าขานในตำนาน
แต่เห็นได้ชัดว่าจางหย่าร่อไม่ใช่ เธอจึงทำได้แค่หนี
“ฮ่าๆ……”สัตว์ประหลาดมองประตูที่เปิดอยู่ แล้วยิ้มออกมาทันที：“ไม่ว่าทักษะการหลบหนีของคุณจะเหนือชั้นแค่ไหน คุณก็ใช้ปีกบินไม่ได้ ทางบันไดด้านล่างมีคนรอคุณอยู่！”
พูดเช่นนั้น ร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวไปมา ราวกับมีลมกระโชกแรง เขาออกจากห้องเร็วปานสายฟ้า แล้วหายไป
จางหย่าร่อกัดฟันวิ่งหนี เธอคอยเตือนตัวเองให้มีสติ ตราบใดที่มีสติก็จะไม่เกิดความผิดพลาด ไม่งั้นวันนี้ต้องตายแน่ๆ
ทันใดนั้น จางหย่าร่อไม่ได้เลือกหนีจากทางบันได แต่วิ่งไปสุดระเบียงทางเดิน แล้วกระโดดลงไปจากหน้าต่างตรงทางเดิน
เพล้ง！
ชายคนนั้นตามมาถึงหน้าต่าง แล้วต่อยไปที่กระจกจนแตก จากนั้นหยิบเศษกระจกมาหนึ่งชิ้น แล้วปาไปทางที่จางหย่าร่อกระโดดลงไป
ฉึบ—-！
ลมแรงปะทะกับแผ่นหลังทันที จางหย่าร่อที่อยู่กลางอากาศยังไม่ทันได้หันไปมอง จู่ๆก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หลัง จากนั้นเธอก็ตกลงไปบนพื้นอย่างจัง
ช่องท้องของเธอปั่นป่วน จนกระอักเลือดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
แต่เธอไม่มีเวลาหยุด กัดฟันทนความเจ็บปวดและการวิงเวียนศีรษะ รีบวิ่งไปทางป่าข้างๆตึกหลัก ในป่ามีรถยนต์ไฟฟ้าคันเล็กๆ ที่เธอซ่อนไว้ก่อนหน้านี้จอดอยู่ นั่นเป็นมาตรการเอาตัวรอดสุดท้ายของเธอ
แต่ขณะนั้นเอง เธอได้ยินเสียงต่อสู้ดังมาจากด้านในตึกหลักเบาๆ และเหมือนในเสียงนั้นจะมีเสียงของสัตว์ประหลาดนั่นอยู่ด้วย
จางหย่าร่อรู้ดี คนในตึกใหญ่บ้านตระกูลจาง มีแนวโน้มไปทางร้ายมากกว่าดี แต่เธอกลับไม่อาจออกแรงได้ ความรู้สึกพ่ายแพ้ค่อยๆคืบคลานเข้ามา
แต่เธอไม่มีเวลามารู้สึกเศร้าใจ เธอไม่อยากเสียเวลาแม้แต่น้อย ทำได้เพียงกัดฟันกรอดๆ แล้วขับรถออกจากตึกตระกูลจาง
“ไปหาฉินหลั่ง ตอนนี้ต้องไปฉินหลั่งเท่านั้น…… หวังว่าเขาสามารถรับมือกับสัตว์ประหลาดนั่นได้……”
……