รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 456 ฉินหยวนขัดคำสั่ง

บทที่ 456 ฉินหยวนขัดคำสั่ง
ตระกูลฉิน เกาะเถาฮัว
จะมีเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่เกาะเป็นระยะ ผู้คนไปมาบนเกาะเห็นได้ชัดว่ายุ่งกว่าปกติ สีหน้าทุกคนไม่ใช่รอยยิ้มสบายอย่างที่เคย แต่เป็นความเคร่งเครียดและไม่สบายใจ
ทุกคนในครอบครัวแทบจะมารวมตัวกันอยู่ที่เกาะเถาฮัว ตอนนี้กำลังหนาวสุด แต่อุณหภูมิบนเกาะกลับมีประมาณ 20องศา คฤหาสน์แห่งหนึ่งบนเกาะ ผู้คนส่วนใหญ่นั่งนิ่งเงียบรอคอยการมาของฉินป๋อสง
รอไปรอมา ฉินป๋อสงยังไม่โผล่มา ทุกคนเริ่มร้อนใจขึ้นมา หรือว่าเจ้าตระกูลเกิดปัญหาอะไรขึ้น?
ทุกคนพากันกระซิบกระซาบ ฉินหยวนลุกขึ้นอย่างหมดความอดทนคนแรก
“ตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของตระกูลฉินใช่ไหม ราคาหุ้นเมื่อคืนร่วงกราว หุ้นส่วนทั้งหมดพากันขายหุ้นของตระกูลฉินทั้งหมด พวกนายคิดว่าไงกัน?” ฉินหยวนบอก
แต่ละคนทำหน้าอยากร้องไห้ อารมณ์ยังอยู่ในความขุ่นมัวกันถ้วนหน้า
“นี่ ฉินหยวน ดูเหมือนในการประชุมขนาดใหญ่ของตระกูลฉินนี่ นายจะไม่มีสิทธ์ออกเสียงนะ?” ฉินเทียนก้าวออกมาพูดอย่างไม่พอใจ เวลาสำคัญฉินหยวนกลับพูดแบบนี้หมายความว่าไง? จะทำให้ทุกคนไม่สบายใจและเป็นกังวลกันไปใหญ่หรือไง?
“เหอะเหอะ ฉินเทียน นี่มันเวลาอะไรแล้ว นายยังมาพูดเรื่องมีสิทธ์ไม่มีสิทธ์อะไรอีก เห็นหรือยัง คุณท่านยังไม่มาด้วยซ้ำ! แปลว่าอะไร? แปลว่าตอนนี้ตระกูลฉินของเราเข้าขั้นวิกฤตแล้วต่างหาก คุณท่านจะทานไว้ได้สักกี่วันกัน? ฉันว่าอีกเดี๋ยวตอนคุณท่านมา พวกเราควรจะเสนอให้แบ่งมรดกกันดีกว่า ตอนนี้แบ่งได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ไม่งั้นตามกฎการล้มละลายแล้ว ต่อไปศาลจะริบทรัพย์สินของตระกูลฉินไปหมด พวกเราแม้แต่จะร้องไห้ก็อาจจะไม่ทันก็ได้” ฉินหยวนพูด
พอคำพูดนี้ออกมา บรรยากาศในที่นั่นยิ่งแย่ไปใหญ่ คนตระกูลฉินหลายคนพากันพยักพเยิดเห็นด้วยกับข้อเสนอของฉินหยวน เพราะอนาคตคงจะแย่กว่าตอนนี้แน่ ตอนนี้อันตรายของตระกูลฉินพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น
“ฉินหยวน นายกำลังทำให้ทุกคนแตกแยก ในสถานการณ์คับขันอย่างนี้ พวกเราควรจะมั่นใจ รวมพลังสามัคคีกัน ไม่ใช่เป็นแบบนาย เอาแต่สนใจผลประโยชน์ของตัวเอง! นายหุบปากไปเลย!” ฉินเว่ยเฉิงทนไม่ไหวก้าวออกมาตะคอกใส่ฉินหยวน
“เหอะเหอะ ฉันพูดผิดหรือไง? จะเหมือนใครที่ไหนล่ะ ลูกชายตัวเองถูกขับไล่ออกจากบ้านไปแล้ว ก็ไม่ชอบหน้าลูกชายคนอื่น ตัวเองมีโรค กลับให้คนอื่นกินยา ทุกคนอย่าไปฟังพวกเขาเลย ฉันหวังดีกับทุกคนนะ ไม่งั้นจะมีใครยอมออกมาพูดความจริงที่แทงใจดำใครแบบนี้ได้ล่ะ?!”
“ไอ้เลว!” จ้าวหมิงหมิงแม่ของฉินหลั่งโกรธจนตัวสั่น: “คุณท่านยังไม่มา แกกลับคิดเอาเองว่าจะแบ่งมรดก? แกมันคิดร้ายกับตระกูลฉิน ศัตรูเห็นเราทะเลาะกันเองแบบนี้แน่! แกคงไม่ได้ไม่เข้าใจเหตุผลง่ายๆแบบนี้ใช่ไหม!”
“คำพูดของฉินหยวนก็ไม่ใช่จะไม่มีเหตุผลนี่ ป้องกันการสูญเสียส่วนมากไง! แบ่งได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ไม่งั้นต่อไปคงไม่เหลือจะแบ่งล่ะ โดนศาลยึดไปหมดจะทำยังไง?” ผู้ชายวัยกลางคนคนๆหนึ่งออกมาสนับสนุนฉินหยวน
“ใช่ ฉันก็ว่าที่ฉินหยวนพูดน่ะน่าคิดนะ”
“ฉันก็ด้วย สนับสนุนฉินหยวน”
แต่ละคนออกความเห็นกันถ้วนหน้า กลับมีคนกว่าครึ่งคิดเหมือนฉินหยวน ทำเอาสะท้านไปเหมือนกัน
ส่วนฉินหยวนดูได้ใจขึ้นมาทันที ตอนนี้เขากลายเป็นแกนนำของทุกคน ฉินป๋อสงไม่อยู่ เขากลายเป็นประธานการประชุมไปแล้ว
“เจ้าพวกบ้า เวลาภัยมาก็พากันบินหนีไปเอาเอง มันไม่เกินไปหน่อยหรือไงหา!” ฉินเทียนตะคอกเสียงดัง แต่คนตระกูลฉินมากมายที่กำลังถกเถียงกันไม่ฟังฉินเทียนพูดเลย ตอนนี้พวกเขากำลังตกลงกันเรื่องแบ่งมรดกตระกูลฉินกันยังไง
“รีบแยกย้ายกันดีกว่า！”
“ใช่ อะไรก็ปลอมหมดแหละ เงินต่างหากเป็นของจริง!”
“เกาะเถาฮัวนี่ฉันว่าพวกฉันพี่น้องมาแบ่งกันดีกว่า เจ้าสาม ส่วนที่ติดทะเลนั่นให้แก คฤหาสน์ตรงกลางเป็นของฉัน ที่ทิศเหนือนั่นแบ่งให้เจ้าสี่ ต่อไปจะผ่านบ้านฉันจ่ายค่าผ่านทางมาด้วยนะ เราเป็นพี่น้องกันต้องคิดให้ละเอียดด้วย นี่ฉันบอกไว้ก่อนให้เคลียร์เลยนะ”
“เฮ้ย! คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้เรื่องอะไรให้แกฮุบไปคนเดียว! ที่ตรงทิศเหนือน่ะแห้งแล้งจะตาย เลี้ยงนกนกยังไม่ไปอยู่เลย พี่สองนี่มันเกินไปแล้วนะ เอาแต่ของดีให้ตัวเอง!”
“อะไรอะไร จะแข็งข้อหรอ ให้แกอะไรแกก็รับไปซะ อย่ามาพล่ามให้เสียเวลา อยากทะเลาะกันใช่ไหม? ฉันชกแกแน่!”
ทั้งในและนอกคฤหาสน์มีแต่เสียงทะเลาะเพราะแบ่งบ้านไม่ลงตัว คนตระกูลฉินหลายคนทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงแล้ว บ้างเริ่มลงมือแล้ว
“หยุดนะ!”
เสียงเข้มงวดแหบแก่ดังขึ้นจากหน้าประตูคฤหาสน์ ทุกคนพากันหยุดชะงักสงครามแย่งมรดกกัน และหันไปมองหน้าประตูโดยพร้อมเพรียงกัน
ฉินป๋อสงค่อยๆเดินเข้ามาจากด้านนอก สีหน้าเขาดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ผมขาวบนหัวเพิ่มมากกว่าเดิมเยอะ สายตาแดงก่ำ คงเพราะเมื่อคืนพักผ่อนไม่เพียงพอ มีไม้เท้าพยุงตัวในมือ ยังเดินไม่มั่นคงเท่าไหร่
“คุณปู่!”
“คุณพ่อ!”
“คุณปู่!”
ทุกคนพากันทำความเคารพฉินป๋อสง เคร่งเครียดกันสุดๆ
“พวกแกจะทำอะไร?” ฉินป๋อสงพูด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ออร่าความเคร่งขรึมกลับเข้มข้นไม่เคยเปลี่ยน
ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำ
เงียบ ทุกคนพากันนิ่งเงียบ
ตอนนี้ฉินหยวนจู่ๆก็ก้าวออกมา เขาทำใจกล้าพูดออกมาว่า: “คุณปู่ พวกเรากำลังคุยกันว่าจะแบ่งมรดกกันยังไง ตอนนี้แบ่งสมบัติกันแล้ว ผมว่ามันเป็นผลที่ดีที่สุดในสถานการณ์ตอนนี้แล้วครับ”
“อ้อ? แกคิดแบบนี้หรอ?” ฉินป๋อสงไม่ได้เกรี้ยวกราดอย่างที่ทุกคนคาดคิด แต่กลับดูใจเย็น เพียงแต่สายตาที่มองฉินหยวนกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“ใช่ครับ ผมพูดไม่ถูกหรอ ตอนนี้ตระกูลฉินเป็นเรือรั่วที่แค่แตะก็จม พวกเรายังไม่คิดหาทางออก เท่ากับว่านั่งรอความตายหรอครับ?”
คนอื่นตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไร แต่กลับมีคนสนับสนุนคำพูดฉินหยวนไม่น้อยเลย
“เหอะเหอะ ฉินหยวน ความหมายของแกคือ ตระกูลฉินของฉันกุมอำนาจมานานขนาดนี้ ตอนนี้ก็ควรจะมาแตกแยกภายในกัน ควรจะแยกย้ายกันเอาตัวรอด ไม่ต้องฟังคำพูดของฉินป๋อสงซึ่งก็คือฉันอีกงั้นสิ?” ฉินป๋อสงถามเสียงเรียบ
“ใช่แล้วยังไงล่ะครับ? การหนีเอาตัวรอดเป็นสัญชาติญาณของมนุษย์เราอยู่แล้ว ผมแค่พูดความจริงเท่านั้นเอง” ฉินหยวนทำหน้าประหนึ่งคิดเผื่อทุกคน และเริ่มโต้แย้งกับฉินป๋อสงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไอ้เลว ฉินหยวน แกพูดอะไรน่ะ? คุณปู่ปกครองบ้านนี้มันง่ายนักหรือไง? ความดีงามในใจแกโดนหมากินไปแล้วหรือไง?” ฉินเทียนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาชี้หน้าด่าฉินหยวนทันที
“เลวจริงๆ หลายปีมานี้ฉินหยวนลืมความดีของคุณพ่อไปหมดแล้ว กล้าต่อปากต่อคำแล้วเนี่ย” ท่ามกลางผู้คน ก็มีคนที่ยังสนับสนุนฉินป๋อสงอยู่
“งั้นดี ฉันไม่สนแล้ว ฉินหยวนแกมานั่งที่นี่เถอะ” ฉินป๋อสงลุกขึ้นอย่างโอนเอนจากเก้าอี้ใหญ่ พ่อบ้านพูดทั้งน้ำตาว่า: “คุณท่านครับ คำพูดคัดค้านของลูกหลานที่อกตัญญู คุณท่านอย่าเอามาใส่ใจเลยนะครับ เขาจะโดนสวรรค์ลงโทษเอง”
พูดพลางจะรั้งฉินป๋อสงให้นั่งลง แต่ฉินป๋อสงสะบัดมือเบาๆ เขายืนข้างเก้าอี้ สายตาคมปลาบพุ่งไปที่ฉินหยวน ฉินหยวนอดสะท้านเยือกไม่ได้ เขามองเก้าอี้นั่น สายตาพลันแล่นวาบแววละโมบ แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปอยู่ดี
“แกมานั่งสิ!” ฉินป๋อสงพูดเสียงต่ำ
ทั่วทุกทิศเงียบสงัด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้แต่ครึ่งคำ