รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 441 กระสุนจรวด

บทที่ 441 กระสุนจรวด
“ฉันจะพูดมั่วไร้สาระได้ยังไง ตอนนี้มีเวลาแค่ห้านาที ไม่คุณก็ฉันที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง หรือว่ายังจะมีตัวเลือกอื่นอีกใช่ไหม?” อธิบดีเฉินแผดเสียงพูด
“คุณฉินยังไม่ปรากฏตัวเลย” หลี่เสี่ยนมองไปทางฉินหลั่ง พร้อมกับแววตาที่เต็มไปความพึ่งพาอย่างลึกซึ้ง
“เขา? เชอะ! แม้แต่เป็นผู้ช่วยของท่านเสี้ยงก็ยังมีคุณสมบัติไม่พอ ทำไมคุณถึงรู้สึกว่าเขาที่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะทำได้!” อธิบดีเฉินตะโกนพูดเหมือนกับสุนัขบ้า
“พันเอกหลี่เสี่ยน ไอ้คนนั้นมันเป็นตัวปลอม เอามาใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้หรอก มีแต่จะทำให้เรื่องซับซ้อนยุ่งยากเข้าไปอีก!” ท่านเสี้ยงที่นอนอยู่บนพื้นไม่ยอมแพ้และพูดเสียงดังใส่อธิบดีเฉิน
“มีเวลาเพียงแค่ห้านาทีเท่านั้น เวลาสั้นขนาดนี้ ถ้าหากเขาสามารถช่วยคนออกมาได้ ผมก็จะหายไปจากวงการแห่งยุทธภพนี้!” ท่านเสี้ยงพูด พลางใช้สายตาที่เย็นชามองไปที่ฉินหลั่ง ด้วยสายตาที่ดูถูกเช่นเดิม
“ตาแก่อย่างคุณ ทำไมถึงชอบพูดจาด่าคนอยู่เรื่อยนะ?” ฉินหลั่งเอามือไพล่หลัง เปลี่ยนมาดเป็นผู้ยิ่งใหญ่แข็งแกร่งขึ้นมาทันที และพูดอย่างราบเรียบ
“ทำไม? ผมด่าคุณคุณไม่พอใจ ผมมีศักดิ์เป็นอะไร ด่าคุณยังต้องไว้หน้าคุณด้วยเรอะ!” ท่านเสี้ยงทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ยิ่งมองฉินหลั่งก็ยิ่งขัดตา
“คุณฉิน คุณอย่าไปเสวนากับคนไม่มีมารยาทแบบนี้เลย ตอนนี้ช่วยคนสำคัญกว่า รอให้คุณช่วยคนออกมาแล้ว พวกเราอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนั้น คนที่ไม่เคารพคุณก็ควรได้รับการลงโทษที่สาสม ให้พวกเขาได้รู้ว่า ปรมาจารย์ไม่ได้ถูกรังแกกันง่ายๆ!” หลี่เสี่ยนเดินมาข้างหน้าพลางพูด
“เหอะๆๆๆ ปรมาจารย์? คุณกล้าพูดว่าเขาเป็นปรมาจารย์? เหอะๆๆๆ ผมอยากจะดูว่าพวกคุณจะลงโทษผมยังไง?” ท่านเสี้ยงพูดเยาะเย้ย
ฉินหลั่งไม่พูด แต่กลับพยักหน้ากับหลี่เสี่ยน
“ถุย แค่เด็กไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา แนวป้องกันที่รัดกุมภายในไม่ใช่สิ่งที่คุณจะจินตนาการได้ ล้วนมีแต่ปืนกลหนักทั้งสิ้น! แค่เพียงคุณก้าวเข้าไปกับดักรอจับศัตรูก็รอคุณอยู่แล้ว!” ท่านเสี้ยงพูดแฝงเพื่อทำให้ตกใจกลัว
“นอกจากนี้พวกเขายังจะขู่ว่าจะฆ่าตัวประกัน อย่าคิดว่าเป็นแค่การขู่ให้ตกใจ พวกมันเอาจริงกันทั้งนั้น ขอเพียงแค่ก้าวเข้าไปในขอบเขตปลอดภัยของพวกมัน แม่สาวคนนั้นก็จะถูกยิงตายคาที่! และคุณยังอยากจะช่วยคน? น่าตลกจริงๆ!”
เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมา แม้แต่หลี่เสี่ยนก็ตกตะลึง เพราะจุดประสงค์ของพวกเธอก็คือการช่วยตัวประกัน ถ้าหากตัวประกันถูกฆ่าตายในขณะที่มีการสู้รบกัน เช่นนั้นภารกิจของพวกเขาก็ล้มเหลวเหมือนกัน ผลลัพธ์ไม่ต่างจากการทิ้งลูกระเบิด
หลี่เสี่ยนลองพิจารณาตามแนวคิดที่ไม่น่าคิดของเสี้ยงเฟยหลง แล้วจึงเกิดความลังเลขึ้นมาในทันใด
ใช่แล้ว ทหารรับจ้างเหล่านั้นของอีกฝ่ายก็ยังไม่รู้จักหวงแหนแม้แต่ชีวิตของตัวเอง แล้วจะสงสารอึ้งย้งได้ อย่างไรเล่า
ตอนนี้การยืนหยัดของพวกเขาดูผิดปกติไปเล็กน้อย และอธิบดีเฉินที่สติฟั่นเฟือนคนนั้นที่ขอให้ใช้วิธีการระเบิดโดยตรงกลับได้เปรียบ
“ฉินอะไรนะ คุณไม่ไปเหรอ? คุณก็ไปสิ?” ท่านเสี้ยงที่อยู่บนพื้นพูดเย้ยหยันฉินหลั่งอย่างเต็มที่
สาเหตุที่อีตานี่ห้ามฉินหลั่ง ไม่ได้มีเจตนาดีเลยสักนิด แต่กลับเป็นตำหนิติเตียน ดูเหมือนเป็นแบบนี้ บาดแผลของเขาก็น่าจะสมานกันแล้ว ไม่ต้องรักษาก็หายเองได้
ทุกคนต่างเงียบกริบ เพราะสถานการณ์ที่อันตรายที่ไม่สามารถแก้ไขได้แบบนี้ ถึงแม้จะมีวรยุทธที่ดีมาก แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่ทำงานที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาด้วยความยากลำบากโดยที่ไม่รู้ตัวได้เลย สุดท้ายถึงจะเข้าไปแล้ว แต่ช่วงที่อันตรายอีกฝ่ายก็สามารถฆ่าตัวประกันตายได้ทันที และความพยายามทั้งหมดของคุณก็จะไร้ประโยชน์
ดังนั้นทุกคนรู้สึกว่า การปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จภายในระยะเวลาห้านาทีนั้นเป็นไปไม่ได้ ล้วนไม่มีความน่าจะเป็นในด้านที่ดีเลยสักนิด
เวลานี้อธิบดีเฉินจึงมองไปที่ฉินหลั่งอย่างยิ้มเยาะ “ฉินหลั่งคุณอยากตาย พวกเราไม่ห้ามคุณ อยากไปก็เถอะ”
พูดตามจริง อธิบดีเฉินก็อยากส่งฉินหลั่งให้ไปตายเหมือนกัน คนตายไม่สามารถให้การได้ ถึงเวลานั้นตอนขึ้นศาลคำให้การที่ไม่เป็นผลดีต่อเขาก็จะลดน้อยลง
“เชอะ ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นอะไร!” ท่านเสี้ยงพูดบิดเบือนความจริงอยู่บนพื้น สูญเสียมาดของปรมาจารย์ไปอย่างสิ้นเชิง
“พวกคุณพูดพอหรือยัง?” ตอนนี้ฉินหลั่งจึงพูดในที่สุด “คนช่วยสำคัญกว่า อย่างอื่นพวกเราค่อยว่ากัน” ฉินหลั่งเอามือไพล่หลังพลางเดินออกไปจากประตูของตึก แล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาภายในพริบตาเดียว
“เอ๊ะ? คุณฉินไปไหนแล้ว?” จางต้าไห่มองตึกชั้นบนและชั้นล่างอยู่นานครึ่งค่อนวัน ก็ไม่เห็นร่างเงาของอีกฝ่าย
“คงไม่ได้หนีไปแล้วใช่ไหม คนขี้ขลาด!” ท่านเสี้ยงพูดด่าอย่างได้ใจ
“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพันเอกหลี่เสี้ยนจะเชิญตัวปลอมมาแบบนี้ และตัวปลอมนี้เมื่อครู่ก็ยังแสร้งทำเป็นใช้ปราณสงบจิต แล้วยังไม่รีบแบไต๋ออกมาอีก…” อธิบดีเฉินแบสองมือ พูดด้วยความเยาะเย้ยและดูถูกเป็นที่สุด
“หุบปาก!” จางต้าไห่แผดเสียงพูดด้วยความโกรธ จนเกือบจะไปแหกอกอธิบดีเฉินแล้ว ทำให้อธิบดีเฉินรีบถอยหลังพรวดไปด้วยความตกใจ เพราะเขากลัวมากที่สุดก็คือจ่างต้าไห่ นิสัยที่มุทะลุดุดัน มีความเป็นไปได้ที่จะถูกต่อย
แต่ความจริงแล้วตอนที่ฉินหลั่งเคลื่อนไหวนั้น ใช้เวลาเพียงสองนาทีเท่านั้น
ทุกคนรอหนึ่งนาทีผ่านไป ก็ยังไม่เห็นเงาของฉินหลั่ง ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เงียบเหมือนเป่าสาก
“ได้เวลาลงมือแล้ว!” อธิบดีเฉินแผดเสียงอย่างแรง จากนั้นก็ดำเนินตามแผนของเขา โดยทิ้งลูกระเบิด
ถ้าหากอึ้งย้งตายตอนนี้ พ่อของอึ้งย้งก็ไม่มีหมากในการต่อรองใดๆ ไม่แน่ว่าอาจจะยิ่งรักษาความลับมากยิ่งขึ้น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ ถึงแม้หลี่เสี่ยนจะไม่ยอมอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่สามารถหาเหตุผลอื่นมาหยุดยั้งการปฏิบัติได้
จรวดขีปนาวุธหนึ่งลูกกำลังถูกดันขึ้นมา ดูเหมือนจะสามารถมั่นใจได้ว่า ขอเพียงยิงออกไป ตัวอาคารโรง งานร้างทั้งหลังก็จะกลายเป็นซากปรักหักพังทั้งหมด และความเป็นไปได้ที่คนยังมีชีวิตอยู่อาจจะเป็นศูนย์
ทุกคนไม่มีการรอคอยใดๆ และนี่คือการทำลายให้ย่อยยับพินาศโดยตรง ไม่มีการลังเลสักนิด
ลูกกระสุนจรวดลอยไปยังตัวอาคารโรงงานร้างเสียงดังครืน หลี่เสี่ยนกับจางต้าไห่รู้สึกตกใจ แม้ว่าคุณฉินจะเข้าไปในตัวอาคารโรงงานแล้ว ก็เป็นเพียงศพที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งศพเท่านั้น ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่นแล้ว
เฮ้อ สงสัยแม้แต่คุณฉินก็ไม่สามารถแก้ไขวิกฤตนี้ได้จริงๆ เมื่อครู่พวกเขาเชื่อมั่นในความสามารถของคุณฉินมากเกินไปหรือเปล่า
อารมณ์ของทุกคนค่อนข้างหดหู่ เพราะนี่คือแผนการที่จนใจมากจริงๆ ไม่มีใครอยากเห็นเหตุการณ์ที่น่าสลดใจนี้เกิดขึ้น
กระสุนจรวดลอยอยู่บนตัวอาคารโรงงานร้างแล้ว ทุกคนจึงได้แต่ถอนหายใจ
แต่ในเวลานี้เอง เหนือสุดของห้องก็เกิดระเบิดออกกะทันหัน ร่างเงาหนึ่งลอยตัวออกมาจากรอยแยกนั่น ชุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่นชัดเจนมาก ไม่ใช่ฉินหลั่งแล้วจะเป็นใครเล่า?
ข้างหลังของฉินหลั่งแบกถุงใหญ่ที่หนักอึ้ง แต่ร่างกายก็ยังคล่องแคล่วปราดเปรียวเหมือนเดิม กระสุนจรวดลูกนั้นพุ่งโจมตีมาที่ศีรษะของเขา ดูเหมือนเลือดเนื้อได้กระเด็นไปคนละทิศละทาง น่าเวทนาจนไม่อาจทนดูได้
สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ แทบไม่กล้ากระพริบตา พลางมองดูฉากที่คาดคิดไม่ถึง แต่เหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงต่อมามากกว่านั้นก็เกิดขึ้น ขณะที่กระสุนจรวดกำลังยิงไปที่ตัวอาคารโรงงานนั้น ก็เห็นเพียงระหว่างแสงไฟฟ้ากับหินเหล็กไฟ และฝ่ามือทั้งสองข้างของฉินหลั่งก็จับแน่นด้วยความเร็วอย่างคาดไม่ถึง และผลักมันออกไปด้วยความรวดเร็ว!
กระสุนจรวดลูกนั้นเหมือนกับถูกอะไรผูกมัดไว้ ตอนที่หยุดอยู่กลางอากาศหนึ่งวินาทีนั้น ทุกคนต่างคิดว่ามันจะระเบิดกลางอากาศแล้ว จากนั้นเปลือกของกระสุนจรวดก็ปรากฏพื้นที่ว่างราวกับผลึกน้ำแข็ง ห่อหุ้มกระสุนจรวดนั้นไว้ภายในทั้งหมด และวิถีการโคจรก็เปลี่ยนแปลง ค่อยๆ ตกบนหลังคาอย่างช้าๆ โดยไม่ระเบิด…
“?” เกิดเครื่องหมายคำถามลอยขึ้นมาในหัวของทุกคน และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…