รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 411 ตัวแข็งทื่อ

บทที่ 411 ตัวแข็งทื่อ
“ฉินหลั่ง แกเป็นถึงครูพละ ขนาดเรื่องแบบนี้แกยังมองไม่ออกอีกเหรอ?” จูจี้เหวินจ้องมองฉินหลั่งอย่างได้ใจ
เขาคิดว่าเมื่อตนเองพูดเรื่องนี้ออกไปแล้ว ฉินหลั่งก็คงตกใจจนขาอ่อน หน้าซีดขาวเป็นแน่
ทว่าฉินหลั่งแทบไม่ได้มองจูจี้เหวินเลย ราวกับคนคนนี้ไม่ได้มีตัวตนอยู่เลย
“เตรียมตัวพร้อมแล้ว?” ฉินหลั่งเอ่ยปากถาม
“แก…ฉันจะดูว่าคนอย่างแกจะตายในสภาพไหนเมื่อตอนลงไปอยู่ในสนาม!” ใบหน้าของจูจี้เหวินเคร่งเครียดและน่ากลัว
นักเรียนทั้งหมดรวมตัวกัน มีเพียงจินหู่เท่านั้น ที่เอาใจช่วยอึ้งย้งอย่างเดียว
คนมากมายจินหู่ยิ่งตื่นเต้นดีใจ เขาเหยียดขาตรงจากนั้นก็ขีดวงกลมล้อมรอบตนเอง จากนั้นก็เริ่มขยับข้อมือของตนเอง
“แปดร้อยเมตรว่าไง? แกกล้าพอไหม?”
ในเวลานี้ก็มีเพื่อนห้องอื่นที่เรียนวิชาพละมารวมอยู่ด้วยกันตั้งมากมาย
“ครูคนไหนหาเรื่องมาแข่งกับจินหู่ตั้งแปดร้อยเมตร นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ?”
“น่าสงสารจริงๆ จินหู่คงเอาชนะอีกแน่…”
“พอแล้ว เดี๋ยวไปดูผลในสนามกันดีกว่า พูดตอนนี้อะไรก็โกหกทั้งนั้น!” จ้าวซิงหยิบอุปกรณ์จับความเร็วขึ้นมา “เตรียมตัว!”
จินหู่รีบตั้งท่าเตรียมวิ่งอย่างเตรียมพร้อม
“3!”
“2!”
“1!”
จินหู่เหมือนลูกธนูที่พุ่งไปข้างหน้า!
ถึงแม่ว่าจะเป็นท่าทางกระโดดโลดโผนดั่งเจ้ากระต่ายน้อยก็ตาม! ความสามารถอยู่ตรงนั้นเอง โดยปกติแล้วครูสอนพละไม่อาจแข่งกับเขาได้ตามจริง
ทว่าเขามาเจอกับคนอย่างฉินหลั่ง ทั้งสองอย่างแทบไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ต่อเขาเลย
“ทำไมอาจารย์ไม่วิ่งล่ะ?”
“อาจารย์ตกใจไปแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“เขาวิ่งช้ามาก” ฉินหลั่งขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะว่าในสายตาของเขาแล้ว พฤติกรรมของฝ่ายตรงข้ามช่างเชื่องช้ามาก
“ชิ ปากแข็งจริงๆ เดี๋ยวก็รู้ผลแล้ว” ทุกคนต่างมองพายุไซโคลนที่วิ่งอยู่ในสนาม – – จินหู่ เป็นคนพูด
“ฉันให้เขาวิ่งเอาแรงก่อนหนึ่งรอบ ไม่งั้นเดี๋ยวหาว่ารังแกเขา” ฉินหลั่งยักไหล่ขึ้น ท่าทางเริ่มขยับตัวแล้ว
รอเวลาที่จินหู่วิ่งทบรอบไปแล้ว ฉินหลั่งถึงได้เริ่มออกตัว!
ทุกคนตาพร่า ราวกับไม่เห็นว่าฉินหลั่งวิ่งออกไปตอนไหนกัน แค่รู้ว่ามีเงาดำตะคุ่มวิ่งผ่านตาไปเท่านั้นเอง
จินหู่กำลังพยายามเร่งฝีเท้าให้ไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นด้านหลังก็รู้สึกว่ามีลมแรงๆ เงาดำตะคุ่มพัดผ่านตนเองไปเท่านั้น
จินหู่ไม่ได้สนใจ เพราะว่าเหลือแค่รอบสุดท้ายแล้ว ถึงแม้ว่าแกเป็นกวางซีก้าก็ตาม ก็ไม่สามารถวิ่งชนะเขาได้!
ทว่าเขารู้สึกว่าวิ่งไปได้สักร้อยเมตร ด้านหลังก็มีเงาดำๆ วิ่งผ่านมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้เงาดำๆ นั่นยังโบกมือให้เขาอีก จากนั้นพริบตาเดียวก็ไม่เห็นตัวแล้ว
“สู้ๆ นะจินหู่….” ตอนที่เงานั้นวิ่งผ่านเขาไป ก็รีบจ้ำอ้าวอย่างเร่งรีบ ทว่าไม่ว่าจินหู่จะรีบวิ่งตามขนาดไหน ก็ไม่อาจวิ่งตามทัน….
เมื่อเห็นกับตาว่าฉินหลั่งอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเส้นชัยแล้ว จินหู่ก็ยอมปล่อยวางแล้ว จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่จ้าวซิงตรงนั้นแทน แล้วก็แย่งเอาเครื่องจับเวลามาดู
“หือ?”
“เห็นผีจริงๆ แล้วหรือไง?”
“59 วินาทีเหรอ?”
“พระเจ้า เป็นไปได้ยังไง!”
“ไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ ไปเข้าแข่งขันระดับนานาชาติได้เลยนะ อีกอย่างบันทึกเป็นสถิติโลกได้เลยนะ!”
“หรือว่าพวกเราเจอกับซูเปอร์แมนแล้ว?”
ไม่ได้มีแต่จินหู่ที่ยืนเซ่อซ่าอยู่กับที่ในสนาม คนอื่นๆ ต่างก็ยืนนิ่งโง่ๆ ตัวแข็งทื่อกันทั้งสิ้น
ราวกับทุกคนกำลังฝันอยู่
จูจี้เหวินรู้สึกว่ามันช่างเหลือเชื่อ หรือว่าไอ้ฉินหลั่งคนนี้มันเป็นปีศาจ?
ทั้งๆ ที่วิชาพละดูเหมือนจะไม่ผ่านอยู่แล้ว
เขาทำได้แค่ขยี้ตาไปมา ขยี้ตาซ้ำแล้วหลายรอบ เพราะว่าตอนนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเหมือนว่ามันไม่ใช่ความจริง
“พอแล้ว อย่ายืนเอ๋ออยู่ รายการต่อไป” ฉินหลั่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมทั้งตบบ่าจินหู่ด้วย
“ได้ ถือว่าคุณเก่ง รายการต่อไปคือ กระโดดไกล!” จินหู่เริ่มพูดรายการแข่งขันอีกครั้ง!
มันวิ่งได้เร็วมาก งั้นกระโดดไกลมันไม่มีทางชนะฉันได้แน่?!
จินหู่รู้สึกไม่ถูกใจเอามาก เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาพ่ายแพ้ในสนามในมหาวิทยาลัยในเย็นจีน
ครั้งนี้ต้องเอาคะแนนกลับมาให้ได้ เพราะว่าเมื่อครู่จินหู่ยอมแพ้ท่าทางดูปล่อยไปตามสบาย ฉินหลั่งวิ่งไปตามนั้น แต่วิ่งได้เกินความสามารถของจินหู่ทั้งชีวิต ถึงแม้ว่าจินหู่รู้ว่าชั่วชีวิตนี้เขาไม่มีทางที่จะวิ่งชนะได้เวลาตามนี้เลย!
เขาย่อมไม่รู้ว่า ฉินหลั่งสามารถกระโดดขึ้นไปบนตึกได้หลายสิบชั้นโดยที่ไม่ต้องมีอุปกรณ์ใดๆ เลย ขนาดลูกกระสุนกับระเบิดก็เคยวิ่งแข่งมาแล้ว
การแข่งครั้งนี้จินหู่ไม่กล้าดูถูกฝ่ายตรงข้าม แต่ว่าเดินไปยังตำแหน่งกระโดดไกลกับคนอื่นๆ พร้อมกัน
“ครั้งนี้คุณเอาก่อนเลยไหม?” จินหู่ขมวดคิ้วถาม มีอาการเตือนไว้มาก แต่ว่าไม่ได้เครียด
“นายกระโดดได้ไกลเท่าไหร่ฉันรู้ดี นายเอาก่อนเลยดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของนายไปด้วย” ฉินหลั่งพูดตามปกติ
นี่มันคือความจริง ทว่าเมื่อเข้าหูคนอื่นแล้ว กลับกลายเป็นคำพูดที่ดูโอ้อวดอย่างไม่เกรงใจใครเลยสักนิด จนไม่อาจจะโอ้อวดต่อได้อีกแล้ว
“คุณกำลังยั่วโมโหฉัน? คุณยังเห็นหัวฉันอีกเหรอ?” จินหู่หันศีรษะกลับไปถาม
“นายจะคิดยังไงก็ได้” ฉินหลั่งตอบแบบขอไปที
“ได้! อย่าบ้านัก! ฉันจะคอยดูแก!” จินหู่เดินไปที่ตำแหน่งกระโดดไกลด้วยอารมณ์โกรธเคือง พร้อมทั้งเริ่มคลายเส้นอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อจะทำให้ประสาทข้อต่อของร่างกายได้สมดุลให้ดีที่สุด
หลังจากที่ตะโกนเสียงดังลั่น จินหู่ก็ใช้พละกำลังทั้งหมดในการกระโจนตัวขึ้น
ทะยานขึ้นไป จากนั้นก็เท้าเหยียบดิน!
“แปดเมตรสามเซนติเมตร! พระเจ้าช่วย!”
ทุกคนต่างตื่นตกใจ! พร้อมทั้งทำเสียงเซ็งแซ่!
“จินหู่แกทุบทำลายสถิติโลกได้แล้ว! แม่ง แกถูกบันทึกลงสถิติโลกแล้ว!” เฉินเหมิงเลี่ยงกระโดดโลดเต้น!
แปะ!
เสียงปรบมือดังลั่นสนาม!
จินหู่ลุกขึ้นยืนจากพื้น แต่ไม่ได้ปัดทรายที่เกาะอยู่บนร่างกายของตนเองเลย ท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างยินดีเขาทำหน้าโอ้อวดมองมาทางฉินหลั่ง จากนั้นก็ทำสีหน้าว่าตนเองเก่งแบบนั้นกลับมาอีกครั้ง
ฉินหลั่งยังคงทำหน้าปกติ จากนั้นก็เอามือไพล่หลังมองไปที่ตำแหน่งกระโดดไกล อุปกรณ์แปลกๆ นั่นมันทำให้เขาอยากจะหัวเราะออกมา
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ตำแหน่งกระโดดสูง มือทั้งสองข้างที่ไพล่หลังนั้นก็ไม่ได้แกะออกมา
“คุณอย่าบอกฉันนะว่าคุณไม่อย่าแกล้งฉัน เลยจงใจเอามือไพล่หลังแล้วกระโดดใช่ไหม?!” จินหู่ตาค้างมองมาทางฉินหลั่ง
“นายเดาถูกแล้ว แต่ว่าฉันจะเพิ่มให้อีกอย่าง…” ฉินหลั่งเอ่ยขึ้น
“อะไรอีก?!” จินหู่เริ่มออกอาการบ้าคลั่ง พร้อมทั้งเปล่งเสียงตะโกนมาจากลำคอ
“อืม ฉันเอามือไพล่หลัง แล้วกระโดดขาเดียว…” คำพูดของฉินหลั่งทำให้ทุกคนใจเต้นโครมคราม
“เอ่อ….”
ครั้งนี้ทุกคนต่างตั้งใจฟังในสิ่งที่ฉินหลั่งพูดออกมา เพราะว่ามาตรฐานกระโดดแปดร้อยเมตรของฉินหลั่งทุกคนอยากจะเห็นจริงๆ
“ปีศาจหรือเปล่าเนี่ย??”
“คุณใช้ขาเดียว เอามือไพล่หลัง แถมยังกระโดดขึ้นไปเนี่ยนะ?!” จินหู่หัวเราะให้ฉินหลั่งแทน
จากนั้นทุกคนก็หัวเราะตาม
ทว่าจากนั้น ฉินหลั่งก็ยังกระโดดตามนั้น
อีกอย่างแค่กระโดดตามสบาย ปลายเท้าขยับเล็กน้อย ตัวของเขาที่อยู่บนอากาศก็ลงไปอยู่ตำแหน่งอีกฝั่ง บริเวณถาดทราบฝ่ายตรงข้าม
“แม่ง เทพเซียนลอยเหนือฟ้า?!”
“แม่เจ้า เขาสามารถกระโดดไปไกลไปถึงต่างประเทศเลยนะ?”
เฉินเหมิงเลี่ยงกลืนน้ำลายลงคอ ก็เห็นว่าฉินหลั่งก็กระโดดห่างจากบ่อทรายออกไปไกลแสนไกลนู่นแล้ว
ความจริงแล้วก็กลัวว่าจะทำให้คนเหล่านี้ตกอกตกใจ เดิมทีเขาสามารถกระโดดออกไปยังด้านนอกมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ
ทุกคนต่างยืนตาค้างกันเป็นแถว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งจินหู่ เพราะเขายืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว