รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 382 เรือกรรเชียงลำหนึ่งในแม่น้ำหวง

บทที่ 382 เรือกรรเชียงลำหนึ่งในแม่น้ำหวง
“ไม่ต้องกังวล พวกเราไม่เป็นอะไรแล้วครับ”ฉินหลั่งยิ้มจาง ๆ
เพียงเพราะเขาไม่เคยยอมแพ้ต่อชีวิตของจงยู่ ทำให้โชคร้ายกลายเป็นดี เขาสามารถเจาะไปถึงแก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้ที่สร้างโดยย่าจู่ซือ ทำให้ก้าวข้ามข้อจำกัดอีกขั้นนึง
ตอนนี้ฉินหลั่งเข้าใจแล้วว่า ทำไมยาวเย่วกงจึงมีสถานะสูงในสายตาของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้เหล่านั้น
ศิลปะการต่อสู้นี้ยากลึกหยั่งถึง คนรุ่นหลังก็เข้าใจแค่เพียงผิวเผินเท่านั้น
ในขณะนี้จงจิ่วเจินไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นในใจได้ เขาโผกอดจงยู่ทั้งน้ำตา พยาบาลรอบตัวเขายิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ พวกเขาต่างเอามือปิดปากไว้
หลังจากนั้นไม่นาน แพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดเสิ่นหานซานและคณบดีเฉินแห่งโรงพยาบาลเย็นจีนก็เดินเข้ามาอย่างว่องไว พวกเขาถึงกับตาค้างกับฉากที่น่าทึ่งตรงหน้าของพวกเขาจากนั้นก็จับมือของจงจิ่วเจินไว้แน่น
“ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์! นี่คือฉากที่จะต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์!”
“ คุณฉิน หากคุณสนใจที่จะร่วมงานกับโรงพยาบาลเย็นจีนในฐานะแพทย์อาวุโส ผมเชื่อว่าคุณจะประสบความสำเร็จทางการแพทย์อย่างยอดเยี่ยม” คณบดีเฉินรู้สึกว่าเขาพูดไม่ค่อยคล่องแคล่วแล้ว
“คุณฉิน ผมสนใจทักษะทางการแพทย์ของคุณมาก ผมหวังว่าฉันจะได้รับคำแนะนำจากคุณ ช่วยแก้ปัญหาความสับสนที่มีมายาวนานของผม” เสิ่นหานซานผู้มีชื่อเสียงโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งต่อฉินหลั่ง ท่าทีจริงใจและสุภาพ
ฉินหลั่งยิ้มเป็นคำตอบ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจที่จะเป็นหมอ แต่เมื่อคนเหล่านี้ให้ความสำคัญกับเขา เขาก็ตอบรับความปรารถนานี้ อย่างไรแล้วหลายวันนี้พวกเขาก็ได้ช่วยกันรักษาจงยู่ หากการรักษาไม่ถูกต้อง จงยู่อาจไม่ฟื้นตัวอย่างราบรื่นเช่นนี้
“พี่จง ดูนี่เร็ว…” นางพยาบาลคนหนึ่งหยิบกระจกขึ้นมาจ่อตรงหน้าจงยู่อย่างตื่นเต้น
“นี่ฉันเหรอ” จงยู่ไม่อยากจะเชื่อ เธอใช้มือสีขาวที่อ่อนโยนแตะใบหน้าของตัวเองเบา ๆ
ตนเองในกระจกนั้น ดูสดชื่นมีชีวิตชีวามากขึ้น ดวงตาก็สดใสราวกับเพชร งามหยาดเยิ้ม เป็นใบหน้าที่งามราวกับนางฟ้า
ในอดีต จงยู่ก็มีความงามที่น่าทึ่ง สวยเป็นหนึ่งในหมื่นคนไม่มีใครเทียบได้ ตอนนี้เธอได้แซงหน้าความงามปกติของเธอไปแล้ว มันเป็นความงามที่เมื่อมองมาแล้วจะต้องหลงใหล น่าค้นหา ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
แน่นอนว่า ใครๆก็จำได้ว่านี่คือจงยู่ เพียงแต่บุคลิก สีผิว รูปร่างหน้าตาเกิดการเปลี่ยนแปลงที่วิเศษที่สุดเกิดขึ้น
และฉินหลั่งก็ดูหล่อเหลา มีเสน่ห์อย่างน่าทึ่ง เหนือกว่ารูปลักษณ์ก่อนหน้าของเขามาก
เมื่อลองเคลื่อนไหวร่างกายดู พบความยืดหยุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั้งความแข็งแกร่งที่มากขึ้น เห็นได้ชัดว่า การตอบสนองทางร่างกาย การตอบสนองทางจิตใจ อยู่ในสภาวะที่ยอดเยี่ยมมาก ร่างกายของจงยู่ก็มีการเปลี่ยนแปลงที่น่าอัศจรรย์เช่นกัน
เสิ่นหานซานตรวจสอบจงยู่ทันที และพิสูจน์ได้ว่านี่คือร่างกายของนักกีฬาชั้นนำ อวัยวะทั้งหมดดีกว่านักกีฬาที่ออกกำลังกายเป็นเวลาหลายปีหลายเท่า
ฉินหลั่งแอบวางฝ่ามือของเขา และเห็นว่ามีบางอย่างคล้ายใยแมงมุมในมือ ติดอยู่บนฝ่ามือของเขาอย่างเย็นยะเยือก นี่คือใยน้ำแข็งที่เขาดึงออกมาจากร่างของจงยู่ในขั้นตอนสุดท้าย
“พลังวิเศษเป่ยเฉิน” ฉินหลั่งยิ้มเยาะเล็กน้อย มันคืออากาศเย็นของพื้นที่ทางตอนเหนือที่โปร่งใสนี้ที่ทำให้จงยู่ได้รับความทรมาน
สั่นไปช้าๆ พลังวิเศษนั้นละลายกลายเป็นหิมะแล้วกลายเป็นอากาศ แสงเย็นแวบผ่านดวงตาของฉินหลั่ง
“จ้านอู๋หยา ฉันมาแล้ว …”
เขาพยักหน้าและยิ้มให้กับผู้คนรอบข้างเล็กน้อย จากนั้นจงยู่ดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของเขา เธอยื่นมือออกไปหยิกมุมเสื้อของฉินหลั่งและพูดว่า:
“เธอจะทิ้งฉันไปอีกแล้วเหรอ”
“ฉันจะรีบกลับมายู่เอ๋อ” ฉินหลั่งกล่าวอย่างหนักแน่น
“ขอร้องล่ะ โอเคไหม ลืมความแค้นในวงการไปซะ” จงยู่วิงวอน ถ้าจ้านอู๋หยาอยู่ข้างๆจงยู่ก็จะขยิบตาให้จ้านอู๋หยาหนีไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้ เขาแตะต้องผู้หญิงของฉัน เขาไม่น่าให้อภัย ฉันจะทำให้เขาเข้าใจ” ฉินหลั่งไม่ได้อ่อนลงสักนิด
“ฉันจะไปกับเธอ” จงยู่กัดริมฝีปาก ก่อนจะลุกจากเตียง
“ไม่ยู่เอ๋อ รอฉันและพักผ่อนให้สบาย” ฉินหลั่งยื่นมือออกมาและกดไหล่ของจงยู่เบา ๆ
“ฉินหลั่งน้องรัก เธอจะไปจริงๆหรือ?”
จงจิ่วเจินกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของฉินหลั่งมาก เขาได้เจอกับตัวว่าจ้านอู๋หยาทรงพลังแค่ไหน จึงรู้สึกไม่สบายใจ
ฉินหลั่งยิ้ม ไม่ได้ตอบ และเดินออกไปโดยใช้มือไขว้หลัง ทิ้งสายตางงงวยของฝูงชนในห้องผู้ป่วยไว้อย่างนั้น
ที่ริมแม่น้ำหวง มีนักรบจำนวนมากขึ้นจากทั่วทุกมุมโลก ผสมกันทั้งคนผิวขาว คนผิวดำ และคนผิวเหลือง
การต่อสู้ครั้งนึง ดึงดูดผู้ชมจำนวนมากมาย สูงกว่าระดับจำนวนคนในตลาดนัดใด ๆ ทั้งยังเป็นฤดูหนาวในภาคเหนือ ทำให้คนเดินทางทุกคนกลัวอันตรายฉับพลัน
ใช่ เหตุผลหลักคือชื่อเสียงของจ้านอู๋หยานั้นสูงเกินไป ซึ่งสร้างความตกใจให้กับนักศิลปะการต่อสู้เกือบทุกคนที่วิเคราะห์ศิลปะการต่อสู้
หนึ่งนาที สองนาที สามนาที …
เมื่อเวลาผ่านไปเล็กน้อย ทุกคนก็มองไปที่นาฬิกาของตัวเอง จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินคลื่นอันงดงามของหูโข่วยังคงส่งเสียงดัง แต่ไม่มีใครแสดงท่าทีร้อนรน ไม่ว่าจะอยู่ในหรือนอกสนาม พวกเขาต่างก็รอคอยการมาถึงของฉินหลั่งอย่างใจจดใจจ่อ และใบหน้าของพวกเขาก็ดูเคร่งขรึมมาก
โดยเฉพาะนินจาญี่ปุ่นสิบกว่าคนที่สวมเครื่องแบบคาราเต้ นั่งรับลมหนาว ราวกับว่าพวกเขากำลังรอพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในโลก
จ้านอู๋หยาในตอนนี้ ลืมตาที่ปิดมาตลอดขึ้น หันหูของเขาเพื่อฟังเสียงของแม่น้ำหวง
นักรบที่นั่งเป็นวงกลมรอบ ๆ พวกเขาค่อยๆยืนขึ้นทีละคน และมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวตามมา:
“ฉินหลั่ง นั่นคือฉินหลั่ง!”
“ฉินหลั่งมาแล้ว!”
ความโกลาหลจากในและนอกสนาม ชั่วพริบตาข่าวก็แพร่กระจายไปทั่วสองฝั่งของแม่น้ำหวง
เจ้าสำนักศิลปะการต่อสู้ทีละคนที่ได้รับความเคารพอย่างสูงในพื้นที่ ยืดคอและมองไปที่แม่น้ำหวงที่ไหลอย่างต่อเนื่อง
เผิงเมิ่งพยายามยืนให้สูงขึ้น เพื่อต้องการดูคนในฝันที่รอคอยมาแสนนาน แต่เธอเห็นเพียงแค่แม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลจากไป โดยไม่มีร่องรอยของฉินหลั่ง
คลื่นที่ขุ่นไหลออกไป คลื่นใหม่มากระทบฝั่ง เหมือนกับว่าจะมีเรือเล็กทะยานขึ้นจากปลายน้ำ ท่ามกลางเสียงคำรามครึกโครม กลิ้งไปตามคลื่น หรือนั่นจะเป็นฉินหลั่ง?
ใกล้แล้ว ใกล้เข้ามาทุกที ผู้คนต่างชูคอ เป็นภาพที่ตื่นเต้นร้อนรน ชายหนุ่มรูปหล่อยืนด้วยเอามือไขว้หลังบนเรือกรรเชียง ควบไปในเกลียวคลื่นอย่างเงียบ ๆ คลื่นที่โหมกระหน่ำ เหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
การปรากฏตัวนี้ ได้รับความสนใจมากกว่าจ้านอู๋หยาที่นั่งอยู่บนชายฝั่งเหมือนท่อนไม้ที่แห้งตายแล้วเป็นเวลาหลายสิบวัน แชะ แชะ ทุกที่เต็มไปด้วยเสียงกดชัตเตอร์ของกล้อง
“ ดูหนุ่มมากเลยอ่ะ!”
“เก๋มาก!”
“ยังหนุ่มแน่น แถมมีกำลังวังชาที่แกร่งกล้าและสง่างาม เป็นยุคที่เจริญรุ่งเรือง” ปัญญาชนท่านนึงอุทานอย่างตื่นเต้น
เมื่อเรือของฉินหลั่งเข้ามาใกล้มากขึ้น เสียงกรี๊ดของสาวๆบนฝั่งก็ดังขึ้น หลงเย้น เผิงเมิ่งและส้งเส่นเอ๋อน้ำตาคลอเบ้า อารมณ์เหมือนอยากจะกระโดดลงแม่น้ำหวง เพื่อไปหาฉินหลั่ง !