รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 346 งานเลี้ยงเนื้อวัว

บทที่ 346 งานเลี้ยงเนื้อวัว
ฉินหลั่งเดินเข้าห้องรับแขกของบ้านตระกูลจง เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราว
ทุกคนยืนขึ้น ใบหน้ายิ้มแย้ม ในแววตาลึกมีทั้งความเคารพนับถือและหวาดกลัว
ตอนแรกในแววตาของจงจิ่วเจิน รู้สึกถึงความชุ่มชื้นในแววตา แต่เขาก็ต้องระงับความรู้สึกเอาไว้ จับมือกับฉินหลั่งก่อน เขายกให้ฉินหลั่งเป็นฮีโร่ผู้ช่วยเหลือตระกูลจงเอาไว้
“การได้เป็นมิตรสหายกับตระกูลจง ช่างเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ! ตอนนี้พวกเราตระกูลจง และมิตรสหายที่ดี ได้มาต้อนรับคุณชายฉินกันทั้งนั้น…”
“ฉินหลั่งทราบซึ้งมาก ตอนนี้ ผมได้นำจงยู่มามอบแก่ท่าน”
ฉินหลั่งกล่าว
งานเลี้ยงวันนี้ คนเนืองแน่น แต่งกายกันอลังการ ราวกับเป็นท้องทะเลแห่งงานรื่นเริง
บ้านตระกูลจงมีอายุมานานหลายร้อยปี ผ่านประสบการณ์พลิกผันมามากมาย ปัจจุบันถึงแม้ว่าลูกหลานจะมีเยอะกว้างขวาง แต่ว่าเมื่อเวลาสำคัญนั้นก็ไม่มีใครสร้างความดีความชอบเลย เพราะว่าความสามารถของฉินหลั่ง ครอบครัวก็เลยเจริญรุ่งเรือง พอได้สัมผัสกับชัยชนะเหล่านี้ บ้านตระกูลจงมองดูความเสื่อมโทรม สีหน้าของพวกเขาต่างเต็มไปด้วยความพึงพอใจกับความสำเร็จ
“ ยู่เอ๋อ ฉินหลั่งดีกับเธอไหม？” ใบหน้าเคร่งขรึมของจงจิ่วเจินเต็มไปด้วยความเป็นห่วง，หลังจากที่ลูกสาวตายไป，เขาก็มอบความรักทั้งหมดแก่จงยู่
“ด้วยบารมีของคุณท่าน，ทุกอย่างเรียบร้อยดี…” จงยู่หน้าแดง ในแววตาฉายแววแห่งความสุขออกมา พลางมองไปทางฉินหลั่ง แอบพูดในใจว่า：“ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก คุณตาและคนรักของฉันต่างดีกับฉันเสียเหลือเกิน”
ยู่เอ๋อ ยู่เอ๋อเรียกตัวเขาว่า คุณท่าน，แต่ก็ไม่ได้ผิดอะไร ใครจะรู้ว่าเป็นคนไหนกัน？
“ดีเลยๆ ฮ่าๆๆ วันนี้ฉันจะดื่มเพื่อพวกท่านทั้งสอง ดีใจจริงๆ …” จงจิ่วเจินยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่เห็นได้ยากนัก
หวังเฉินเห็นวินาทีที่จงยู่และฉินหลั่งจ้องตากัน ในใจรู้สึกไม่สู้ดีนัก
เห้อ วันนี้เธอถอดเครื่องแบบ ใส่ชุดที่เธอชอบมากที่สุด เพื่อให้ใครชมกันนะ? แอบรู้สึกเศร้า
งานเลี้ยงครั้งนี้ เป็นงานเลี้ยงครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลจง เพื่อแค่ต้องการเชิญคนที่จงจิ่วเจินคิดว่าควรเชิญมาเข้าร่วม เช่น หวังเฉินเป็นต้น และไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน และคนตระกูลจง ไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใด ก็จะรีบตบเท้าเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้
จงจิ่วเจินเดินนำทางพวกเขา ในขณะที่ฉินหลั่งและจงยู่เดินอยู่บนพรมแดงตรงกลางนั้น ผู้คนต่างค้อมหัวให้เขา และกึกก้องไปด้วยเสียงปรบมือ
ฉินหลั่งยิ้มและโบกมือให้ทุกคน คนบ้านตระกูลจงกระตือรือร้นมาก ความเคารพจากพวกเขานั้น เขาน้อมรับมันไว้ทั้งหมดแล้ว
“คุณชายฉิน พวกเรารักคุณ และคุณเป็นเหมือนตัวอย่างของพวกเราทั้งตระกูล! ”
มีหญิงสาวของบ้านตระกูลจงคนหนึ่ง ลุกขึ้นมาส่งเสียงหวีดร้อง ด้วยความยินดี
“ฮ่าๆๆ …” เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องงานเลี้ยง แล้วมีหญิงสาวอีกคนยิ้มแล้วพูดขึ้น “จงฟางลี่ไท่เธอก็ไม่ดูตัวเองเลย อายุสามสิบแล้ว ยังจะไปชอบคุณชายฉินเขาอีก ระวังสามีเธอจะตีเอานะ…”
“ฮ่าๆๆ ฉันแค่พูดสิ่งที่ทุกคนคิดออกมาเท่านั้นเอง สามีฉันไม่มีทางโกรธหรอก! ” หญิงสาวที่ชื่อจงฟางลี่ไท่ดูเป็นคนตรงไปตรงมา ออกหน้าชมฉินหลั่งอย่างไม่ปิดบัง
“พี่ใหญ่ ขอจับมือหน่อยได้ไหมครับ? ” มีชายหนุ่มคนหนึ่งของตระกูลจง มองเขาด้วยสีหน้ามุ่งหวัง ราวกับตัวเองกำลังทำเรื่องสำคัญอยู่อย่างนั้น ฉินหลั่งก็ทำตามคำขอร้องเขาด้วยความเต็มใจ คนเหล่านี้ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่คนเล็กคนน้อย แต่พวกเขาก็น่ารักดี
ตงจิ่วเจินก็ไม่ได้ห้าม เขาแค่ยิ้มๆ ใบหน้าที่ปกติดูเย็นชา วันนี้กลับมีรอยยิ้มขึ้นมา คนวัยรุ่นก็มีวิธีแบบของพวกเขา ที่ทำให้ฉินหลั่งสัมผัสได้ถึงความจริงใจจากบ้านตระกูลจง ตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะยกหน้าที่สำคัญของบ้านตระกูลจงให้แก่ฉินหลั่ง
เพียงแต่ บ้านตระกูลจงอาจจะไม่ได้อยู่ในสายตาของฉินหลั่งก็ได้
สามคนมาถึงตำแหน่งประธาน จงจิ่วเจินกระแอม แล้วกล่าวขึ้น:
“วันนี้พวกเราตระกูลจงจัดงานเลี้ยงขึ้น เพื่อให้คุณฉินหลั่ง! ไม่มีคุณฉินหลั่งก็ไม่มีพวกเราตระกูลจงในวันนี้ ดังนั้น ขอเชิญคุณฉินหลั่งและคุณจงยู่นั่งตรงตำแหน่งประธาน ฉันจะคอยนั่งอยู่เคียงข้าง”
ในใจของทุกคนพลันเงียบสงบ บ้านตระกูลจงเก่าแก่มานับร้อยปี มีพิธีที่สืบทอดกันมายาวนาน แต่พิธีแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“คุณปู่! ไม่ได้นะครับ! ท่านนั่งตรงที่ประธานเถอะ! ” วัยรุ่นคนหนึ่งของบ้านตระกูลจงตะโกนขึ้น
“อย่าพูดมาก! ” จงจิ่วเจินเสียงเข้ม และมองด้านบนที่นั่งประธานมีเก้าอี้บัลลังก์อยู่สองตัว ตัวหนึ่งเป็นรูปสลักมังกร อีกตัวเป็นรูปหงส์ระบำ ราวกับมีชีวิตจริงๆ ดูน่าเกรงขามมาก
“เชิญสองพี่น้องตระกูลฉินขึ้นนั่ง! ไม่ต้องเกรงใจ! ” จงจิ่วเจินกล่าวเสียงดังลั่นไปทั้งงานเลี้ยง
“ท่านจงท่านจะลำบากทำไม ความจริงใจของท่านผมได้รับไว้แล้ว ทำไมท่านถึงต้องให้ผมมาแทนตำแหน่งท่านล่ะ? ” ฉินหลั่งกล่าว
“คุณท่าน! ” นัยน์ตาของจงยู่สั่นระริก ราวกับจะร้องไห้ ให้ชายสูงวัยที่เป็นใหญ่เป็นโตมานั่งในที่นั่งรอง เธอรับไม่ได้จริงๆ
“นี่ พวกเธอไม่รู้อะไรซะแล้ว ให้คุณชายฉินได้นั่งเก้าอี้บัลลังก์บ้านเรานั้น เป็นเกียรติยศของตระกูลมาก ฉันรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง” จงจิ่วเจินกล่าวด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง
ท้ายที่สุด ฉินหลั่งไม่อาจต้านทานความหวังดีที่จงจิ่วเจินมอบให้ได้ และจงยู่นั้นอยู่ตำแหน่งที่สำคัญที่สุด ผู้คนมองที่จงจิ่วเจินให้ความสำคัญแห่ฉินหลั่ง ก็รู้สึกรักและนับถือมาก
คงเป็นจงยู่คนงามคนนั้น แต่นอกจากคนเด่นๆ ที่รู้จักกันอยู่แล้ว เธอเป็นใครกันแน่ เขายังคงได้แต่สงสัย
“งานเลี้ยงวันนี้ เรียกว่าเป็นงานเลี้ยงเนื้อวัว พวกเราตระกูลจงมีวัฒนธรรมการจัดงานเลี้ยงเนื้อวัวแต่ไหนแต่ไรมา เป็นเวลายาวนานกว่าร้อยปี ในช่วงแรก มาจากหุบเขาวั่นฮัวของประเทศนิวซีแลนด์ ใช้อาหารชั้นเลิศในการเลี้ยงดูอย่างดี ผ่านเวลายาวนานมาหลายปี จนกลายเป็นอาหารเลิศรสในวันนี้ เชิญทุกท่านลิ้มรส”
จากนั้น หญิงสาวในชุดกี่เพ้าเดินเรียงรายกันถืออาหารเข้ามามากมาย
ทั้งห้องโถงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม ฉินหลั่งก็รู้สึกเช่นนั้น
“เชิญคุณฉินทานเป็นคนแรก เพื่อเป็นการแสดงถึงความเคารพจากพวกเรา! ” จงจิ่วเจินกล่าว จากนั้นมอบตะเกียบคู่ที่สลักด้วยลายประณีต ฉินหลั่งรับมาจากนั้นคีบเนื้อเข้าปากหนึ่งคำ ลิ้มรสอยู่เนิ่นนาน กล่าวชม:
“อร่อยจริงๆ ！”
“ฮ่าๆๆ งานเลี้ยงเนื้อวัวบ้านตระกูลจงได้รับการชมเชยจากฉินหลั่ง ประโยคนี้จะถูกจดบันทึกไว้เป็นเกียรติประวัติ เข้าใจไหม? ”
“ครับ คุณท่าน” มีชายแก่ไว้เคราแพะเจ้ามาโค้งคำนับ แล้วเริ่มจดบางอย่าง
งานเลี้ยงนี้ กินและดื่มกันอย่างสำราญ และคนที่เข้ามาชนแก้วนั้นมากมายไม่ขาดสาย บรรยากาศคึกคัก จงจิ่วเจินเห็นว่าได้เวลาแล้ว จึงกระซิบ
“สหายฉิน เชิญมากับเรา เรามีเรื่องจะบอก…”
“ห้ะ？” ฉินหลั่งลุกขึ้นมา จงจิ่วเจินจับมือของเขาเอาไว้ ลากไปยังทางเดินเดินลึกเข้าไปในบริเวณบ้าน