รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 130 โลกนี้มันกลมจริงๆ

บทที่ 130 โลกนี้มันกลมจริงๆ
“หย่งเหอหยวนเหรอ เป็นร้านดังที่เก่าแก่นิ ฉันเคยได้ยินร้านนี้นานแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสได้ไปลองสักที เราไปกันเถอะ” เมื่อได้ยินว่าจะไปทานข้าวที่หย่งเหอหยวน หวางเหยาก็รับปากทันที
ยินถิงดึงฉินหลั่งหันไปทางอื่น เขากระซิบพูดเสียงเบาและกังวลใจมาก:”นี่นายกำลังกลั่นแกล้งเหรินห้าวอยู่หรอ ทั้งตัวเขาก็มีแค่ 1,000 กว่า เมื่อไปหย่งเหอหยวน ทานเสร็จแล้วไม่มีปัญญาจ่าย นายจะให้เขาทำยังไง? เขาเสียหน้าต่อหน้าเหรินซิน ทุกอย่างก็จะถูกเปิดเผยแล้ว……”
“ผมรู้ นายอย่ากังวลไปเลย ได้คิดว่าผมจะทำร้ายเหรินห้าวเหรอ？”ฉินหลั่งพูดปลอบใจยินถิงคำนึง
ในสายตาเขา หย่งเหอหยวนไม่ถือว่าเป็นร้านใหญ่อะไรเลย? ตอนแรกเขายังอยากเชิญไปทานอาหารที่Berkeley HotelหรือSofitel Galaxy Hotelซะอีก แต่พอคิดว่ามันหรูเกินไป ไม่เหมาะกับฐานะของเหรินห้าว เลยเอาธรรมดาลงหน่อย ก็เลยเลือกหย่งเหอหยวน
“ไม่มีอะไร เราไปกันเถอะ?” ฉินหลั่งตบไหลเหรินห้าวอีกครั้ง พูดปลอบใจเบาๆคำนึง
“พี่ชายคะ พี่จะชวนไปทานข้าวที่หย่งเหอหยวนจริงๆหรอคะ？”ยังไงเหรินซินก็เป็นถึงน้องสาวของเหรินห้าว เธอรู้สึกได้ว่า เหรินห้าวดูไม่ปกติเล็กน้อย
“แน่นอน หย่งเหอหยวนไม่เลวเลยนะ พี่จะพาพวกคุณไปลองชิมดู”เหรินห้าวแกล้งพูดแบบสบายๆ
เวลานี้เขายังพูดอะไรได้อีก? ก็ทำได้เพียงเอาหน้าไว้ก่อน แต่ภายในใจเขารู้สึกกังวลอย่างมาก เพราะทั้งตัวของตนก็มีแค่ 1,000 หยวน เมื่อถึงที่นั่นจะทำยังไงดี?
เหรินซินนั่งรถคันเดียวกันกับหวางเหยา เหรินห้าวกับฉินหลั่งพวกเขานั่งรถอีกคัน ขับรถไปยังหย่งเหอหยวน
“ฉินหลั่ง นายสร้างปัญหาให้อีกแล้ว ผมจะมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง?” เวลานี้ เหรินซินพวกเธอไม่ได้อยู่ในรถด้วย เหรินห้าวก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งเอาหน้าอีก เขากังวลจะตายอยู่แล้ว
“นี่เป็นบัตรเครดิตของผม ข้างในมี 1, 200 หยวน นายเอาไปใช้ก่อน”ยินถิงนำบัตรเครดิตของตนเองให้เหรินห้าว เงินจำนวน1200นี้เป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันที่เขาประหยัดไวได้ แต่ตอนนี้เพื่อนมีปัญหา เงินนี้ก็ต้องเอาออกมาใช้แล้วล่ะ
“ไม่ต้อง นายสองคนฟังไว้นะ ผมบอกแล้ว จะไม่ให้พวกคุณต้องเสียหน้าแน่นอน”ฉินหลั่งยิ้มอย่างสบายๆ：“เหรินห้าว ถึงตอนนั้นก็สั่งอาหารอย่างสบายใจเลย ถึงเวลาจ่ายเงินเราไปด้วยกัน ใช้การ์ดของผมจ่ายก็พอแล้ว…..”
ฉินหลั่งบัตรเครดิตวีไอพีของธนาคารซิตี้แบงก์ออกมา โบกไปมา แล้วก็ใส่เข้าไปในกระเป๋า！
เขากลัวว่าเหรินห้าวพวกเขาจะดูบัตรเครดิตใบนี้ออก ต้องรู้ว่า การที่จะเปิดสมุดบัญชีธนาคารซิตี้แบงก์ได้ต้องมีเงินถึง 1 ล้าน นะบัตรเครดิตวีไอพีของเขาแบบนี้ ต้องมีเงินถึง 30 ล้านถึงจะทำได้
“ฉินหลั่ง เงินในบัตรของนายมีเท่าไหร่? ได้มีเงินได้ยังไง ปกติแล้วสภาพของนายย่ำแย่กว่าเพราะสองคนอีกนะ”เหรินห้าวกับยินถิงมองฉินหลั่งด้วยความสงสัย กับคำพูดของฉินหลั่ง บอกความจริงนะ ในใจของพวกเขาไม่อยากเชื่อเลย
“ในบัตรเครดิตมีประมาณ 2 หมื่นกว่า ช่วงนี้ผมโชคดีมาก ซื้อหวยไป 10 กว่าใบ ถูกไป2 หมื่นกว่า”ฉินหลั่งกล่าวพร้อมเอามือถูจมูก
กับฐานะที่แท้จริงของตน เขาไม่อยากให้เหรินห้าวพวกเขารู้เลย ถึงจะบอกให้พวกเขา พวกเขาก็คงไม่เชื่อ ก็เลยต้องอธิบายโดยการบอกว่าตนเองถูกรางวัล
เมื่อได้ยินว่าบัตรเครดิตของฉินหลั่งมี 20,000 หยวน เหรินห้าวกับยินถิงก็สบายใจขึ้นสักที ทั้งสองคนเริ่ม”วิจารณ์”ฉินหลั่ง ว่าตนถูกรางวัลแล้วยังกล้าไม่บอกพวกเขา
ไม่นานก็ถึงหน้าหย่งเหอหยวน หน้าประตูทางเข้าของหย่งเหอหยวนเป็นสถาปัตยกรรมแบบโบราณเก่าแก่ ดูมีประวัติมาช้านาน หน้าประตูจอดเต็มไปด้วยรถหรู คนที่มาที่นี่ล้วนเป็นพวกคนที่ฐานะกลางถึงสูงในจีนหลิง
เห็นผู้คนที่แต่งกายดูดีมีระดับเดินผ่านไปมา เหรินห้าวกับยินถิงไม่เคยมาสถานที่หรูขนาดนี้ ก็เลยมีความเกรงๆอยู่บ้าง ยังดีที่มีฉินหลั่งคอยนำพวกเขา
ฉินหลั่งพวกเขาไปนั่งโต๊ะตรงกลางห้องโถง ภายใต้แววตาของฉินหลั่งที่คอยบ่งบอกให้พวกเขาสบายใจได้ เหรินห้าวรวบรวมความกล้า สั่งเมนูพิเศษของที่นี่มาตั้ง 10กว่าเมนู และยังสั่งไวน์แดงมา 2 ขวด ตามหรือราคาในเมนูอาหาร ก็ประมาณ 1800 แล้ว
หวางเหยาเห็นอาหารต่างๆเต็มโต๊ะ ก็รู้สึกพอใจมาก
“ซินซิน เธอดูสิ ฉันบอกแล้วว่าพี่เหรินจะเลี้ยงพวกเราทานของดีๆไงล่ะ? หย่งเหอหยวนนี้หรูหรากว่าทุกร้านในอำเภอของเรา” หวางเหยากล่าวพร้อมกับมองเหรินซิน แล้วมองเหรินห้าว
“แน่นอน พี่ชายฉันเป็นใครกัน？เรารีบถ่ายรูปกันเถอะ เดี๋ยวโพสต์ลงในโซเชียล เพื่อนร่วมห้องเรียนต้องอิจฉาพวกเราแน่ๆเลย”เหรินซินกล่าวไปด้วย พร้อมกับถือมือถือขึ้นมา ถ่ายรูปบรรยากาศภายในร้านอาหาร
ว่าเธอพูดจบ คนอื่นๆก็ปริรอยยิ้ม อารมณ์ของทุกคนได้ถูกปลดปล่อยอย่างสบายๆ
ตอนทานข้าวดูกลมกลืนมาก เหรินซินกับหวางเหยาสาวน้อยทั้งสองคนเป็นตัวสร้างความสุขบนโต๊ะอาหาร ฉินหลั่งพวกเขาพูดคุยกับพวกเธอสองคน บนโต๊ะอาหารมีเสียงหัวเราะไม่หยุด
“พวกคุณกินก่อนเลย ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน……”ฉินหลั่งลุกขึ้นยืนพูดกับพวกเขาคำนึง แล้วก็เดินมุ่งไปยังห้องน้ำ
นอกจากเขาจะเข้าห้องน้ำแล้ว ยังเป็นเพราะ เมื่อกี้อยู่ๆก็นึกถึงอู๋ยี่หยวนพวกเธอสองแม่ลูก ก่อนหน้านี้เสิ่นวั่นเชียนรายงานมาว่า คนของแก๊งฉีกำลังตามหาเหมาอีแล้ว พวกเขาจะไปหาถึงที่ของอู๋ยี่หยวนหรือเปล่านะ?
มีความเป็นไปได้สูงมาก ฉินหลั่งอยากสั่งให้เสิ่นวั่นเชียนสั่งคนไปพาอู๋ยี่หยวนพวกเธอไปจากที่นั่น แล้วไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย ไม่ว่าจะเป็นจื่อซวนเกสท์เฮ้าส์หรือBerkeley Hotelก็ดี
ฉินหลั่งเพิ่งจะไปถึงห้องน้ำ มีหนุ่มเสียงดังวุ่นวายกลุ่มนึงเดินเข้าไปในหย่งเหอหยวน หัวหน้าเป็นชายหนุ่มคนนึงที่โกนผมด้านข้าง ด้านบนของศีรษะถักเปียไว้ เขากอดผู้หญิงสวยๆไว้คนนึง ข้างกายมีคนคอยติดตามอยู่ 5-6 คน
ชายหนุ่มอายุน้อยนี้มีชื่อว่าคางตี๋ ส่วนพ่อของเขาคือคางหงฉวนก็เป็นผู้ดูแลคนหนึ่งในแก๊งฉี
เพราะช่วงนี้แก๊งฉีได้ครอบครองอำนาจด้านมืดของจีนหลิง ทำให้ฐานะของคางตี๋ก็เลยสูงตาม มีคุณชายตระกูลบ้านเศรษฐีในจีนหลินมากมายต่างก็อยากมีสัมพันธมิตรกับเขา
“คุณชายคาง วันนี้คุณเป็นคนเลี้ยง คุณชายหลายท่านในจีนหลิงก็ล้วนจะมาด้วยใช่ไหมครับ?”
“ผมไม่บอกให้พวกเขา เพียงแค่โทรหาเหลียงฮุย เขาบอกว่าอยู่แถวนี้เดี๋ยวก็จะมา คนน้อยหน่อยก็ดี ไอ้พวกคนขี้ประจบจะได้ไม่ต้องมาพูดประจบสอพลอต่อหน้ากูอีก
“คุณชายคางเยี่ยมไปเลย ไม่ว่าจะเป็นคุณชายท่านไหนในจีนหลินก็ล้วนอย่ามาประจบประแจงคุณ ที่พวกเราได้ติดตามคุณ นั่นเป็นบุญวาสนาของพวกเราอย่างยิ่งครับ”
…….
กฎระเบียบของทางโรงแรมไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขาเลยสักนิด พวกเขาคุยแบบเอะอะเสียงดังมาก คนในหย่งเหอหยวนไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง ถ้าผู้จัดการกลับเข้าไปต้อนรับด้วยรอยยิ้ม
ตั้งแต่ก้าวแรกที่พวกเขาเดินเข้ามาก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในร้านอาหาร เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ เหรินห้าวกับยินถิงก็รู้สึกตื่นตระหนกในใจ
“ทำไมถึงมาเจอพวกเขาที่นี่ได้？”เหรินห้าวบ่นในใจ เขาเห็นหนุ่มๆที่เข้ามากลุ่มนี้ มี 2 คนในนั้นก็คือนักเลงคนที่เคยก่อกวนเหรินซินที่สนามบินก่อนหน้านี้
เหรินห้าวใช้มือบังหน้าผากไว้โดยจิตใต้สำนึก ยินถิงก็ก้มหน้าด้วย ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เกรงว่าพวกเขาจะเห็นเข้า
ตอนนี้อีกฝ่ายมี 6-7 คน คนที่ถักเปียผมไว้น่าจะเป็นหัวหน้าของพวกเขา อีกอย่างสังเกตดูอีกฝ่ายแล้วน่าจะมีอำนาจมาก ขืนพวกเขาสังเกตเห็นตน เรื่องมันคงไม่ดีแน่ เหรินห้าวกับยินถิงอธิษฐานในใจ ขอให้คนกลุ่มนี้รีบไปในห้อง และมองไม่เห็นตนด้วย
“คุณชายคางกรุณารอก่อนครับ ผมเหมือนจะเจอคนรู้จัก 2 คน”กลัวอะไรก็เจออย่างนั้นจริงด้วย นักเลงสองคนนี้เห็นเหรินห้าวพวกเขาแล้ว นมกลมนึงเดินมาทางพวกเขา มีนักเลงคนนึงกล่าวแบบประชด:” นั่นแน่ เป็นพวกเขาจริงด้วยคุณชายคาง วันนี้ที่สนามบิน สองคนนี้แหละที่เป็นคนต่อยพวกเราเอง……”
เดินเข้ามาใกล้แล้วดูคนในโต๊ะที่เหรินห้าวนั่งได้อย่างชัดเจน นักเลง 2 คนดูเหรินห้าวพวกเขาออก
“พี่หลง พี่เฟย พวกพี่หมายความว่าพวกเขาสองคนต่อยพวกพี่งั้นเหรอ” เวลานี้ ชายหนุ่มอีกคนเดินออกมา เหรินห้าวกับยินถิงที่กำลังหวาดกลัว เมื่อได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกคุ้นๆ พวกเขาเงยหน้าขึ้นมอง คนที่พูดก็คือเพื่อนร่วมห้องเรียนชื่อเกาหยวน！
ถึงแม้เกาหยวนจะเป็นนักศึกษา แต่ใจเขาไม่ได้อยู่ที่การเรียนเลย ชอบเร่ร่อนอยู่นอกสถานที่เรียน มีครั้งหนึ่ง ที่เกาหยวนมีโอกาสได้รู้จักคางตี๋ ก็เลยมาเป็นผู้คอยติดตามคางตี๋
ครั้งก่อนที่แม่ของจงยู่กับติงหรุ่ยมาจีนหลิง เกาหยวนปลอมตัวไม่สำเร็จ หลังๆมาภายใต้การเกลี้ยกล่อมของคุณแม่ ติงหรุ่ยก็ได้บอกเลิกเกาหยวนเมื่อ 2 วันก่อน ความสนใจของเธอเปลี่ยนมาเป็นฉินหลั่งแทน เพียงแต่ว่าช่วงนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะทำการ”เปิดศึก”กับฉินหลั่งยังไงเอง
“สองคนนี้ผมรู้จักดีครับ ฮ่าๆ คุณชายคาง พี่หลง พี่เฟย ผมจะแนะนำให้พวกคุณก่อนนะครับ”
เกาหยวนเปลี่ยนจุดสนใจมาที่เหรินห้าวกับยินถิง กับ 2 คนนี้ ตั้งแต่เกาหยวนเข้ามาเรียนห้องเดียวกัน ก็ไม่เคย เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด
“ผมกับพวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน พวกเขาสองคนเป็นยาจกที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในห้องของเรา ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าทั้งคณะของเราเลยแหละ ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของพวกเขาขนาดเงิน 1 หยวนยังอยากจะหักเป็น 2 ชิ้นค่อยเอาไปใช้เลย มีอยู่ครั้งหนึ่งเราไปศึกษานอกชั้นเรียนที่วัดขงจื้อ ทุกคนตัดสินใจจะจองห้องทานข้าวกัน แน่นอนว่าหารกันจ่าย ยาจก 2 คนนี้กับอีกคนชื่อฉินหลั่งที่พักอยู่ด้วยกันกับพวกเขา เป็นเพราะไม่มีเงินจะจ่าย ทั้ง 3 คนต้องนั่งยองๆที่ร้านอาหาร ถือหมั่นโถวไว้ในมือคนละชิ้น และกินกับผักดอง ตอนนั้นผมถ่ายรูปพวกเขาแล้วแชร์ไปในกลุ่มของโรงเรียน ทำให้พวกเขา 3 คนโด่งดังใหญ่เลย…..”
“ฮ่าๆ…”
“จนขนาดนี้เลยเหรอ”
“นี่มันไม่ต่างอะไรกับขอทานข้างถนนเลยนะ”
คางตี๋กับคนติดตามของเขาหัวเราะใหญ่เลย
เมื่อได้ยินที่เกาหยวนพูด เหรินซินกับหวางเหยาตกใจมาก เหรินห้าวใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยจีนหลินดีจะตาย ทำไมคนนี้ถึงบอกว่าเขาเป็นยาจกที่ไม่มีตังค์กินข้าว？นี่เหรินห้าวกำลังโกหก หรือว่าผู้ชายคนนี้กำลังใส่ร้ายเหรินห้าวก็แน่？
“แต่ว่าคนเขาใส่ชุดแบรนด์เนม แล้วยังมาทานข้าวที่หย่งเหอหยวนด้วยนะ”นักเลงสองคนนั้นคนที่ชื่อพี่หลงหันไปทางเหรินซินกับหวางเหยาแล้วทำเสียงกระดกลิ้นทีนึง :”และยังมีสาวสวย 2 คนมานั่งเป็นเพื่อนด้วยนะ”
“ผมทายว่าไอ้นี่ทำเพื่อซื้อชุดแบรนด์เนมนี้ คงจะอดออมค่าขนมค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันมาแล้วเดือนนึงได้แหละ”เกาหยวนไม่เชื่อหรอกว่า เหรินห้าวจะมีเงินซื้อของแบรนด์เนม：“ยังพาสาวสวยมากินข้าวที่หย่งเหอหยวนงั้นเหรอ ถ้าไอนี่มีตังค์จริงคงไม่ถึงกับต้องไปกัดหมั่นโถวตอนศึกษานอกชั้นเรียนหรอก ผมว่าเขาคงคิดที่จะกัดก้อนเกลือกินในเทอมหน้าแล้วล่ะ”
คำพูดของเกาหยวนทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้ง
“คนสวยทั้งสองจ๊ะ ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่กับคนอย่างเหรินห้าวได้นะ？”
เกาหยวนยิ้มกล่าวกับเหรินซินและหวางเหยาว่า：“ต้องเป็นเพราะไอ้หลานชายนี่ใช้คำพูดที่น่าประทับใจมาหลอกลวงก็คนหน้าเลยพวกคุณดูเขาเหมือนคนมีเงินเหรอ นี่ก็คือคนน่าเกลียดที่มักจะทำอะไรพิเรนทร์ไงล่ะ？”
เกาหยวนพูดถึงชุดเสื้อผ้าของเหรินห้าวด้วยความดูถูก
ต่อหน้าน้องสาวของตน เกาหยวนดูถูกตนเองแบบนี้ พูดตนเองให้ดูไร้ค่าตกต่ำ เหรินห้าวช่างอยากจะต่อยเกาหยวนสักที แต่ว่าอีกฝ่ายกำลังคนเยอะกว่า เหรินห้าวรู้สึกไม่กล้าและหวาดกลัว ในใจเขาอายสุดๆ เขากำหมัดแน่น ชักอยากจะหาหลุมแล้วหลบเข้าไปเลย
“พวกมึงสองคนยังมีหน้ามานั่งอยู่อีกเหรอ? ปู่ของพวกมึงยังยืนอยู่ตรงนี้ พวกมึงยังนั่งอยู่อีก! แม่ง! “พี่หลงด่าไปชุดนึง
ตอนที่พวกเขาเดินมาเมื่อกี้นี้ เหรินห้าวกับยินถิงตกใจ ไม่กล้าขยับอะไร และนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนเก้าอี้ตลอด
“เสียเวลาคุยกับหมูโง่ 2 ตัวนี้ทำไม？”พี่เฟยกล่าว สองเท้าก็ถีบไปตรงเก้าอี้ที่เหรินห้าวกับยินถิงนั่งอยู่ ทั้งสองคนล้มลงกับพื้น
“กูบอกให้ลุกขึ้น！”พี่หลงพูดไปคำนึง เหรินห้าวกับยินถิงลุกขึ้น
“แบรนด์Viktor Brloote PUMAเป็นแบรนด์ที่คนอย่างคุณคู่ควรใส่เหรอ？”พี่หลงจ้องชุดของเหรินห้าวแล้วพูด เขาควักมีดพับสวิสออกมาจากกระเป๋า ดึงมีดเล็กออกมาเล่มนึง กระชากเสื้อผ้าของเหรินห้าว เตรียมจะกรีดเสื้อให้ขาด
เหรินห้าวถอยหลัง นี่มันเป็นชุดที่รู้ที่สุดแพงที่สุดที่เขาเคยใส่ในชีวิตนี้แล้ว เขาควงแทนแม่รักษาเป็นอย่างดี
“ถอยหาแม่มึงเหรอ! ถ้ายังถอยอีกกูจะใช้กรีดมึงเลย!” พี่หลงตะโกนเสียงดังทีนึง ชี้ตรงไปตรงแขนเสื้อแขนสั้นแบรนด์Viktor 585นี้ขาดเป็นรูใหญ่เลย
เสื้อแขนสั้นเหรินห้าวที่ถูกกรีดขาด คงไม่ต้องบอกว่าในใจนั้นรู้สึกเสียดายมากขนาดไหน เสื้อแขนสั้นตัวนี้เขากะไว้ว่าจะใส่อีกหลายปี เวลามีงานสำคัญอะไรจะได้ใส่ไป แต่ตอนนี้ มันใส่ไม่ได้แล้ว
“ฮ่าๆ ดูสีหน้ามันซิ ก็แค่กรีดเสื้อแขนสั้นมันขาด ทำท่าทีเหมือนพ่อแม่มันตายซะอย่างนั้น เป็นไอ้ยาจบจริงๆด้วยว่ะ!”เกาหยวนหัวเราะแบบเยาะเย้ยๆเสียงดังอยู่ข้างๆ
เขาเป็นลูกเศรษฐี จะรู้ได้ยังไง ว่าเสื้อViktorแขนสั้นธรรมดาธรรมดาตัวนึงในสายตาของเขานั้น มันมีค่ามากขนาดไหน ในสายตาของคนอื่น?
“แม่ง!” พี่หลงถีบไปตรงหน้าอกของเหรินห้าว เหรินห้าวถอยหลังอย่างแรง ไปชนกับโต๊ะที่พวกเขาทานข้าวจนพลิกคว่ำ และล้มลงกับพื้น ยินถิงก็ถูกพี่เฟยถีบจนล้มกับพื้นเหมือนกัน
หวางเหยาและสาวๆในร้านอาหารหลายคน ต่างก็กรีดร้องเสียงดัง ส่วนเหรินซินก็กำลังจะไปพยุงเหรินห้าวให้ลุกขึ้น
“สาวๆสองคนนี้หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย”พูดจบ คางตี๋ก็ปล่อยสาวในอ้อมแขน เดินไปหาเหรินซิน เขายื่นมือไปเตรียมจะไปจับคางของเหรินซิน
“อย่านะ…”เหรินซินถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก มีคนใช้แบบนี้ คางตี๋ก็คงไม่น่าจะใช่คนดีอะไรหรอก？
“เข้ามาหาพี่ซิ”คางตี๋เกี่ยวคอเหรินซิน กําลังจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของตน เหรินซินกรีดร้องเสียงดัง“อร๊าย—-”
“อย่าแตะต้องตัวเธอนะ!” ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนมาคำนึงในขณะเดียวกัน คางตี๋ก็ร้องด้วยความเจ็บปวดด้วย
“โอ๊ย–”ศีรษะของคางตี๋ถูกฟาดอย่างแรงทีนึง เขาจับศีรษะก้มตัวลงและถอยหลังไปหลายก้าว พร้อมกับปล่อยเหรินซินลง
“ซินซิน คุณเป็นยังไงบ้าง？”เหรินห้าวกอดเหรินซินแล้วถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อกี้เขาเห็นเหรินซินตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ก็ไม่ลังเลอีก บุกเข้าไปตีคางตี๋แรงๆทีนึง！ตัวเขาเองถูกคนดูหมิ่นเหยียดหยามยังพอทน แต่เขาจะทนเห็นน้องสาวของตนเองถูกคนอื่นรังแกได้ยังไง?
ไม่ได้เด็ดขาด ถึงจะเป็นราชันสวรรค์ก็เถอะ ยังไงก็ทำร้ายน้องสาวของตนเองไม่ได้เด็ดขาด