รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 103 จมอยู่กับสงครามที่ยืดเยื้อง

บทที่ 103 จมอยู่กับสงครามที่ยืดเยื้อง
เย้นนีตกตะลึงตาค้าง หล่อนคาดไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะฆ่าคนจริงๆ หล่อนรู้สึกว่าถึงฉินหลั่งจะเป็นลูกหลานของตระกูลฉินของเย็นจีน แต่ก็ไม่ใช่จะฆ่าคนได้อย่างสบายใจถึงสองคนเช่นนี้
หล่อนไม่มีทางคาดการณ์ได้เลยว่าตระกูลของฉินหลั่งยิ่งใหญ่ค้ำฟ้าถึงเพียงใด แค่ฆ่าคนไปสองคนถือว่ากระจอกมาก สำหรับตระกูลของฉินหลั่งแล้วมันไม่ต่างอะไรจากการเหยียบมดตายไปสองตัวเลย
มองเห็นหลีหรุ่ยนอนอยู่บนพื้นเหมือนกับปลาที่ตายแล้วกำลังอ้างตาดวงโตๆจ้องมองตนอยู่ เย้นนีอดไม่ได้ที่จะต้องใจสั่น
“โครมโครมโครม”บนท้องฟ้าได้ส่งเสียงฟ้าร้องที่แสบแก้วหูขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง บริเวณรอบๆล้วนเป็นเสียงของเม็ดฝนที่ตกลงมาใส่บนดินโคลน
ฉินหลั่งปรับทิศทางของปืนแล้วเล็งมาทางเย้นนี แสงฟ้าแลบฉายสว่างขึ้นมาชั่วครู่ และใบหน้าของฉินหลั่งที่ดุร้ายน่ากลัวเป็นพิเศษ
ทำให้เย้นนีตกใจกลัวจนขวัญเกือบหลุดออกจากตัว
“ฉินหลั่ง คุณคิดจะทำอะไร？”เย้นนีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เพราะฉินหลั่งมีทางยิงปืนจริงๆ
“ถ้าไม่ใช่คุณแอบก่อปัญหาขึ้นมา จงยู่จะมีอันตรายไหม？”ฉินหลั่งพูดแล้วเตรียมจะดึงทริกเกอร์ของปืน
“คุณฆ่าฉันไม่ได้นะ–”เย้นนีตะโกนเสียงดัง“ฉันเป็นผู้หญิงของคุณแล้ว ไม่ว่าฉันจะทำอะไรผิด แต่คุณก็ต้องไม่ทำอะไรฉัน เมื่อคืนฉันยังขึ้นเตียงกับคุณอย่างบ้าบิ่นอยู่เลย ตอนนี้คุณจะทำอย่างนี้กับฉัน สมกับเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า？คุณจะถูกโลกหัวเราะเยาะได้นะ……”
“ผั๊วะ–”ลูกน้องคนหนึ่งที่จับตัวเย้นนีไว้ตบแรงๆใส่ปากของเย้นนี“คุณไม่มีสิทธิ์มาด่าคุณชาย รนหาที่ตายชัดๆ！”
“ถุ้ย！นายคิดว่าตัวเองเป็นอะไร？กล้ามาตบฉันด้วย ฉันขอบอกนายด้วยนะว่าฉันเป็นผู้หญิงของเจ้านายแก！อีกหน่อยฉันยังจะแต่งงานกับเขาอีก！”เย้นนีตะโกนพูดเสียงดังลั่น หล่อนรีบเอารายงานผลตรวจจากโรงพยาบาลเหรินอ้ายออกมาจากกระเป๋าถือ จากนั้นก็ลุกขึ้นยื่นไปให้ฉินหลั่งดู “คุณดูเองดีๆก็แล้วกัน ช่วงล่างของฉันฉีกขาด มีความเป็นไปได้สูงว่าจะติดเชื้อ มันเป็นฝีมือของคุณฉินหลั่งไม่ใช่เหรอ！หมอบอกว่าอาการอย่างนี้โอกาสที่จะตั้งครรภ์สูงมาก ซึ่งก็หมายความว่าฉันอาจจะคลอดลูกชายให้คุณ แต่ตอนนี้คุณกลับทำอย่างนี้กับฉัน ฉินหลั่งคุณเป็นหมากลับชาติมาก่อนหรือเปล่า ยังมีจิตใจที่เป็นคนอยู่ไหม！”
“คุณจะฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ？มาสิ！ยิงเลย ฆ่าฉันเลย กับผู้ชายที่เลวระยำอย่างคุณฉันจะไปพูดอะไรได้ ยิงให้ฉันตายไปเลย！”เย้นนีเดินเข้าไปหาฉินหลั่งอย่างไม่เกรงกลัว
“ทำอะไร！คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้！”เย้นนีเสียไม่ให้ความเคารพฉินหลั่งต่อหน้าตน มันเป็นจุดบกพร่องในหน้าที่ของเขาเอง โข่งลิ่งเสียนจึงได้ตะโกนพูดให้หยุด
“ผมไม่อยากเห็นคุณเห็น ตอนนี้คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้”ฉินหลั่งวางปืนลง เย้นนีเป็นผู้หญิงของตนแล้วจริงๆ หากจะฆ่าหล่อน ฉินหลั่งจะรู้สึกละอายใจได้
“คุณชาย…”โข่งลิ่งเสียนไม่เข้าใจฉินหลั่งเล็กน้อย คุณชายใหญ่แห่งตระกูลฉิน ถึงจะได้ตัวเย้นนีแล้วจะทำไม ขอเพียงเขาเอ่ยปากพูดสักคำ โข่งลิ่งเสียนก็มีเป็นร้อยวิธีในการทำให้เย้นนีแท้งลูกหรือปิดปากเงียบได้
“ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ รีบไสหัวออกไปจากที่นี่เร็ว！”ฉินหลั่งตะคอกใส่เย้นนี เย้นนีสามารถรักษาชีวิตของตนเอาไว้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว หล่อนก็กลัวว่าฉินหลั่งจะเป็นบ้าขึ้นมาแล้วฆ่าตนทิ้ง เย้นนีหันหลังวิ่งหนีไปโดยยังคงรู้สึกดีใจ เห็นท่าฉินหลั่งจะเชื่อในคำพูดของตนแล้ว รอให้ผ่านไปสักพักก่อน เมื่ออารมณ์ของฉินหลั่งกลับมาเป็นปกติเมื่อไหร่ ตนค่อยมาหาเขาใหม่ ซึ่งจะโอกาสได้ครอบครองเขาสูงกว่า
ห้านาทีต่อมา โข่งลิ่งเสียนได้รับสายโทรศัพท์จากลูกน้อง
“คุณชายครับ ไปตรวจดูทุกโรงพยาบาลในเมืองจีนหลิงหมดแล้วครับ ไม่พบตัวคุณจงยู่เลยครับ……”โข่งลิ่งเสียนรายงานให้ฉินหลั่งฟังด้วยความระมัดระวัง
“หาต่อไป เมืองข้างๆก็ต้องสืบหาด้วย ถึงจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาตัวจงยู่กลับมาหาผมให้ได้”ฉินหลั่งพูดอย่างทุกข์ใจ
มีลูกน้องอีกนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อสักครู่ได้ยินหลีหรุ่ยบอกว่าพาคุณจงยู่ไปที่โรงแรมชุนลี่ โข่งลิ่งเสียนจึงรีบสั่งให้ลูกน้องไปตรวจดูที่โรงแรมชุนลี่ทันที
“คุณชายครับ คุณโข่งครับ พวกผมไปตรวจดูกล้องวงจรปิดที่อยู่ด้านนอกของโรงแรมชุนลี่ รถที่พาตัวคุณจงยู่ไปคือรถเช่าชั่วคราวยี่ห้อevcardครับ ตอนนี้พวกเรากำลังตามหาทิศทางที่รถคันนี้ไปทั่วทั้งเมืองครับ อันนี้คือวีดีโอบันทึกภาพครับ เชิญดูครับ……”พูดจบ ลูกน้องคนนี้ก็เปิดมือถือออกมาเปิดวิดีโอบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดให้ฉินหลั่งดู
ในเทปบันทึกภาพ จงยู่ตกลงมาจากชั้นสามจนหัวชนกับพื้น จากนั้นมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งเดินลงมาจากรถออกเช่ายี่ห้อ evcard หลังจากที่ดูจงยู่ไปหลายวินาที พวกเขาก็อุ้มตัวจงยู่ขึ้นรถจากไป
ถึงแม้ใบหน้าของทั้งสองคนจะไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่จุดเด่นของหน้าตาคร่าวๆก็ยังสามารถดูออกได้
ฉินหลั่งให้ลูกน้องไปตามหาชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่อยู่ในวิดีโอบันทึกภาพอันนี้ แล้วให้พาจงยู่กลับมาอย่างปลอดภัย
ฉินหลั่งนั่งรอฟังข่าวของจงยู่อยู่บนเก้าอี้หิน
ฝนได้ตกลงมามากมายแบบไม่ไว้หน้ากันเลย ศพสองผัวเมียหลีหรุ่ยในตอนนี้เลือดไหลออกมาผสมกับน้ำฝนจนกลายเป็นลำธารไปแล้ว ฉินหลั่งเปียกไปหมดทั้งตัว แต่เขาก็ยังนั่งอยู่กับที่ราวกับเป็นประติมากรรมชิ้นหนึ่ง ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจงยู่จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง
เขาจะไปมีอารมณ์ไปหลบฝนอยู่ด้านในคนเดียวได้อย่างไรกัน ในทางกลับกันเม็ดฝนที่เย็นช่ำตกใส่ตัวเขา มันช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“คุณชายเข้าไปหลบฝนกันเถอะ ถ้าตากฝนอยู่อย่างนี้ร่างกายคุณจะรับไม่ไหวนะครับ……”เสิ่นวั่นเชียนเดินมาทางด้านหลังของเขา พลางพูดด้วยความเป็นห่วง เขากับโข่งลิ่งเสียนและยังมีลูกน้องอีกหกคนต่างตากฝนอยู่เป็นเพื่อนกับฉินหลั่ง
“ไม่ต้อง คุณเสิ่น คุณโข่ง พวกคุณกลับไปเถอะ！ผมอยู่รับจงยู่ตรงนี้คนเดียวก็พอแล้ว……”ใบหน้าของฉินหลั่งมีแต่เม็ดฝน แต่สายตาของเขาช่างแน่วแน่เหลือเกิน เขาเชื่อว่าจงยู่จะต้องปลอดภัยกลับมาอย่างแน่นอน
“แต่……”เสิ่นวั่นเชียนยังอยากจะห้ามปรามฉินหลั่งต่อ แต่ถูกโข่งลิ่งรั้งเอาไว้ จากนั้นก็ดึงตัวเสิ่นวั่นเชียนออกจากฉินหลั่งเล็กน้อย “คุณชายไม่เชื่อฟังคุณหรอก ตอนนี้มีเพียงรอคอยให้คุณจงยู่กลับมาเท่านั้น มิเช่นนั้นถึงแม้ภูเขาจะระเบิด หรือคลื่นสึนามิจะเกิด คุณชายก็จะไม่สนใจทั้งสิ้น”
“แต่ยังดีที่พวกเรามีบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิด ด้วยความสามารถของพวกเรา เชื่อว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงคงจะหาตัวสองคนนั้นเจอ แล้วพาคุณจงยู่กลับมาได้”ได้ยินโข่งลิ่งเสียนพูด เสิ่นวั่นเชียนก็พยักหน้า พวกเขายังคงตากฝนเป็นเพื่อนฉินหลั่งที่ลานบ้านเหมือนเดิม
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
สองชั่วโมงผ่านไป
……
ห้าชั่วโมงผ่านไป
จนทั้งค่ำคืน
มันเกิดความคาดหมายของโข่งลิ่งเสียนไปเสียแล้ว จนถึงตีห้าของเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็ยังคงหาตัวจงยู่ไม่เจอเลย และหาตัวชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่พาตัวจงยู่ไปไม่ได้ด้วย
ด้วยความสามารถของพวกโข่งลิ่งเสียน ขอเพียงชายหนึ่งหญิงหนึ่งนี้ ปรากฏตัวอยู่ที่โรงแรม รีสอร์ทหรือนั่งรถแท็กซี่ หรือซื้อของตามห้างซูปเปอร์มาเก็ตในเมืองจีนหลิงแล้วล่ะก็เขาก็สามารถตามตัวทั้งสองคนมาได้
แต่ว่าสองคนนี้ ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวในเมืองจีนหลิงเลย สิบชั่วโมงกว่าแล้ว แต่โข่งลิ่งเสียนยังหาเบาะแสอะไรไม่ได้เลย
โข่งลิ่งเสียนไม่กล้าบอกข่าวนี้กับฉินหลั่ง เขากลัวว่าฉินหลั่งจะยิ่งเป็นห่วงจงยู่มากขึ้นกว่าเดิม
ข่าวคราวของจงยู่ถูกตัดขาดเมื่อถึงตรงนี้ แต่ว่าฝนที่ตกลงมายังคงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดได้เลย
“คุณโข่ง ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลยเหรอ？”บัดนี้ฉินหลั่งค่อยๆหันหน้ามามองโข่งลิ่งเสียนพลางถามขึ้นมา สีหน้าของเขาซีดเผือด ริมฝีปากที่เป็นสีชมพูเริ่มจางลง และขณะนี้ทั้งเสียงและตัวของเขาก็เริ่มสั่นคลอขึ้นมาเล็กน้อย
“ขอโทษครับคุณชาย กระผมไม่ได้เรื่องเลย ขอให้คุณให้……”โข่งลิ่งเสียนกำลังรู้สึกผิด ส่วนฉินหลั่งเมื่อกะพริบตา“ฟู๊โทน”เกิดเสียงล้มไปอยู่กับสายฝนบนพื้น
“คุณชาย คุณชาย……”โข่งลิ่งเสียนกับเสิ่นวั่นเชียนรีบวิ่งไปหาฉินหลั่ง……
ฝนที่ตกหนักในครั้งนี้ทำให้ฉินหลั่งต้องป่วยหนัก หมอบอกว่าฉินหลั่งไข้ขึ้นสูงจนเกือบทำให้สมองของเขาปัญญาอ่อนได้เลย
พออาการป่วยของฉินหลั่งค่อยๆดีขึ้นจนสามรถควบคุมได้แล้ว ก็ได้ล่วงเวลามากว่าห้าวันเสียแล้ว
ในช่วงระหว่างห้าวันนี้ โข่งลิ่งเสียนนอกจากจะอยู่ดูแลฉินหลั่งที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์แล้ว เวลาที่เหลือก็ได้พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อค้นหาร่องรอยของชายหนึ่งหญิงหนึ่งคู่นั้น
แต่สิ่งที่น่าผิดหวังก็คือเขาไปค้นหาเมืองที่อยู่ติดกับเมืองจีนหลิงไปหลายเมือง แต่กลับไม่ได้เบาะแสของพวกเขาเลย เหมือนพวกเขาพาจงยู่หายไปกับอากาศอย่างนั้นเลย
ระยะห้าวันที่ป่วยนอนติดเตียงอยู่ตลอดเวลา ฉินหลั่งจะนอนดูไดอารี่ของจงยู่อยู่บนเตียงทุกวัน เขาก็คิดได้บ้างแล้ว ตอนนี้ไม่ได้ข่าวคราวของจงยู่ ถ้าคิดอีกแง่หนึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ตอนนี้เขาเชื่อว่าจงยู่ต้องไม่เป็นอะไร ต้องมีสักวันที่เธอจะกลับมาหาตน
ฉินหลั่งรู้ดีว่าถ้าหากตนยังคงโศกเศร้าอยู่อย่างนี้ มันเป็นสิ่งที่จงยู่ไม่อยากจะเห็นแน่นอน เขาต้องลุกขึ้นมาสู้ ต้องใช้ความกระตือรือร้นทั้งหมดเพื่อตามหาตัวจงยู่！
ฉินหลั่งรู้ดีว่าด้วยความสามารถของโข่งลิ่งเสียน แต่ไม่สามารถหาตัวจงยู่เจอในเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง นั่นแสดงว่ามันความเป็นไปได้สูงที่จงยู่จะถูกพาออกไปต่างถิ่น การตามหาตัวจงยู่จึงกลายเป็น “สงครามที่ยืดเยื้อง”
ทุกวันฉินหลั่งจะรับฟังรายงานความคืบหน้าเกี่ยวกับการตามหาจงยู่จากโข่งลิ่งเสียน และแจ้งไปบอกคนของตระกูลให้ช่วยตามหาในพื้นที่อื่นๆอีกแรง โดยกำชับว่าหากมีเบาะแสของจงยู่ให้รีบรายงานเขาทันที โข่งลิ่งเสียนค่อยๆขยายพื้นที่ตามหาให้กว้างไปทั่วทั้งเขตหัวตง ฉินหลั่งรู้สึกว่าใกล้จะตามหาจงยู่เจอขึ้นมาทุกทีแล้ว
เขารอคอยอยู่ที่จื่อซวนเกสท์เฮ้าส์นานจนรู้สึกเบื่อหน่ายเสียแล้ว ตอนนี้เขาอยากกลับไปดูที่มหาวิทยาลัยจีนหลิงเหลือเกิน
หลังจากที่อำลากับการส่งที่หวังดีของโข่งลิ่งเสียน ฉินหลั่งก็พาร่างกายที่ยังไม่หายดีต่อรถหลายสายกลับไปที่มหาวิทยาลัยจีนหลิง
เขาก้าวเท้าทีละก้าวไปที่ด้านข้างทะเลสาบยุ่นซี ตรงนั้นมีความทรงจำที่สวยงามระหว่างเขากับจงยู่อยู่
ฉินหลั่งค่อยๆเดินเข้าใกล้ทะเลสาบยุ่นซี จู่ๆเขาก็มองเห็น“จงยู่”ยืนอยู่ข้างๆทะเลสาบ เสมือนฉากที่เขากับจงยู่เจอกันครั้งแรกทุกอย่างเลย “จงยู่”ราวกับจะกระโดดเข้าทะเลสาบอย่างนั้น
“อย่านะ！จงยู่ ไม่เอา！”ฉินหลั่งตะโกนพลางวิ่งไปหา“จงยู่”
“จงยู่”ได้ยินเสียงก็หันมามองด้วยความเซอร์ไพรส์ เธอเห็นฉินหลั่งวิ่งมาหาตน ไม่รอให้เธอตอบสนองขึ้นมา เธอก็ถูกฉินหลั่งกระโดดกอดจนล้มลงไป
“จงยู่！ทำไมคุณโง่อย่างนี้ แล้วช่วงนี้คุณไปไหนมา……”ฉินหลั่งกับ“จงยู่”กลิ้งไปนอนกับพื้นหญ้า เขามอง“จงยู่”พลางพูดด้วยความหวาดระแวงและดีใจ
“ฉินหลั่ง ฉินหลั่ง…”บัดนี้ จากที่ถูกฉินหลั่งกดทับอยู่บนพื้นอย่าง“จงยู่”ได้เอ่ยคำว่าฉินหลั่งขึ้นมาเบาๆ
“คุณ…”ใบหน้าของ “จงยู่”ค่อยแปรเปลี่ยนไป ฉินหลั่งมองออกแล้ว เธอไม่ใช่จงยู่ แต่เป็นเผิงเมิ่ง ฉินหลั่งรีบลุกขึ้นจากพื้น
“ช่วงนี้คุณไปไหนมา？”เผิงเมิ่งค่อยๆลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อ เผิงเมิ่งในวันนี้ได้สวมใส่เสื้อผ้าสไตล์ที่เรียบๆแต่สง่างาม เธอได้ไปซักถามข้อมูลของจงยู่ที่แฟนสาวของฉินหลั่ง และทำความเข้าใจเรื่องราวของฉินหลั่งกับจงยู่ เพื่อให้ฉินหลั่งสนใจตน เธอจงใจแต่งกายให้คล้ายคลึงกับสไตล์การแต่งตัวของจงยู่ เธอรู้ว่าทะเลสาบยุ่นซีเป็นสถานที่ที่มีความหมายสำหรับฉินหลั่งกับจงยู่เป็นพิเศษ จึงได้มาเดินดูบริเวณนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะมองตนเป็นจงยู่ไปได้
“ขอโทษ”ฉินหลั่งกล่าวคำขอโทษ จากนั่งก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขานั่งอยู่บนฝั่ง แล้วระลึกถึงทุกฉากทุกตอนที่เคยเกิดขึ้นในที่แห่งนี้
“จงยู่ล่ะ？”เผิงเมิ่งเดินไปยังข้างกายของฉันหลั่ง เธอรู้สึกว่าท่าทางของฉินหลั่งเมื่อสักครู่นี้น่าแปลกใจมาก ทำไมเขาถึงได้ร้อนใจเช่นนั้น？
“ถูกคนอื่นลักพาตัวไปแล้ว！”ฉินหลั่งพูดด้วยสีหน้าที่เฉยเมยไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงปัญหานี้ เขาจะพูดย้ำเตือนสติตนเองให้หาตัวจงยู่กลับมาโดยเร็ว
ฉินหลังไอไปหลายครั้งและจามติดต่อกันหลายครั้งด้วย
“คุณไม่สบายเหรอ？”เผิงเมิ่งมีสีหน้าที่จริงจัง บัดนี้เธอถึงสังเกตเห็นว่าฉินหลั่งมีใบหน้าที่ซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าไม่สบายเสียแล้ว“ฉันประคองตัวคุณเข้าบ้านนะ ที่นี่ลมแรงมาก จะทำให้อาการป่วยของคุณยิ่งรุนแรงขึ้นได้นะ”
พูดจบ เผิงเมิ่งก็เข้าไปประคองตัวฉินหลั่ง แต่ถูกฉินหลั่งดันตัวออกห่าง“ไม่ต้องสนใจผม”
เผิงเมิ่งรู้จักนิสัยของฉินหลั่งดี หลังจากที่เธอถอนหายใจเสร็จก็ยืนเงียบๆอยู่ข้างกายของฉินหลั่ง