รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 76 การทะเลาะวิวาทในห้องซ้อม

บทที่ 76 การทะเลาะวิวาทในห้องซ้อม
เย้นนีไปจับบที่จงยู่กำลังดูอยู่ ดึงมาทางตัวเองช้าๆ จงยู่ถึงจะสังเกตเห็นว่าพวกเธอเดินมาถึงตรงหน้าตัวเองแล้ว นี่กำลังซ้อมอยู่นะทำไมต้องเอาเนื้อเพลงของตัวเองไป?จงยู่อึ้งไปสักแป๊บเย้นนีร้องเสียงดัง “ปล่อย”
จงยู่สะดุ้งและปล่อยมือ เธอมองไปทางเย้นนีด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร ทำไมดุขนาดนี้?วินาทีนี้จงยู่รู้สึกไม่สบายอย่างมาก เธอรู้สึกว่าเธอเหมือนเข้ามาอยู่ในบริษัทชั่ว
จงยู่รู้ว่าพวกของเฉินจิ้งอี๋ดีมาก แค่พวกเย้นนีไม่พอใจในตัวเองเท่านั้นเอง
“เห็นตัวเองสำคัญมากเลยหรอ？”เย้นนีพูดอย่างประชด จากนั้นก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้อย่าไม่สนโลก ก่องเจียวและจางเสี่ยวหย่า นั่งอยู่ที่พักมือของเก้าอี้หนึ่งคน อีกคนยืนอยู่ข้างๆของเย้นนีแล้วมองไปทางจงยู่ด้วยลอยยิ้มที่อ่อนๆ
“คนที่มาใหม่ ไหนๆ ก็เข้าร่วมDream girlsของพวกเราแล้ว ก็ควรจะทำตามกติกาของพวกเรา”เย้นนีมองไปทางจงยู่อย่างเย็นชา“ต่อไปพวกเราก็คือศิษย์พี่ของคุณ ฉันคือคนโตและนี่คือคนที่สองแล้วคนนี้คือคนที่สาม แล้วคนที่อยู่ทั้งนั้นคือคนที่สี่ คุณคือคนที่น้อยที่สุดมาเรียกพี่สิ”
“พี่สาวใหญ่ พี่สาวรอง พี่สาวสาม”ถึงแม้จงยู่รู้ว่าพวกเธอตั้งใจแกล้งตัวเอง แต่ก็ทำตามที่พวกเธอพูดจงยู่มองไปทางกัวย่าหนานที่อยู่ข้างๆ “พี่สาวสี่”
“ไม่ต้อง ไม่มีกฎกติกาแบบนี้”กัวย่าหนานพูด
เย้นนีมองไปทางกัวย่าหนาน เธอก็ยังรู้สึกมีความสุขอยู่ จงยู่ก็เชื่อฟังมากเลย เธอกับก่องเจียวและจางเสี่ยวหย่าต่างก็ยิ้มบาน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองมีระดับสูงกว่าจงยู่
จงยู่ไม่สนใจคำพูดที่เยอะแย่ของพวกเธอ ตอนนี้สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุดคือจะพัฒนาความสามารถของตัวเองยังไง แล้วจะได้ไปฝึกซ้อม
“เฮ้ย คนที่มาใหม่ พวกเราให้คุณไปแล้วหรอ?”เย้นนีพูดอย่างไม่พอใจ ทีแรกหน้าที่ดูสวยงามตอนนี้กลับทำให้ดูไม่น่าดูเลยแม้แต่น้อย
“มีเรื่องอะไรอีก？”จงยู่ก็เริ่มไม่พอใจแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ได้แนะนำชื่อไปแล้ว แต่พวกเธอก็ยังเรียกคนที่มาใหม่คนมาใหม่เรื่อย ไม่มีการเคารพตัวเองแม้แต่น้อยเดียว
“ไม่เห็นเหรอว่าห้องซ้อมรกมาก？คนที่มาใหม่ทุกคนจะต้องทำความสะอาดหนึ่งรอบ ตอนนี้คุณเริ่มทำความสะอาดเลย อย่าลืมเก็บของที่บนโต๊ะด้วยล่ะ และถูพื้นให้สะอาดด้วย”เย้นนีสั่ง
กัวย่าหนานที่อยู่ข้างๆหยุดเล่นกีตาร์แล้วถอนหายใจ จากนั้นมองไปทางจงยู่ ที่ฟังคำพูดของเย้นนีแล้วเริ่มทำความสะอาด กัวย่าหนานส่ายหัวแล้วเล่นกีตาร์ต่อ
จงยู่เอาของที่บนโต๊ะปัดลงมาบนพื้น จากนั้นก็ทำความสะอาดพื้นและถูกพื้น เธอทำสิ่งพวกนี้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเรียนมหาลัยได้ช่วยแม่ทำงานที่บ้านมากมาย และเธอก็รู้สึกชอบในสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้ด้วย
อีกนิดก็ทำความสะอาดพื้นเสร็จแล้ว จางเสี่ยวหย่าและก่องเจียว เดินไปทางประตู พื้นที่เพิ่งถูเสร็จก็มีรอยเท้าเพิ่มขึ้น
จงยู่มองไปทางทั้งสองอย่างไม่พอใจ ทั้งสองพูดคุยกันอย่างมีความสุขแล้วเดินออกไปจงยู่เองก็ไม่ได้พูดอะไรและเช็ดรอยเท้าของทั้งสองออก
เธอทำความสะอาดพื้นเสร็จแล้วกำลังจะไปเก็บไม่ถูกพื้นก่องเจียวและจางเสี่ยวหย่าซื้อขนมกลับมาแล้ว
“พวกคุณรออีกสักแป๊บค่อยไป อากาศร้อน อีก 5นาทีพื้นก็แห้งแล้ว”จงยู่ยิ้มแล้วพูดกับทั้งสอง
“จะรีบกินขนม”ก่องเจียวพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับจางเสี่ยวหย่าและด้านหลังของพวกเขามีรอยเท้าเต็มไปหมด
จงยู่มองไปทางทั้งสองอย่างโมโหแต่สุดท้ายก็เอาไม้ถูพื้นและไปเช็ดพื้นให้สะอาด
“พวกคุณไม่ต้องเดิน อีก 5-6นาทีพื้นก็แห้งแล้ว ถ้าพื้นสกปรกอีกฉันก็จะไม่……”จงยู่พูดกับพวก เธอรู้ว่าทั้งสามคนไม่พอใจกับตัวเอง
จงยู่ยังพูดไม่จบก็เห็นเย้นนียิ้มและมองมาทางเธอ ถุงขนมที่อยู่บนมือเริ่มพลิกลงบนพื้นช้าๆ ทำให้ฝรั่งทอดหล่นเต็มพื้นไปหมด พื้นสกปรกไปหมด
“ขอโทษนะคนที่มาใหม่ ทำความสะอาดตรงอีกสักแป๊บ”เย้นนียิ้มและพูด
ถึงแม้จงยู่จะนิสัยดีมากๆ แต่ตอนนี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว มองไปทางเย้นนีไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เอาผ้าถูพื้นเดินไปทางประตู
“หยุด！”เย้นนีตะกอนยังไม่พอใจอีก เสียงสะท้อนในห้องซ้อม ทำให้แสบแก้วหูมาก
จงยู่ไม่ได้หยุด
“เก่งแล้วใช่ไหม”และในเวลาเดียวกัน ด้านหลังของจงยู่ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จงยู่หันกลับไปก็มีมือมาบีบที่ขอของเธอ
“อยากตายใช่มั้ย？”เย้นนีบีบพี่ขอของจงยู่แล้วดันตัวเธอไปชิดกับกำแพง “เมื่อกี้ใครให้หน้าคุณ?ก็แค่มาจากบ้านนอก แต่กล้ามาทำสีหน้าใส่ฉัน?คุณอยากตายแล้วใช่ไหม？”
“อีชั่ว คนอย่างคุณหรอกก็เหมาะสมที่จะอยู่กลุ่มกับพวกเรา ไม่ไปสองกระจกดูว่าหน้าตาตัวเองเป็นยังไง”ก่องเจียวยืนพูดข้างๆด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“กูเห็นมึงทำสีหน้าน่าสงสารต่อหน้าพี่เฉิน ก็อยากจะอ้วก อยากเป็นหัวหน้าใช่ไหมหรืออยากจะเป็นคนนำร้องเพลง?”จางเสี่ยวหย่าพูดอย่างประชดประชัน
จงยู่มองไปทางพวกเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว
“ดูนางนี่สิ ถูกพวกเราหรอกแค่นี้ก็ตกใจขนาดนี้แล้ว ฉันคิดว่าคุณเก่งมากนัก” เย้นนีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไปกระชากจงยู่แรงแรง จนจงยู่สะดุด “ไป ！ทำความสะอาดพื้น”
จงยู่ทั้งโกรธทั้งกลัว เธอจับไม้ถูพื้นเตรียมตัวจะไปทำความสะอาด
“เฮอะ ให้ทำอะไรเธอก็ทำหมด เหี้ยยิ่งกว่าหมาข้างถนน เย้นนี ดูแล้วนางนี่ควบคุมง่ายอยู่”
“ใช่ จะร้องเพราะแล้วมีประโยชน์อะไร ถ้ากล้าไปบอกให้พี่เฉินให้ตัวเองเป็นหัวหน้า จะตบให้ตายเลย”
ฟังคำโอ้อวดที่จางเสี่ยวหย่าและก่องเจียวพูด ในใจของเย้นนีมีความสุขมาก เธอกอดอกแล้วมองไปทางจงยู่อย่างเย็นชา พูดพึมพำว่า
“อีสลิดนี้บอกว่าที่บ้านมีแค่แม่กับตัวเองไม่ใช่หรอ เป็นแม่บ้านจากบ้านนอก แต่สามารถมีเงินส่งเรียนมหาลัยได้ อัศจรรย์จริงๆ ฉันว่าแม่ของหลอนจะต้องไปทำอะไรแน่แน่ พวกคุณลองคิดดูสิ แม่หม้ายใช้ชีวิตคนเดียวจะไม่เหงาได้ยังไง แถมมีความสุขและมีเงินรายได้เสริมอีก ทำไมจะไม่ทำหล่ะ……?”
“หุบปาก！” วินาทีนี้จงยู่หันกลับมาและจิกตาไปทางเย้นนี
“โอ้ยอีสลิดเก่งแล้วใช่ไหม?”เย้นนีพูดออกมาทีละถ้อยคำ จากนั้นก็เดินไปทางจงยู่ด้วยสีหน้าที่ดุร้าย “ทำไม แม่ของแกคือจุดอ่อนของแกหรอ?กูจะด่าว่าแม่ของมึงคือกะหรี่นอนกับผู้ชายทั้งหมู่บ้าน……”
ระหว่างที่เย้นนีพูดอยู่ก็ติไปทางหน้าท้องของจงยู่
“ห้ามใส่ร้ายแม่ —-” จงยู่กรีดอย่างเสียงดัง ไปเกาะที่ขาของเย้นนี และเขี้ยวเย้นนีล้มลงบนพื้น จนหัวของเย้นนีสัมผัสกับพื้น
ตั้งแต่เด็กจนโต จงยู่ก็ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ เธอรู้ว่าเพื่อที่จะเลี้ยงตัวเอง แม่เหนื่อยและลำบากขนาดไหน แม่คือเขตห่วงห้ามของเธอ
จางเสี่ยวหย่าและก่องเจียวเห็นเย้นนีล้มลงบนพื้น ก็รีบพุ่งไปผลักจงยู่
“อีสลิด กล้าตีฉันหรอ！คุณอยากตายใช่ไหม? ตบมัน”เย้นนีถูกก่องเจียวและจางเสี่ยวหย่า พยุงเธอ เอามือไปนวดที่ศีรษะและพูดด้วยอารมณ์ที่โกรธ จากนั้นก็ไปตบจงยู่
ไม่มีกำลังและไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้ เธอทำได้เพียงนั่งอยู่บนพื้นและเอามือกอดหัวป้องกันศีรษะ
กำหมัดของพวกเธอตกลงมาเหมือนหยุดน้ำฝน บางทีก็ไปตกที่มือ ที่ไหล่ ก่องเจียวไปเตะให้จงยู่ล้มลงไป จากนั้นทั้งสามคนก็เริ่มใช้เท้าเตะที่ศีรษะ หลังและหน้าท้อง
“พอแล้ว”แล้วหน่อยตอนนี้ก็มีคนมาดักพวกของเย้นนีออกไปจากตัวจงยู่
“กัวย่าหนาน ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพวกเรา！” เย้นนีจิกตาไปทางกัวย่าหนานแล้วพูด คนที่ผลักพวกของเย้นนีออกไปก็คือกัวย่าหนานที่อยู่ข้างๆ
“พวกคุณเสียงดังเกินไปฉันแค่อยากจะอยู่เงียบๆ”กัวย่าหนานมองดูเย้นนีพูด
“ใส่หัวไป！ถ้ารำคาญก็ไปจากห้องซ้อมสิ” เย้นนีพูดด้วยความโมโห
“อยากให้ฉันโทรหาพี่เฉินไหม？”กัวย่าหนานไม่ได้สนใจเย้นนี แต่เอาโทรศัพท์ออกมาแล้วโชว์ให้ดู
“คุณ…”เย้นนี มองไปทางกัวย่าหนานด้วยความโมโห กลัวจนหายใจแรง ถ้าเฉินจิ้งอี๋รู้เรื่องนี้พวกของตัวเองจบแน่ เย้นนีมองไปทางจงยู่ ตะคอกด้วยความไม่พอใจ “อีสลิด ถ้ากลับไปฟ้องพี่เฉินก็รอดูเลย”
“พวกเราไป！” เย้นนีจิกตาไปทางกัวย่าหนานไปจากที่นี่พร้อมกับเพื่อนๆ
เห็นพวกเย้นนีเดินออกจากประตู กัวย่าหนานถอนหายใจเบาๆ จากนั้นมองไปทางจงยู่ เห็นแต่จงยู่เอามือกอดศีรษะ งอตัวอยู่บนพื้น ตัวสั่นเบาๆ
น่าสงสารจริงๆ กัวย่าหนาน เริ่มรู้สึกสงสารจงยู่
“ลุกขึ้นมาเถอะ” กัวย่าหนาน นั่งย่อและพยุงตัวจงยู่ขึ้น เห็นแต่บนใบหน้าของเธอมีที่ฟกช้ำ ทรงผมยุ่งเหยิง แถมยังรอยเท้ามากมายที่เสื้อ
“ขอบคุณ”จงยู่น้ำตาคลอเบ้า พูดกับกัวย่าหนานเบาๆ
มองไปทางสภาพที่อ่อนแอของจงยู่ เหมือนมีอะไรมาเกี่ยวที่หัวใจของกัวย่าหนานเบาๆ
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน”กัวย่าหนาน เอาสายตาออกจากตัวจงยู่ “เมื่อกี้ฉันบอกแล้ว ฉันแค่รำคาญที่พวกคุณเสียงดัง”
“ไม่ว่ายังไงก็ขอบคุณคุณนะ”คำพูดของกัวย่าหนานทำให้จงยู่รู้สึกเสียใจนะนิด
“ถ้าไม่อยากจะถูกรังแก ก็ไปหาแฟนมาปกป้องคุณซะ”กัวย่าหนาน ฮัลหลังแล้วพูดกับจงยู่ จากนั้นเธอก็เดินออกไปทางประตู
ในตอนนี้ฉินหลั่งก็มาถึงแล้ว เขาพุ่งเข้ามาในห้องซ้อม หลังจากที่เห็น สภาพของจงยู่ก็ตกตะลึงไปหมด：“จงยู่！”
ฉินหลั่งเดินสวนทางกับกัวย่าหนาน กัวย่าหนาน วันจะผิดหวังนิดนิด ดูจากสภาพการแต่งตัวของฉินหลั่งแล้ว เขาไม่สามารถปกป้องจงยู่ได้
“ฉินหลั่ง”พอเห็นฉินหลั่ง จงยู่ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลออกมาทันทีและไปกอดฉินหลั่งแน่นๆ
“ใครตบคุณ？”ฉินหลั่ง มองไปทางหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลของจงยู่ เหมือนมีมีดมากรีดที่หัวใจของเขา เขาอยากจะหาคนทำเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดจะได้แก้แค้นให้จงยู่ เขามองไปทางกัวย่าหนานด้วยสีหน้าที่ไม่ดี “เธอใช่ไหม！ฉันจะไปตีให้ตายเลย”
“ไม่ใช่เธอ คนที่ตีฉันไปแล้ว”จงยู่ดึงฉินหลั่งที่อยากจะไปตีกัวย่าหนาน
กัวย่าหนานไม่รู้จะพูดอะไรแล้วยิ้มอย่างขมขื่น เธอส่ายหัว โชคชะตาของจงยู่ก็แย่พอแล้ว แต่พระเจ้ายังลิขิตแฟนโง่แบบนี้ให้ นี่คงจะเป็นโชคชะตามั้ง？กัวย่าหนานเดินออกไปดันนอกพร้อมความคิดแบบนี้