รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 56 ผู้หญิงที่ขายเครปจีน

บทที่ 56 ผู้หญิงที่ขายเครปจีน
เมื่อได้ยินสิ่งที่ตำรวจได้กล่าว ใจของเส้เหวินจี้งราวกับได้ตกลงเหว สั่นไปหมดทั้งตัว ภายใต้จิตสำนึกของเธอนั้น เหมือนจะเชื่อแล้วว่าคนๆนั้นก็คือจูจี้เหวิน นั่นมันตั้ง มูลค่าตั้ง2 ล้านนะ เธอจะมีปัญญาคืนเหรอจะจ่ายคืนหมดได้ยังไง เธอรู้สึกว่าชาตินี้ชีวิตเธอได้ถูกทำลายไปแล้ว
เมื่อได้ยินจูจี้เหวินกำลังตะโกนอธิบายเสียงดัง เส้เหวินจี้งที่ดึงสติกลับมาได้ก็เริ่มตะโกนดังๆว่า:”ไม่ใช่พวกเรา พวกคุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ไอ้ระยำอย่างฉินหลั่งต่างหากที่เป็นคนขโมย ปล่อยพวกเราเถอะ…..”
เหมือนกับว่าเธอยิ่งตะโกนเสียงดัง ก็จะยิ่งไม่ใช่พวกเขาที่เป็นฝ่ายทำ
“เอาตัวไป!”
หัวหน้าตำรวจส่ายศีรษะด้วยท่าทีแบบช่วยอะไรไม่ได้ ตำรวจหลายนายได้จับกุมตัวเส้เหวินจี้งกับจูจี้เหวินไป
เมื่อก่อน ไม่ว่ายังไงเส้เหวินจี้งก็จะไม่แสดงภาพลักษณ์ที่ตอนตนลำบากตกอับ ต่อหน้าฉินหลั่งเด็ดขาด เธอจะพิสูจน์ว่า ตนเองมีชีวิตที่ดีกว่าฉินหลั่ง การได้ไปจากฉินหลั่งเป็นทางเลือกที่ดีและฉลาดที่สุดแล้ว แต่เส้เหวินจี้งในตอนนี้กลับลืมไปแล้วว่ายังมีฉินหลั่งอยู่ด้วย เธอแก้ตัวให้ตัวเองอย่างกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลไร้มารยาทอย่างนั้นเลย
ทั้งสองคนถูกตำรวจผลักออกห้องโถงอย่างรุนแรง
ฉินหลั่งกับจงยู่สบตากัน 1 ที ภายในใจมีความปลาบปลื้มดีใจมากขึ้น 1 เดือนกว่าแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็ได้หาตัวคนร้ายตัวจริงเจอสักที
ช่วงสุดท้ายของงานเลี้ยง ตรงมุมห้อง ฉินหลั่งตบไหล่กูเจี้ยนหมิงเบาๆ เป็นการแสดงว่าตนนั้นพอใจกับงานเลี้ยงในวันนี้ ให้กำลังใจเขาให้เขาทำงานเพื่อคนในตระกูลต่อไป คนในตระกูลต้องเห็นผลงานของเขาแน่นอน
คำพูดพวกนั้นทำให้กูเจี้ยนหมิงถึงกับอึ้งกับการที่ได้รับความสำคัญยังไม่คาดฝัน
ขณะที่งานเลี้ยงยังไม่แยกย้าย ฉินหลั่งจูงมือจงยู่ ออกจากโรงแรมจิ่งซวน
ทั้งสองคนโบกรถมาคันนึง ไปยังมหาวิทยาลัยจีนหลิง
บนรถ ฉินหลั่งโทรหาโข่งลิ่งเสียน ว่าตอนนี้จงยู่รู้ว่าเขาเป็นใครแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีก
“คุณโข่ง ขอบคุณสำหรับของขวัญแรกเจอจากคุณ” ฉินหลั่งยิ้มกล่าวเบาๆ ทั้งๆที่ตนเพิ่งจะกลับมาถึงจีนหลิงจูจี้เหวินก็ถูกจับพอดี ฉินหลั่งไม่เชื่อหรอกว่า นี่จะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเฉยๆ
“คุณชายใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว” โข่งลิ่งเสียนกล่าวอย่างให้เกียรติ วันที่ฉินหลั่งถูกส่งไปที่เกาะป่ายฮัว โข่งลิ่งเสียนก็ได้เริ่มคุยสื่อสารกับผู้ดูแลทีมที่3 เพียงไม่กี่วันก็พบหลักฐานที่จูจี้เหวินกระทำความผิดใส่ร้ายผู้อื่น ที่เขายังไม่ส่งให้สถานีตำรวจ ก็เพื่ออยากให้ฉินหลั่งได้เห็นกับตาว่าจูจี้เหวินถูกจับกุมตัวไป
“ผมรู้มาจากทีมที่3 ว่าพวกเขาถูกแก๊งชิงหลงทำลายหมดแล้ว และยังควบคุมเรื่องที่ทีมที่3ออกปฏิบัติการไว้ได้ และผมยังวางแผน ช่วยให้คุณจงยู่สามารถกลับเข้าไปเรียนที่นั่นได้เหมือนเดิม เมื่อคุณพาคุณจงยู่กลับไปก็สามารถเข้าเรียนได้ตามปกติเลย”
“นายนี่ละเอียดรอบคอบจริงๆเลย” ฉินหลั่งพอใจมาก โข่งลิ่งเสียนคิดได้รอบคอบกว่าเขามาก นี่ก็ทำให้เขาสบายใจได้เยอะเลย
ลงรถที่หน้าประตูทิศใต้ของมหาวิทยาลัย จงยู่จูงมือฉินหลั่งไปเดินสตรีทฟู้ด ตอนอยู่ในงานเลี้ยง ฉินหลั่งกับจงยู่ไม่ค่อยทานอะไรเลย
ร้านสตรีทฟู้ดอยู่ตรงข้ามกับประตูทิศใต้ เพียงแป๊บเดียวฉินหลั่งกับจงยู่ก็ถึงร้านสตรีทฟู้ดแล้ว
เต้าหู้เหม็น บะหมี่เย็นย่าง เหลียงผีซอสงา….
อะไรที่ควรมีก็มีทุกอย่าง นี่เป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาต่างพากันมาเดินเที่ยวตลาดพอดี มีผู้คนเยอะมาก
เจ้าของร้านส่วนใหญ่จะเป็นชาวบ้านแถวนี้ อายุประมาณ 40-50 ปี สีหน้าจะคล้ำๆ สำหรับพวกเขาแล้ว การได้ตั้งแผนขายของทำอาชีพค้าขายถึงจะได้ตังค์เล็กน้อย แต่พวกเขาก็พอใจมากแล้ว
“ไปกินเครปจีนกันเถอะ” ฉินหลั่งกับจงยู่มุ่งหน้าไปยังร้านแผงลอยเครปจีน ร้านแผงลอยที่อยู่รอบๆลูกค้าเยอะมากทุกร้าน มีแต่ร้านนั้นที่ไม่มีลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียว
นี่แสดงว่าทำได้ไม่อร่อยล่ะสิ แต่ว่าฉินหลั่งกับจงยู่ล้วนเป็นคนใจดีมีเมตตา การออกมาเปิดร้านก็ไม่ใช่เรื่องง่าย สามารถช่วยได้ก็ช่วยไปเถอะ
“ทานเครปจีนเหรอคะ เพิ่มอะไรไหมคะ มีแฮม สาหร่าย…..” เมื่อเห็นฉินหลั่งกับจงยู่เดินเข้ามา เถ้าแก่ก็ถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ วันนี้เธอยังไม่เคยได้เปิดบิลเลย
“อันนึงเพิ่มแฮม ส่วนอีกอันนึงเพิ่มแผ่นเผ็ดล่าเถียว….” ฉินหลั่งกำลังพูดกับเถ้าแก่ จงยู่ที่อยู่ข้างๆกลับถอยหลังอย่างรีบเร็ว
“เธอนี่เอง!” แววตาจงยู่สนใจด้วยความหวาดกลัว เมื่อกี้เถ้าแก่ยืนอยู่หลังรถเข็น เห็นไม่ชัดเจน แต่ตอนนี้เดินเข้ามาใกล้แล้ว เธอเห็นชัดแล้ว ว่าเธอคือเจิ้งเย่น!
ฉินหลั่งกอดจงยู่ไว้ และพูดกล่อมเธอเบาๆ ปมที่เธอเคยถูกเจิ้งเย่นกดลงน้ำนั้นเธอจำได้และทำให้เธอกลัวรู้สึกกลัวมาก
“ขอโทษนะ จงยู่ ตอนนั้นฉันไม่ดีเอง ฉันสมควรตาย คุณให้อภัยฉันนะ….”เจิ้งเย่นรีบเดินออกมาจากหลังรถเข็น และคุกเข่าคำนับต่อหน้าเธอ
วันที่ตบตีจงยู่ ตอนแรกเธอยังเพ้อฝันว่า คำพูดของฉินหลั่งก็เป็นแค่การข่มขู่เธอ จะให้ทั้งบ้านตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?
แต่ว่า หลังจากนั้น แก๊งชิงหลงของน้าชายเธอได้ถูกกวาดล้างจนเรียบ ในเวลาแค่คืนเดียว เธอยังไม่ทันได้กลับบ้าน พ่อของเธอก็โทรมาบอกว่า จะตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอ และยังจะเอาเงินทั้งหมดของเธอไปด้วย
จากนั้นมาเจิ้งเย่นก็ไม่มีเงินเข้ามาสักบาท ไหนเธอจะต้องเข้าเรียนอีก ไม่มีเงินจะใช้ชีวิตอยู่ต่อได้ยังไงกัน? เธอยังเคยคิดที่จะไปเป็นสาวบริการ แต่สุดท้าย ก็ได้ไปยืมเงินมาจำนวนหนึ่งเพื่อซื้อรถเข็นอันเล็กๆ และเริ่มขายเครปจีน
ทำมา 20 กว่าวันแล้ว แต่ละวันขายออกแค่ไม่กี่ชิ้น ของที่ทำส่วนใหญ่ก็ตัวเธอนี่แหละที่ต้องเป็นคนทาน
เมื่อกี้เธอยังหลับเริ่มดีใจอยู่เลยว่ามีลูกค้ามา2คนแล้ว คิดว่าตนเองจะทำเงินได้10หยวนแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาก็คือจงยู่และฉินหลั่ง
เจิ้งเย่นในตอนนี้รู้สึกหวาดกลัวมาก อำนาจของฉินหลั่งสามารถทำลายอำนาจของน้าชายเขาได้อย่างง่ายดาย ถ้าหากทำให้เขาโกรธในตอนนี้ ตอนยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหรอ?
“คุณยังทำใจไม่ได้กับสิ่งที่ผ่านมา และยังเกลียดเธออยู่ใช่ไหม ? ดี งั้นผมรู้แล้วว่าควรทำยังไง” ฉินหลั่งกอดจงยู่ และพูดข้างหูเธอเบาๆ
เขาล้วงมือถือออกมา เตรียมจะโทรให้โข่งลิ่งเสียน จากที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะมาระยะหนึ่ง ทำให้ฉินหลั่งฟื้นสภาพความเป็นนิสัยคุณชายเศรษฐี เจิ้งเย่นตัวเล็กๆ ในสายตาเขา ก็ไม่ต่างกันกับใบหญ้าที่ไม่มีความสำคัญอะไร
ห๊ะ! เจิ้งเย่นตกใจ ครั้งนี้ฉินหลั่งจะลงมือฆ่าเธอจริงๆแล้ว ทั้งๆที่เธอก็กลายเป็นสภาพแบบนี้แล้ว ฉินหลั่งก็ยังไม่ยอมปล่อยเธออีก
“ไม่ต้องแล้ว” จงยู่ดึงมือห้ามฉินหลั่งไว้ และส่ายศีรษะให้เขา:”ไม่ต้องแล้ว มันพอแล้วล่ะ”
ตอนที่อยู่บนเกาะ ฉินหลั่งเคยบอกกับจงยู่ว่า จะทำให้เจิ้งเย่นไม่มีแม้แต่บ้านสำหรับอาศัยอยู่ มองเจิ้งเย่นที่กำลังคุกเข่าบนพื้นในตอนนี้ เสื้อผ้าที่สวมใส่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำมัน ทั้งตัวมีแต่กลิ่นทอดไข่กลิ่นควันต่างๆ จงยู่รู้สึกว่า บทลงโทษสำหรับเธอมันพอแล้ว
“งั้นก็ได้” ฉินหลั่งวางมือถือลง
“ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ บุญคุณอันใหญ่หลวง ฉันต้องหาวิธีทดแทนพระคุณพวกท่านแน่นอน….”เจิ้งเย่นคำนับอย่างดีใจจนน้ำตาไหลพราก เวลานี้ ในใจของเธอไม่คิดแม้แต่จะแก้แค้นฉินหลั่งกับจงยู่เลยสักนิด เธอยอมแพ้และกราบใจพวกเขาแล้วจริงๆ
ฉินหลั่งให้เจิ้งเย่นรีบลุกขึ้น ให้คนอื่นเห็นแล้วมันไม่ดี เจิ้งเย่นรีบลุกยืนขึ้นอย่างว่องไว และรีบทำเครปจีน 2 ชิ้นให้กับฉินหลั่งและจงยู่ อยากจะให้พวกเขาฟรีไปเลย แต่ว่าสุดท้ายแล้ว ฉินหลั่งก็ได้เอาเงินให้เธอ 20 หยวน
กำเงิน 20หยวนในมือ มองด้านหลังของฉินหลั่งและจงยู่ที่เดินจากไป เจิ้งเย่นยืนเหม่อลอย ดวงตาของเธอมีน้ำตาไหลพรากอย่างไม่รู้สึกตัว ถ้าไม่ใช่เพราะตนเองทำตนเอง เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้
เจิ้งเย่นเอาตังค์ 20 หยวนเก็บไว้ที่กระเป๋าตรงด้านหน้าหน้าอกเธอ และเริ่มนวดแป้ง รอแขกคนต่อไป
ฉินหลั่งเดินที่มหาลัยรอบนึง ก็กลับไปยังวิลล่าชุ่ยเต่าหัวถิงแล้ว ฉินหลั่งซื้อของใช้ส่วนตัวให้จงยู่ และจงยู่ก็ได้พักอยู่ไหนวิลล่าต่อ
ฉินหลั่งก็อยู่ด้วย แน่นอน ว่าทั้งสองคนจะนอนแยกห้องกัน
ในขณะเดียวกัน เส้เหวินจิ้งกับจูจี้เหวินก็ออกมาจากสถานีตำรวจแล้ว
พ่อของจูจี้เหวินยอมเสียเงินประกันตัวเขาออกมา ทางผู้บริหารก็ตกลงยินยอม ว่าหากจูจี้เหวินสามารถคืนเงินในส่วนนี้ ภายในเวลา 1 ปี ทางมหาลัยก็จะไม่เอาเรื่องเขาอีก
“ไอ้เลว ทำไมตอนนั้นกูถึงได้มีลูกอย่างมึงวะ?” พ่อของจู้จี้เหวินถีบก้นของจู้จี้เหวิน ถีบจนล้มลงกับพื้น และมุ่งเข้าไปตบเขาแรงๆสองที
“นายเก่งนักไม่ใช่เหรอ? เรื่องเงินนี้จัดการแก้ปัญหาเองเถอะ กูจะไม่ให้ตังค์นายแม้แต่บาทเดียว! ” พ่อของจู้จี้เหวินพูดคำนี้จบ ก็ขับรถของตน ไปยังเร็ว
“พ่อครับ คุณพ่อครับ…..”
จู้จี้เหวินจับแก้มบนใบหน้าของตน ตะโกนเรียกพ่อของตน เสียงตอบรับมีแต่กลิ่นควันของเครื่องยนต์
“พวกเธอหาวิธีชดใช้เงินเถอะ พวกคุณได้โพสต์ข่าวนี้ลงในเว็บไซต์ของมหาลัยแล้ว ตราบใดที่พวกคุณยังไม่ชดใช้คืนเงิน ก็จะยังโพสต์อยู่อย่างนั้น ดูซิว่าพวกคุณจะละอายไหม” ผู้บริหารมหาลัยหลายท่านขมวดคิ้วพูดจบ ก็ขึ้นรถของทางมหาลัยจากไป
จู้จี้เหวินรู้สึกพังหมดแล้ว เส้เหวินจี้งหวาดกลัวจนร้องไห้ เงินตั้ง 2 ล้าน จะใช้คืนหมดได้ยังไง?
“ร้องไห้หาแม่เธอเหรอ!” จู้จี้เหวินด่าเส้เหวินจี้งด้วยความโมโหร้อน
“ฉันไม่ร้องแล้ว นี่ก็เวลา22:00 น แล้ว เราหาโรงแรมพักกันเถอะ?”เส้เหวินจี้งปาดน้ำตาแล้วกล่าว
“เส้เหวินจี้งเธอนี่มันสมองหมูหรือไง? ตอนนี้กูมีตังค์แค่ 200 กว่าหยวน เธอยังจะอยากเข้าพักโรงแรมอีก ได้ แกไปพักสิ? ไปสิ?”จูจี้เหวินดันเส้เหวินจี้ง
เส้เหวินจี้งมีเงินซะที่ไหนล่ะ ปกติแล้วเธอจะใช้เงินของจูจี้เหวิน
“ฉันผิดไปแล้วน่า ตอนนี้เราโบกรถกลับมหาลัยกัน” เส้เหวินจี้งก็รู้ว่าตอนนี้จูจี้เหวินอารมณ์ไม่ดี
“โบกรถ! คนรู้ไหมว่านั่งรถจากนี่กลับไปมหาลัยต้องใช้เงินเท่าไหร่? 100กว่าหยวน คุณจะเป็นคนออกเงินเหรอ? ถ้าคุณจะเป็นคนออก ผมโบกรถตอนนี้เลย!”จู้จี้เหวินจ้องหน้าเส้เหวินจี้ง ด้วยท่าทีดุร้ายมาก
เส้เหวินจี้งริมฝีปากสั่นไปหมดพร้อมกับจ้องหน้าจู้จี้เหวิน เธอรู้สึกลำบากมาก และรู้สึกว่าจู้จี้เหวินน่าเกลียดที่สุด
“ไป นั่งจักรยานกลับไปกับผม!”จู้จี้เหวินดึงแขนของเส้เหวินจี้ง เดินมุ่งไปยังจักรยานที่จอดไว้เป็นแถว
จู่ๆเส้เหวินจี้งก็ดึงมือออกจากจูจี้เหวิน วิ่งไปอีกฝั่ง และมือบอกรถแท็กซี่มาคันนึง ขับไปยังมหาลัยอย่างรวดเร็ว
จู้จี้เหวินโมโหจนจะเป็นบ้า เขาตะโกนด่าอย่างโวยวาย ว่าเส้เหวินจี้งนี่มันbitch
วันที่สอง จงยู่กลับมหาลัยตั้งแต่เช้าตรู่เลย เดือนนี้ที่ผ่านมา เธอได้สูญเสียเวลาเรียนไปหลายคาบเรียน เธอต้องมาเรียนเพิ่มเติมดีๆแล้ว
ส่วนฉินหลั่งร้านตื่นนอนตอน 8โมงเช้า เตรียมไว้ว่ารอทานอาหารเช้าเสร็จ ค่อยไปเยี่ยมเหรินห้าวพวกเขา
ฉินหลั่งกินอาหารเช้าไปด้วย และดูมือถือไปด้วย เว็บไซต์ของมหาลัย ภาพของจูจี้เหวินถูกลงไว้ในหน้าหลัก เรื่องที่เขาแอบลักเอาเงินมูลค่า 2 ล้านของมหาลัยไป ก็ได้ถูกเปิดโปงอย่างจริงจัง
ฉินหลั่งยิ้มอ่อนๆ
“นี่มันจูจี้เหวินไม่ใช่เหรอ!”
“ใช่แล้ว! ดูท่าทีเขาสิเหมือนสุนัขเลย ทำเรื่องแบบนี้นี้ออกมาได้ไง หน้าด้านจริงๆเลย”
เพื่อนเรียนที่ทานอาหารอยู่รอบๆกล่าวเบาๆ ฉินหลั่งมองไปตามระดับสายตาของพวกเขา จูจี้เหวินจะเข้ามาจากด้านนอก เดินไปยังโต๊ะอาหารตัวนึง โต๊ะอาหารโต๊ะนั้น มีเส้เหวินจี้งที่กำลังทานโจ๊กอยู่
ตอนนี้จูจี้เหวินเป็นหนี้ตั้ง2 ล้าน แต่เส้เหวินจี้งก็ยังไม่หนีเขาไปไหน นี่แสดงว่าเธอรักจูจี้เหวินจริงๆ เป็นที่น่านับถือจริงๆ ฉินหลั่งกำลังครุ่นคิด
“ปั้ง!”
จูจี้เหวินเพิ่งจะเดินมาถึงโต๊ะอาหาร ก็ทุบโต๊ะดังๆหนึ่งที เขาใช้มือชี้ไปที่เส้เหวิงจี้ง:”เส้เหวิงจี้ง ปีกเธอแข็งแล้วใช่ไหม? กล้าหนีไปแล้วปล่อยให้กูอยู่คนเดียว! เธอใจกว้างมากงั้นหรอ โบกรถแท็กซี่ก็หนีไปแล้ว ก็รู้ไหมว่ากูกลับมายังไง? ถีบจักรยานสาธารณะเนี่ย ขา 2 ข้างก็เกือบพังไปหมดแล้ว ถ้าวันนี้แกไม่นวดดีๆให้กูละก็เอาเธอตายแน่….”
เส้เหวินจี้งยิ้มเบาๆพร้อมกับมองจูจี้เหวินที่กำลังโมโหร้อน รอให้เขาพูดจบ จึงค่อยๆกล่าวไปว่า:”เราเลิกกันเถอะ”