รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 45 ชาตินี้ฉันก็จะตามติดคุณไป

บทที่ 45 ชาตินี้ฉันก็จะตามติดคุณไป
เสียงโต๊ะที่พูดมาอยู่ห่างจากฉินหลั่ง10กว่าเมตร พวกลูกค้าผู้หญิงรอบๆต่างมองไปที่โต๊ะนั้นอย่างไม่พอใจ
“ดูท่าทางซื่อบื้อ ไม่รู้ว่าหนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าที่ไหนนะ”
“พวกคุณเดาผิดแล้ว เขากำลังคิดถึงแฟนสาวอยู่ ผู้ชายคนนี้ดูไร้น้ำยาไป ผมว่าแฟนเขาไม่ได้ตายหรอก ต้องหนีไปกับชายอื่นแน่”
เดิมทีฉินหลั่งทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินคนพวกนี้พูดใส่ ตอนนี้เอง พวกเขาทำให้จงยู่มีความละอาย ความโกรธในใจของฉินหลั่งก็พรั่งพรูออกมา
เขาตบโต๊ะลุกขึ้นมา มองไปที่โต๊ะนั้นด้วยความโกรธ เห็นโต๊ะนั้นนั่งอยู่ประมาณ 6-7คนได้ แต่ละคนแต่งตัวเข้าสังคม หัวโล้น มีสร้อยทอง เชิ้ตลายดอก และสักกันหมดทั้งแก๊ง
“โหนี่ ไอ้หนุ่ม หมายความว่าไง จะมาหาเรื่องกับแก๊งพวกเราใช่ไหม มีอะไรก็มาพูดตรงหน้าพวกเรา”คนอ้วนที่ดูเหมือนเป็นลูกพี่ในนั้น พูดด้วยสายตาผ่อนคลาย
จงยู่คือแก้วตาดวงใจของฉินหลั่ง ใครกล้ากล่าวหาเธอ ไม่ว่าคุณคือใคร ฉินหลั่งก็จะทำให้เขาหุบปาก ฉินหลั่งยกไวน์แดงขึ้นมา เตรียมจะเดินออกไป
“ฉินหลั่ง”
เวลานี้เอง เสียงเคลื่อนไหวก็ผ่านเข้าหูฉินหลั่งมา เป็นจงยู่！ฉินหลั่งตะลึงไป เขารีบมองไปที่ที่นั่งตรงข้าม
จงยู่ก็นั่งลงที่โต๊ะ เธอเงียบอยู่ตรงนั้น ความโกรธบนใบหน้าฉินหลั่งหายไป ค่อยๆมีรอยยิ้มปรากฏออกมา
“นั่งลงสิ กินข้าวกับฉัน”จงยู่ยิ้มบางๆพูดกับฉินหลั่ง
“โอเค”ฉินหลั่งจ้องหน้าจงยู่ ตอบไปอย่างบื้อๆ วางขวดเหล้าลง แล้วนั่งลงไปใหม่
คนรอบๆต่างตะลึงไป อะไรกันเนี่ย？ฉินหลั่งกำลังพูดกับใคร？ตรงข้ามกับฉินหลั่งก็ไม่มีใครนี่？เขาบ้าไปแล้วหรือไง？
“ไอ้รูปปั้นนี่คิดว่าจะเจ๋งแค่ไหน？กลัวถูกทำร้ายสินะ เสแสร้งจริงๆ！”
“ถ้ามันกล้าเข้ามาผมจะทำให้แม้แต่แม่ยังจำเขาไม่ได้เลย！”
“อย่าสนรูปปั้นนี่เลย ไม่แน่อาจจะวิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาลจริงๆก็ได้”
……
ฉินหลั่งในตอนนี้“มองเห็น”แค่จงยู่ จงยู่ยิ้มให้เขา เหมือนว่าจะยกโทษให้เขาแล้ว
ฉินหลั่งในตอนนี้มีความสุขมาก
“แม่ง คุณมาแหย็มกับผมเข้าให้แล้ว ไอ้คนงี่เง่า！”จู่ๆ ในร้านอาหารก็มีเสียงร้องเสียงดัง แล้วจากนั้นก็มีเสียงเก้าอี้ตกไปที่พื้น：“ไอ้ห่าเอ๊ย！”
“โอ๊ย…”ฉินหลั่งยิ้มพร้อมกับคีบอาหารให้จงยู่ จู่ๆจงยู่ก็ร้องออกมาเสียงดัง เหมือนถูกอะไรตีเข้า แล้วจึงล้มลงไปที่พื้น
“จงยู่ เป็นอะไรไป……”ฉินหลั่งรีบไปประคองจงยู่ จงยู่กลับ“ฟู่”แล้วก็หายไปไม่เจออีก
“จงยู่ จงยู่……”ฉินหลั่งเรียกหาจงยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก
“คุณผู้ชาย ใจเย็นก่อน……”แล้วตอนนี้พนักงานก็รีบไปประคองฉินหลั่ง ฉินหลั่งดึงพนักงาน ถามอย่างร้อนรน：“คุณเห็นแฟนผมไหม เมื่อกี๊เธอนั่งตรงนี้ แล้วก็หายไปเลย หรือว่าโรงแรมพวกคุณเอาเธอไปซ่อน ……”
“คุณผู้ชายครับ เดิมทีแฟนคุณก็ไม่อยู่นี่อยู่แล้ว ทุกอย่างเป็นจินตนาการของคุณเอง ไม่เชื่อคุณก็ดู”พนักงานรีบอธิบายกับฉินหลั่ง เขาชี้ไปที่โต๊ะตรงข้ามฉินหลั่ง
ฉินหลั่งมอง ที่นั่งตรงข้าม เต็มไปด้วยอาหาร มีกุ้งมังกร ปลาไหล ตับห่าน ปลาคาเวียร์……พวกนั้นที่จงยู่เคยกิน ทำไม ……
“ขอโทษ……”ฉินหลั่งจึงเข้าใจ ทุกอย่างเป็นตัวเองคิดไปเอง เขาพูดกับพนักงานเสียงเบา ในหัวสับสนเตรียมจะออกไป
“คุณคิดว่าขอโทษก็จบหรือไง แม่เอ๊ย คุณไม่ถามคนรอบๆบ้างล่ะ ว่าผมสวีกาวเป็นใคร ผมไม่ให้คุณคืนเงินหรอก คุณตามผมไป ซักเสื้อตัวนี้ด้วยมือให้ผมสะอาดๆ ผมก็จะไม่คิดบัญชีกับคุณ”สวีกาวพูดเสียงดัง
ทันใดนั้นก็มีเสียงผ้าฉีกขาด
“แคว่ก—-”
ในตอนนี้ ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้：“อย่าลากฉัน！”
ฉินหลั่งที่กำลังไปที่หน้าประตูฝีเท้าก็หยุดลง
เสียงร้องของหญิงสาวเหมือนกับฟ้าผ่าไปที่สมองของฉินหลั่ง
นี่คือเสียงของจงยู่！
ในใจของฉินหลั่งสั่น เขากลัวว่าตัวเองจะประสาทหลอนอีก ค่อยๆหมุนไป เดินไปที่โต๊ะของสวีกาวนั่น
โต๊ะนั้นล้อมรอบไปด้วยคนที่ดูคึกคัก ฉินหลั่งมองไม่เห็นหญิงสาว
คนในวงล้อมตอนนี้ ผู้จัดการร้านอาหารก็รีบเข้ามา มองเห็นจงยู่กับสวีกาวปะทะกัน คิ้วของเขาขมวดขึ้น
ถึงไม่ถาม ผู้จัดการก็รู้ จะต้องเป็นสวีกาวที่จงใจหาเรื่องแน่นอน
ครั้งที่แล้วสวีกาวก็ใช้วิธีแบบนี้ หลอกพนักงานสาวในร้านไปที่บ้าน ขืนใจหล่อน ดังนั้น ทางร้านอาหารจึงต้องชดเชยไปให้ครอบครัวของพนักงานกว่า 2แสนกว่าหยวน！
ส่วนสวีกาวกลับไม่มีปัญหาใดๆ เขาอยู่ในสังคมมือ มีอำนาจมากมายในละแวกนี้
“คุณมันคนไร้ประโยชน์ ไปยุ่งกับท่านสวี แล้วยังไม่รีบไสหัวไปอีก！”ผู้จัดการด่าแล้วจ้องพนักงาน
พนักงานที่ถูกด่าก็คือจงยู่
จงยู่น้อยใจมาก ถูกสวีกาวฉีกเสื้อ ต่อหน้าคนตั้งมากมาย ก็กลัวสุดๆ แต่เธอรู้ ที่จริงผู้จัดการกำลังช่วยเธอ เธอปิดหน้าที่ร้องไห้ วิ่งไปที่ครัวของร้านอาหาร
ตอนที่ฉินหลั่งเข้ามา เหลือบเห็นแค่แผ่นหลังของจงยู่
ฉินหลั่งเบียดฝูงชน ตามเข้าไป ผู้จัดการยังขอโทษสวีกาวต่อ ไม่หยุดพูดคำพูดดีๆใส่
พื้นที่ในครัวแคบมาก ฉินหลั่งได้แต่ค่อยๆเข้าไปข้างใน หากเดินไวก็จะไปชนพวกชั้นวางจานรอบๆได้
ตอนนี้ในครัวกำลังยุ่งอยู่ พ่อครัว พนักงานปรุง พนักงานเสิร์ฟ ต่างไม่มีใครต่างสนใจฉินหลั่ง
“ยัยนั่นทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้？”
“เห้อ สวีกาวไอ้ห่านั่นมาอีกแล้ว แล้วก็ เล็งไปที่เธออีกแล้ว ตอนนี้ผู้จัดการกำลังจัดการกับสวีกาว！”
“ยัยนี่น่าสงสารมาก ทำงานทุกวันไม่ขัดอะไรเลย กระเช้า กะดึกวนไปหมด ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยังวัยรุ่นอยู่ คงต้องตายแน่ๆ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะทำงานหนักเท่าชีวิตขนาดนี้ไปทำไมกัน”
“ฉันได้ยินว่าเหมือนเธอช่วยแฟนคืนเงินนะ คุณไม่เห็นเหรอ ยัยนั่นทำงานหาเงิน ไม่กล้าใช้สักนิดเลย？”
“ฮะ？แฟนเธอเป็นไอ้ขยะขนาดนี้เชียวเหรอ？ยัยนี่ชีวิตลำบากมากจริงๆ พูดก็พูดนะหน้าตาเธอนี่ ไปหาแฟนสักคนก็ได้ ไม่ต้องน่าเวทนาอย่างนี้เลยนะใช่ไหม？”
คุณป้าสองคนที่ทำหน้าที่เลือกผักพูดกันเบาๆ จู่ๆป้าอีกคนก็รู้สึกว่าหัวหน้าพ่อครัวจ้อง จึงหันไปมองรอบๆ ถึงเห็นว่าเป็นฉินหลั่งที่ฟังจนนิ่งตะลึงไป：“ลูกค้าคนนี้ นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรมานะ ตอนนี้รีบออกไปจากที่นี่ด่วนค่ะ”
“ป้าครับ หญิงสาวที่พวกคุณพูดถึงอยู่ที่ไหนครับ？”ฉินหลั่งใช้แรงมาก กว่าจะพูดคำนี้ออกมาได้
“คุณหาจงยู่ทำไม？”คุณป้าถามอย่างสงสัย
ได้ยินชื่อของจงยู่ออกมาจากคุณป้า สติของฉินหลั่งกระเจิง ในหัวเหมือนถูกไฟช็อต
“ผมก็คือไอ้ขยะที่พวกคุณพูดถึงเนี่ยแหละครับ”ฉินหลั่งพูดอย่างเสียสติ
“คุณคือแฟนจงยู่นี่เอง！คุณมันไร้ประโยชน์จริง จงยู่ที่จิตใจดีขนาดนี้ ทำไมคุณให้เธอออกมาทำงานล่ะ ให้เธอคืนเงินแทนคุณ คุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม？”คุณป้าคนหนึ่งด่าฉินหลั่งไปยกใหญ่ทันที
“เจ้าหนุ่ม ตามฉันมา！”ป้าอีกคนที่ระวังตัว มองหน้าฉินหลั่งที่ไม่ได้ดูเหมือนคนร้ายอะไร ก็ได้แต่ถอนหายใจ พาฉินหลั่งไปด้านในสุด
เข้าไปในช่องว่างข้างๆห้องครัว ฉินหลั่งมองเห็นจงยู่กอดเข่าตัวเองที่พื้นทันที
เวลานี้ ฝีเท้าของเขาหยุดลง
ใจที่เต้นแรงสงบลงมา
ในช่องว่างนั้นมีเสียงสะอื้นของจงยู่ เสื้อที่ไหล่ขวาของเธอถูกฉีกขาด เผยให้เห็นผิวขาวใส เธอเอาหน้าซุกไปที่เข่า
ในตาของฉินหลั่งน้ำตาไหลออกมา
เขาค่อยๆเดินไปที่จงยู่ ในใจเต็มไปด้วยความอับอาย สำนึกผิด อารมณ์ไม่ดี และขอโทษ ……
ตรงหน้าจงยู่ เขาค่อยๆคุกเข่าลงไป ยื่นมือไปลูบผมจงยู่
“ขอโทษค่ะ ผู้จัดการ ท่านอย่าไล่ออก ……”ตอนที่ฉินหลั่งสัมผัสไปที่จงยู่ เธอคิดว่าผู้จัดการจะไล่เธอออก ข้างในใจเธอกลัวมาก รีบเงยหน้าขอร้องทันที
จากนั้น ตอนจงยู่เห็นเป็นหน้าฉินหลั่ง เสียงของเธอหยุดลงทันที เธอมองฉินหลั่งอย่างตกตะลึง แล้วก็หวาดกลัวเล็กน้อย ก้มหน้าลง มีท่าทางอึดอัดชัดเจน
“จงยู่ คุณไม่รู้จักผมแล้วเหรอ ผมฉินหลั่งไง！”ฉินหลั่งนั่งยองไปตรงหน้าจงยู่ พูดกับเธอเสียงดัง：“คุณยังไม่พอใจผมใช่ไหม？ผมไม่ใช่คน！ผมสมควรตาย ……”
ฉินหลั่งอยู่ตรงหน้าจงยู่ ดึงปากของตัวเองมา ไม่ออมแรงสักนิด ตีไปที่หน้าตัวเองแรงๆ ทำให้จงยู่ลำบากขนาดนี้ เขาฉินหลั่งสมควรทุบตี！
“ไม่ต้องตีแล้ว！”จงยู่รีบจับมือของฉินหลั่งไว้
“จงยู่”ฉินหลั่งเรียกออกมาอย่างทำซื่อๆ กอดจงยู่แน่นๆไว้ในอ้อมแขน เขาจะไม่ให้จงยู่จากไปอีก
จงยู่ก็ถูกฉินหลั่งกอดล้อมไว้ เดิมทีเธออยากทำงานเงียบๆ คืนเงินแทนฉินหลั่ง ต่อไปไม่เจอฉินหลั่งแล้ว ก็แค่ วันพวกนั้นที่จากฉินหลั่งไป เสียงและรอยยิ้มของฉินหลั่งไม่อยู่ในหัวเธอตลอดเวลา
หลายวันมานี้ ฉินหลั่งไม่กินอะไรเพราะจงยู่ จงยู่จะไม่เหมือนกันได้ไงล่ะ？
ตอนนี้ คนนั้นที่คิดถึงตลอดก็มาปรากฏอยู่ข้างกายจริงๆ จงยู่รู้สึกเหมือนตัวเองใช้ชีวิตอยู่ในความฝัน
จงยู่ก็ค่อยๆโอบกอดฉินหลั่ง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวฉินหลั่ง จงยู่ก็รู้สึกปลอดภัย
ฉินหลั่งค่อยๆปล่อยจงยู่
“ขอโทษ ผม……”ฉินหลั่งอยากอธิบายเหตุการณ์วันนั้นให้จงยู่ ตัวเองไม่ได้หลอกเธอ รู้สึกต่อเธอจริงๆ ก็แค่สถานการณ์บังคับจึงพูดไป เขายังพูดไม่จบ จงยู่ก็ใช้มือปิดปากฉินหลั่งไว้
“ไม่ต้องพูดแล้ว คุณหลอกฉันก็ดี ไม่ได้หลอกก็ช่าง ยังไงซะฉันก็รักคุณอย่างช่วยไม่ได้แล้ว ชาตินี้ฉันก็จะตามติดคุณไป จนถึงวันหนึ่งที่คุณรำคาญไล่ฉันไป”จงยู่มองตาของฉินหลั่งแล้วพูดไป หลายวันมานี้เธอคิดอะไรหลายอย่าง
สุดท้ายก็สรุปออกมา ไม่มีฉินหลั่ง เธออยู่ต่อไปไม่ได้ คิดแบบนี้ อย่างอื่นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป
ฉินหลั่งสะเทือนใจมาก ถึงแม้ตัวเองจะหลอกเธอจริง เธอก็ไม่สนแล้ว
“คุณพูดแล้วนะ แต่ผมค่อนข้างรักเดียวใจเดียว เลือกคุณมาแล้ว ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไป”ฉินหลั่งยิ้มและพูดเบาๆ
จงยู่ยิ้มอย่างอายๆที่ถูกฉินหลั่งหยอก
“คุณดู ช่วงนี้ฉันทำงานได้800หยวน รอคุณเรียนจบพวกเราค่อยช่วยกันหาเงิน จะต้องคืนได้แน่นอน！”จงยู่หยิบแบงก์แดงๆไม่กี่ใบออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับพูด
มองจงยู่ที่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา ใจของฉินหลั่งปั่นป่วนอีกครั้ง รู้สึกสงสารอีก
“พวกคุณคู่รักสองคนนี้อยากทำให้พวกเราคุณป้าสองคนนี้ปวดใจตายหรือไงกันนะ？”คุณป้าสองคนเห็นฉินหลั่งกับจงยู่ดีกันแล้ว ใบหน้าก็มีรอยยิ้มปีติยินดีปรากฏ
“ไม่ได้ ถ้าคุณยังหาข้ออ้างอีก ผมจะทำร้านคุณพังแน่！”ด้านนอกมีเสียงคำรามของสวีกาว
“จงยู่ คุณรออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวผมกลับมา”ฉินหลั่งยิ้มให้จงยู่ หมุนตัวออกไปข้างนอก
ไม่ใช่ว่าคุณจะหาจงยู่เหรอ？ผมอยากรู้เสียจริง ว่าคุณจะเจ๋งแค่ไหนเชียว！