บ่วงแค้นแสนรัก – ตอนที่ 224 ไม่ค่อยเชื่อฟังอีกแล้ว

เวินหนิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เธอเห็นลู่จิ้นยวนมีสภาพสะลึมสะลือแบบนี้น้อยมาก เขาอยู่ต่อหน้าทุกคน มักจะเครียดๆ และสำรวมตน

แต่เขาที่เป็นแบบนี้ ทำให้เวินหนิงรู้สึกใกล้ชิด

“อรุณสวัสดิ์……” เวินหนิงจูบปากลู่จิ้นยวน “นอนอีกหน่อยไหม? ”

ลู่จิ้นยวนถึงได้ตื่นขึ้นมา ขมวดคิ้วมองเฟอร์นิเจอร์บนเตียง จำได้ว่าเมื่อวานเขากอดเวินหนิงนอนหลับ ตอนแรกเขาวางแผนว่าจะออกมาก่อนที่เวินหนิงจะตื่น ไม่คิดว่าจะนอนหลับอุตุแบบนี้……

แบบนี้ เขาจะให้เวินหนิงจากไปได้อย่างไร?

สีหน้าท่าทางของลู่จิ้นยวนหนักอึ้ง ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เริ่มอาบน้ำล้างหน้า

เวินหนิงรู้สึกอธิบายไม่ได้แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเกินไป อย่างไรแล้วลู่จิ้นยวนก็ตื่นแล้ว เธอสั่งอาหารเช้าสองสามอย่างที่ลู่จิ้นยวนโปรดปราน คิดแล้วให้เขากินข้าวแล้วค่อยออกไปทำธุระ แบบนี้จะสะดวกกว่า

แต่ลู่จิ้นยวนอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า

“กินข้าวก่อนค่อยไปดีกว่า คุณกระเพาะไม่ดี อย่าท้องว่าง”

ขณะที่เวินหนิงพูด การผูกเนกไทของลู่จิ้นยวนก็หยุดลง ในดวงตาเขามีร่องรอยการต่อสู้ “คุณก็อยู่ที่นี่นานมากแล้ว ตอนนี้รีบกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปแล้ว”

น้ำเสียงลู่จิ้นยวนเย็นมาก อย่างน้อยมันก็ดับเปลวไฟที่อยู่ในใจเมื่อครู่นี้ไปมากกว่าครึ่ง

“ฉัน……”

เวินหนิงอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากลู่จิ้นยวนสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปทันที ทิ้งแผ่นหลังเย็นชาให้กับเธอ

เวินหนิงเหมือนลูกบอลที่แฟบ ตอนนี้เธอสับสนกับความขัดแย้งของผู้ชายคนนี้จริงๆ

หรือว่าผู้ชายก็มีวันนั้นของเดือนเหมือนกัน เห็นอะไรก็แปลกประหลาด? ดังนั้นเลยผิดปกติแบบนี้?

เวินหนิงคิดเพ้อเจ้อ ก็ไม่อยากยืดเยื้ออยู่ที่นี่ต่อไป อย่างไรแล้วแม่ก็ไม่รู้ว่าเธอออกมาทำอะไร ถ้ายังไม่กลับไป เธอจะระแวงสงสัย

เวินหนิงเรียกคนขับรถมารับเธอกลับไป มาถึงโรงพยาบาล เธอแสร้งทำเป็นเพิ่งมาจากในบ้าน ยิ้มทักทายไป๋หลินยวี่ หลินซือเฉินก็อยู่ เห็นเธอมา ดวงตาก็มืดลง มองสังเกตร่างกายเธอ ราวกับสำรวจอะไรบางอย่าง

เวินหนิงรู้ตัว เธอมองไป หลินซือเฉินกลับยิ้มเล็กน้อยสบตาเธอ ดูเหมือนจะใจกว้างมาก

เธออดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า หลินซือเฉินคนนี้ถึงแม้จะดูไม่เหมือนคุณหมอ แต่วิธีการรักษาของเขามีประโยชน์มากจริงๆ แตกต่างจากการรักษาแบบเดิมๆ วิธีการของเขากล้าหาญและได้ผล

ดังนั้น เวินหนิงจึงไม่ได้พูดอะไร “คุณหลิน การฟื้นตัวของคุณแม่ฉันยังดีใช่ไหมคะ? ”

หลินซือเฉินพยักหน้า มองเสื้อผ้าบนร่างกายเวินหนิง ยังเป็นชุดนั้นของเมื่อวาน และกลิ่นบนร่างกายเธอเปลี่ยนไป……

เห็นได้ชัดอย่างมากว่าเธอไม่ได้กลับบ้าน ใช้ชีวิตจำเจเหมือนอย่างเคย แต่ไปที่อื่นมา

และเมื่อวาน……ดูเหมือนจะมีใครบางคนก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ หรือว่า……

หลินซือเฉินเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ดังนั้นจึงออกไปโทรศัพท์

“ดูเหมือนจะมีคนไม่ค่อยเชื่อฟังอีกแล้วนะ? ”

รอยยิ้มอ่อนน้อมถ่อมตนบนใบหน้าชายคนนั้นก็หายไป แทนที่ด้วยรูปลักษณ์โหดเหี้ยมอำมหิตสุดขีด

ลู่จิ้นยวนกำลังคุยกับใครบางคนอยู่ ตอนนี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นสองที เขาหยิบออกมาดู กำโทรศัพท์ในมือแน่น ข้อต่อกลายเป็นสีฟ้าขาวเพราะออกแรงมากเกินไป