S.P.P: บทที่ 177: เพลงของเหล่าโจรสลัด
“ โบการ์ดมาดื่มด้วยกัน!”
โรแกนได้เติมแก้วแล้วเอาไปวางไว้ตรงหน้าของโบการ์ด
“ ขอบคุณที่มาพาพวกเราไปที่หมู่เกาะชาบอนดี้!”
น้ําเสียงของเขานั้นจริงใจมาก
โบการ์ดได้มองมาที่เขาด้วยความซับซ้อน,เขาได้จ้องมองไปที่แก้วบนโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหัว
“ มันคือสิ่งที่คุณการ์ปสั่งมาเพราะงั้นนายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก!”
“ ฮ่า ฮ่า,การได้มาอยู่ด้วยกันนั้นนับว่าเป็นโชคชะตา,ทําไมนายต้องโกรธด้วย?”
โรแกนได้ยิ้มออกมาอีกครั้งจากนั้นเขาก็ได้ยกแก้วของเขาขึ้นเหนือศีรษะของเขาแล้วตะโกนออกมา
“ แด่โบการ์ด!”
ทุกคนยกแก้วของตัวเองแล้วตะโกนออกมา
“ ดื่มเลยโบการ์ด!”
“ เฮ้,นายไม่ใช่เด็กแล้วนะดื่มเลย!”
“ ฉันไม่ได้ดูถูกนายนะ,แต่ในหลายวันที่ผ่านมาพวกเราหน่ะต้องการให้นายมาร่วมวงกับพวกเราในทุกครั้งที่ทํางานเสร็จ!”
ลูกเรือทุกคนนั้นต่างก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา
* พวกนาย!”
โบการ์ดนั้นกําลังรู้สึกประหลาดใจมาก,เขาเป็นทหารเรือแต่ในตอนนี้เขากับถูกลายล้อมไปด้วยกลุ่มโจรสลัดหรืออาชญากรโลก,พวกเขานั้นเป็นกลุ่มคนที่ชั่วร้ายในสายตาของเขา แต่ในตอนนี้พวกเขากลับทําให้เขารู้สึกได้ถึงความอบ
ใช่,ถ้ามันเป็นเพราะโชคชะตาที่ทําให้พวกเขาได้มาเจอกัน แล้วทําไมเขาต้องไปกังวลด้วย?
ถ้านี่คือสิ่งที่พลเรือโทการ์ปต้องการให้เขาเรียนรู้แล้วทําไมเขาต้องไปกังวลด้วย
“ เอาล่ะ วันนี้ไม่เมาไม่เลิก”
โบการ์ดได้สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วยกแก้วขึ้น,เขาได้มองไปที่กลุ่มคนตรงหน้าเขาและดื่มทุกอย่างที่มีอยู่
“ใจเย็นๆ!”
“เอาเลยโบการ์ด!”
“อย่างงั้นหล่ะ,โบการ์ด!”
ลูกเรือแต่ละคนนั้นต่างก็ตะโกนและหัวเราะออกมาเสียงดัง, บรรยากาศในตอนนี้นั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความมีชีวิตชีวา
พวกเขานั้นดื่มกันอย่างหนัก,ลูกเรือที่เคยสงบนั้นในตอนนี้ต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ กัปตัน,พวกเราเพิ่งเข้าร่วมกลุ่มของคุณและในตอนนี้โบการ์ดก็อยู่ที่นี่แล้วผมว่าเราต้องร้องเพลงกันแล้วหล่ะ!”
* โจรสลัดกับเหล้าโจรสลัดกับเพลงมันเป็นของคู่กัน!”
“ ใช่แล้ว วันนี้พวกเราทุกคนจะร้องเพลงกันจนฟ้ามืด!”
สมาชิกใหม่ทั้งหกนั้นต่างก็รู้สึกตื่นเต้น,พวกเขานั้นเมามากแล้ว
“ ฮ่า ฮ่า วันนี้พวกนายดูคึกคักดี งั้นฉันจะร้องเพลงให้ก็ได้!”
โรแกนได้ยิ้มและยืนขึ้นมาเขาได้มองไปที่แก้วและดื่มมันจนหมด
ในขณะนี้เขานั้นรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและอารมณ์
ในตอนที่พวกเขาเห็นกัปตันยืนขึ้นมานั้นทุกคนต่างก็ส่งเสียงเชียร์ออกมา
ในตอนนี้บนเรือนั้นเต็มไปด้วยเหล่าชายหนุ่มคนที่แก่ที่สุดก็มีอายุแค่ 20 ปีเท่านั้น แต่ความทะเยอทะยานของพวกเขาแต่ละคนนั้นก็ไม่ได้น้อยหน้าใครบนท้องทะเลนี้เลย
หลังจากไอออกมาสองครั้งโรแกนก็ได้หยิบตะเกียบขึ้นมาพร้อมกับชามและเหยือกหลายใบลงบนโต๊ะ
“ ตึง ตึง ตึง!”
เสียงที่คมชัดนั้นได้ถูกเรียบเรียงเป็นจังหวะที่เรียบง่ายมัน ทําให้ทุกคนต้องขยับตัวตาม
“ ด้วยดาบและท้องทะเล,ฉันขอต้อนรับพี่น้องทุกๆคน,ฉันหวังว่าความฝันของพวกเราจะเป็นจริงและได้อยู่ด้วยกันตลอดไป!”
ทุกคนนั้นมองไปที่เขาและตั้งใจฟัง
และหลังจากหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง,โรแกนก็ได้ร้องออกมาอี กครั้ง
“ ด้วยดาบนี้ ฉันจะฟันจ้าวทะเลให้ไม่เหลือซาก…”
“ ฉันจะท้าทายทุกสิ่งเหมือนกับภูเขาที่สูงเสียดฟ้า!”
“ เมื่อไหร่ที่ฉันโกรธท้องทะเลจะต้องพังพินาศ!”
“ แม้แต่สายลมก็ไม่สามารถทําให้ฉันสั่นไหวได้,ฉันจะเป็นดั่งดอกไม้ที่ลอยล่องอยู่เหนือเส้นขอบฟ้า!”
จังหวะนี้นั้นเป็นเอกลักษณ์และเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยเนื้อเพลงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นน้ําเสียงที่หนักแน่นของโรแกนนั้นได้ดึงดูดความสนใจของทุกคน
“ นาวาเอก,พลเรือโท,พลเรือเอกและทหารอีกหลายพันนายนั้นจะต้องร่ําไห้!”
“ เสือนั้นมักจะต้องการเล่นงานอินทรีที่ลอยเด่นอยู่ลบท้องฟ้า!”
“ ท้องทะเลนั้นไร้ขอบเขตและไม่เคยมีหลุมฝังศพอยู่บนภูเขา,ทุกคนในโลกต่างทิ้งฉันไว้เพียงลําพัง!”
“ ดาบของฉันหน่ะมีไว้ให้เพื่อเผชิญหน้ากับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิต!”
จังหวะของเพลงค่อยๆเพิ่มขึ้นเนื้อเพลงของเขานั้นทําให้ผู้คนรู้สึกตื่นเต้น
“ ถ้าพวกนายต้องการสู้กับโลกใบนี้ก็อย่าได้เกรงกลัวสิ่งใดในโลก และอย่าเอาแต่ซ่อนตัวอยู่บนเรือ”
“ แม้ว่าจะมีดาบเสียบคาอยู่กลางอกก็ตามแต่ฉันก็พร้อมที่จะเป็นกําแพงที่ปกป้องพวกพ้องของฉันเอาไว้!”
ทุกคนบนดาดฟ้าเรือนั้นต่างก็ลุกขึ้นมาในโลกนี้บางคนนั้นเกิดมาพร้อมกับจิตใจที่บริสุทธิ์และบางคนก็เกิดมาพร้อมกับจิตใจที่มัวหมอง,แต่เพื่อให้บรรลุความฝันพวกเขาเหล่านั้นต่างก็สามารถทิ้งทุกสิ่งและอุทิศชีวิตของพวกเขาได้
“ ในชีวิตนี้ฉันขอสัญญาว่าต่อให้พวกนายจะถูกจับตัวไปโดยคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก,ฉันก็จะรีบฝ่าทะเลเพลิงและไปช่วยพวกนาย!”
“ ฉันจะไปที่นั่นเพื่อพวกนาย!” (ที่แรกก็นึกว่าจะร้องเห ล้าบิงส์)
หลังจากร้องจบโรแกนก็ได้ยกแก้วขึ้นมาดื่มในทันที
เสียงของเขานั้นยังคงอยู่
เนื้อเพลงนั้นมันทําให้พวกเขารู้สึกบ้าคลั่ง
“ ดื่ม!”
โรแกนได้ตะโกนออกมาพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกับแสดงบุคลิกที่แตกต่างจากที่เคยเป็นมา
“ ฮ่า ฮ่าเดิม!”
ข้างหน้าเขาเจสันและคนอื่นๆนั้นต่างก็ร้องตะโกนและดื่ม
พวกเขานั้นไม่ได้ต้องการเพื่อนฝูงมากมาย,พวกเขาต้องการแค่พี่น้องที่จริงใจก็เท่านั้น
ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่นี้ชีวิตและความตายนั้นมันขึ้นอยู่กับว่านายจะหาพวกพ้องที่จริงใจกับนายได้ดีขนาดไหน! 04
นี่คือสิ่งที่พวกเขาเชื่อ
หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็ได้เมาอย่างหนักและร้องเพลงออกมาเสียงดัง,แม้แต่คล็อกโคไดล์คนที่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เป็นอย่างดีนั้นก็ไม่รอด,ในตอนนั้นเองจู่ๆ เขาก็ตะโกนความฝันของตัวเองออกมา
“ ซักวันฉันจะต้องไปท้าทายชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ให้ได้”
สมาชิกใหม่ทั้งหกบนเรือของเขานั้นจะโดนแพร่เชื้อ,พวก เขาได้ตะโกนตามคล็อกโคไดล์มาติดๆ
“ ฉันเทรนซุเฉันจะเป็นนักแม่นปืนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก!”
“ ฉันเจสัน,ฉันจะอยู่กับกัปตันไปตลอดชีวิตและฉันจะฝึกฝนตัวเองอย่างหนักถ้าหากว่ากัปตันคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเรือลํานี้งั้นฉันก็คือคนที่แข็งแกร่งรองลงมาจากเขา!”
ทุกคนได้แหงนหน้ามองท้องฟ้าและตะโกนความฝันของพวกเขาออกมา
หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้มองไปที่โรแกนและพูดออกมาว่า
“ กัปตัน,ถึงตาคุณแล้วบอกความฝันของคุณให้พวกเราฟังหน่อยสิ!”
โรแกนนั้นรู้สึกปวดหัว พวกเขาเมากันมากแล้วและดูเหมือนว่าถ้าเขาไม่ยอมพูดพวกเขาต้องเขามารุมทุบเขาแน่
“ ฉันโกล ดี, โรแกน,ฉันจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”
“ และสานต่อความฝันของพี่ชายฉัน,ฉันจะเป็นคนจบยุคสมัยนี้และสร้างโลกใหม่ขึ้นมา!”
น้ําเสียงที่จริงจังของเขาได้ดังก้องอยู่ในท้องทะเล
นี่เป็นครั้งแรกที่โรแกนพูดชื่อเต็มและบอกความฝันของเขาต่อหน้าทุกคน
