ตอนที่ 79 เรื่องน่าทึ่งที่มาพร้อมเหล้า (4)
ไม่รอให้ผู้เฒ่าน่าหลานได้ทันเอ่ยปาก น่าหลานฉางเฉียนก็ขมวดคิ้วเอ่ยปากขึ้นเสียแล้ว “ท่านพ่อข้าร่างกายไม่แข็งแรง งดดื่มเหล้ามานานแล้ว”
เหล้าดื่มเยอะไปก็ไปทำร้ายร่างกาย เพื่อสุขภาพของผู้เฒ่าน่าหลานพวกเขาจึงไม่ให้ท่านดื่มเหล้ามานานแล้ว
“ฉางเฉียน” ผู้เฒ่าน่าหลานมองน่าหลานฉางเฉียนด้วยความไม่พอใจ “ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ชิงเอ๋อร์จะให้ของข้าทั้งที ข้ารับไว้มันจะเป็นอะไรกัน? เจ้าไม่อยากให้ข้าอยู่ดีหรืออย่างไร?”
น่าหลานฉางเฉียนเสียงแผ่วลง “ท่านพ่อ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าก็แค่…”
“เช่นนั้นเจ้าก็เงียบปากไป!”
เรื่องที่เฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปในวันนี้ ผู้เฒ่าน่าหลานดีใจเป็นอย่างมาก แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเท็จ แค่ตอนนี้เฟิงหรูชิงไม่สร้างเรื่องให้เขาต้องโมโหเขาก็พอใจมากแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหรูชิงให้ของขวัญเขา!
เฟิงหรูชิงไม่สนใจน่าหลานฉางเฉียนทีมีสีหน้าถมึงทึง ฉีกยิ้มส่งไหเหล้าให้กับผู้เฒ่าน่าหลาน
ผู้เฒ่าน่าหลานหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดัง เปิดไหเหล้าออก “จิ้งเอ๋อร์ เจ้าไปเอาแก้วเหล้าข้ามา วันนี้ข้าจะชิมเหล้าที่ชิงเอ๋อร์ให้เสียหน่อย”
ในตอนที่ไหเหล้าถูกเปิดออก กลิ่นหอมของเหล้าก็ลอยขึ้นมาทำให้กายของเขาสั่นสะท้าน แววตาเปล่งประกายผิดจากปกติ
“เหล้านี่…”
เหตุใดเหล้านี่จึงได้หอมเช่นนี้? แล้วยิ่ง เขาสัมผัสถึงพลังวิเศษได้จากในไหเหล้า
“ชิงเอ๋อร์ เหล้านี่เจ้าได้มาจากที่ใดกัน” ผู้เฒ่าน่าหลานมีสีหน้าที่เคร่งขรึมขึ้น เงยหน้ามองเฟิงหรูชิง
“หลายวันก่อนตอนข้าออกไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าข้างนอก ข้าได้เจอกับพ่อค้าขายเหล้า รู้สึกว่าเหล้าของเขาหอมกลมกล่อมก็เลยซื้อมาให้ท่านตา เป็นอย่างไรบ้าง เหล้านี่มีปัญหาไหม”
แววตาของนางใสไร้แววใดๆ นางคงจะไม่รู้จริงๆ ว่าเหล้านี่มีปัญหาอะไร
ผู้เฒ่าน่าหลานสูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าเข้มเล็กน้อย “เหล้านี่…หมักจากยาวิเศษทั้งสิ้น!”
ได้ยินประโยคนี้น่าหลานฉางเฉียนก็หน้าถอดสี เขาเองก็ได้กลิ่นหอมกลมกล่อมผิดจากปกติ เพียงแต่กลิ่นหอมของเหล้าเข้มมากกลบพลังวิเศษจนหมด พอได้ยินผู้เฒ่าน่าหลานพูดเขาก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของพลังวิเศษจริงๆ
เหล้าที่หมักด้วยยาวิเศษ นี่…นี่มันล้ำค่าเพียงใดกัน?
…
“ร้านข้างทาง ร้านข้างทางอีกแล้ว!” น่าหลานฉางเฉียนแอบแฝงด้วยความอึดอัด “ทำไมข้าถึงไม่เจอร้านข้างทางเช่นนี้บ้าง”
ไม่มีใครสงสัยในตัวเฟิงหรูชิง เฟิงหรูชิงคนนี้เมื่อก่อนเป็นเช่นไรพวกเขาต่างก็รู้ดี นางไม่มีทางหมักเหล้าได้ บวกกับเรื่องที่เกิดกับไต้เอ๋อร์ก่อนหน้านี้ทั้งหมดทำให้ลึกๆ แล้วน่าหลานฉางเฉียนก็เชื่ออยู่หลายส่วน
“ร้านข้างทางแล้วทำไม?” ผู้เฒ่าน่าหลานมองน่าหลานฉางเฉียนด้วยความสงสัย
น่าหลานฉางเฉียนอึดอัดยิ่งกว่าเก่า “ท่านพ่อ ท่านยังจำเทียนหลิงกั่วที่ข้าให้ท่านเมื่อไม่กี่วันก่อนได้หรือไม่ นั่นเป็นของที่ไต้เอ๋อร์ซื้อมาจากร้านข้างทางร้านหนึ่ง ท่านว่าร้านข้างทางนี่เอาเทียนหลิงกั่วมาขายเหมือนผลไม้ธรรมดาก็แล้ว แล้วนี่ยังเอาเหล้าวิเศษมาขายเหมือนเป็นเหล้าทั่วไปอีก?”
แต่เหตุใด…เหตุใดเขาถึงไม่เคยเจอร้านข้างทางนี้เลย?
น่าหลานไต้เอ๋อร์กะพริบตาปริบๆ ขยับกายเข้าอิงแอบเฟิงหรูชิงที่อยู่ข้างๆ
นางไม่เข้าใจ เหตุใดท่านพ่อกับท่านปู่ถึงได้ตื่นตะลึงกับผลไม้แสนอร่อยนั่นนัก ท่านพ่อยังส่งคนไปตามหาร้านข้างทางนั่นด้วย แต่ว่านั่นน่ะ…เป็นของว่างที่ท่านพี่ให้ข้าแท้ๆ
“ชิงเอ๋อร์ เหล้านี่ เจ้าซื้อมาจากร้านข้างทางนั่นจริงๆ น่ะหรือ” ผู้เฒ่าน่าหลานเงยหน้ามองเฟิงหรูชิง เอ่ยถามเสียงเข้ม
เฟิงหรูชิงพยักหน้านิ่งเรียบ “ใช่แล้ว ข้าซื้อมาให้ท่านตา”
“เจ้ารู้หรือไม่ เหล้าไหนี้หมายถึงอะไร?” ผู้เฒ่าน่าหลานสูดหายใจลึกแล้วกล่าวต่อ “ความล้ำค่าของเหล้าไหนี้มากกว่ายาวิเศษระดับสามเสียอีก”
ต่อให้ยาวิเศษทั้งหลายที่ใช้หมักเหล้าไหนี้จะระดับไม่สูง แต่อย่างไรมันก็คือเหล้าวิเศษ! สามารถนำยาวิเศษมาหมักเป็นเหล้าได้ต้องมีความสามารถร้ายกาจเพียงใดกัน ฉะนั้น หากวัดตามคุณค่าแล้ว ล้ำค่าเสียยิ่งกว่ายาวิเศษระดับสาม!
ตอนที่ 80 ปล่อยนางไปไม่ได้ (1)
“จริงหรือ?”
แววตาเฟิงหรูชิงตกตะลึงเล็กน้อย ท่าทางประหลาดใจราวกับเพิ่งรับรู้ถึงความล้ำค่าของเหล้าวิเศษ
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเอาเหล้าวิเศษกลับไปเถอะ” ท่านผู้เฒ่าน่าหลานยื่นไหเหล้าให้เฟิงหรูชิงแย้มยิ้มขม “ของขวัญนี่ล้ำค่าเกินไปข้ารับไว้ไม่ได้ เจ้าเอากลับไปให้ฝ่าบาทเสวยเถอะ”
หากเหล้าไหนี้เป็นเหล้าธรรมดาก็แล้วไป แต่มันคือเหล้าวิเศษ อีกทั้งก่อนจะให้เหล้าวิเศษกับเขา เฟิงหรูชิงไม่รู้ถึงความล้ำค่าของเหล้าวิเศษเลย เขาไม่อาจทำลายความปรารถนาดี เห็นแก่ตัวฮุบเหล้าวิเศษไว้เองได้
เฟิงหรูชิงมองเหล้าวิเศษแต่ไม่ได้รับไว้
“ท่านตา ในเมื่อนี่เป็นของขวัญให้ท่าน ท่านก็รับไว้เถิด ไม่กี่วันก่อนเสด็จพ่อเพิ่งจะสั่งสอนข้าไป หลายปีมานี้ข้าติดค้างต่อจวนแม่ทัพมากเหลือเกิน หากเสด็จพ่อรู้พระองค์ก็ต้องเลือกที่จะมอบเหล้าวิเศษให้ท่านตาเช่นกัน”
เฟิงเทียนอวี้รักน่าหลานฮองเฮาหมดหัวใจ เมื่อรักใครแล้วก็จะรักทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนคนนั้นรวมถึงจวนแม่ทัพเองก็ได้รับการปฏิบัติอย่างดี
หากเฟิงเทียนอวี้รู้เรื่องนี้ต้องไม่ยอมให้นางรับเหล้าวิเศษคืนแน่นอนมันเป็นสิ่งที่ท่านผู้เฒ่าสมควรได้รับ แววตาผู้เฒ่าน่าหลานฉายแววสับสน
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าเติบโตรู้เรื่องแล้ว ดี ดีจริงๆ ”
เขารอวันนี้ รอมานานมากเหลือเกิน
สุดที่จะห้าม น้ำตาเอ่อคลอดวงตาของแม่ทัพเฒ่า เขาแอบเช็ดน้ำตาที่หางตามือที่ถือไหเหล้าสั่นไหวน้อยๆ
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ระวังหน่อย มืออย่าสั่น!”
ในช่วงที่บรรยากาศซาบซึ้งอบอุ่นกำลังอบอวลอยู่นี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงไม่พึงประสงค์ดังแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง
น่าหลานฉางเฉียนจ้องมองมือที่สั่นเทาของท่านผู้เฒ่าด้วยความตื่นเต้น รีบเอามือเข้ามารองที่ก้นไหเกรงว่าท่านผู้เฒ่าจะไม่ทันระวังทำเหล้าวิเศษตกแตก
นั่นเหล้าวิเศษเชียวนะ แตกไปหัวใจเขาต้องแตกสลายแน่ อยากจะหาใหม่อีกไหก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
ใบหน้าสูงวัยของท่านผู้เฒ่าแข็งตึง “เจ้าลูกชั่ว เสียบรรยากาศจริง”
เขาอารมณ์เสียจนเกือบจะเอาไหเหล้าทุ่มใส่อีกฝ่าย
แต่ที่สุดพอมาคิดๆ ดูท่านผู้เฒ่าก็ตัดใจไม่ลง เก็บเอาไหกลับมาถือไว้ส่งเสียงฮึ่มในลำคอ
“ต่อให้ไม่แตกก็ไม่มีส่วนของเจ้า!”
น่าหลานฉางเฉียนหัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อ ท่านพ่อร่างกายไม่แข็งแรงดื่มเหล้ามากไม่ได้ เหล้าไหใหญ่เช่นนี้ท่านพ่อก็ดื่มไม่หมด ไม่สู้ให้ข้าดื่มเป็นเพื่อนท่าน…”
“ไม่จำเป็น” ท่านผู้เฒ่ากล่าวประชด “นี่ไม่ใช่เหล้าธรรมดาทั่วไป เป็นถึงเหล้าวิเศษมีแต่จะทำให้ร่างกายแข็งแรง แก้ปวดเมื่อย ไม่ทำลายสุขภาพข้า เจ้าหยุดฝันกลางวันได้แล้ว”
สีหน้าน่าหลานฉางเฉียนเปลี่ยนไปทันที ท่านผู้เฒ่านี่นิ่งอายุมากยิ่งขี้เหนียว ได้ครอบครองเหล้า ไหใหญ่ขนาดนั้นจะแบ่งให้เขาแค่อึกสองอึกยังไม่ยอมแบ่ง!
“จิ้งเอ๋อร์” ท่านผู้เฒ่าไม่สนใจน่าหลานฉางเฉียนที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ หันหน้าไปทางน่าหลานจิ้งแย้มยิ้มกว้าง “ไม่ต้องสนใจพ่อเจ้า เจ้ามาดื่มเป็นเพื่อนคนแก่อย่างข้าดีกว่า จริงสิ เรื่องนี้พวกเจ้าอย่าให้บรรดาสหายข้ารู้เด็ดขาด ให้พวกนั้นรู้เข้า เหล้าของข้ากลัวว่าจะไม่พอดื่ม”
น่าหลานฉางเฉียนหน้าตาถมึงทึง ไม่ยอมให้เขาชิมสักอึกแต่น่าหลานจิ้งเจ้าลูกชั่วนั่นกลับได้ดื่มเป็นเพื่อน?
เดี๋ยวนี้ท่านพ่ออยุติธรรมเช่นนี้แล้วหรือ
“ท่านตา นี่ก็สายมากแล้ว ข้าควรจะต้องกลับจวน แล้วข้าจะแวะมาเยี่ยมท่านใหม่ดีหรือไม่” เฟิงหรูชิงมองดูสีของท้องฟ้า นางได้เวลาต้องกลับแล้ว
ท่านผู้เฒ่าชะงัก “ชิงเอ๋อร์ เจ้าจะไม่อยู่ทานอาหารเย็นกันก่อนหรือ”
เฟิงหรูชิงยิ้มน้อยๆ ตอบกลับ “ไม่เจ้าคะ ช่วงนี้ข้ามีเรื่องยุ่งคงจะไม่อยู่ทานมื้อเย็นที่จวนแม่ทัพแล้ว ไว้โอกาสหน้าค่อยมาใหม่”
