บทที่ 908 เพราะคุณต้องเสียใจแน่
สีหน้าเธอแน่วแน่มาก อานหยันก็ไม่อยากโต้เถียงกับเธอในเวลานี้ ก็เลยตามใจเธอ เธอขับรถออกไปเอง
ฉินซีเดินผ่านหน้าประตูสุสานอย่างสับสน ด้านหลังคือสถานที่ฝังคุณแม่อยู่ ข้างหน้าคือโลกที่ไม่มีแม่
เธอไม่รู้จะเลือกไปทางไหนดี
เดินไปตามทางเล็กๆสักพัก เห็นว่ามีป้ายรถเมล์อยู่ เธอไม่ดูด้วยซ้ำว่าคือรถอะไร ใส่เหรียญขึ้นรถไปเลย
เพราะไปไหนก็เหมือนกัน เธอก็เหมือนวิญญาณเร่ร่อน หาทางกลับบ้านไม่เจอ
เธอนั่งบนรถบัสไปเรื่อยๆ เมื่อรถประกาศว่ามาถึงป้ายสุดท้ายแล้ว เธอก็ลงรถกับผู้โดยสารคนอื่นๆ
คนที่ลงรถเยอะมาก ฉินซีไม่มีอารมณ์ไปถามว่าทำไมด้วยซ้ำ เธอเลือกทิศทางไปมั่วๆ เริ่มเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายต่อ
จนกระทั่งถึงทางตัน เธอเงยหน้าขึ้นมองจึงรู้ว่า เธอเดินไปถึงรีสอร์ทชิงหยวนโดยไม่รู้ตัว
สภาพแวดล้อมรอบๆรีสอร์ทชิงหยวนไม่ได้เปลี่ยนไปเยอะมาก ครั้งที่แล้วเป็นเส้นทางเล็กๆที่เธอเดินบ่อยๆ และครั้งนี้เป็นสถานที่ที่แม่ของเธอมาประจำ
ฉินซีมองถนนที่คุ้นเคยและแปลกหน้า ไม่รู้ว่าทำไม หัวใจที่มึนงงก็เจ็บขึ้นมาทันที และน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด
คนที่เบียดกันลงจากรถเป็นนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมรีสอร์ทชิงหยวนหมด แต่ไม่มีใครรู้เส้นทางที่ฉินซีเดินอยู่
เพราะฉะนั้นฉินซีจึงสามารถร้องไห้อย่างเต็มที่ได้ โดยไม่ต้องเสียหน้าต่อหน้าใครๆ
เธอไม่รู้ว่าตัวเองร้องไปนานแค่ไหน แต่เมื่อน้ำตาไหลออกมาหมด ตาของเธอก็เริ่มแดงและบวมเจ็บ
แต่เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้น
หลังจากแม่เธอเสียชีวิตไป เธอไม่ได้ร้องไห้อีกเลย
น้ำตาสะสมอยู่ในหัวใจของเธอเต็มไปหมด ทำให้เธอเกือบหายใจไม่ออก
ตอนนี้ได้ร้องไห้ออกมา เธอกลับรู้สึกว่าตอนนี้เบาตัวมาก โดยไม่มีภาระใดๆอีกแล้ว
ฉินซีจับกำแพงยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า
ถนนเส้นนี้เมื่อก่อนคุณแม่เดินบ่อยๆ
เธอไม่ชอบเข้าสังคม และก็ไม่ชอบออกจากบ้านด้วย งานอดิเรกอย่างเดียวของเธอก็คือเอากระดานวาดภาพออกมาและไปที่ด้านหลังของรีสอร์ทชิงหยวนแล้วก็วาดรูป
ฉินซีเคยไปด้วยอยู่หลายครั้ง แต่ตอนนั้นเธอยังเด็ก และไม่มีความอดทนในการวาดรูป หลังๆก็เลยไม่ค่อยได้ไปอีกเลย
ฉินซีเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ หลังจากหมุนไปหลายรอบ ทุกอย่างก็จะชัดเจนขึ้น
มีทะเลสาบอยู่ด้านหลังรีสอร์ทชิงหยวน มีภูเขาอยู่รอบตัว ทิวทัศน์สวยงามจริงๆ
มิน่าละเมื่อก่อนคุณแม่ชอบมาบ่อยๆ
ฉินซีเลือกที่นั่งลง และค่อยๆมองไปรอบๆ
เธอไม่ได้กลับมานานเกินไป ไม่รู้ว่าที่นี่เปลี่ยนแปลงไปเยอะมากหรือเปล่า แต่มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
ฉินซีก้มหัวลงและหยิบมีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ตั้งแต่ที่เธอได้มีดอันนี้มา ก็มีความคิดวนเวียนอยู่ในหัวตลอด ตอนแรกเธอคิดจะหาสถานที่ทำเรื่องนี้ให้เสร็จ แต่ตอนนี้มาถึงโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ถือว่าบังเอิญจริงๆ
เธอไม่อยากอยู่เป็นวิญญาณเร่ร่อนในโลกใบนี้
ในเมื่อคุณแม่สามารถฆ่าตัวตายไปจากเธอได้ งั้นเธอก็สามารถฆ่าตัวตายไปหาคุณแม่ได้ ไม่ใช่เหรอ
นี้ไว้ใช้ตอนที่เตรียมเครื่องสังเวยให้คุณแม่ เลยไม่ได้คมมาก
ฉินซีก้มหน้าลง และดูมีดอันนี้อย่างระมัดระวังไปสักพัก
ปากมีดทื่อเกินไป ดูเหมือนจะใช้ไม่ค่อยดี
เธอส่ายหัวและลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ทะเลสาบเทียม
เมื่อเธอยังเด็ก เพื่อไม่ให้เธอจมน้ำ คนรับใช้ที่บ้านจึงสร้างเรื่องราวมากมายเพื่อทำให้เธอตกใจ โดยบอกว่ามีผีน้ำอยู่ในน้ำ ถ้าเข้าใกล้เกินไป ก็จะถูกผีน้ำจับตัวไป
ตอนนั้นเธอก็หลอกง่ายมาก เลยอยู่ไกลจากทะเลสาบนี้จริงๆ
แต่ตอนนี้ฉินซีเดินไปที่ริมทะเลสาบ เกือบจะสัมผัสกับน้ำแล้ว แต่ทะเลสาบก็สงบเหมือนเดิม
“โกหก” เธอพึมพำ แต่ไม่รู้พูดกับใคร
ในวินาทีต่อมา เธอก็ก้าวลงไปในทะเลสาบโดยไม่ลังเล
น้ำเย็นมาก
ความรู้สึกแรกของฉินซีมีเพียงเท่านี้
น้ำเลยกางเกงของเธอทันทีและห่อหุ้มเธอไว้อย่างแน่นหนา
ทะเลสาบไม่ได้ลึกมาก ฉินซีก็เลยเดินหน้าไปอีกหน่อย ปล่อยให้น้ำทะเลสาบค่อยๆจมลงไปทั้งตัว
น้ำเริ่มสำลักเข้าปากและจมูกของเธอ รู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ฉินซีแค่หลับตาและพ่นน้ำออกมา
ไม่ใช่ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น แต่เธอยับยั้งสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของตัวเอง ปล่อยให้อากาศในปอดค่อยๆหมดไป
เธอรู้สึกว่าวิญญาณกำลังค่อยๆ ถูกดึงออกจากร่างกายของตัวเอง และลอยขึ้นด้านบน
แบบนี้จะได้เจอคุณแม่เร็วๆ แล้วใช่ไหม
สมองที่สับสนของฉินซีมีความคิดแค่อันนี้อันเดียว
หวังว่าเมื่อคุณแม่เห็นเธอ … จะไม่ว่าเธอนะ
เธอเริ่มค่อยๆหมดสติไป มีเสียงดังเล็กน้อยในหูของเธอ
เธอสับสนอยู่สักพัก
ทำไมเสียงวุ่นวายจัง
แต่เธอไม่ได้ตอบสนอง ก็หมดสติไปแล้ว
…
เมื่อฉินซีค่อยๆลืมตาขึ้น มองรอบๆที่เต็มไปด้วยพื้นที่สีขาว รู้สึกว่าตัวเองคงเข้าสู่สวรรค์ไปแล้ว
แต่วินาทีต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงอยู่รอบๆตัวเธอ
” … คนไข้แค่สำลักน้ำลาย ไม่ได้เป็นอะไรมาก ฟื้นขึ้นมาก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ “
ฉินซีลืมตาขึ้นทันที
เธอไม่ได้สมหวัง เธอยังมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้
ดูจากสภาพแวดล้อม เธอเหมือนอยู่ในโรงพยาบาล โดยมีของเหลวเย็นๆไหลลงท่อแช่เข้าไปในเส้นเลือดของเธอ
แต่ดูจากการตกแต่งของห้องนี้ ไม่เหมือนโรงพยาบาลเลย
เตียงของโรงพยาบาลไม่มีทางนุ่มสบายขนาดนี้แน่นอน
เธอยังไม่ทันทำอะไรไปมากกว่านี้ แพทย์ที่อยู่ข้างๆเธอก็พบว่าเธอตื่นแล้ว “คุณฟื้นแล้วเหรอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
ฉินซีไม่อยากพูดมาก เลยเงียบไป
หมอก็ไม่ได้ถามต่อ แค่ตรวจดูตัวบ่งชี้บางส่วนของเธอ ก็หันไปพูดกับคนข้างหลังว่า” ไม่มีอะไรมาก แค่พักสักคืนเดียวก็หายแล้ว”
ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังพยักหน้า
หมอก้มลงมองเธออีกครั้ง “วันหลังคนไข้ต้องระวังด้วยนะ ถ้าว่ายน้ำไม่เป็นก็ต้องระวังหน่อย การจมน้ำไม่ใช่เรื่องว่าเล่นนะคะ”
ฉินซีขมวดคิ้วอย่างสงสัย
ใครบอกว่า … เธอจมน้ำกันล่ะ
คนที่ส่งเธอมาเหรอ
ฉินซีหันหน้าไปมอง พอดีมองหน้ากับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณหมอ
ผู้ชายหน้าดีหล่อมากและสมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดี
ฉินซีคิดอยู่สักพักถึงนึกขึ้นได้ นี่คือคนที่ซื้อรีสอร์ทชิงหยวนไว้ ลู่เซิ่น
คุณหมอสั่งอีกหลายคำและออกไปแล้ว ห้องคนไข้ที่ว่างเปล่า เหลือแค่ลู่เซิ่นและฉินซีสองคน
ไม่รอลู่เซิ่นพูดอะไร ฉินซีก็ถามว่า “คุณช่วยฉันเหรอ”
เสียงของเธอแหบแห้ง น้ำเสียงก็ฟังไม่ออกเหมือนการขอบคุณใดๆ กลับเหมือนการเอาผิดมากกว่า
ลู่เซิ่นไม่ได้สนใจที่เธอพูด ดึงเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างเตียงเธอ พยักหน้าอย่างสงบ “ใช่”
ฉินซีรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะท่าทางเอาแต่ใจของเขา เสียงก็ดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ทำไมคุณต้องช่วยฉัน ทำไมคุณต้องบอกว่าฉันตกน้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะฆ่าตัวตาย”
