บทที่ 741 ตั้งใจทำตัวเจ็บหรือเปล่า
เวินจิ้งกลับไปที่ห้องอาหารและหยิบตะเกียบขึ้นมากินอีกครั้ง มองดูเขาแทะซาลาเปาอย่างสง่างาม คนหน้าตาหล่อๆทำอะไรก็ดีไปหมดทั้งนั้น
เธอกัดปากและถามอย่างโกรธ”ตลกคุณจะทำอะไร”
เขายิ้มเบาๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล”ตอนเช้าฉันโกรธจริงๆ จิ้งจิ้ง เพราะฉะนั้นตอนเที่ยงฉันจึงกลับไปที่ตระกูลมู่ และมู่ซีก็เตรียมอาหารโปรดของฉันให้ด้วย”
น้ำเสียงของเขาก็แค่เหมือนเล่าเรื่องปกติ”แต่ฉันไม่เห็นหน้าคุณ กินอะไรก็ไม่อร่อยเลย ดังนั้นฉันก็เลยมานี่”
“คุณก็บอกด้วยว่าต้องใช้เวลาสองปีในการแยกกันอยู่จึงจะเป็นเงื่อนไขในการหย่าร้างได้ คุณบอกว่าคุณสามารถรอสองปีได้ งั้นฉันก็ยังเหลือเวลาอีกสองปี”
เธอจะบ้าตาย”มู่วี่สิง คุณมานี่ทั้งวัน นี่ถือว่าแยกกันอยู่หรือ”
เธอแค่ไม่อยากเจอหน้าเขาจะได้ไหม
คิ้วที่สวยงามของผู้ชายก็ขยับเบาๆ ทั้งอ่อนโยนและมีเสน่ห์”อะไรนะ ไม่มีความสัมพันธ์เพศก็ถือว่าแยกกันอยู่ล่ะ คุณก็บอกผู้พิพากษาแบบนี้แล้วกัน”
เวินจิ้งโกรธเหลือเกิน”คุณไม่กลัวคนอื่นจะว่า เพราะคุณไม่มีความสามารถทางความสัมพันธ์เพศ ฉันถึงอยากหย่ากับคุณหรือไงความสัมพันธ์เพศ
ผู้ชายหยุดเคี้ยวขนมปังทันที ดวงตาที่คับแคบของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม”คุณก็รู้ว่าฉันเก่งแค่ไหน”
เวินจิ้งเม้มปากไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่อยากพูดคุยเรื่องไร้สาระนี้กับเขาต่อไป
อยู่โต๊ะอาหารอันเดียวกัน เธอกำลังทานอาหารร้อนๆ แต่เขาก้มหน้ากินซาลาเปาอยู่ มันดูแปลมาก…
เวินจิ้งพยายามทำให้อารมณ์สงบลงและกินข้าวไป จนกระทั่งเธอวางตะเกียบลงและจะไปล้างจาน จู่ๆผู้ชายก็พูดว่า “ทำไมไม่กินให้หมดล่ะ คุณกินแค่นิดเดียวเอง”
“ตอนกลางคืนไม่กินเยอะมาก”
เขายื่นมือใหญ่ออกไป จับชามและตะเกียบของเธอวางอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเป็นธรรมชาติ”พอดีฉันยังกินไม่อิ่ม”
เวินจิ้งเบิกตากว้างและลุกขึ้นยืนทันที”หม้อหุงข้าวยังมีข้าว คุณไปตักชามใหม่มากินสิ”
เขาต้องกินข้าวที่เธอกินเหลือด้วยเหรอ ราวกับว่าเธอไม่ดีต่อเขาถึงทำให้เขาน่าสงสารแบบนี้
กับข้าวที่เธอทำก็กินไปไม่เท่าไร แต่ก็พอที่ให้เขากินอิ่มได้ เธอก็ไม่ได้ใจร้ายถึงต้องไม่ให้เขากินข้างสักหน่อย
มู่วี่สิงไม่สนใจและพูดอย่างสบายว่า”ก็เหมือนกันหมดล่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธอ มีความขี้เกียจเล็กน้อย”ไม่งั้นคุณจะว่าฉันมากินของเธอฟรีๆ”
เวินจิ้งมองเขา ไม่รู้ทำไมว่ารู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอก็ลุกขึ้นและจะหยิบชามของเขาไป”มู่วี่สิง”
แต่ความแข็งแกร่งของเธอจะสู้เขาได้ยังไง ผู้ชายคนจับข้อมือของเธอไว้อย่างง่ายดายและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า”ฉันก็แค่กินข้าวเฉยๆ จิ้งจิ้ง คุณต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วยเหรอ”
เธอยังพยายามหยิบชามอยู่ ผมที่ห้อยลงมาจากหน้าผากปิดกั้นอารมณ์ในดวงตาของเธอไว้”ฉันบอกว่าจะเอาชามใหม่มาให้คุณ”
เขายิ้มอย่างอ่อนโยน”คุณไม่อยากให้ฉันกินข้าวที่คุณกินไปครึ่งหนึ่ง หรือไม่อยากเห็นฉันกินที่กินเหลือ”
เขาหยิบชามไปอย่างง่ายๆ”คนดี เราจูบกันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ใช้ชามอันเดียวกันไม่มีอะไรหรอก ปล่อยมือนะ”
เธอค่อยๆปล่อยมือ เธอรู้ว่าชนะผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่แล้ว
เธอยืนอยู่ตรงข้ามเขา มองเขาแค่กินข้าวอย่างเดียว มือของเธอกำหมัดแน่นและหันหลังจากไป
ประตูห้องนอนถูกปิดอย่างเสียงดังมาก เวินจิ้งก็ไม่ได้ทำอะไร ยืนอยู่ข้างเตียงสักพักก็เดินเข้าห้องน้ำอาบ
น้ำโดยตรง จากนั้นก็ปิดไฟและกลับไปที่ห้องหนังสืออ่านหนังสือต่อ
แค่เมื่อเดินออกจากห้องนอน ก็ได้ยินเสียงครืดคราดจากห้องครัว และเธอรีบเดินไป เมื่อไปถึงห้องครัวก็
เห็นผู้ชายที่ติดกับปัญหาและพื้นดินที่ยุ่งเหยิง จานแตกก็เต็มไปหมดเลย
ความสามารถอย่างของผู้ชายหายไปหลังจากความทรงจำเสียงั้นเหรอ
มู่วี่สิงคนเดิมคงไม่โง่ขนาดนี้ …
เธอหลับตาลงและพยายามควบคุมอารมณ์
ในขณะนี้ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายเต็มไปด้วยความสงสาร”ฉันแค่อยากช่วยคุณล้างจาน ไม่คิดว่าจะ
เป็นแบบนี้”
เธอมองเขาอย่างเงียบๆสักวินาทีแล้วพูดว่า”บ้านหลังนี้เป็นของคุณ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นรวมถึงชามที่คุณทำ
แตกก็เป็นของคุณหมด เพราะฉะนั้นไม่เป็นไรค่ะ”
เธอหันหลังจากไป กลับไปที่ห้องหนังสือและเปิดโคมไฟเปิดหนังสืออ่านต่อ
แต่เมื่อเพิ่งเริ่มอ่าน ก็มีเสียงของการพลิกกล่องและตู้มาจากด้านนอกอีก เธอหงุดหงิดมาก วางหนังสือและเดินออกไปอีกครั้ง”มู่วี่สิง คุณกวนภาษาจริงๆ กลับบ้านของคุณเดี๋ยวนี้”
ยังพูดไม่เสร็จ ก็เห็นนิ้วของเขามีเลือดไหลอยู่…
เธอเบิกตากว้างและเงียบไปสักพัก
มู่วี่สิงเหล่ตา”ฉันทำเบามากแล้ว ถ้าคุณตั้งใจอ่านหนังสือไม่น่าจะได้ยินนะ”
เธอถามอย่างเย็นชา”มือของคุณเป็นอะไร มู่วี่สิง คุณกำลังใช้ความสงสารอยู่เหรอ”
แค่ไม่กี่นาทีก็ทำให้เลือดไหลออกมามากขนาดนี้ …
ใบหน้าของเขาเรียบเฉยมาก หาเจอกล่องยาสักที”เมื่อฉันหยิบชิ้นส่วนไม่ตั้งใจโดยมัน ฉันจะไม่ทำเสียงดังอีกแล้ว กลับไปอ่านหนังสือต่อเถอะ”
เธอโกรธมาก”ฉันถามว่าคุณจงใจทำตัวเจ็บหรือเปล่า”
ผู้ชายค่อยๆเช็ดเลือดและพูดเบาๆว่า”คุณก็ไม่รู้สึกสงสารอยู่แล้ว ใช้ความสงสารไม่มีประโยชน์หรอก อีกอย่าง”
ปากบางของเขาโค้งขึ้นและรอยยิ้มเบาๆ”ความบาดเจ็บแค่นี้ไม่มีอะไรหรอก ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และนอนอยู่ในโรงพยาบาลตั้งนาน คุณก็ไม่ได้ดีต่อฉันไม่ใช่หรอ”
เธอหายใจเข้าลึกๆ”เก็บของเสร็จก็กลับไป อย่ารบกวนฉันอ่านหนังสือ”
“คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่ ไม่ใช่”เขาพูดอย่างช้าๆและทำแผลด้วย”ต่อไปฉันจะอยู่ที่นี่ตลอด”
ทัศนคติของเขา ทำให้เวินจิ้งรู้สึกว่าเธอกลายเป็นผู้หญิงที่ไร้ความปรานีและไร้เหตุผล เอาแต่ใจและไม่มีเหตุผล”มู่วี่สิง ฉันต้องการอ่านหนังสือเงียบๆ”
เขาก้มหัวลง เธอแค่มองเห็นรอยยิ้มที่ปากของเขา”สนใจฉันขนาดนี้เหรอ ฉันทำอะไรก็สามารถรบกวนคุณได้ด้วยเหรอ”
เธอพูดไม่ออกทันที มู่วี่สิงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ป่องๆของเธอ แก้มปูดๆทำให้เขาอยากจะจูบเหลือเกิน
แต่เขาก็ไม่ได้ทำ
หนีสายตาไป สายตาของเขาตกอยู่ในแจกันที่วางอยู่ข้างๆ และถามอย่างพอใจว่า”ดอกไม้ที่ฉันเลือกสวย
ไหม”
“ดอกไม้ก็สวยไปหมดล่ะ”
เขาใช้ผ้าก๊อซทำแผลเสร็จสักที ชิ้นส่วนถูกเจาะเข้าไป เพราะฉะนั้นแผลค่อนข้างลึก เขาวางกล่องยากลับที่เดิมแล้วลุกขึ้นเดินไปหาเธอ
เธอใส่ชุดนอนอยู่ คลุมผ้าคลุมไหล่สีขาวอยู่ด้านนอกและผมยังเปียกอยู่ ทันทีที่เข้าใกล้ก็จะได้กลิ่นหอม
ของตัวเธอ ความเย้ายวนที่เงียบงันก็แพร่กระจายออกไป
เขาก้มลงและจูบผมเธอเบาๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาของเขายิ้มเบาๆ”คนดี ไปอ่านหนังสือต่อเถอะ อย่ายั่วยวนฉันเลย”
เสียงของเขาค่อยๆต่ำลง”เดี๋ยวฉันจะควบคุมไม่ได้นะ ถึงตอนนั้นต่อให้คุณจะร้องไห้หนักแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
ปกติเธอก็ชอบอ่านหนังสือในห้องหนังสืออยู่แล้ว และ…ใส่ชุดราตรีสุญญากาศ
เธอไม่ตอบและกลับไปที่ห้องหนังสือเลย
