flash marriage เธอต้องแต่งงานกับฉัน – ตอนที่ 742 เมื่อคืนเรียกชื่อของฉันตลอด

บทที่ 742 เมื่อคืนเรียกชื่อของฉันตลอด

ผู้ชายยืนอยู่ไม่ไกล มองประตูที่ปิดอยู่ … ในเวลาสองปี

ถ้าหลังจากสองปีเธอก็ยังอยากจากไป เขาจะทำยังไงดี

ตอนห้าทุ่ม เวินจิ้งยังไม่ออกจากห้องหนังสือ มู่วี่สิงมองเวลา ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู เขายังไม่ได้เปิดปาก ก็เห็นเวินจิ้งนอนอยู่ใต้แสงไฟโดย หน้าทับอยู่บนมือข้อศอก แสงไฟทำให้ขนตาดูยาวมาก

เขาเดินเข้าไปและเรียกเบาๆ”จิ้งจิ้ง”

เธอไม่ได้ขยับตัว ไม่ได้ลืมตาด้วยซ้ำ ตาของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยความเอือมระอา เพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาก็เลยอยู่ในห้องหนังสือตลอดเหรอ

เอาแขนโอบรอบเอวเรียวของเธอ เขาอุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายๆ หลังจากออกจากห้องหนังสือ เขาอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน เปิดผ้าห่มแล้ววางลงบนเตียง

เขาก็นอนอยู่ข้างๆเธอ ลมเย็นโชยเข้ามาจากหน้าต่าง เขาหรี่ตาและกำลังคิดจะดึงผ้าม่าน แต่จู่ๆแขนของเขาก็ถูกกอดไว้

เขาตกตะลึง ก้มหัวลงและเห็นผู้หญิงขยับหน้าเข้าใกล้มา เธอขมวดคิ้วและร่างกายที่อ่อนนุ่มก็ขยับเข้ามาด้วย เธอขยับเบาๆ ดูเหมือนอยากจะหาท่าที่สบายและนอนต่อ ปากก็พึมพำเรื่อยๆว่า”ฉันหนาวมาก … มู่วี่สิงปิดแอร์ด้วย … “

เรียกชื่อของเขาด้วยเสียงอ่อนโยนแบบนี้อย่างเป็นธรรมชาติราวกับว่าเธอได้เรียกนับครั้งไม่ถ้วนในฝัง รู้สึกมีความสุขอย่างมากในใจทันที ปากก็ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เขาเคยกอดเธอนอนบ่อยๆหรอ เพราะฉะนั้นเธอจึงเรียกเขาในฝังอย่างเคยชิน

เขาถอดเสื้อออกและเข้าไปนอนในผ้าห่มเหมือนกัน คิ้วที่ขมวดอยู่ของเธอก็ยื่นออกมาเล็กน้อยสักที เขายังไม่ทันเข้าไปกอดเธอ เธอก็เอนตัวพิงเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว

เขาตะลึงอีกครั้งและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างระมัดระวัง จูบคิ้วของเธอและพึมพำว่า”ฝันดีนะ จิ้งจิ้งของฉัน”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น เวินจิ้งรู้สึกว่ามีบางอย่างกดทับที่เอวของเธอ เธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและค่อยๆลืมตาขึ้น

ใบหน้าที่หล่อเหลาก็อยู่ที่ที่ใกล้มากจนลมหายใจของเธอสัมผัสได้ถึง

เธอตกตะลึงและฟื้นสติกลับมาอย่างรอดเร็ว ถอยออกจากอ้อมแขนของผู้ชายโดยไม่ต้องคิดทันที แม้แต่ยังอยู่ในฝัง การกระทำและปฏิกิริยาของผู้ชายคนก็รวดเร็วมาก เธอยังไม่ทันขยับก็ถูกแขนของเขากอดอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง

ใบหน้าที่หล่อๆของเขาลูบคางของเธอ”นอนเป็นเพื่อนฉันอีกหน่อยนะ จิ้งจิ้ง”

ลมหายใจแผดเผาจนมึน”ฉันง่วงมาก…”

สีฟ้าใต้ตาของมู่วี่สิงไม่ได้ชัดเจนนัก แต่เธอก็มองเห็นในระยะใกล้ขนาดนั้น

ช่วงนี้เขาไม่ได้พักผ่อนดีๆเหรอ

เธอไม่อยากขาดใจ แต่ก็ยังพูดอย่างเย็นชาว่า”คุณนอนคนเดียวเถอะ ฉันจะลุกขึ้นแล้ว”

แต่ถูกเขากอดแน่นขึ้น”ให้ฉันกอดอีกสักพักนะ … “

เขาไม่เคยลืมตาเลย แต่กอดเธออยู่ตลอด”ฉันไม่ได้กอดเธอนอนมานานแล้ว”

เวินจิ้งเบิกตากว้างทันทีและพยายามขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา”มู่วี่สิง คุณโกหกฉัน คุณควรตื่นมาตั้งนานแล้ว”

อีกอย่าง เขาจะรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้กอดเธอนอนนานแล้ว

เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเองเคยกอดเธอนอนก่อนหน้านี้

เมื่อก่อนเขาเป็นคนมีวินัยในตัวเองมาก เขาจะตื่นขึ้นโดยอัตโนมัติทันทีที่ถึงเวลา ตอนนี้เขายังนอนอยู่บนเตียงทั้งๆที่เธอก็ตื่นขึ้นแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกหกเธออยู่

มู่วี่สิงลืมตาขึ้นอย่างเอือมระอาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า”เมื่อคืนฉันดึกมาก”

ปฏิกิริยาของเวินจิ้งทำให้เขารู้สึกแปลกๆเล็กน้อย เพราะสิ่งแรกที่เธอทำคือก้มหัวลดตรวจดูเสื้อผ้าของตัวเอง แม้ว่าเสื้อจะดูยุ่งเหยิง แต่ก็ยังใส่อยู่ในตัว เธอถึงโล่งใจ

เขาอดหัวเราะไม่ได้ แสงยามเช้าตกกระทบบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดูเหมือนถูกเคลือบด้วยขอบทองที่สวยงาม เขายิ้มอย่างเกียจคร้าน”คุณแค่นอนหลับไป ไม่ได้เมาหรือถูกวางยาสักหน่อย ถ้าฉันจะทำอะไรคุณ คุณคิดว่าจะนอนได้ถึงตอนนี้เหรอ”

อย่างมากเขาก็แค่แอบจูบเธอเฉยๆ

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอึดอัด มู่วี่สิงโอบร่างของตัวเองเข้าใกล้เธอ เสียงแหบๆของเขาฟังดูยั่วยวนมาก”ปฏิกิริยาของคุณ ดูเหมือนว่าฉันจะทำอะไรคุณเมื่อคุณนอนหลับบ่อยๆ …”

เวินจิ้งตบหัวของเขาและถามอย่างไม่มีการแสดงออกใดๆว่า”มู่วี่สิง ทำไมคุณนอนอยู่บนเตียงของฉัน”

เขาทำท่าน่าสงสาร”ฉันอุ้มคุณกลับที่เตียงมาจากห้องหนังสือ คุณก็กอดฉันไม่ยอมปล่อย บอกว่าคุณหนาวให้ฉันอยู่กับคุณ…เพราะฉะนั้นฉันจึงนอนอยู่ข้างๆคุณไงล่ะ”

เวินจิ้งโกรธมาก ทั้งๆที่ดวงตาของผู้ชายคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่…ช่วงนี้อากาศค่อนข้างเย็นก็จริง และเธอชอบเปิดหน้าต่างไว้ด้วย

เธอทำท่าโกรธและลุกจากเตียง เสียงของเธอเย็นชามาก”อยู่บ้านของฉัน คุณจะไม่มีข้าวกิน อย่าหวังว่าฉันจะให้คุณของกิน”

ผู้ชายค่อยๆใส่เสื้อผ้าอยู่ข้างหลังเธอ”ฉันนอนกับคุณทั้งคืน อุ่นเตียงให้เธอทั้งคืน แม้แต่ขนมปังก็ไม่มีเลยเหรอ”

เวินจิ้งหัวมามองเขาอย่างทำท่าโกรธ “มู่วี่สิง ทำไมคุณหน้าด้านขนาดนี้ล่ะ”

เธอนึกขึ้นความสงสัยของเมื่อกี้ ไม่ทันใส่เสื้อโค้ท เธอรีบเดินเข้าไปและเงยหน้าถามว่า”เมื่อกี้คุณพูดว่าไม่ได้กอดฉันนอนมานานแล้ว คุณจำเรื่องของเมื่อก่อนได้ใช่ไหม”

เขาโกหกเธอแม้กระทั่งความจำเสื่อมด้วยเหรอ

เขาขยับตาเบาๆ เสียงต่ำมาก”แสดงว่าเมื่อก่อนฉันกอดคุณนอนบ่อยๆเหรอ เรานอนด้วยกันมาโดยตลอดเหรอ”

เขาก้มหัวลงและเข้าใกล้เธอ ลูบผิวของเธอ”เมื่อคืนคุณเรียกชื่อฉันตลอด”

เธอกระพริบตา หลบสายตาของเขา”เป็นเรื่องปกติ ฉันต้องด่าคุณแน่”

ผู้ชายไม่สนใจเลย ยิ้มอย่างมีเสน่ห์”ด่าฉันในฝันด้วยเหรอ”

เขาเข้าใกล้หน้าของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ”ฉันรังแกคุณ หรือว่าฉันทำอะไรกับเธอมากกว่านี้เหรอ”

เมื่อคืนเขากดเธอไว้ใต้ตัวเขา อยากได้เธอใจจะขาด แต่สุดท้ายเขาเพราะสงสารเธอก็เลยไม่ได้ทำ

เธอกัดปากและหันตัวกำลังจะออกไป แต่จู่ๆเอวก็ถูกรัดอย่างแน่น ทั้งตัวก็ถูกโอบกอดไว้แล้วเข้าไปในอ้อมกอดที่แข็งขืนที่อยู่ข้างหลังเธอ ปากนุ่มๆของเขาก็จูบแก้มของเธอ”อรุณสวัสดิ์”

เขาหยุดไปสักพัก และรอยยิ้มสดใสว่า”อย่าอารมณ์เสียแต่เช้าเลยนะ จิ้งจิ้ง”

เขาเรียกชื่อเธอ ราวกับว่าสองคำนี้เอ่อล้นออกมาจากหัวของเขา อู้อี้และอ้อยอิ่ง

เวินจิ้งโกรธที่จะตบหน้าทันที แต่ผู้ชายแค่มองเธอด้วยรอยยิ้มโดยไม่หลบมือของเลย มือของเธอก็แข็งไปทันที สุดท้ายก็วางลงไป

มู่วี่สิงเลิกคิ้ว ลูบคางบนไหล่ของเธอแล้วยิ้มด้วยความรัก”ทำไมไม่ตบล่ะ ตบหนึ่งครั้งแปลกเป็นจูบหนึ่งที

ฟังดูก็ยุติธรรมมากนะ”

เขาถือโอกาสจูบแก้มเธออีกครั้ง เสียงยิ้มของเขาเซ็กซี่ขึ้น”คุณควรตบฉันอีกครั้งนะ เพราะว่าเมื่อคืนฉันแอบจูบเธอตั้งหลายที่”