บทที่ 151 เขาจะมาช่วยเธอไหม
“อ๊ายยยย” น้ำเสียงตกใจของฉินเฟย ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเธอยิ่งซีดจางลงไปอีก
ฉินเจิ้งเดินเข้ามาทางด้านหลัง มองเห็นลูกสาวถูกจี้ตัวไว้จึงหันมองฉืออี้เหิงอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉืออี้เหิง แกปล่อยเฟยเฟยเดี๋ยวนี้นะ”
ฉืออี้เหิงใบหน้าเรียบนิ่ง มองดูการ์ดที่ล้อมอยู่ อีกทั้งประตูบานเดียวที่มีอยู่ก็ถูกขวางไว้
ระเบียงด้านหลังไม่สูง หากเขาไม่อยากถูกจับได้ คงต้องหนีไปทางระเบียง
สายตามองไปยังการ์ดที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆ ฉืออี้เหิงยกมีดในมือขึ้น “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นมีดนี้จะแทงลงบนใบหน้าสวยๆของลูกสาวสุดที่รักของคุณ”
ฉินเฟยตกใจกลัวจนจะยืนไม่ไหวแล้ว มองสายตาของฉืออี้เหิงแล้วเธอรู้สึกผิดหวัง
งานแต่งงานของเธอกับเขาถูกยกเลิกด้วยความจำใจ เดิมยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออะไรแล้ว
“ฉืออี้เหิง คนเยอะขนาดนี้ แกหนีไม่รอดหรอก” ฉินเฟยใจเย็นลง
ฉืออี้เหิงยึดเธอไว้แล้วค่อยๆถอยหลังทีละก้าว การ์ดก็ขยับเข้าใกล้เรื่อยๆ ฉินเจิ้งมองลูกสาวอย่างกังวล เพราะฉินเฟยถูกจับเป็นตัวประกันเขาเลยไม่กล้าออกคำสั่ง
“ลุงฉิน ถ้าไม่อยากให้ผมทำร้ายลูกสาวของคุณ พวกคุณก็ห้ามเข้ามา” ฉืออี้เหิงออกคำสั่ง ในที่สุดก็ถอยมาถึงระเบียง
ฉินเจิ้งมองแผ่นหลังของลูกสาวที่เต็มไปด้วยเลือด เขาไม่กล้าพอ สั่งการ์ด “ทุกคนอย่าขยับ”
ปลายมีดยังคงจ่อไปที่ฉินเฟย หลังจากกระโดดขึ้นราวระเบียง เขาก็ผลักฉินเฟยอย่างรุนแรง แล้วปืนลงไปด้านล่าง
ฉินเฟยล้มลงไปกองที่พื้น ผ่อนลมหายใจ อดไปได้หันไปมองฉืออี้เหิง ที่นี่สูงแค่ไม่กี่เมตร พอเขาลงไปแล้วก็รีบวิ่งหนีแทบไม่เห็นเงา
ฉินเจิ้งเอ่ยสั่งเสียงเย็น “ล้อมพื้นที่ไว้ทั้งหมด ค้นหาตัวฉืออี้เหิงให้เจอแล้วนำกลับมา”
เขารีบก้าวเข้าไปหาลูกสาว “เฟยเฟย…”
ฉินเฟยใบหน้าซีดขาว หันหลังส่องดูแผลของตัวเองในกระจก ยังดีที่ฉืออี้เหิงไม่ได้ออกแรงมาก รอยแผลจึงไม่ลึก เธอให้สาวใช้เอาแผ่นปิดแผลมาให้ จัดการแบบนี้ไปก่อน
“เฟยเฟย ถ้าเจ็บมาก เราไปโรงพยาบาลก่อนไหม เลื่อนงานแต่งไปก่อน”
ฉินเฟยส่ายหน้า เพื่องานแต่งครั้งนี้เธอเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว จะเกิดความผิดพลาดไม่ได้
สวมรองเท้าส้นสูง ฉินเฟยยืนอยู่ตรงหน้ากระจก รอยยิ้มค่อยๆปรากฏขึ้น สายตาเยือกเย็นค่อยๆเผยออกมา
ยื่นการ์ดเชิญให้แล้ว เวินจิ้งเดินเข้าไปในงาน วางแผนจะมอบของขวัญให้คนในตระกูลฉีแล้วคงหาที่นั่ง
เธอไม่เคยเจอคุณนายฉี ทำได้เพียงสอบถามการ์ดที่อยู่ในงาน พอรู้ว่าอยู่ตึกข้างๆจึงเดินไปทางนั้น
เพียงแค่เดินเข้าไป ข้อมือพลันถูกยึดไว้ เธอถูกลากเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ผู้ชายตรงหน้า คือฉืออี้เหิง！
เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้บ้าขนาดไหนเธอรู้ดี เวินจิ้งมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น “ฉืออี้เหิง คุณคิดจะทำอะไร！”
ดวงตาร้ายกาจของฉืออี้เหิงหรี่แคบ ขยับเข้าใกล้เวินจิ้ง “ผมได้ยินมาว่า ความสัมพันธ์ของคุณกับฉีเซินนั้นไม่ธรรมดา?”
ไม่คิดว่าเขาทำอะไรฉินเฟยไม่ได้แล้วอยู่ๆเวินจิ้งก็โผล่มา
เวินจิ้งขมวดคิ้ว “คุณไปฟังคำพูดเหลวไหนนี้มาจากไหน！”
“ถ้าไม่ใช่ คุณจะมาที่นี่ทำไม?” ฉืออี้เหิงมองเธออย่างเลือดเย็น
“มันไม่เกี่ยวกับคุณ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เวินจิ้งออกแรงผลักเขา
ฉืออี้เหิงยิ้มร้าย เท้าถีบประตูปิดลง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเอ่ยช้าๆ “คุณว่าถ้าผมโทรหาฉีเซิน เขาจะมาช่วยคุณไหม?”
เวินจิ้งจ้องเขาเขม็ง “ทำไมฉีเซินต้องมาช่วยฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“งั้นหรอ?” ฉืออี้เหิงแววตาสงสัย กดโทรหาฉีเซิน
