บทที่ 150 เพราะฉันจึงยอม
สุดสัปดาห์ มู่วี่สิงพาเวินจิ้งมาเยี่ยมเจี่ยนอี
มู่วี่สิงช่วยทำอาหารอยู่ในครัว เจี่ยนอีเรียกเวินจิ้งเข้าไปในห้อง
“เธอยังจำฉีเซินได้ไหม?” เจี่ยนอีถาม
เวินจิ้งขมวดคิ้ว พยักหน้า “แต่ก่อนฉันเคยรู้จักกับเขา ทำไมหรอ?”
“เด็กคนนั้นจะแต่งงานแล้ว ฉันกับแม่ของเขาเราเป็นเพื่อนกัน ฉันได้รับการ์ดเชิญ เธอก็ไปแทนฉันหน่อยนะ” เจี่ยนอีไม่ค่อยถนัดออกงานแบบนี้ จึงอยากให้เวินจิ้งไปแทนเธอ
เวินจิ้งเปิดดูการ์ดเชิญ เป็นการ์ดแต่งงานระหว่างฉีเซินกับฉินเฟย จะจัดในวันเสาร์หน้า
เธอกับฉีเซินก็ไม่ถือว่าสนิทเท่าไหร่ โดยเฉพาะฉินเฟย ยิ่งต่างฝ่ายต่างไม่ชอบหน้ากันอีก
“เวินจิ้ง นี่เป็นของขวัญแต่งงานที่ฉันเตรียมไว้ให้พวกเขา ถึงตอนนั้นเธอช่วยส่งให้ถึงมือพวกเขาก็พอแล้ว” เอ่ยจบ เจี่ยนอีจึงยื่นกล่องของขวัญมาให้ แบบนี้เวินจิ้งก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้ว
“แม่คะ แม่กับคุณนายฉีความสัมพันธ์ดีไหม?” เวินจิ้งเอ่ยถามอย่างสงสัย
“แต่ก่อนก็ไม่เลว” เจี่ยนอีไม่อยากพูดมาก ความห่อเหี่ยวผ่านเข้ามาในแววตา
เวินจิ้งไม่ถามมาก ทานข้าวเสร็จจึงกลับการ์เด้นมู่เจียวานไปพร้อมมู่วี่สิง เวินจิ้งมองของขวัญอย่างแปลกใจ
ปกติแม่มีเพื่อนไม่เยอะ ยิ่งหลายปีมานี้ก็ตัวคนเดียวมาตลอด สามารถทำให้เธอใส่ใจได้ขนาดนี้ นับวันก็ยิ่งน้อยลง
พริบตาเดียวก็ถึงวันศุกร์แล้ว มู่วี่สิงมีธุระต้องไปจัดการเวินจิ้งจึงได้มาร่วมงานแต่งครั้งนี้เพียงคนเดียว
เธอแต่งตัวเรียบง่าย ใบหน้าไม่แต่งเยอะจนเกินไป แต่กลับโดดเด่น
แต่เธอยังจำได้ว่าเธอแค่เอาของขวัญมาให้แทนแม่เธอเท่านั้น
ในห้องแต่งตัวบนตึก ฉินเฟยอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ รูปร่างสง่างามยืนอยู่ตรงหน้ากระจก ใบหน้านิ่งสงบราวกับผืนน้ำ
เธอเคยคิดว่าอยากแต่งงานกับฉืออี้เหิงเพียงคนเดียว ต้องเป็นเขาเท่านั้น
แต่ตอนนี้ ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ก็ใช่ว่าจะไม่ได้
ตอนนั้นเอง หน้าประดูมีเงาใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ฉินเฟยตะลึงงัน มองฉืออี้เหิงที่อยู่ในเชิ้ตสีขาว เขา….เข้ามาได้ยังไง
ประตูถูกลงอย่างรวดเร็ว ฉืออี้เหิงก้าวเข้ามาช้าๆ ใบหน้าเข้มขึง
หัวใจของฉินเฟยเต้นแรง จ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง “ฉืออี้เหิง ฉันจะแต่งงานแล้ว คุณมาที่นี่ทำไม！”
“เฟยเฟย ไม่ว่าอย่างไรเราก็เคยรักกัน ช่วยอะไรผมอย่างสิ” ฉืออี้เหิงหรี่ตาแคบ พุ่งเข้ามายึดไหล่ของฉินเฟยเอาไว้
เธอตัวสั่นระริก ด้านหลังถูกมีดคมจี้เอาไว้ เพียงแค่เธอขยับเพียงเล็กน้อยมีดนั้นก็พร้อมจะสร้างบาดแผลให้เธอทุกเมื่อ
ชุดแต่งงานของเธอนั้นเปิดแผ่นหลัง เธอจะมีแผลไม่ได้
ใบหน้าของฉินเฟยขาวซีด ใบหน้าตื่นตระหนก “ฉืออี้เหิง คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“เฟยเฟย ผมต้องการให้คุณช่วยผม….” ฉืออี้เหิงข่มขู่
เขาตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ทั้งตัวล้วนเป็นเหมือนคนใหม่ ในใจฉินเฟยนั้นเจ็บปวด
ผู้ชายที่เธอหลงรักมานานหลายปี
เธอกัดริมฝีปากแน่น เอ่ยถามตัวสั่น “คุณอยากให้ฉันช่วยอะไร?”
ฉืออี้เหิงขยับเข้าใกล้ใบหูของเธอ เอ่ยเสียงต่ำ
“ทำไมคุณไม่ไปหาฉีเซินเอง?” ฉินเฟยขมวดคิ้ว
“เขาคงไม่ช่วยผมง่ายๆ ในเมื่อตอนนี้เขาจะแต่งงานกับคุณ ผมใช้คุณจะไม่ง่ายกว่าหรอ?” รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าของฉืออี้เหิง
“งานแต่งงานของฉันกับฉีเซินเกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์ เขาไม่มีทางยอมเพราะฉันหรอก” ใบหน้าซีดขาวเอ่ยบอก
เธอเอ่ยจบ มีเสียงดังมาจากทางประตู ประตูถูกถีบเข้ามา ผู้ชายสิบกว่าคนกรูเข้ามา ล้อมรอบฉืออี้เหิงเอาไว้
ฉืออี้เหิงไม่คิดว่าจะถูกจับได้ มือไม้สั่นเทา แผ่นหลังของฉินเฟยถูกมีดนั้นกรีดจนเลือดไหลออกมา
