บทที่ 79หึงหวง
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ เป็นเพราะคำพูดของฉีเซิน เวินจิ้งรู้สึกไม่มีความสุข
ผู้หญิงที่เดินมาพร้อมมู่วี่สิง เพียบพร้อมกว่าเธอ
แต่ที่ทำให้เธอกังวลที่สุดในตอนนี้ก็คือ อีกสักครู่เธอจะจ่ายค่าอาหารอย่างไร
ฉีเซินเปิดเหล้าหนึ่งขวด ราคาประมาณห้าหลัก
เมื่อเดินถึงเค้าเตอร์จ่ายเงิน เวินจิ้งถือการ์ดด้วยมือที่กำลังสั่นเทา
ฉีเซินยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง นัยต์ตายิ้ม “เวินจิ้ง ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ”
เวินจิ้งยิ้มแค่ภายนอกแต่ภายในโศกเศร้า เมื่อรูดการ์ดแล้วใส่รหัส แต่ผู้จัดการตอบอย่างลำบากใจ “ขออภัยครับ คุณผู้หญิง การ์ดของคุณมียอดเงินไม่เพียงพอครับ”
ฉีเซินเลิกคิ้ว อย่าบอกนะว่ามู่วี่สิงไม่ได้ให้การ์ดเธอไว้รูดเหรอ?”
เขายื่นการ์ดของตัวเองให้ผู้จัดการ “รูดของผมครับ”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว เธอกำลังจะปฏิเสธ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นมู่วี่สิงแย่งการ์ดของฉีเซินไป แล้วยื่นการ์ดของตัวเองให้กับผู้จัดการ
เขา….•เห็นฉันตั้งแต่ตอนไหนกัน
“ไม่รบกวนคุณฉีครับ ในเมื่อเวินจิ้งเป็นคนเลี้ยง ก็เหมือนกับผมเป็นคนเลี้ยงนั่นแหละครับ”
ผู้ชายทั้งสองจ้องหน้ากัน
ฉีเซินหัวเราะ ยักไหล่แล้วดึงการ์ดกลับมา
“ดูแล้ว ผมคงไม่ต้องไปส่งคุณแล้วล่ะมั้ง?” ฉีเซินมองเวินจิ้ง “ไว้โอกาสหน้าเจอกันใหม่นะครับ”
มองฉีเซินเดินจากไป เวินจิ้งยังมองไม่ละสายตา
มู่วี่สิงหน้าบึ้งไม่พอใจ เชยคางเธอขึ้น “ทำใจไม่ได้เหรอ?”
“พูดอะไรไร้สาระ!”เวินจิ้งขมวดคิ้ว สำหรับมู่วี่สิงแล้วอยู่ๆก็อารมณ์เสีย แบบนี้มันแปลกๆนะ
“เงินที่คุณจ่ายไป ฉันจะคืนให้นะ”เวินจิ้งพูด
เมื่อดูใบเสร็จ คิดไม่ถึงว่าเกือบแสน….•
แม้ว่าอาหารนั้นจะมีความประณีตและไวน์ก็กลมกล่อมมาก แต่ราคาก็แพงเกินไป
“คุณต้องคิดทุกบาททุกสตางค์ชัดเจนกับผมขนาดนี้เลยหรือ?”น้ำเสียงของมู่วี่สิงยิ่งไม่พอใจ
“ไม่งั้นล่ะ”เวินจิ้งมองลงพื้น
ขณะนั้น ลู่หวั่นเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเวินจิ้ง แล้วจึงเดินตรงเข้ามา
“คุณคนนี้ก็คือภรรยาคุณมู่เหรอค่ะ?” ลู่หวั่นถามอย่างอบอุ่น
“ใช่ครับ เวินจิ้ง”มู่วี่สิงอธิบายแบบผ่านๆ
เวินจิ้งก็ไม่สนใจเขาแล้ว หันหน้าแล้วเดินจากไป
มู่วี่สิงหน้าบึ้งตึง ผู้หญิงคนนี้ใส่อารมณ์ให้เขาเหรอ?
ลู่หวั่นมองด้านหลังของเวินจิ้ง ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้ให้มู่วี่สิงเลย
หรือว่ามู่วี่สิงจะชอบแบบนี้?
“พวกคุณวางแผนจะจัดงานแต่งมั้ย?เรื่องงานแต่งของพวกคุณ ถ่อมตัวเกินไปแล้วล่ะ” ลู่หวั่นพูด
“อืม” มู่วี่สิงตอบสนองอย่างเฉยเมย โดยไม่มีคำตอบ
ลู่หวั่นรู้สึกพ่ายแพ้
ที่นี่อยู่ห่างจากโรงแรมไม่มาก เวินจิ้งคิดว่าจะเดินกลับ แต่เพิ่งจะเดินได้ไม่กี่ก้าวรถสีดำก็ขับมาจอดข้างๆ ทำให้เธอตกใจเกือบล้ม
และคนขับ ก็คือมู่วี่สิง
“ขึ้นรถ” สีหน้าเขาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
เธอประตูที่นั่งด้านหลัง ลู่หวั่นมองเธออย่างสงสัย
เวินจิ้งเข้าไปนั่ง
ที่นั่งข้างคนขับว่างอยู่
มู่วี่สิงไม่แสดงสีหน้าอะไร เขารีบสตาร์ทเครื่องยนต์ ไปส่งลู่หวั่นก่อน
“วี่สิง ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของวันนี้
มู่วี่สิงตอบรับ “อืมถึงแล้วโทรให้ผมด้วยนะ”
เวินจิ้งกำมือแน่น ผู้ชายคนนี้ อยู่กับใครก็แสดงความอบอุ่นแบบนี้หรือเปล่า?
อีกอย่างคำพูดของลู่หวั่น พูดจาดูสนิทสนมเกินไปรึเปล่า
เธอหันหน้าหนีด้วยความโกรธ เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก
เมื่อถึงโรงแรม เวินจิ้งเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา แต่ไม่ได้คาดหวังให้เขาหยุดกะทันหัน เวินจิ้งจึงเดินชนเข้ากับแผ่นหลังของมู่วี่วิง
เธอเงยหน้าขึ้นทันใดนั้นมู่วี่สิงก็ดึงเธอไว้ข้างกาย
อารมณ์โกรธของเวินจิ้งได้ตราตรึงอยู่ในสายตาของเขา
