บทที่80คนมีเส้นสาย
“ผมยังไม่โกรธ คุณจะมาโกรธอะไร?”มู่วี่สิงหยีตาลง
“ฉันกำลังโกรธเหรอ?”เวินจิ้งหันหน้าหนี ไม่ยอมรับ
มู่วี่สิงจับหน้าเธอให้หันมาสบตากับสายตาน่ากลัวของเขา เวินจิ้งใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อต้องสบตากับมู่วี่สิง
“ทำไมต้องนัดเจอกับฉีเซิน?”
ความสัมพันธ์ของพวกเขาควรจบตั้งแต่ตอนออกเดทดูตัว ตอนที่อยู่ในห้องประชุม ฉีเซินเป็นฝ่ายเดินเข้าไปนั่งใกล้เวินจิ้ง
ได้เกิดความเศร้าเสียใจเพียงพริบตา แล้วก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”น้ำเสียงเวินจิ้งเย็นชา
เธอยังไม่ติดจะรบกวนมู่วี่สิงเลย แล้วเขาจะมารบกวนเธอทำไม
เมื่อพูดจบ ปลายนิ้วของมู่วี่สิงยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้น
“โอ้ย….•”
เธอดิ้นรนให้ใบหลุดออกจากมือของมู่วี่สิง แต่ก็ไม่ได้ผล
“พูดอีกทีสิ?หืม?เรื่องนี้เกี่ยวกับผมไหม?”ขาเรียวยาวออกแรงดันเวินจิ้งให้ชิดติดผนัง ตรงหน้า เวินจิ้งถูกมู่วี่สิงกักขังไว้ไม่มีทางหนีออก
เธอกัดริมฝีปากแน่น ไม่เอ่ยสักคำ
“คุณหญิงมู่ ต่อไปห้ามออกไปเจอฉีเซินอีก”มู่วี่สิงออกคำสั่ง
“เพราะอะไร?”
“ไม่เพราะอะไร ผมบอกว่าห้ามก็คือห้าม” มู่วี่สิงยังคงมีท่าทีหนักแน่น
“เผด็จการ”เวินจิ้งด่าทอ
“อืม ใช่ผมมันเผด็จการ”มู่วี่สิงตอบรับ แล้วค่อยๆคลายมือให้เธอเป็นอิสระ
“แล้วคุณล่ะ ต่อไปห้ามออกไปเจอลู่หวั่น!” เวินจิ้งตะโกนตามหลังเขา
นี่เป็นข่าวลือ ชายคนนั้นชะงักแล้วขมวดคิ้ว
“ผมกับลู่หวั่นเป็นแค่เพื่อน”
“ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับฉีเซิน แม้แต่คำว่าเพื่อนก็ยังไม่ใช่”
มู่วี่สิงเม้มปาก เกิดความเย็นชาในสายตา
“คุณหญิงมู่ คุณกำลังหึง?”
“เปล่า”
“ถ้าคุณไม่ชอบ ผมจะรักษาระยะห่างกับลู่หวั่น”
ขณะนั้น เสียงมือถือของมู่วี่สิงด็ดังขึ้น เป็นสายจากลู่หวั่น
เวินจิ้งหันหลังเดินเข้าห้องนอน แล้วปิดประตูเสียงดัง
ด้านนอก เหมือนกับว่ามู่วี่สิงก็ไม่ได้รับสาย
แต่เธอกำลังสนใจอะไร?
ถึงแม้ว่ามู่วี่สิงกับลู่หวั่นจะมีความสัมพันธ์ในสถานะอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
เธอไม่คิดจะฟังมู่วี่สิงอยู่แล้ว
กลางดึกมู่วี่สิงถึงเดินเข้ามาในห้องนอน เวินจิ้งหลับไปแล้ว กระเป๋าเดินทางเก็บได้อย่างเรียบร้อยแล้ว
มู่วี่สิงเดินตรงขึ้นเตียง ล้วงมือเข้าใต้ผ้าห่มแล้วกอดเวินจิ้งไว้ในอ้อมอก
เวินจิ้งงัวเงียเธอเอนหัวไปพิงที่แขนของมู่วี่สิงแล้วนอนต่อ
มู่วี่สิงมองเธอ แล้วกดจูบที่คิ้วเธอ
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองกลับถึงเมืองหนานเฉิง
มู่สี่สิงเข้าโรงพยาบาลไปเคลียร์งาน พรุ่งนี้เวินจิ้งจึงจะไปทำงานที่บริษัทผลิตยาเทียนอี
เมื่อมาถึงบริษัท อั้ยเถียนรีบโผลเข้ากอดเธอแล้วหอมเธอไปหลายฟอด
“คิดถึงจังเลย ที่รัก!”
เวินจิ้งหัวเราะ “ที่รัก ฉันก็คิดถึงเธอ”
“ว้ายจิ้งจิ้ง เธอเปลี่ยนไปแล้ว ! คุณหมอมู่นี่สั่งสอนเธอได้ดีจริงๆ!”อั้ยเถียนมองเธอแล้วกระพริบตาถี่ถี่
เวินจิ้งเงียบ มันไม่เกี่ยวอะไรกับมู่วี่สิงเลยสักนิด!
เวินจิ้งเพิ่งหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ แผนกฝ่ายบุคคลก็เรียกเธอเข้าพบ คิดไม่ถึงว่าเธอจะถูกสั่งให้ออกไปทำงานนอกสถานที่
บริษัทผลิตยาเทียนอีกำลังพัฒนาเภสัชภัณฑ์ใหม่และเธอถูกส่งไปยังโรงพยาบาลรัฐเพื่อรับรายงานผลการติดตาม
และบุคคลที่รับผิดชอบด้านการวิจัยและพัฒนาก็คือมู่วี่สิง
เจตนาของเขาใช่ไหม?
เวินจิ้งใส่สีหน้าไม่พอใจ “ฉันปฏิเสธได้ไหมคะ?”
ภายในจิตใต้สำนึก เธอไม่อยากอยู่ใกล้มู่วี่สิงเกินไป
ผู้จัดการแผนกฝ่ายบุคคลส่ายหน้า “คุณคงต้องคุณกับคุณเสี้ยงเองค่ะ”
เสี้ยงหง ก็คงเป็นพวกเดียวกันกับมู่วี่สิงนั่นแหละ!
เวินจิ้งนวดหว่างคิ้ว เดินถึงโต๊ะทำงานของเธอ เธอรักษาตำแหน่งนี้มาเกือบจะสามปีแล้ว ก็หมายความว่าเธอทำงานข้างๆมู่วี่สิงมาสามปีแล้ว
อีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะแพร่ไปทั่วทั้งบริษัท การได้ทำงานกับมู่วี่สิง ถือว่าเป็นความโชคดีอย่างมาก
ก่อนหน้านี้มีพนักงานภายในแข่งขันกันอย่างดุเดือดเพื่อชิงตำแหน่งนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าตำแหน่งนี้จะหลุดมาให้เวินจิ้ง ผู้ที่ไม่ได้แม้แต่ลงชื่อเข้าชิงตำแหน่ง
มีคนอิจฉาเธอแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมา ในสายตาทุกๆคนเวินจิ้งเป็นคนมีเส้นสายตั้งแต่ๆไหนแต่ไรแล้ว
