Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ – ตอนที่ 743 ไม่หยุดหย่อน

จ้าวเฟยเฟยที่ล้มพับอยู่อีกด้านเมื่อได้ยินเสียงของลี่หุย ก็รีบดีดลุกขึ้นทันที พลันคว้าเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของลี่เจี้ยนหวามาไว้ จับจ้องคลิปวิดีโอของลี่หุยที่ถูกมัดอย่างแน่นหนา ทันใดนั้นน้ำตาไหลพรากแตกโหออกมาทันที
เมื่อดูจบ จ้าวเฟยเฟยหันขวับกลับไป ร้องห่มร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดขอร้องลี่เจี้ยนหวา “เจี้ยนหวาๆ ขอร้องล่ะช่วยลี่หุยด้วย ฉันขอร้องคุณต้องช่วยลี่หุยให้ได้นะ”
ลี่เจี้ยนหวาเองก็คลั่งจนเสียการควบคุมเช่นเดียวกัน บวกกับจ้าวเฟยเฟยที่คร่ำครวญไม่หยุด ทำให้อารมณ์ของเขาย่ำแย่เข้าไปอีก พลันแย่งโทรศัพท์ของตนเองจากมือของจ้าวเฟยเฟยกลับคืนมา ก่อนเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
เมื่อจ้าวเฟยเฟยเห็นลี่เจี้ยนหวาออกไปอีกคน เธอร่ำไห้หนักกว่าเก่า
หลังจากที่ลี่เจี้ยนหวาออกจากบ้าน เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน เขาขับรถจนมาถึงบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปอย่างไม่รู้ตัว
แม้ว่าคนที่ลักพาตัวลี่หุยบอกว่าขอเพียงแค่เขาช่วยทำอะไรบางอย่าง ก็จะปล่อยตัวลี่หุย แต่ในใจเขาก็ยังคงเป็นกังวล เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เขาต้องหาคนเพื่อช่วยเขาสืบสาวแหล่งที่มาของเบอร์โทรศัพท์นี้ รวมไปถึงคนที่อยู่เบื้องหลังเบอร์โทรศัพท์นี้ด้วย
เขาจอดรถเอาไว้ที่หน้าบริษัท เขาคิดอยู่นานสุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปหาลี่จุนถิง ไม่เพียงแค่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่อยากเจอตนและลี่หุย อีกเหตุผลคือเขาไม่สามารถทิ้งทิฐิลงได้
เขาไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ด้านข้าง ต่อสายหาเพื่อนรักในอดีตทีละคนเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เพราะอำนาจของเขาในบริษัทได้สูญสิ้นลงแล้ว จึงไม่มีแม้สักคนที่จะยอมช่วยเขา
มีบ้างคนสองคนที่อยากจะช่วยเขา แต่เป็นพวกเกรงกลัวภรรยา พวกเขาเองก็ไร้หนทาง
ยังไงซะเรื่องที่ลี่เจี้ยนหวานอกใจก็ดังสนั่นไปทั่ว แถมก่อนหน้านี้เมียน้อยและลูกนอกสมรสของเขาก็ได้ก่อความวุ่นวายที่งานหมั้นของลี่จุนถิง จนชื่อเสียงได้พังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า
ลี่เจี้ยนหวาหาเส้นสายทั้งหมดมา แต่ก็ไม่มีใครที่ยอมช่วยเหลือเขา ตอนนี้เขาไร้หนทางแล้วจริงๆ
ท้ายที่สุดเขาไร้หนทาง จึงต้องไปหาลี่จุนถิงดั่งเก่า
ลี่เจี้ยนหวาสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง ถือนำไปที่บริษัทลี่ซื่อ พนักงานเคาน์เตอร์รู้จักลี่เจี้ยนหวา ไม่กล้าห้ามปล่อยให้เขาเดินเข้าไป
พนักงานประจำเคาน์เตอร์ไม่กล้ารั้งเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าซู่จี้งยี้ไม่กล้าห้ามด้วย
“ท่านลี่ ตอนนี้ประธานลี่กำลังประชุมทางไกล คงไม่มีเวลาต้อนรับท่าน”
ลี่เจี้ยนหวาอยากจะตลาดกร้าว แต่เขารู้ดีว่าเขามาเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ จึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน แม้เขาจะไม่รู้ว่าลี่จุนถิงประชุมอยู่จริงหรือไม่ แต่เขารู้ดีว่าลี่จุนถิงไม่ยอมพบเขาแน่
“ไม่เป็นไร ถ้างั้นผมจะรอเขาอยู่ตรงนี้ รอเขาประชุมเสร็จค่อยพบเขาก็ได้ แล้วก็นี่กาแฟผมสั่งให้เขา ผู้ช่วยซู่ช่วยผมนำเข้าไปหน่อยสิ”
ซู่จี้งยี้น้อมรับ รับกาแฟมาไว้นำเข้าไปให้กับลี่จุนถิง
สิ่งที่ลี่เจี้ยนหวาคิดนั้นไม่ผิดหรอก ลี่จุนถิงไม่ได้ประชุมทางไกลอยู่จริงๆ นั่นแหละ ลี่จุนถิงที่เห็นซู่จี้งยี้เข้ามาพร้อมกับกาแฟแก้วหนึ่ง พลันหัวเราะ
“น่าสนใจจริงๆ คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากฉันด้วยกาแฟแก้วเดียว คิดที่จะปั่นหัวฉันไม่นำของกินมาด้วยซะล่ะ”
“ถ้างั้นประธานลี่ เราจะทำยังไงต่อดี?”
“เขายอมรอก็ให้เขารอไปเถอะ อีกสักพักเขารู้สึกเบื่อก็ไปเองแหละ”
ซู่จี้งยี้น้อมรับคำสั่ง ตัดสินใจที่จะออกไป กลับถูกลี่จุนถิงเรียกเอาไว้เสียก่อน “ของนี่เอาออกไปทิ้งด้วย”
ลี่จุนถิงชี้ไปที่กาแฟ ส่งสัญญาณบอกให้ซู่จี้งยี้นำออกไปด้วย
หลังจากที่ซู่จี้งยี้ออกไป เขาโค้งคำนับกับลี่เจี้ยนหวา ก่อนที่จะไปทำงานต่อ ลี่เจี้ยนหวาคิดที่จะเรียกเขาเพื่อถามคำถามสักหน่อย แต่เมื่อเห็นว่าซู่จี้งยี้กำลังยุ่งอยู่กับงาน จึงไม่อยากรบกวน
แต่ เขานั่งรอทั้งคืนกระทั่งซู่จี้งยี้เลิกงานใกล้เลิกงาน ลี่จุนถิงก็ยังไม่ออกมาจากด้านใน
“ท่านลี่ เราจะเลิกงานกันแล้ว ท่าน……”
เมื่อซู่จี้งยี้เรียกเขา ลี่เจี้ยนหวาใจร้อนอย่างมาก เขาคิดว่าลี่จุนถิงเพียงแค่ต้องการเย็นชาใส่เขาตั้งใจให้เขารอ ท้ายที่สุดยังไงเขาก็ต้องพบตน
“คือว่า…ลี่จุนถิงล่ะ?”
“ต้องขออภัยด้วย ท่านลี่ ประธานลี่มีธุระด่วนที่บ้านกลับไปก่อนแล้ว”
เมื่อได้ยินว่าลี่จุนถิงกลับบ้านไปแล้ว ลี่เจี้ยนหวาระเบิดโทสะทันที “ไอ้เนรคุณ เขาไม่รู้เหรอไงว่าฉันอยู่ที่นี่? เขาจะไม่แยแสฉันได้ยังไง!”
ซู่จี้งยี้ไม่รู้ว่าควรที่จะตอบอย่างไรดี ได้แต่ส่งยิ้มให้เขาอยู่อย่างนั้น
เมื่อลี่เจี้ยนหวาเห็นว่าไม่สามารถหาคำตอบอะไรจากซู่จี้งยี้ได้ จึงจากไปอย่างกระฟัดกระเฟียด ขับรถตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลลี่
คราวนี้ลี่จุนถิงไม่ได้ห้ามไม่ให้เขาเข้ามา แต่ก็ไม่ได้ไว้หน้าเขา
“ว่ามา มีเรื่องอะไร?” ลี่จุนถิงจับจ้องลี่เจี้ยนหวาด้วยใบหน้าเฉยชา
“คุณทำตัวยังไงกัน! คุณพูดกับพ่อแบบนี้หรือ!”
เมื่อลี่เจี้ยนหวาเห็นทีท่าของลี่จุนถิง เขาโมโหหนักเข้าไปอีก
“คุณจะพูดไหม ไม่พูดก็รีบออกไปซะ!”
ลี่เจี้ยนหวาโมโหอย่างหนักจนแทบระเบิด แต่เมื่อนึกถึงลี่หุยที่ตกระกำลำบาก จึงได้แต่อดทนเอาไว้
“ฉันอยากจะขอให้คุณช่วยสักหน่อย ลี่หุยหายตัวไป คุณจะช่วยฉันหาหน่อยได้ไหม”
“ทำไมฉันต้องช่วยเขา?”
“คุณ……เขาเป็นน้องคุณนะ!” ลี่เจี้ยนหวาคิดที่จะตลาดกร้าว แต่ก็ต้องสงบนิ่งลงทันที
“ทำไมผมถึงไม่รู้ล่ะว่าแม่ของผมมีน้องชายเพิ่มมาอีกคน?”
ลี่จุนถิงยังไงสีหน้าเฉยชาดังเดิม “คุณยังมีเรื่องอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญออกไปเถอะ”
จบประโยค เขาก็สั่งให้คนเชิญลี่เจี้ยนหวาออกไป
ลี่เจี้ยนหวายืนอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลลี่ ด้วยความโกรธสุดขีด แต่ในใจลึกๆ กลับมีความรู้สึกไร้หนทาง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ตอนนี้คนที่สามารถช่วยลี่หุยได้มีเพียงแค่ลี่จุนถิงคนเดียวเท่านั้น
แต่ตอนนี้ลี่จุนถิงไม่ยอมช่วยเหลือ บางทีหากเขามาบ่อยๆ ไม่แน่ลี่จุนถิงอาจจะยอมช่วยเหลือก็เป็นได้
หลังจากที่ลี่เจี้ยนหวาจากไป เจียงหยุนเอ๋อเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด “ทำไมคุณถึงไม่แสร้งรับปากไปก่อนล่ะ? หากคุณไม่รับปากเขา เขาคงจะไม่ยอมเลิกราแน่ๆ”
“คุณไม่ต้องกังวลหรอก เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง แถมตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือต้องรีบหาแม่ยายให้เจอ เรื่องนี้ต่างหากเป็นเรื่องสำคัญที่สุดของเรา”
ลี่จุนถิงประคองหน้าของเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ จุ๊บลงที่ริมฝีปากเล็กของเธอหนึ่งเธอ จับจ้องดวงตาของเธอกล่าวอย่างแน่วแน่
เจียงหยุนเอ๋อซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก “ค่ะ!”
เป็นไปตามคาด เช้าวันที่สองลี่เจี้ยนหวาเดินทางมาอีกครั้ง แถมด้านหลังของเขายังมีจ้าวเฟยเฟยที่ตามมาด้วย
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นทั้งคู่ เธอสั่งให้ป้าเฉินล็อกประตูทันที
จ้าวเฟยเฟยเองก็ไม่พอใจ เธอเองก็รู้ดีว่าคนที่สามารถช่วยเหลือลี่หุยได้ในตอนนี้มีเพียงแค่ลี่จุนถิงคนเดียวเท่านั้น ครั้งนี้ต่อให้เขาต้องเสียหน้ายังไงก็ต้องให้ลี่จุนถิงตอบรับให้ได้
แต่ เมื่อมาถึงตระกูลลี่แม้แต่ประตูก็ยังก้าวเข้าไปไม่ได้ แม้แต่ลี่เจี้ยนหวาที่อยู่อีกด้านก็ยังด่าว่าเธอ
“เธอจะตามมาด้วยทำไม? ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าเรื่องนี้ผมจะจัดการเอง? เธอจะตามมาสร้างความวุ่นวายด้วยทำไมกัน!”
“ฉันมาสร้างความวุ่นวายอะไรกัน ฉันมาเพื่อขอร้องลี่จุนถิงพร้อมกับคุณ ตอนนี้มีเพียงแค่เขาที่ช่วยลูกชายของเราได้!”
จ้าวเฟยเฟยคำรามใส่ลี่เจี้ยนหวาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส หลังเธอตอบโต้ลี่เจี้ยนหวา ก็เริ่มตะโกนใส่ประตูเสียงดังลั่น
“ลี่จุนถิง คุณชายลี่ ขอร้องให้คุณเมตตา ช่วยชีวิตลูกชายของฉันด้วยเถอะ ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นน้องชายของคุณ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยที่ได้ยินอยู่ข้างในรู้สึกไร้ความอดทน พลันต่อสายไปที่การ์ด แล้วสั่งให้การ์ดไล่พวกเขาออกไป