บทที่ 92 NO ทำ NO DIE
โดย
Ink Stone_Fantasy
ปูราชินีและปูแดงต่างก็อาศัยอยู่ที่นี่อย่างสุขสันต์ เพราะใต้ท่าเรือเต็มไปด้วยซากของหมึกกระดองและหมึกกล้วย ชัดเจนว่าเป็นฝีมือของพวกมัน ฉินสือโอวล่อสัตว์ลำตัวนิ่มพวกนี้มา คงทำให้พวกมันมีความสุขไม่น้อย
แต่ทว่า ดั่งคำโบราณกล่าวไว้ว่า ทำกรรมใครไว้ ก็ได้อย่างนั้น ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องรับกรรมที่ตัวเองก่อไว้แล้ว
ฉินสือโอวใช้จิตสำนึกโพไซดอนพาพวกปูออกมา ท่าเรือต้องสร้างใหม่ อีกหน่อยหลุมพวกนี้ก็ต้องถูกปิด หากปูพวกนี้ถูกขังไว้ข้างในคงน่าเสียดายน่าดู
หลายปีแล้วที่ไม่มีคนมาจับปลาใต้ท่าเรือ ปูแต่ละตัวต่างก็อ้วนท้วมสมบูรณ์ เฉพาะปูที่หนักสิบกว่าชั่ง(ห้ากิโลกรัม)ก็มีกว่าสิบตัว เสียดายที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูจับปูที่ดีที่สุด เดือนเมษาพวกมันต้องวางไข่แล้ว ตอนนี้พวกมันจึงไม่ได้มีเนื้อแน่นอย่างที่ควร
แต่แค่มีให้กินก็ถือว่าใช้ได้แล้ว ฉินสือโอวนำปลาลิ้นหมาสองตัวไปล้างน้ำแล้วเก็บใส่ถังเก็บความเย็น ส่วนปูราชินีก็จับตัวใหญ่สุดมาสิบกว่าตัว ใช้เชือกมัดไว้แล้วทิ้งไว้บนชายหาด
จอมตระกูลฉงต้า ที่เห็นอะไรก็คิดว่าสามารถกินได้หมด ปลาลิ้นหมามีกลิ่นหอม ถึงแม้จะตัวเป็นๆก็สามารถดึงดูดมันได้ แต่ฉินสือโอวไม่ให้มันกิน เมื่อฉงต้าเห็นด้านหลังยังมีปูราชินีด้วยจึงรีบวิ่งไปดู วิเคราะห์ว่าของสิ่งนี้ต้องกินอย่างไร
ปูราชินีเหล่านี้แต่ละตัวต่างก็มีน้ำหนักมากกว่าสิบกว่าชั่ง(ห้ากิโลกรัมกว่า)ทั้งนั้น หนึ่งในนั้นยังมีปูรุ่นคุณปู่สองตัวที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางลำตัวถึงสี่สิบเซนติเมตรอยู่ด้วย ปูคุณปู่สองตัวนี้น้ำหนักตัวอย่างน้อยต้องมียี่สิบชั่ง(สิบกิโลกรัม) ก้ามปูหน้ามีความยาวถึงหกสิบเซนติเมตรได้ แลดูเหมือนกับพวกมันถือกรรไกรยักษ์ไว้สองอันอย่างไรอย่างนั้น
ฉงต้ากะพริบตาวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง มันไม่เคยเห็นปูมาก่อนจึงไม่รู้ว่าต้องกินอย่างไร เลยใช้กรงเล็บแหย่ไปมาไม่หยุด
ฉินสือโอวไม่ได้มัดเชือกไว้แน่นมาก พอฉงต้าแหย่ซ้ายทีขวาที ไม่นานก็แหย่จนเชือกที่มัดตัวปูไว้หลุดออก
เมื่อกลับเป็นอิสรภาพแล้ว ปูตัวใหญ่นั้นก็ไม่ได้รู้สึกขอบคุณผู้มีพระคุณตัวนี้ ก้ามที่ใหญ่ยักษ์นั้นเล็งไปที่อุ้งเท้าของฉงต้า แล้วหนีบลงไปอย่างสุดแรง
ฉินสือโอวไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เขาเพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูบ้านพัก ก็ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดทรมานของหมี อย่างกับโดนใครมาตัดอวัยวะในร่างกาย!
หู่จือกับเป้าจือหายใจหอบๆวิ่งเข้าไป แต่เบื้องหน้าคือปูใหญ่ที่เหมือนมีเกราะป้องกันทั่วตัวอย่างนี้ พวกมันสองตัวก็จนปัญญา อยู่ต่อหน้าเจ้าตัวใหญ่สองตัวนี้พวกมันก็เปรียบเหมือนตุ๊กตาหมาน้อย หากว่าโดนก้ามของปูราชินีพวกนี้หนีบคอ คาดว่าก็คงคอขาดคาที่
ดังนั้น หู่จือและเป้าจือจึงทำได้เพียงเห่า ‘โฮ่งโฮ่ง’แล้ววิ่งไปมาอยู่รอบๆ ส่วนฉงต้านั้นก็ยังร้องครางดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งวิลและพวกคนงานต่างก็ตกใจ รีบวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเผชิญหน้ากับปูราชินีที่ยังคงเหลือก้ามอยู่อีกข้างหนึ่ง ทำให้ใครก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไร มีเพียงฉินสือโอวที่ตั้งสติได้ วิ่งเข้ามาดึงฉงต้าเข้าไปในน้ำ จากนั้นใช้จิตสำนึกโพไซดอนบังคับปูใหญ่ให้คลายก้ามออก ทำให้ช่วยฉงต้าไว้ได้
“ใครให้ทำตัวเอง NO ทำ NO DIEไม่รู้หรือไง?” ฉินสือโอวลากฉงต้าขึ้นมาต่อว่าอย่างรุนแรง
ฉงต้าชูอุ้งเท้าอ้วนๆนั้นแล้วได้แต่ร้องคราง’อาว อาว’ ฉินสือโอวเห็นตามองมันที่ตกใจจนแทบจะถลนออกมาแล้ว ก็รู้ว่ามันคงเจ็บมาก เขาทนเห็นมันเจ็บไม่ได้ จึงอุ้มมัน แล้วกดอุ้งมือมันไว้ในน้ำทะเลถ่ายเทจิตสำนึกโพไซดอนเพื่อรักษาแผลให้
ปูราชินีที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางลำตัวหกสิบเซนติเมตร แรงของก้ามที่ใหญ่ขนาดนั้นก็คงไม่ด้อยกว่ามีดบนแทนตัดกระดาษ ขนาดว่าฉงต้าที่ว่ามีหนังหนาเนื้อแน่นแล้ว แต่ก็ยังทำให้มีเลือดออกตรงอุ้งเท้ายังได้ เลือดที่เมื่อกี้ยังไหลออกมาเป็นทาง ดีที่ได้พลังโพไซดอนช่วยไว้ ทำให้เลือดหยุดไหลและแผลปิดได้อย่างรวดเร็ว
คราวนี้ ฉงต้าที่คลายความเจ็บลงบ้างแล้ว ก็คลานขึ้นชายหาดอย่างทุลักทุเล ทรุดนั่งลงตรงนั้น อุ้มเท้าที่เจ็บแล้วร้องไห้ออกมา
หมีร้องไห้ ฉินสือโอวเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก น้ำตาของมันใสมาก และไหลลงมาราวกับน้ำตาวัว
“เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ดูเงาหลังมันสิ ดูโดดเดี่ยวเสียจริง” วิลพูดพลางถอนหายใจ
ฉินสือโอวทั้งรู้สึกโกรธตลกและเจ็บปวดไปพร้อมกัน จึงกลับไปที่บ้านพักหยิบน้ำเชื่อมจากต้นสนที่เก็บไว้ก่อนหน้านี้ นำไปทำสลัดแอปเปิ้ลกับสาลี่ แล้วเอาไปที่ชายหาดป้อนให้ฉงต้า
ฉงต้าก้มหน้าก้มตาหลั่งน้ำตา ฉินสือโอวเดินมามันก็ไม่หันไปมอง คงจะอายกับการกระทำตัวเอง
ฉินสือโอวใช้มือส่ายหัวของมันไปมา ยัดแอปเปิ้ลที่ราดไปด้วยน้ำเชื่อมเข้าไปในปากฉงต้า ฉงต้าถุยออกมา อารมณ์ไม่ดีจึงทำให้มันไม่อยากอาหาร แต่เมื่อขยับปากดู ก็รู้สึกถึงน้ำเชื่อมแสนอร่อยที่ราดอยู่บนแอปเปิ้ล จึงเก็บแอปเปิ้ลที่ตกลงบนพื้นยัดเข้าปากอีกครั้ง
คราวนี้ ฉินสือโอวพลางป้อนพลางปลอบใจมันอยู่ข้างๆ ฉงต้ากินอย่างดีใจ จนในที่สุดก็ลืมเรื่องที่อุ้งเท้าบาดเจ็บ สุดท้ายก็มุดหน้าเข้าไปในชามแล้วเริ่มกินอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา
หู่จือและเป้าจือที่อยู่ข้างๆใช้ลิ้นที่อ่อนนุ่มนั้นเลียริมฝีปากไม่หยุด คราวนี้พวกมันสองตัวก็ทำตัวดีๆเสียที คิดว่าคงเป็นเพราะเสียงกรีดร้องของฉงต้าทำให้พวกมันตกใจไม่น้อย
ช่วงบ่าย ฉินสือโอวซื้อพิซซ่าและแฮมเบอร์เกอร์จากในเมืองมาให้คนงานกิน จากนั้นพูดกับวิลว่า “ค่ำนี้บอกกับพวกคนงานนะ ว่าอยู่กินอาหารทะเลด้วยกัน มาลิ้มรสปลาลิ้นหมาและปูหิมะจากฟาร์มปลาผมกัน นอกจากนั้นยังมีอาหารอื่นอีกนะ อาหารดีรสเลิศเช่นกัน”
ตอนเย็นชิ้นปลาเฉาฮื้อและปลาคาร์ฟที่เขาหมักไว้ได้ที่แล้ว จึงเตรียมเครื่องปรุงและเตาย่าง จากนั้นนำอุปกรณ์ตกปลาขึ้นเรือไปด้วย ออกไปหาปลากับชาร์ค
พลังโพไซดอนนั้นมีพลังมหาศาล ถึงแม้คุณภาพน้ำและอุณหภูมิน้ำของฟาร์มปลานิวฟันแลนด์ไม่เหมาะให้ปะการังเติบโต แต่พืดหินปะการังของฉินสือโอว บัดนี้กลับเติบโตและขยายพื้นที่ไปใหญ่ถึงสิบเอเคอร์แล้ว
ภายใต้การกระตุ้นของพลังโพไซดอน โพลิปแตกหน่อเติบโตอย่างรวดเร็วอย่างกับได้รับปุ๋ยเร่งการเติบโต พวกมันไม่หยุดที่จะขยายขอบเขตของแนวปะการังออกไปเรื่อยๆ คิดถึงครั้งแรกที่ฉินสือโอวมาพบที่แห่งนี้มีขนาดเพียงไม่กี่ตารางเมตรเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับมีขนาดใหญ่ถึงยี่สิบกว่าเอเคอร์แล้ว นี่ถือว่าเป็นความสำเร็จในครั้งประวัติศาสตร์ทีเดียว
การเติบโตของปลาที่อาศัยตามปะการังก็เร็วกว่าปลาในฟาร์มปลามาก ทั้งฝูงปลาค็อด ปลาในหินปะการังล้วนเป็นปลาขนาดใหญ่กว่าครึ่งเมตรทั้งนั้น แต่ลูกปลาค็อดในฟาร์มปลานั้น ตัวใหญ่สุดกลับมีขนาดเพียงสิบกว่าเซนติเมตรเท่านั้น
ฉินสือโอวไม่อยากให้คนรู้ว่าเขามีพลังวิเศษ ดังนั้นเมื่อเขาหย่อนเบ็ดลงไป จึงไม่ได้ใช้พลังบังคับให้ปลามาติดกับ
กลับเป็นนักตกปลามือฉบังอย่างชาร์ค ที่หย่อยเบ็ดลงไปเพียงไม่นาน ทุ่นลอยก็เริ่มมีปฏิกิริยา เขาปล่อยเชือกตกปลาออกไปไกลตัว ประมาณสี่สิบกว่าเมตรจึงเริ่มเก็บเชือกเข้ามา สุดท้ายเมื่อดึงเบ็ดขึ้นมา ก็มีปลาเทราต์สายรุ้งขนาดสี่สิบเซนติเมตรติดขึ้นมาด้วย
ปลาเทราต์สีรุ้งเต็มไปพลัง ถึงแม้จะตอนดึงเบ็ดขึ้นมาทำให้หมดแรงแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุดสะบัดหางไปมาเพื่อหาทางหนี
ชาร์คเมื่อมองเห็นปลาเทราต์สีรุ้งก็ชะงักไปทันที จากนั้นขณะที่ฉินสือโอวไม่ทันสังเกตุ เขาก็รีบเอาตะขอออกแล้วโยนปลากลับลงไปในทะเล
“เฮ้ย ชาร์ค ทำอะไรน่ะ?” ฉินสือโอวถาม “คืนนี้ถ้ามีเมนูปลาเทราต์สายรุ้งเพิ่มมาด้วยก็ยิ่งดีขึ้นไปอีกไม่ใช่เหรอ?”
ชาร์คพูดด้วยท่าทีร้อนรน “บอส คุณรู้ไหมว่านั่นคืออะไร? นั่นน่ะคือปลาเทราต์สายรุ้ง! นั่นน่ะคือปลาชั้นเลิศ ฟาร์มปลาบนเกาะแฟร์เวลของเรา ไม่ได้เห็นปลาเทราต์สายรุ้งที่ตัวใหญ่ขนาดนี้มาหลายปีแล้ว! กินพวกมันไม่ได้ ต้องให้พวกมันขยายพันธุ์ ขยายพันธุ์ในฟาร์มปลาแห่งนี้!”
วิกฤตขาดแคลนปลาค็อดของฟาร์มปลานิวฟันแลนด์ได้มอบบทเรียนล้ำค่าให้กับพวกชาวประมง ทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ว่าต้องระมัดระวังเรื่องการเจริญเติบโตที่ยั่งยืนของมหาสมุทรและการคุ้มครองธุรกิจหาปลานี้ด้วย
แต่ว่า บทเรียนครั้งนี้ค่อนข้างสาหัส เนื่องจากในปี 1992 รัฐบาลแคนาดาประกาศปิดฟาร์มปลาสาธาราณะนิวฟันแลนด์ ทำให้บริษัทที่ทำธุรกิจปลาล้มละลายไปกว่าสี่พันกว่าเจ้า และทำให้ชาวประมงกว่าสี่แสนกว่าคนต้องเสียอาชีพในการทำมาหากิน! แถมรัฐบาลยังต้องจ่ายเงินกว่าสี่ร้อยล้านดอลลาร์แคนาดาเป็นค่าชดเชยให้กับชาวประมงด้วย!
ฉินสือโอวยักไหล่ เขาไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกที่ชาวประมงเก่าแก่มีให้กับฟาร์มปลาได้ ชาร์คคิดมาตลอดว่าฟาร์มปลาแห่งนี้หมดหวังไปนานแล้ว มาวันนี้เมื่อได้เห็นปลาเทราต์สีรุ้งกลับมาที่ฟาร์มปลาแห่งนี้ ในใจก็ดีใจเหมือนกับหมาวัดที่ชนะใจดอกฟ้าได้แล้ว นี่หมายความว่าอะไรล่ะ? หมายความว่าฟาร์มปลามีความหวังแล้ว!
จากนั้น ชาร์คก็ตกได้ปลากะพงลายจุดตัวใหญ่อีกหนึ่งตัว ปลาประเภทนี้ตะกละมาก แต่ก็นะ มีปลากะพงตัวไหนบ้างที่ไม่ตะกละ?
ปลากะพงลายจุดตัวใหญ่ตัวนี้หนักถึงห้าชั่ง(สองกิโลกรัมครึ่ง) ชาร์คหัวเราะพูดว่า “ได้อาหารเพิ่มมาอีกจาน”
ฉินสือโอวพยักหน้าพร้อมหัวเราะ เขาเริ่มเอาจริงแล้ว เมื่อทุ่นลอยน้ำกระตุกไปพักหนึ่ง สงครามอันยืดเยื้อได้เริ่มขึ้นแล้ว!
เพราะเป็นปลาค็อดความยาวขนาดครึ่งเมตร ฉินสือโอวไม่สามารถดึงมันขึ้นมาได้ทันที ทั้งต้องหย่อนสายรอกเบ็ดกับดึงเชือกไปมา ต้องใช้เวลาห้าถึงหกนาที ถึงจะสามารถดึงปลาค็อดที่ยาวครึ่งเมตรขึ้นมาได้
ปลาค็อดส่ายหางอย่างไม่พอใจที่โดนตกขึ้นมา ลำตัวเรียวยาวส่องแสงสีเงินเป็นประกายภายใต้แสงอาทิตย์ เหงือกกระพือไปมา ดวงตาเป็นสีดำเงาแวววาว ชาร์คมองปลาตัวใหญ่ตัวนี้ มุมปากค่อยๆเปิดกว้าง
“ปลาค็อดที่โตเต็มที่แล้ว! เยี่ยมไปเลย เป็นปลาค็อดที่ตัวโตเต็มที่!” ชาร์คพูดอย่างดีอกดีใจ “ฟาร์มปลาของเรายังมีปลาค็อดที่โตเต็มที่แบบนี้ด้วย เยี่ยมไปเลยจริงๆ ไม่เสียแรงที่ฟาร์มปลาต้าฉินของเราเป็นฟาร์มปลาที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งบนเกาะแฟร์เวล ที่นี่เต็มไปด้วยทรัพยากรทางทะเลเลย!”
ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้าเชื่อ ว่าปลาที่ใหญ่ครึ่งเมตรตัวนี้เป็นลูกปลาที่เลี้ยงไว้เมื่อสองเดือนก่อน เขาคิดว่าปลาตัวนี้คงเป็นปลาที่หลงเหลือมาจากฟาร์มปลาในสมัยก่อน
ถึงแม้ว่าฟาร์มปลานิวฟันแลนด์จะเสียหายไปหมดแล้ว แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าในฟาร์มปลาจะไม่มีปลาเลย ความจริงแล้ว ปลาค็อดที่ผลิตจากฟาร์มปลานิวฟันแลนด์แห่งนี้ถือว่ามีจำนวนมากจนน่าพอใจทีเดียว เพียงแค่หากเทียบกับยุคที่เศรษฐกิจรุ่งเรืองแล้ว ยังคงห่างชั้นกันอีกไกล
อยู่บนทะเลกันมาชั่วโมงกว่าแล้ว ฉินสือโอวยังตกปลาค็อดตัวใหญ่ขึ้นมาได้อีกตัว จากนั้นยังมีปลากะพง ปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะ ส่วนชาร์คนั้นใช้ปล้องไม้ไผ่จับได้ปลาไหลทะเลได้ห้าตัว เท่านี้ก็ได้เวลากลับไปฟาร์มปลา เตรียมทำอาหารเย็น
………………………………………………
