เย่ฉ่าวเฉินอึ้งไปชั่วขณะ สีหน้ามึนงง ” คุณแน่ใจ ? ”
” มหาวิทยาลัยหนานฮวามีแค่เฉียวซินโยวคนเดียว ”
เย่ฉ่าวเฉินไม่สามารถบอกความรู้สึกได้ กลิ่นของเธอคนนั้นมันชวนให้เขานึกถึง เธอตัวเล็กราวกับดอกเดซี่ที่งดงาม จนทำให้เขานั้นอยากที่จะครอบครองเธอ แม้ว่าจะต้องมุดดินหา เขาก็จะต้องหาเธอให้เจอ ！
ตอนที่ได้ยินว่าพบแล้วนั้น เขาอยากจะไปพบเธอทันที แต่ไม่คิดเลยว่าคนๆนั้นจะเป็นเฉียวซินโยว
เมื่อนึกถึงรูปร่างที่มีเสน่ห์ในชุดเดรสสีแดงนั้น และความในใจที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของเธอนั้น มันทำให้เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกแปลกๆ แม้ว่าจะมองไม่เห็นหน้าตาของเธอ แต่ความไร้เดียงสาและความบริสุทธ์ของเธอนั้นไม่อาจแสร้งได้ คนที่อ่อนโยนแบบนั้น จะสามารถใส่ซีทรูยั่วยวนเลยหรือ ?
เขาก็ยังมีความรู้สึกเล็กๆว่า ผู้หญิงคนนั้น…..ไม่ใช่เฉียวซินโยว ?
“ฉ่าวเฉิน เป็นอะไรไป ?”
เขารู้สึกได้ถึงความขาดสติของเย่ฉ่าวเฉิน
“คุณแน่ใจหรอว่าภาพวาดนั้นเป็นของเฉียวซินโยว เย่ฉ่าวเฉินถามด้วยความสงสัย”
“แน่นอนสิ คุณไม่เชื่อผมหรอ คุณก็รู้นิว่าคนอย่างผมทำงานอย่างไร ผมไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นหรอกจริงไหม” ? หนานกงเฮ่าพูดขึ้น
ทั้งสองทำงานด้วยกันเป็นเวลานาน หนานกงเฮ่าคนนี้เขาเชื่อใจแน่นอน แต่ในใจของเขายังคงความสงสัยไว้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา บางทีครั้งนี้เขาอาจจะตัดสินใจผิดไป
” มีปัญหาหรอ ? ”
“ไม่มี……”เย่ฉ่าวเฉินส่ายหัว และพูดออกไปว่า “เฮ่า ครั้งนี้ลำบากคุณแล้ว ไว้จะเลี้ยงเหล้าคุณทีหลังนะ ”
“โอเค ！”หนานกงเฮ่ายิ้มกว้าง
เย่ฉ่าวเฉินเก็บความสงสัยไว้ในใจเขา เขาแสดงท่าทียิ้มแย้มและพูดติดตลกว่า “เฮ่า คุณนี่ใช้วิธีติดต่อกับผู้หญิงไม่ธรรมดาเลยจริงๆ บอกหน่อยได้ไหมว่าพบเบาะแสได้ยังไง ?”
“แน่นอนว่าฉันรู้มาจากแฟนเก่าของผม ！”หนานกงเฮ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีแต่แฝงความชั่วร้ายไว้ “พูดไปคุณก็ไม่รู้จักหรอก แต่ผมแปลกใจว่า ตอนนี้ผมเจอเฉียวซินโยวแล้ว ถ้างั้นความสัมพันธ์คุณกับเวยเวยจะเป็นยังไงต่อ ?”
เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยดวงตาสีฟ้าเป็นประกายขึ้นซึ่งไม่อาจคาดเดาได้
สำหรับมู่เวยเวยแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกชอบหรือเกลียดเธอ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าในช่วงเวลาที่เขาได้ใกล้ชิดกับเธอ เรือนร่างของเธอนั้นมันทำให้เขามีความสุข แต่เมื่อไหร่ที่เขาคิดถึงเรื่องที่เธอเคยผ่านชายอื่นมาแล้ว มันทำให้เขาอยากจะฉีกกระชากร่างเธอ
คนอย่างเย่ฉ่าวเฉินคนนี้จะไม่มีทางไปหยิบของที่คนอื่นเคยใช้มาแล้วเด็ดขาด ！
“คุณน่าจะรู้จุดประสงค์ของผมนะ ผมแต่งงานกับเธอก็เพียงเพราะจะให้มู่เทียนเย่ปรากฏตัว เมื่อไหร่ที่มู่เทียนเย่ปรากฎตัวขึ้นมา ผมก็จะหย่ากับเธอแน่นอน ！”เย่ฉ่าวเฉินพูดถึงมู่เทียนเย่ดวงตาของเขาก็แสดงความโกรธออกมา เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน
เมื่อเห็นท่าทีโกรธแค้นของเขา หนานกงเฮ่าก็รู้สึกโล่งใจ และเดาได้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับมู่เวยเวย แต่อยู่ๆเขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้
“ฉ่าวเฉิน ผมอยากรู้ว่าถ้าหาก ถ้าหากว่ามู่เทียนเย่ตายแล้วจริงๆ หรือไม่ปรากฎตัวออกมาอีกเลย คุณวางแผนจะอยู่กับมู่เวยเวยตลอดไปเลยหรอ ?”
ทันทีที่หนานกงเฮ่าพูดออกไป เย่ฉ่าวเฉินชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมนว่า “มู่เทียนเย่ยังไม่ตาย ต่อให้มันไม่ปรากฎตัวออกมาผมก็จะพลิกแผ่นดินหา และลากคอมันออกมา ！”
“โอเค งั้นผมจะรอฟังข่าวดี ！”
หนานกงเฮ่ายิ้ม ทั้งสองพูดกันอีกสักพัก ก่อนที่เขาจะลาเย่ฉ่าวเฉินกลับ เดินลงบันไดไป…..
