ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2267

คนของเฉินจื๋อข่ายและหงห้าเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
ใช้เวลาไม่กี่สิบนาที ลูกน้องทั้งหมดของWalterที่อยู่ในจินหลิง รวมถึงอาโซ่งที่เตรียมจะทิ้งศพคนนั้น ก็ถูกคนที่พวกเขาสองคนส่งออกไปควบคุมตัวไว้ได้ทั้งหมด
ทางโรงพยาบาลชุมชนของจินหลิง เฉินจื๋อข่ายรุดมาด้วยตนเอง
คนของเขาพร้อมด้วยปืน ล้อมรถสองคันของลูกน้องWalterไว้ ปากกระบอกปืนเล็งไปที่คนห้าคนนั้น คนทั้งห้าจึงรีบวางอาวุธ ยอมจำนนแต่โดยดี
ต่อมา คนทั้งห้านี้ก็ถูกพาเข้าไปในรถตู้ที่ผ่านการดัดแปลงมาแล้วคันหนึ่ง
ซึ่งรถโรลส์-รอยซ์และรถบูอิกของพวกเขา ก็ถูกลูกน้องของหงห้าขับออกไป
รถสองคันนี้ คืนนี้จะส่งไปยังโรงงานรีไซเคิลรถยนต์แห่งหนึ่งของหงห้า จากนั้นจะถูกรื้อออก บีบอัดจนกลายเป็นเศษเหล็กกองหนึ่ง แล้วโยนเข้าไปในเตาหลอมเหล็ก
ซึ่งเท่ากับว่าเมื่อผ่านคืนนี้ไป เทพเซียนตนไหนก็ไม่อาจหาที่อยู่ของรถสองคันนี้เจอ
ทันทีหลังจากนั้น เฉินจื๋อข่ายก็โทรหาเย่เฉิน พูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายครับ คนทั้งห้าที่ใต้ตึกโรงพยาบาลควบคุมตัวไว้ได้หมดแล้ว คุณอยู่ที่ไหนครับ? ผมจะพาคนไปที่นั่น พาไปพร้อมกับWalterคนนั้น!”
เย่เฉินจึงกล่าวว่า “นายมาที่ห้องพิเศษหมายเลขหนึ่งที่แผนกผู้ป่วยไตได้เลย”
“ได้ครับ คุณชาย!”
Walterที่ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรอีกมาตลอด ได้ยินบทสนทนาทางโทรศัพท์ของเย่เฉินกับเฉินจื๋อข่าย เจ้าตัวก็น้ำตานองหน้าแล้ว
เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตนจะมีจุดจบที่น่าเวทนาเช่นนี้
เดิมนึกว่าตนจะเป็นมังกรแกร่งข้ามแม่น้ำ ว่ายอย่างสุขสำราญตามอำเภอใจในสถานที่เล็กๆ อย่างจินหลิง ดังนั้นย่อมไม่เห็นหวังตงเสวี่ยนอยู่ในสายตา คิดเพียงอาศัยโอกาสเก็บเธอไว้เป็นของเล่น จากนั้นค่อยเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากตัวเธอ
แต่ใครจะคิดไปถึงว่าสถานที่เล็กๆ อย่างจินหลิงนี้ ถึงกับยังมีคนเจ้าแผนการและอุบายโหดเหี้ยมอย่างเย่เฉินอยู่อีกคน
ในใจWalterเสียใจอย่างสุดซึ้ง แต่เสียใจภายหลังไปก็แก้ไขปัญหาใดๆ ไม่ได้แล้ว เริ่มจากวันนั้นที่เขาตัดสินใจวางยาบิดาของหวังตงเสวี่ยน โชคชะตาของเขาก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว
ภายในเวลาอันรวดเร็ว เฉินจื๋อข่ายก็นำคนรุดมายังห้องคนไข้
ชั่วขณะที่Walterเห็นเฉินจื๋อข่ายนั้น เจ้าตัวก็ทำราวกับเห็นผี!
เมื่อสักครู่เย่เฉินกับเฉินจื๋อข่ายเพียงคุยโทรศัพท์กันผ่านวีแชท Walterรู้เพียงว่าเย่เฉินกำลังสนทนากับลูกน้องของเขา แต่ลูกน้องของเขาเป็นใครกันนั้น Walterเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน
แต่ตอนที่เขาเห็นเฉินจื๋อข่าย พริบตานั้นตัวเขาก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาด!
“ประ…ประธานเฉิน?!” Walterโพล่งถามออกมาอย่างไม่รู้ตัว “คุณ…ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้?”
ตอนที่Walterเพิ่งมาถึงจินหลิง ตามมารยาทขั้นพื้นฐาน เคยเป็นฝ่ายมาเยี่ยมเยียนเฉินจื๋อข่าย
เหตุผลที่มาเยี่ยมเยียนเฉินจื๋อข่าย ก็เป็นเพราะเขารู้ว่าเฉินจื๋อข่ายเป็นตัวแทนของตระกูลเย่อยู่ที่จินหลิง เขาเป็นคนมีภูมิหลังแข็งแกร่งที่สุดในจินหลิงเลยก็ว่าได้ ตนเพิ่งจะมาถึงเป็นครั้งแรก ย่อมต้องแวะเวียนไปหาเพื่อให้คุ้นหน้าค่าตา
ทว่าครั้งนั้นคนทั้งสองก็เพียงพบกันแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว
ในความจำของWalter เฉินจื๋อข่ายเป็นตัวแทนของยอดเขาที่มีแรงสั่นสะเทือนจินหลิงได้ แต่เขาฝันก็ยังคิดไม่ถึงว่าเฉินจื๋อข่ายจะถึงกับปรากฏตัวอยู่ที่นี่
เฉินจื๋อข่ายมองWalter ยิ้มพลางนิ่งคิด แล้วเอ่ยปากกล่าวว่า “Walter คราวก่อนตอนที่คุณเจอผม ไม่ใช่บอกว่าชื่นชมตระกูลเย่มานานแล้วหรอกหรือ? คุณเย่ เย่เฉินที่อยู่ตรงหน้าคุณท่านนี้ ก็คือคุณชายตระกูลเย่ไงล่ะ!”
“อะไรนะ?” Walterรู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกรถไฟบรรทุกของหนักเหยียบจนแหลกละเอียด!
“ฉันถึงกับยั่วโมโหคุณชายตระกูลเย่โดยไม่ได้ตั้งใจ?!”
“ที่แท้ฉันก็เป็นไอ้โง่คนหนึ่ง ถึงกับยั่วโมโหคุณชายตระกูลเย่?!”