The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 670

　ตอนที่670 ซวนเทียนฮั่วเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษในโลกนี้
　　พิณน้ำแข็งทำมาจากน้ำแข็งพันปีดังนั้นมันจะไม่ละลายแม้ว่าจะอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่สดใสในวันฤดูร้อน สายทำจากเส้นไหมจากไหมน้ำแข็ง ทุกครั้งที่มีการสั่นสะเทือนจะเกิดสายหมอกเย็น ๆ ขึ้น และผู้คนที่ฟังเครื่องดนตรีจะถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งทำให้พวกเขาต้องถอยกลับ
　　ซวนเทียนหมิงกล่าวกับเฟิงหยูเฮง“จุดแข็งของพี่เจ็ดถูกสร้างขึ้นเมื่อห้าปีก่อน โครงสร้างของพิณนั้นไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับน้ำแข็งพันปีของเฉียนโจว แต่มันเป็นแกนน้ำแข็งจากศูนย์กลางของขั้วโลกเหนือ มีเพียงชิ้นเดียวในโลกนี้ และพี่เจ็ดได้รับมัน” ในขณะที่พูดเขามองไปที่ซวนเทียนฮั่วซึ่งยักไหล่และยิ้ม “แต่เขาไม่เคยเต็มใจที่จะพูดว่าเขาจัดการดึงแกนน้ำแข็งออกมาได้อย่างไร”
　　เฟิงหยูเฮงเริ่มสนใจและมองซวนเทียนฮั่วอย่างอ้อนวอนให้ซวนเทียนฮั่วบอกว่านางว่าเจอน้ำแข็งชิ้นนี้อย่างไรซวนเทียนฮั่วส่ายหัวเพียงกล่าวว่า “ต้นกำเนิดนั้นยาก อย่าพูดถึงมันเลย”
　　ซวนเทียนหมิงเดาว่านี่จะเป็นผลลัพธ์และดูเหมือนจะไม่ผิดหวังเป็นพิเศษโดยกล่าวว่า “นับตั้งแต่ที่นำพิณกลับมา พี่เจ็ดได้เล่นต่อหน้าคนอื่นเพียงครั้งเดียว ครั้งนั้นที่มีการเล่น ทุกคนที่ฟังจบลงด้วยการมีน้ำค้างแข็งเกาะ หลังจากเพลงจบลง คนรับใช้ในพระราชวังก็นำเตาอั้งโล่มาให้ความอบอุ่นแก่ผู้คน”
　　เฟิงหยูเฮงเดาะลิ้นของนางเมื่อได้ยินสิ่งนี้“นี่นับเป็นพิณได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเป็นอาวุธ ข่าวลือที่ว่าคนโบราณที่สามารถฆ่าคนด้วยเสียง แต่ดูเหมือนว่าพี่เจ็ดมีความสามารถนี้หรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างแผ่วเบาแต่ไม่ได้ตอบกลับ อย่างไรก็ตามนางมองเห็นรอยยิ้มของเขา ความชื่นชมและความอยากรู้อยากเห็นในใจของนางไม่สามารถช่วยได้ แต่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
　　ขณะที่พวกเขาพูดมีบ่าวรับใช้ที่นำกล่องไม้ยาวมาไว้ในสนาม เฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นว่าพวกเขาไม่ใช่บ่าวรับใช้ธรรมดา แต่พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญจากตำหนักจุน แต่แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ แต่เมื่อพวกเขายกกล่องที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งขึ้นมา ร่างกายของพวกเขาก็ยังสั่นเทา
　　ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สามารถพกพาได้มันเป็นเพราะมันเย็น แม้ว่าความเย็นฉ่ำที่มาจากน้ำแข็งจะไม่แผ่กว้างเพราะชั้นน้ำแข็งปกคลุมสิ่งต่าง ๆ ในรัศมีเล็ก ๆ เป็นเรื่องปกติ เมื่อกล่องไม้ถูกแช่แข็งในน้ำแข็ง ผู้คนเหล่านั้นจึงถือก้อนน้ำแข็งได้อย่างมีประสิทธิภาพ ความยากลำบากสามารถจินตนาการได้
　　ในที่สุดกล่องไม้วางอยู่บนโต๊ะไม้และซวนเทียนหมิงใช้ความคิดริเริ่มที่จะสาดด้วยสุรา เฟิงหยูเฮงโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อให้ใบหน้าของนางใกล้กับกล่องไม้ พลังความเย็นแรงวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้นางสั่นเทา
　　“ระวัง”ซวนเทียนฮั่วเตือน “น้ำแข็งก้อนนี้เย็นมาก หากเจ้าจับเจ้าจะตกใจ”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่รู้สึกเย็นเกินไปนางเอื้อมมือไปแตะกล่อง นางรู้สึกความเย็นแล่นเข้าสู่ร่างกายของนาง แต่ก็สะดวกสบายมาก “ดีมาก” นางพูด “สบายดี”
　　ทั้งสองเผยให้เห็นการแสดงออกที่น่าตกใจกับซวนเทียนฮั่วโดยกล่าวว่า “เพื่อให้สามารถพูดได้ว่าความเย็นที่มาจากน้ำแข็งนี้จะสบาย นอกจากข้า เจ้าเป็นคนแรกที่พูดแบบนี้”
　　“จริงหรือเจ้าคะ? ” เฟิงหยูเฮงชื่นชมยินดี จากนั้นนางก็มองไปที่ซวนเทียนหมิงพร้อมกับการยั่วยุ
　　ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น“นางจะแสดงออกทันทีที่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ นางไม่เคยรู้จักคำว่าถ่อมตัว” ขณะพูดเขาเดินไปข้างหน้า และดึงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กลับมาไม่กี่ก้าวจากนั้นก็นั่งไขว่ห้างบนพื้น
　　ซวนเทียนฮั่วยังใช้ความแข็งแกร่งด้านในเพื่อละลายน้ำค้างแข็งบนกล่องและเปิดมัน จากนั้นเขาก็เอาน้ำแข็งมาจากกล่อง เขาไม่ต้องนั่งที่โต๊ะ แล้วเขาก็แบกมันและวางพื้นดิน วางพิณบนหัวเข่าของเขา เขามองไปที่ทั้งสองและยิ้มอย่างแผ่วเบา ขยับมือของเขาไปที่สายพิณที่คมชัด และอากาศเย็นเต็มลาน
　　ซวนเทียนหมิงมองเฟิงหยูเฮงด้วยความกังวลเล็กน้อยเพื่อดูว่านางจะทนได้หรือไม่อย่างไรก็ตามเขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจ้องตรงไปที่พิณ นางไม่เพียงแต่รู้สึกไม่สบายตัว แต่นางก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกเล็กน้อย จากนั้นนางก็ยื่นมือออกมาสูดลมหายใจลึก ๆ พูดโดยไม่ปิดบังอะไรเลย “เย็นสบายจริง ๆ ”
　　องค์ชายทั้งสองหัวเราะเสียงดังโดยบอกว่าอาเฮงน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าน้ำแข็ง
　　สำหรับคนที่ไม่มีความรู้เรื่องเพลงโบราณเฟิงหยูเฮงไม่สามารถบอกได้ว่าเพลงประเภทใดที่ซวนเทียนฮั่วกำลังเล่นอยู่ แต่ท่วงทำนองยังคงเหมือนเดิม นางยังสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างฟังดูดีหรือไม่ ซวนเทียนฮั่วเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในโลก นางเคยได้ยินมาก่อน อย่างไรก็ตามการฟังพิณน้ำแข็งบรรเลวนั้นเป็นสิ่งแปลกใหม่
　　ชื่อเสียงของพิณน้ำแข็งนั้นสมควรจะได้รับผมของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งหลังจากเพลงบรรเลงจบ แม้แต่ขนตาก็มีน้ำแข็งเกาะ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการกระทำของทั้งสอง นอกจากนี้ยังไม่มีความรู้สึกของความหนาวเย็นเจาะร่างกายของพวกเขา มันเป็นพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงที่ค่อย ๆ กลายเป็นสีขาว ฤดูใบไม้ร่วงได้กลายเป็นฤดูหนาวทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ลึกลับในฤดูกาล
　　ซวนเทียนฮั่วเล่นพิณในขณะที่ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงดื่มสุรา เคล็ดลับของเฟิงหยูเฮงค่อย ๆ ดีดตัวขึ้น โดยไม่สนใจท่วงทำนองของซวนเทียนฮั่ว นางก็เริ่มร้องเพลง เพลงนี้ทำให้องค์ชายทั้งสองรู้สึกประหลาดใจอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน การร้องเพลงที่เป็นอิสระและเป็นธรรมชาติของเฟิงหยูเฮงไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่ในโลกนี้ ไม่สามารถถูกจับหรือรู้สึกได้ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญที่น่าสนใจอย่างซวนเทียนฮั่วก็ยังคงต้องใช้เวลาในการปรับการบรรเลงให้สอดคล้องกับทำนองเพลงของนาง อย่างไรก็ตามโดยไม่ทราบความกลมกลืนนี้สร้างเสียงที่ไพเราะที่สุดในโลก
　　“เมื่อไรดวงจันทร์จะแจ่มใสและสว่างขอให้ท้องฟ้ามืดครึ้มพร้อมกับสุราหนึ่งจอกในมือของข้า ในสวรรค์ในคืนนี้ข้าสงสัยว่าจะเป็นฤดูอะไร…” นางยังคงร้องเพลงต่อไปจนกระทั่ง “ขอให้ทุกคนมีชีวิตยืนยาว ดังนั้นเราอาจแบ่งปันความงามของดวงจันทร์แม้ว่าเราจะอยู่ห่างกันพันไมล์” * เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยค่อยลงเรื่อย ๆ ซวนเทียนหมิงยกโทษให้ ดีมาก นางเมาแล้วก็หลับไป
　　ซวนเทียนฮั่วต้องการปลุกนางให้ตื่นโดยถามว่า“เนื้อเพลงเหล่านี้คืออะไร ? มันไพเราะจริง ๆ ”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ใช่คนโง่นางพูดกับพวกเขาด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์ชาวเปอร์เซียของข้าเป็นคนสอน ! ข้าเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้จักพวกเขา” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็เอียงหน้าขึ้นแล้วหลับไป
　　เสียงอันน่าพิศวงหยุดลงและซวนเทียนหมิงกอดคนที่หลับอยู่บนตักของเขา อย่างไรก็ตามเขาได้ยินซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “อาจารย์ชาวเปอร์เซียผู้นั้น สิ่งที่นางพูดจะเกิดปัญหาไม่ช้าก็เร็ว ข้าเคยไปเปอร์เซีย ที่ซึ่งมีแต่ธรรมชาติแบบนั้นจะอยู่ที่ไหนกัน ? ”
　　ซวนเทียนหมิงถอนหายใจและกล่าวว่า “ข้าเคยพิจารณาเรื่องนี้มาก่อน เพียงแต่ไม่มีวิธีที่ดีกว่าในการแก้ไขปัญหานี้ในขณะนี้ นางไม่เคยพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาง แม้ว่าเจ้าจะเข้าใจอย่างชัดเจนว่านางแตกต่างจากคนอื่น แต่นางทำได้ดีที่สุดเพื่อพยายามซ่อนจากคนอื่น”
　　“ข้าแค่กลัวว่ามันจะถูกใช้โดยคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้น”ซวนเทียนฮั่วมองหน้าเขาอย่างกังวล แต่ไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้ เขายิ้มได้อย่างขมขื่นต่อผู้ที่เมาสุราพูดอย่างจริงใจว่า “ข้าหวังว่าทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี”
　　คืนนั้นทั้งสองยังคงอยู่ในตำหนักจุนเมื่อซวนเทียนหมิงพานางไปที่เตียง เขาได้ยินคนตัวเล็ก ๆ ในอ้อมกอดของเขาตื่นขึ้นมาอย่างง่วงนอน และกล่าวว่า “ข้าได้ยินทุกอย่างที่พวกเจ้าสองคนพูด ขอบคุณ” จากนั้นดวงตาของนางก็ปิดลง และนางก็หลับไป
　　เขาต้องการปลุกคนผู้นี้นั้นให้ตื่นขึ้นมาและพูดคุยกันสักครู่แต่ผู้หญิงคนนี้ดื่มสุรามากที่สุด นางจะตื่นขึ้นมาได้อย่างไรอย่างง่ายดาย เขานอนไม่หลับ ดังนั้นเขาจึงวางนางลงแล้วเดินไปรอบ ๆ ในสนาม
　　เมื่อเขาเดินไปที่ป่าไผ่ขนาดเล็กในพระราชวังเขาพบว่าซวนเทียนฮั่วยังคงอยู่ที่นั่น แสงจันทร์สีขาวส่องบนไม้ไผ่สีเขียวและบนร่างเป็นสีขาว แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ต้องยอมรับว่าฉากนี้ไม่แตกต่างจากสวรรค์
　　คนในป่าเห็นเขาเดินไปและพูดด้วยรอยยิ้ม“เป็นเวลานานแล้วที่ข้าได้ออกกำลังกาย หมิงเอ๋อมาประลองกับพี่เจ็ดสักหน่อย”
　　แน่นอนว่าซวนเทียนหมิมีความสุขที่ได้ทำเช่นนั้นและดึงดาบที่ยืดหยุ่นออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับพัดของซวนเทียนฮั่วเช่นนี้พวกเขาเริ่มประลองในป่าไผ่
　　ซวนเทียนฮั่วมีความเชี่ยวชาญด้านดนตรีมากที่สุดและเขาไม่เคยใช้ศิลปะการต่อสู้กับผู้อื่น อย่างไรก็ตามไม่มีใครสงสัยว่าเขาไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้เลย ไม่มีใครที่เชื่อว่าศิลปะการต่อสู้ของเขาจะอ่อนแอ ในทางตรงกันข้ามเขาได้รับการยอมรับในโลกว่าเป็นเทพเซียน ในใจพวกเขามีความรู้สึกว่าทุกสิ่งที่องค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่วทำถูกต้อง ทุกสิ่งที่เขาทำเขาจะเป็นเหมือนเทพเซียน หากเทพเซียนบอกว่าเขารู้ศิลปะการต่อสู้ เขาจะเป็นตัวปลอมได้แม้จะไม่เคยใช้”
　　และในโลกนี้ไม่มีใครรู้ซวนเทียนฮั่วดีกว่าองค์ชายเก้า,ซวนเทียนหมิง
　　เมื่อผู้เชี่ยวชาญแลกเปลี่ยนหมัดจะมีบางครั้งที่พวกเขาจะไม่ชกทางกายภาพพวกเขาจะใช้พลังงานแทน ดาบจะไม่โจมตีพัด แทนที่จะกระทบกับออร่าที่มาจากพัด เทพเจ้าแห่งสงครามในเสื้อคลุมสีม่วง และเทพบุตรในชุดคลุมสีขาวเคลื่อนไหวไป แม้แต่แสงจันทร์ก็สูญเสียความแวววาวดั้งเดิมไปเล็กน้อย
　　ในที่สุดการต่อสู้ก็สิ้นสุดลงด้วยการเสมอกันซวนเทียนหมิงถอนหายใจ “ในโลกนี้ใครจะรู้ว่าองค์ชายเจ็ดเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้”
　　ซวนเทียนหัวตอบ“ในโลกนี้ใครจะรู้ว่าองค์ชายเก้า, ซวนเทียนหมิง จะไม่ด้อยกว่าข้าเลย”
　　ทั้งสองหัวเราะเสียงดังแล้วค่อยๆ เข้ามาใกล้กันก่อนที่จะยืนด้วยกัน
　　“พี่เจ็ดในการเดินทางไปทางตะวันออกของท่านมีความสุขหรือไม่ ? ” ซวนเทียนหมิงเอนกายพิงต้นไผ่และถามเขา
　　ซวนเทียนหัวยิ้มอย่างขมขื่น“ไม่มีปัญหา ก่อนอื่นเสด็จแม่ก็ปรากฏตัวขึ้นจากใต้ที่นั่งในรถม้า จากนั้นจื่อหรูและเด็กผู้หญิงตัวเล็กปรากฏตัวในฟู่โจว เจ้าคิดว่าสิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นการเผชิญหน้าที่มีความสุขหรือไม่ ? ”
　　ซวนเทียนหมิงส่ายหัว“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ได้ถามเรื่องนี้”
　　ความเงียบก็เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองในท้ายที่สุดมันคือซวนเทียนหมิงที่พูดออกมาว่า “นอกจากนางแล้ว ข้าจะให้อะไรกับท่านก็ได้ในโลกนี้ พี่เจ็ด”
　　คนที่อยู่ตรงหน้าเขาขมวดคิ้วกล่าวว่า“หมิงเอ๋อ นอกจากนางแล้ว ข้าสามารถขออะไรจากเจ้าในโลกนี้ได้ มีเพียงนางคนเดียวที่ไม่มีขีดจำกัด” ในขณะที่พูด เขาโบกมือของเขาด้วยรูปลักษณ์ของเทพบุตรที่ถูกเนรเทศ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเรื่องปกติจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการทำให้ข้าช้าลง พี่เจ็ดจะพูดตามความจริงในคืนนี้ แม้ว่าจะเป็นอาเฮง แต่ความสมดุลนี้ไม่สามารถหยุดชะงักได้ สำหรับข้า ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรืออาเฮง หรือแม้ว่าจะเป็นเสด็จพ่อและเสด็จแม่ก็ไม่ขอร้องข้า ข้าจะช่วยเจ้าปกป้องอาณาจักรนี้มาครึ่งชีวิต เมื่อมั่นคงแล้วข้าจะจากไป โลกนี้กว้างใหญ่ นั่นคือชะตากรรมของฉัน”
　　ซวนเทียนหมิงสามารถเข้าใจได้โดยธรรมชาติและเขาก็สามารถเข้าใจในสิ่งที่ซวนเทียนฮั่วถาม บุคคลนี้ไม่ควรถูกมองจากมุมมองปกติ ความคิดของเขาไม่เพียงแต่ครอบคลุมตัวเอง แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็มีหลายครั้งที่เขาไม่เข้าใจอีกฝ่าย
　　“กลับไปนอนได้แล้ว”ซวนเทียนฮั่วรีบเร่งเขาอย่างรวดเร็ว “ข้าจะอยู่ที่นี่คนเดียวชั่วครู่”
　　เทพเจ้าสงครามในชุดคลุมสีม่วงออกไปเทพบุตรในชุดคลุมสีขาวอยู่ในป่าคนเดียว เช่นเดียวกับตอนที่เขายังไม่มามีคนหนึ่งมาและคนหนึ่งในดวงจันทร์ ใครจะรู้ว่าดวงจันทร์กำลังส่องสว่างในป่า ถ้าหัวใจของบุคคลนั้นโหยหาดวงจันทร์ แต่มันให้ความรู้สึกราวกับว่าเป็นหนึ่งเดียว ในขณะเดียวกันก็แยกกัน
　　ซวนเทียนฮั่วถูกกำหนดให้เป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ซ้ำใคร
　　ประมาณเที่ยงของวันรุ่งขึ้นในที่สุดคนบางคนก็ตื่นขึ้นมาจากการนอนด้วยอาการเมาค้าง พวกเขารู้สึกปวดหัวและพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา
　　ความทรงจำของนางเต็มไปด้วยหมอกจากการดื่มและนางเรียกหวงซวนให้นำด้น้ำดื่มมา เอื้อมมือออกไปด้านข้างนางชนเข้ากับคน
　　นางรู้สึกถึงดวงตาจมูก และปาก จากนั้นก็ดมกลิ่น มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย ยกแผ่นผ้าและตะโกน “หมิงเอ๋อ ไปยกน้ำชามาให้องค์หญิง”
　　——————————————————————————————————
　　*TN: เพลง FYH ร้องเพลงขึ้นอยู่กับบทกวีจากราชวงศ์ซ่ง