จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 546 ไฟไหม้สวนป่า

เจียงชื่อ ได้กลายเป็น ‘พระเจ้า’ ในหัวใจของซินยุ่นไปแล้ว!
ครั้งนี้นั่งรถไฟความเร็วสูงกลับไป ที่น่าบังเอิญก็คือเป็นขบวนเดียวกับครั้งที่แล้ว
เพียงแต่ว่า ครั้งนี้จะไม่มีใครมาแย่งที่นั่งอีกแล้ว หัวหน้าขบวนรถไฟจำเจียงชื่อได้ตั้งแต่แรกเห็น ท่าทีของเขาสุภาพ ดูแลปรนนิบัติอย่างทั่วถึงตั้งแต่ขึ้นรถจนกระทั่งลงจากรถ
แน่นอน นี่เป็นเพราะหัวหน้าขบวนรถไฟรู้จักฐานะที่แท้จริงของเจียงชื่อ ที่เคารพยำเกรงเช่นนี้ ส่วนใหญ่มาจากความเกรงกลัว
หลังลงจากรถไฟความเร็วสูง
เจียงชื่อขับรถพาซินยุ่นและคนอื่นๆ เร่งรีบกลับไปที่คลินิกเหรินจื้อด้วยตัวเอง
เจียงชื่อครุ่นคิดมาตลอดทางว่าจะพาเสี่ยวเตี๋ยไปอยู่ที่ไหนชั่วคราว
ปล่อยให้เธอกลับไปกับซินยุ่น อยู่ด้วยกันสักสองสามวัน?
ไม่ได้
เสี่ยวเตี๋ยมีฐานะทางสังคมไม่ธรรมดา ถ้าให้เธอกลับไปพร้อมกับซินยุ่น เธออาจจะตกอยู่ในอันตราย และอาจทำให้ซินยุ่นกับซินจื่อหมินเดือดร้อนไปด้วย
หลังจากคิดทบทวน เจียงชื่อก็ตัดสินใจปล่อยให้เธอพักอยู่ในอาคารสำนักงานทั่วไปเขตเจียงหนานชั่วคราวไปก่อน
ที่นั่นมีที่พักอาศัยพิเศษ มีการคุ้มครองจากมู่หยางอีและสิบสองปีนักษัตร ไม่มีปัญหาเรื่องความปลอดภัย
บนรถ
เสี่ยวเตี๋ยถามว่า “เจียงชื่อ กลับไปแล้วฉันจะได้พบจ้ายเย้นไหม?”
เจียงชื่อตอบอย่างตรงไปตรงมา “เกรงว่าจะไม่ได้ เพราะซุนจ้ายเย้นมีความเกี่ยวข้องกับคุณ ถูกใช้ประโยชน์จากกลุ่มคนเลว เป็นอริกับผม”
“เอ๊ะ?” เสี่ยวเตี๋ยรู้สึกสับสน “แล้วคุณก็ยังช่วยฉัน?”
เจียงชื่อกล่าวว่า “ถ้าช่วยคุณได้ ก็จะสามารถขจัดความพะวงหน้าพะวงหลังของซุนจ้ายเย้นได้ จากนั้นผมค่อยทำให้เขายอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจจริง ถึงเวลานั้นจะให้คุณกับเขาพบกัน”
“บอกตามตรง สิ่งที่ผมต้องทำคือ ‘กำราบ’ นายทหารใหญ่อย่างซุนจ้ายเย้น!”
เสี่ยวเตี๋ยรู้สึกสนใจกับคำพูดของเขามาก
เธอยิ้มแล้วพูดว่า “จ้ายเย้นเป็นคนเก่งกาจมาก แน่นอน คุณก็ไม่เลวเหมือนกัน แต่ในความคิดของฉัน คุณยังสู้จ้ายเย้นไม่ได้ ในเรื่องสติปัญญาคุณเทียบเขาไม่ได้เลย อย่าหาเหาใส่หัวดีกว่า”
“ถ้าไม่ไหวจริงๆ ฉันจะออกหน้าขอให้เขาเข้ามาอยู่ในค่ายของคุณ เพื่อที่คุณจะได้ไม่ต้องเจอปัญหายุ่งยากดีไหม?”
เจียงชื่อยิ้มออกมา
“ไม่จำเป็น”
“ถ้าอาศัยคุณเพื่อทำให้เขาเข้ามาอยู่ในค่ายของผม แล้วผมจะแตกต่างอะไรกับพวกคนเลวคนอื่นๆ ล่ะ?”
“ผมต้องการให้ซุนจ้ายเย้นยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจจริง”
เสี่ยวเตี๋ยบุ้ยปากอย่างเย้ยหยัน “ฮึ ความจริงฉันไม่เชื่อว่าคุณจะชนะจ้ายเย้นได้ แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการให้ฉันออกหน้า ฉันจะช่วยคุณ”
เจียงชื่อยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร
เขาจะแพ้ให้กับซุนจ้ายเย้นงั้นหรือ? ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
เพียงแต่ว่า ในเมื่อเจียงชื่อสามารถเอาชนะซุนจ้ายเย้นได้ครั้งหนึ่งแล้ว จึงมีความสามารถที่เอาชนะเขาได้เป็นครั้งที่สอง เขาอยากให้เรื่องราวในประวัติศาสตร์ ‘เกียงอุยยอมแพ้ต่อจูกัดเหลียง’ กลับมาโลดแล่นอีกครั้งในยุคสมัยนี้!
ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทันใดนั้น ก็เกิดรถติดขึ้นบนทางด่วน เจียงชื่อต้องเหยียบเบรกและหยุดรถ
เขามองไปข้างหน้าด้วยความงุนงง
ที่นี่อยู่ไกลจากเมือง ปกติจะมีรถไม่มาก ตามหลักเแล้วเป็นไปไม่ได้ที่รถจะติด
“พวกคุณดูสิ!” ซินยุ่นชี้ไปข้างหน้าทางด้านซ้าย
ทุกคนพากันมองออกไป เห็นบนยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลมีไฟลุกโหม เปลวเพลิงขนาดมหึมาดูเหมือนจะกินกลืนแนวเทือกเขาทั้งหมด
ไฟไหม้ป่าเหรอ?
เจียงชื่อจำได้คลับคล้ายคลับคลา ที่นั่นดูเหมือนสวนป่าที่มีชื่อเสียงในเขตเจียงหนาน เพิ่งสร้างได้ไม่ถึงสองปี เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในเขตเจียงหนาน
สถานที่แห่งนั้นมักจะมีผู้คนอยู่มาก แต่ตอนนี้เปลวเพลิงขนาดใหญ่กำลังลุกโหม คิดๆ แล้วก็น่ากลัว
ไม่มีใครรู้ว่ามีผู้ได้รับบาดเจ็บกี่คน และมีผู้เสียชีวิตกี่คน
บี๊บบี๊บบี๊บ…
รถดับเพลิงวิ่งผ่านช่องทางฉุกเฉินด้านข้าง ห้อตะบึงไปที่สวนป่าเพื่อดับไฟ สถานการณ์รุนแรง จำเป็นต้องแข่งกับเวลา
แต่ทว่า รถดับเพลิงยังวิ่งไปได้ไม่ไกล ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นโดยไม่คาดคิด