คำพูดของฉินจุนทำให้ทุกคนหน้าแดง นี่คือจุดประสงค์ของพวกเขาจริง ๆ
ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้วและพูดว่า “แล้วไง สายเลือดก็เปลี่ยนไม่ได้ ไม่เอาน่า ญาญ่า นี่คุณปู่ คุณย่า รีบมาเรียกสิ”
ชายชราและหญิงชราจากครอบครัวซ่งนั่งบนเก้าอี้ ถือซองจดหมายสีแดงในมือ รอที่จะให้ของขวัญฉินญาญ่า
ฉินญาญ่าจับแขนของฉินจุนโดยไม่เคลื่อนไหว และแม้แต่ซ่อนตัวหลังจากเห็นคนเหล่านี้
ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว โกรธเล็กน้อย แต่ไม่กล้าที่จะรุนแรงเกินไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟัน และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ญาญ่า พวกเราเป็นญาติกันของเธอทุกคน จะไม่ทำร้ายเธอ จำได้มั้ยว่าฉันไปหาเธอที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยนะ?”
ฉินญาญ่าส่ายหัวว่างเปล่า หันหน้าหนี และหยุดมองพวกเขา
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงค่อนข้างควบคุมไม่ได้ แต่เพื่อประโยชน์ในการดูแล เขาอดทน และพูดกับฉินจุน
“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีอายุห้าปี และซ่งหย่งเฉียงเป็นผู้จ่ายค่าใช้จ่ายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แม้ว่าญาญ่าจะไม่ได้อยู่เคียงข้างฉัน แต่ก็ยังถือว่าได้รับการเลี้ยงดูจากฉัน มันถูกต้องแล้วที่จะให้ฉันเป็นคนดูแล”
ฉินจุนเยาะเย้ย ซ่งหย่งเฉียงไร้ยางอายจริง ๆ
“คุณจ่ายค่าธรรมเนียมห้าปีเหรอ? คุณแน่ใจเหรอ?”
“แน่นอน!”
“ดี”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดหมายเลขของหัวหน้าลี่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็มีการเชื่อมต่อสาย
“คุณฉิน?”
“คุณลี่ครับ ช่วยตรวจสอบหน่อยได้มั้ย ว่าใครเป็นผู้จัดหาเงินทุนให้กับญาญ่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา”
หัวหน้าลี่ชะงักครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณฉินคะ ฉินญาญ่าไม่ได้รับการสนับสนุนทางสังคมใด ๆ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันมั่นใจมากในเรื่องนี้”
“ตกลง”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็วางสายไป
ทั้งลานก็เงียบ
นี่เป็นการตบหน้าที่รุนแรงมากต่อหน้าสาธารณชน เมื่อครู่พูดอย่างไร้ยางอายว่าเขาได้จ่ายเงินค่าเลี้ยงดูให้ฉินญาญ่าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ผลลัพธ์คือหัวปฏิเสธด้วยตัวเอง ฉินญาญ่าไม่ได้รับการยอมรับใด ๆ จากสังคมในอดีต ไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่มีเงินทุนเลยแม้แต่น้อย
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงดูน่าเกลียดเล็กน้อย และเขาก็กัดหัวแล้วพูดว่า “หืม จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอเป็นหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า? บางทีนายอาจจะให้ใครมาแกล้ง? การโทรศัพท์จะพิสูจน์อะไรได้?”
ฉินจุนเยาะเย้ย “ถ้าเป็นแบบนี้ คุณก็โทรมา เพราะคุณได้ให้เงินทุนญาญ่ามาหลายปีแล้ว คุณน่าจะมีหมายเลขโทรศัพท์จากหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใช่มั้ย?”
ใบหน้าของซ่งหย่งเฉียงไม่แน่นอน เปลี่ยนไปมาหลายต่อหลายครั้ง แล้วถอนลมหายใจ
“มีอะไรต้องพิสูจน์ การช่วยเหลือญาญ่า ไม่ใช่เพราะฉันต้องการให้ญาญ่ามาตอบแทนฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องให้ใครมาพิสูจน์ ฉันแค่สบายใจที่จะทำมัน”
คำพูดของซ่งหย่งเฉียงดูกล้าหาญ ราวกับว่าพวกเขายิ่งใหญ่มาก แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาตั้งใจที่จะปกปิดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขา
ซ่งหย่งเฉียงหายใจเข้าลึก ๆ และพูดกับฉินจุน
“แบบนั้น เรามาพูดคุยกันว่าใครควรเป็นคนดูแลเด็กคนนี้”
ฉินจุนกล่าว “ถ้าอย่างนั้นให้เด็กเลือก”
แม้ว่าฉินญาญ่ายังเด็ก แต่เธอรู้ทุกอย่าง วันนี้เธอรู้ทุกเรื่อง
ทันทีที่ฉินจุนพูดจบ ฉินญาญ่าก็กอดแขนของฉินจุนโดยตรง และพูด
“หนูต้องการพี่ชาย”
แน่นอนว่าฉินญาญ่ารู้ว่าใครดีต่อเธอ และเธอไม่รู้จักคนเหล่านี้ต่อหน้าเธอ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอคงไม่สนใจ
ซ่งหย่งเฉียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงรอยยิ้มที่ใจดี และพูดกับฉินญาญ่า
“ญาญ่า ฉันเป็นอาคนที่สองของหนู ในอนาคตหนูจะอาศัยอยู่ในบ้านของเรา ฉันจะซื้อของอร่อย ๆ ให้หนู มีกระโปรงสวย ๆ มากมาย ตกลงมั้ย?”
ฉินญาญ่าส่ายหัว “พี่ชายคนโตของหนูจะซื้อให้หนูด้วย”
ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้ว พูดไม่ออก เขาไม่ค่อยเก่งในการเกลี้ยกล่อมเด็ก และขยิบตาให้ผู้หญิงข้าง ๆ เขา
ผู้หญิงสวยยืนขึ้น และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ญาญ่า ฉันเป็นป้าคนที่สองของหนู เข้าใจมั้ย หลังจากที่หนูมาที่บ้านของเรา หนูก็เล่นกับน้องชายคนนี้ได้”
ด้วยเหตุนี้ ภรรยาของซ่งหย่งเฉียงจึงพาเด็กชายตัวเล็ก ๆ ออกไป ซึ่งอายุน้อยกว่าฉินญาญ่าหนึ่งหรือสองปี
“มา พ่างพ่าง เรียกพี่สาวสิ!”
เด็กอ้วนส่งเสียงขู่ ถือดินกำมือหนึ่ง แล้วโยนมันใส่ฉินญาญ่าโดยตรง ด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและเด็ดขาด
ภรรยาของซ่งหย่งเฉียงจ้อง “พ่างพ่าง! นายกำลังทำอะไร! นายทำกับพี่สาวของนายแบบนี้ได้ยังไง!”
ฉินญาญ่าส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “พี่ชาย หนูจะไม่อยู่กับพวกเขา หนูอยากกลับบ้านกับพี่ชาย!”
ฉินจุนจับหัวของฉินญาญ่าและพูดว่า
“ไม่ต้องห่วง พี่จะพาหนูกลับบ้าน”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็ดึงฉินญาญ่ามาที่ด้านข้างของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ก็เห็นอยู่ว่าญาญ่าไม่ชอบพวกคุณ”
ซ่งหย่งเฉียงขมวดคิ้วลังเล และพูดว่า
“เด็กจะรู้เรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง ตอนนี้เธอยังเด็กและไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิดได้ เธอชอบใครก็ตามที่เธอคุ้นเคย บอกไม่ได้หรอกนะ และเด็กไม่สามารถถูกมองว่าใครเป็นมาตรฐานได้”
ฉินจุนเยาะเย้ย และไม่ได้คัดค้าน
ซ่งหย่งเฉียงนี้ตลกจริง ๆ เขาบอกว่าเขาเคยสนับสนุนญาญ่ามาก่อน แต่หัวหน้าพบว่าไม่มีเรื่องแบบนั้น เขาตบหน้าเขาทันที
หลังจากที่ฉินญาญ่าไม่เลือกพวกเขา ฉินญาญ่าจะเลือกไม่สนใจพวกเขาเลย และซ่งหย่งเฉียงเริ่มบอกว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้เด็กเลือกได้
ฉินจุนไม่ได้รีบร้อน และปล่อยให้เขาตัดความคิดนี้ออกไปให้หมด
“โอเค งั้นว่ามา”
ซ่งหย่งเฉียงกล่าวว่า “เนื่องจากเป็นสิทธิ์ในการดูแล ดังนั้นจึงต้องพิจารณาคุณสมบัติในการดูแล”
“ในเรื่องการเพิ่มคุณสมบัติ ครอบครัวซ่งของเราไม่น่าจะมีปัญหาในการเลี้ยงดูฉินญาญ่า”
“ครอบครัวซ่งของเราได้ทำสัญญากับซูเปอร์มาร์เก็ต Wal-Mart โดยมีรายได้ต่อปีมากกว่าห้าล้านหยวน ซึ่งสามารถให้ฉินญาญ่ามีชีวิตที่ร่ำรวยมาก นายไม่สามารถทำเช่นนั้นได้”
คำพูดของซ่งหย่งเฉียงค่อนข้างจะบ้า ๆ บอ ๆ แต่ความจริงแล้ว คำพูดเหล่านั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่เห็นภายนอก
ครอบครัวซ่งของพวกเขาทำสัญญากับซูเปอร์มาร์เก็ต Wal-Mart ขนาดใหญ่ และครอบครัวของพวกเขามีรายได้ห้าล้านหยวนต่อปี
ครอบครัวซ่งที่มีประชากรมากกว่าสิบคน พึ่งพาซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ เพื่อสนับสนุนพวกเขา อันที่จริง มีเพียงซ่งหย่งเฉียงและบุคคลสำคัญเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีรายได้หนึ่งล้านต่อปี และคนอื่น ๆ แทบจะไม่มีรายได้สี่ถึงห้าแสนต่อปี รายได้ของพวกเขาดูเหมือนสดใสและสวยงาม ราวกับเป็นธุรกิจของครอบครัว
อันที่จริงเป็นเพียงกลุ่มคนที่ทำธุรกิจร่วมกัน ทุกคนทำงานเพื่อครอบครัว เทียบไม่ได้กับสี่ตระกูลใหญ่ในตงไห่ หรือแม้แต่ครอบครัวเล็ก ๆ ในระดับที่สองและสาม
มิฉะนั้น คนเหล่านี้จะไม่สนใจเกี่ยวกับสิทธิในการดูแลของญาญ่า เงินกองทุน และบ้านแบบสไตล์ปักกิ่งโบราณ
ซ่งหย่งเฉียงมีความกระตือรือร้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และหลังจากมองขึ้นและลงของฉินจุน เขาก็ถาม
“ฉันใช้สิทธิถามนายหน่อย นายทำงานอะไร?”
