ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง – ตอนที่ 682 นัยตาสีม่วงของจีเฉวียน

ลูกแก้วจำนวนมากมายปรากฏขึ้นมา ตอนแรกยังกระจัดกระจายแต่เพียงพริบตาสั้นๆก็รวมตัวกันกลายเป็นกำแพงน้ำแข็งแผ่นหนา  
 
 
กำแพงน้ำแข็งสีดำที่หนาถึงสิบแปดชั้นโอบล้อมพวกนางเอาไว้ สกัดกั้นเงาดาบของตี้เสียเอาไว้ได้จนหมดสิ้น  
 
 
พระหัตถ์ของตี้เสียกุมดาบอาทิตย์เทพเอาไว้ ทุกสิ่งที่พาดผ่านแม้แต่ความว่างเปล่าก็ยังลุกเป็นไฟ  
 
 
ตอนนี้ พระองค์ทรงลืมไปแล้วว่าเดิมทีที่ข้างกายของพระองค์เคยมีฮว๋ายยู่อยู่ผู้หนึ่ง  
 
 
สีทองของนัยตามีละอองเลือดปะปน พระหัตถ์ที่กุมดาบอาทิตย์เทพมีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา  
 
 
พระองค์บุกเข้ามาหาจีเฉวียนและตู๋กูซิงหลันทีละก้าวๆ แม้ว่าจะมีกำแพงสีหมึกสิบแปดชั้นขวางอยู่ แต่ด้วยพลังที่แข็งแกร่งเกินธรรมดาของพระองค์ ก็ทำให้ทรงทอดพระเนตรเห็น ว่ากริยาที่คนทั้งสองในกำแพงน้ำแข็ง กำลังอิงแอบแนบชิดกันเช่นไร  
 
 
ดาบนับสิบเล่มที่พุ่งลงมา เพียงทำให้แผ่นน้ำแข็งด้านนอกสุดเกิดรอยขีดข่วนเท่านั้น ไม่แม้แต่จะแตกร้าว  
 
 
ตี้เสียทรงยกดาบขึ้นสูงฟาดลงไปอย่างรุนแรงโดยไม่มีความลังเล  
 
 
ได้ยินเสียงกรีดแหลมดังขึ้นอย่างกึกก้อง เป็นเสียงของโลหะกระทบกัน พลังของเสียงนั้นยังน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงคำรามของสัตว์อสูรเสียอีก เหล่าเทพทั้งหลายต่างก็พากันอุดหู พวกเขาคืบคลานขึ้นมาจากบนพื้น ถอยออกไปจนห่างจากพื้นที่อันตรายแห่งนี้  
 
 
แม้แต่ดาบอาทิตย์เทพก็ยังถูกเทียนตี้ทรงเรียกออกมาแล้ว แสดงว่าพระองค์ประสงค์จะสังหารคนทั้งสองด้วยพระองค์เองให้จงได้ พวกเขาสมควรจะห่วงตนเองให้มากดีกว่า  
 
 
ใช่แล้ว ไม่มีผู้ใดคิดว่าตี้เสียจะทรงพ่ายแพ้  
 
 
พระองค์คือเทียนตี้ คือผู้ที่สู่งส่งที่สุดในหกภพภูมิ แม้แต่ประมุขวังของเผ่ามังกรทมิฬเยี่ยจ้าน และราชันย์แห่งภพภูติหมิงอ๋องก็ยังเคยพ่ายแพ้ในเงื้อพระหัตถ์มาแล้ว  
 
 
สองคนนั้น คือบุคคลเพียงสองคนในหกภพภูมิที่มีพละกำลังพอจะต่อกรกับพระองค์ได้ ขนาดพวกเขายังแพ้พ่ายให้กับเทียนตี้ไปแล้ว แล้วนางมารผู้นี้กับบุรุษที่อยู่ในหมอกสีดำนั่นจะเป็นอะไรได้?  
 
 
ต่อให้พวกนางแข็งแกร่งกว่านี้ หรือยังจะแข็งแกร่งกว่าเยี่ยจ้านและหมิงอ๋องอีกหรือ?  
 
 
คราวนี้ เงาดาบสีทองที่พุ่งลงมามีอยู่นับร้อยเล่ม ทันทีที่แสงสีทองทลวงลงมา กำแพงน้ำแข็งสีหมึกก็แตกราวลงไปในพริบตา  
 
 
พอชั้นแรกพังลงไป อีกห้าชั้นก็แตกออกในรวดเดียว  
 
 
ยามที่เงาดาบของดาบเทพร่วงหล่นลงมา กำแพงน้ำแข็งหมอกดำก็ที่หลงเหลืออยู่ต่างก็เกิดเสียงดังซี่ๆขึ้นมา ราวกับว่าพวกมันถูกหลอมจนระเหย กลายเป็นหมอกชื้นๆสีดำลอยขึ้นมา  
 
 
พอเหล่าเทพเห็นแล้ว ในส่วนลึกของแววตาพวกเขาก็ผุดยิ้มเย็นชาขึ้นมา  
 
 
บุรุษผู้นั้นปรากฏตัวขึ้นมาอย่างน่าสะพรึงกลัวก็จริง แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับเสือกระดาษตัวหนึ่งเท่านั้น ที่จริงแล้วมิได้มีความสามารถยิ่งใหญ่อันใด  
 
 
เมื่อต้องเผชิญกับพลังของจักรพรรดิสวรรค์ ก็ได้แต่วิงวอนขอความเมตตาเท่านั้น  
 
 
พวกเขากำลังรอดู รออีกครู่เดียวก็จะได้เห็นคนทั้งสองตกตายอย่างไร้ที่กลบฝัง  
 
 
ใจกลางของกำแพงน้ำแข็ง จีเฉวียนโอบกอดตู๋กูซิงหลันเอาไว้อย่างแนบแน่น  
 
 
ร่างกายของเขาอบอุ่น บนเส้นผมและเสื้อผ้าปรากฏเกล็ดสีดำขึ้นมา ในดวงตาหงส์คู่นั้นสะท้อนภาพเงาดาบที่พุ่งลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่นอกจากความเยือกเย็นอย่างที่สุดแล้วก็ไม่มีแม้แต่ระลอกคลื่นใดๆ  
 
 
ตู๋กูซิงหลันซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างว่าง่าย นิ่งฟังเสียงหัวใจเต้นที่ดังออกมาจากในทรวงอกของเขา ในใจของนางก็สงบลง  
 
 
พอเห็นว่ากำแพงน้ำแข็งตรงหน้ากำลังพังลงมา ก็เห็นเขาปลดแถบผ้ารัดผมสีม่วงลงมา พันลงบนดวงตาของนางอย่างเบามือ  
 
 
“ซิงซิง กอดข้าให้แน่นๆ อย่าได้มองดูสิ่งใดทั้งสิ้น”  
 
 
เมื่อพูดกับตู๋กูซิงหลัน น้ำเสียงของเขายังคงนุ่มนวลอยู่เสมอ ราวกับหยกอุ่นที่ซึมลงในหัวใจ  
 
 
“เช่นนั้นก็ต้องกอดให้เต็มที่เลย!” ตู๋กูซิงหลันไม่ได้ถอดผ้าผูกผมสีม่วงออก ตอนนี้นางกลายเป็นปลาหมึกที่เกาะติดหนึบกับร่างของจีเฉวียนไปแล้ว  
 
 
นางกลายเป็นตัวตะกละตะกลามที่กระหายไออุ่นของเขา กลิ่นอายของเขา แม้แต่ลมหายใจของเขาก็ยังต้องการ  
 
 
อย่างไรเสียตอนนี้นางก็เป็นเพียงจิตวิญญาณดวงหนึ่งเท่านั้น ไม่มีน้ำหนักอันใด  
 
 
แต่ว่าจีเฉวียนนั้นต่างกับนาง เขาบุกมายังแดนสวรรค์ด้วยร่างจริง ความอหังการเช่นนี้ตู๋กูซิงหลันย่อมไม่อาจเทียบได้  
 
 
ในเมื่อเข้าสามารถบุกขึ้นมาได้ด้วยร่างแท้จริงของตนเอง ย่อมต้องแข็งแกร่งจนถึงขั้นเหนือล้ำไปแล้ว!  
 
 
เขาสืบทอดพละกำลังและความทรงจำของท่านอาจารย์…. ว่ากันตามเหตุผลแล้ว จีเฉวียนในยามนี้ ก็คือหมิงอ๋องโดยสมบูรณ์…..  
 
 
ยิ่งไปกว่านั้น ยังแข็งแกร่งกว่าหมิงอ๋องในตอนนั้นเสียอีก  
 
 
ตู๋กูซิงหลันเชื่อในตัวเขา  
 
 
จีเฉวียนก้มศีรษะลงมา จูบลงบนเส้นผมของนางครั้งหนึ่ง  
 
 
“ความตายกรายมาถึงศีรษะ ยังจะกล้าพรอดรักกันอยู่อีกหรือ?” ตี้เสียทรงควงดาบอาทิตย์เทพมาถึงพร้อมกับไอสังหาร แม้แต่กำแพงน้ำแข็งชั้นสุดท้ายก็ยังถูกเขาทำลายจนแตกกระจายกลายเป็นผุยผงไปแล้ว พอมาถึงก็เห็นจีเฉวียนกำลังจูบตู๋กูซิงหลันพอดี  
 
 
ความเกลียดชังยิ่งทวีขึ้นจนแทบจะพุ่งเข้าไปสังหารคนทั้งสองให้ตกตายไปในทันที  
 
 
ตรัสแล้ว พระองค์ก็กวัดแกว่งดาบอาทิตย์เทพขึ้นมาอีกครั้ง ปลายดาบชี้เข้าทรวงอกของจีเฉวียน  
 
 
จีเฉวียนขยับกายเล็กน้อย ให้ตนเองเข้าใกล้ดาบของเขามากกว่าเดิม และให้ตู๋กูซิงหลันถอยห่างออกไปอีกนิด  
 
 
ตี้เสียทอดพระเนตรเห็นแล้ว ก็แทบจะอาเจียนออกมา พระองค์สะอิดเอียนจนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!  
 
 
ผูกพันกันนักหรือ?  
 
 
ซีเหอในยุคบรรพกาล แน่นอนว่าจะต้องแข็งแกร่ง แต่ถึงแม้ว่าเขาในตอนนั้นจะกลับมาแล้ว ตี้เสียก็ไม่ทรงรู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างไร  
 
 
พระองค์ได้ฝึกฝนและสร้างตบะมานานกว่าซีเหอตั้งหลายแสนปี ดูดซับไอทิพย์ในแดนสวรรค์ตลอดทั้งวันทั้งคืน พลังตบะของพระองค์เหนือกว่ากาลก่อนมากแล้ว  
 
 
ยิ่งไปกว่านั้น บุรุษที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ อย่างมาเขาก็เป็นเพียงแค่ซีเหอที่กลับชาติมาเกิดใหม่เท่านั้น  
 
 
ถึงแม้ว่าจะสามารถใช้พิณสุริยันต์จันทราได้ แต่ก็ไม่อาจทำให้มันสำแดงพลังจนถึงขีดสุด  
 
 
หากต่อสู้กับพระองค์อย่างจริงจัง คนผู้นี้ย่อมมิใช่คู่มือของพระองค์อยู่แล้ว  
 
 
……………………….  
 
 
ไกลออกไป ฮว๋ายยู่หรี่ดวงตาลง พอได้เห็นร่างที่เปี่ยมไปด้วยแสงทองระยิบระยับของตี้เสีย นางก็เกิดความภาคภูมิใจจนเปี่ยมล้มจากภายในออกมา  
 
 
ใช่แล้ว ไยนางจึงไม่เชื่อมั่นในองค์ตี้เสีย?  
 
 
พระองค์คือบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดในหกภพภูมินะ!  
 
 
สองคนนั้น ก็เป็นเพียงแค่พวกจำอวดเท่านั้น ตี้เสียมีหรือจะไม่อาจสังหารพวกเขา?  
 
 
สิ่งที่นางสมควรกระทำ ก็คือการเชื่อใจพระองค์อย่างปราศจากข้อแม้ใดๆ  
 
 
ซือเป่ยยืนอยู่ด้านข้าง พอมองเห็นประกายในดวงเนตรของนาง ก็เอ่ยออกมาอย่างเย็นชาว่า “เจ้าอย่าพึ่งด่วนดีใจไป”  
 
 
ฮว๋ายยู่หันไปถลึงเนตรใส่เขาครั้งหนึ่ง “เจ้าหุบปากเสีย!”  
 
 
……………….  
 
 
ยามนี้ ตี้เสียทรงเชิดพระพักตร์ขึ้นสูง ในดวงเนตรที่ทอพระเนตรออกไปอย่างเหียดหยาม ปรากฏไอสังหารสีแดงที่ดูโหดเหี้ยม  
 
 
พระองค์ยกดาบขึ้นมาอย่างไร้ความลังเล หมอกสีดำรอบกายของจีเฉวียนถูกแผดเผาจนส่งเสียงดังซี่ๆออกมา  
 
 
แสงสว่างอันเจิดจ้าของดาบอาทิตย์เทพ อาบไล้ลงไปบนดวงหน้าของจีเฉวียน ดวงหน้าที่งดงามและเรียบละมุนดุจเนื้อหยกโบราณ ตอนนี้มองเห็นได้อย่างแจ่มชัดและงดงามจนไร้ที่เปรียบ  
 
 
โดยเฉพาะดวงเนตรหงส์ที่งดงามคู่นั้นยิ่งสะท้อนแสงเพลิงจนเป็นประกาย  
 
 
ทั้งหมดนี้ ล้วนประจักษ์ต่อสายตาของทวยเทพทั้งหลาย  
 
 
ก่อนหน้านี้ร่างของเขาถูกกำบังอยู่ใต้หมอกสีดำ พวกตนจึงไม่อาจมองเห็นรูปลักษณ์ของเขาได้อย่างชัดเจน แต่ยามนี้เมื่อมองไป ต่างก็ต้องสูดลมหายใจเข้าไปด้วยความเหน็บหนาว  
 
 
เทียนตี้ทรงเป็นบุรุษที่งามสง่าที่สุดในแดนสวรรค์ เรื่องนี้ย่อมไม่ต้องมีข้อสงสัยอยู่แล้ว  
 
 
แต่ว่าตอนนี้ พอได้เห็นรูปลักษณ์ของจีเฉวียนอย่างแจ่ม พวกเขาก็ต้องเบิกตาโตขึ้นมา  
 
 
บุรุษผู้นี้ …..มีรูปโฉมที่มิได้เป็นรองต่อเทียนตี้เลย  
 
 
ไม่สิ ไม่เหมือนกัน  
 
 
บุรุษผู้นี้ ยังสูงสง่างามและละเมียดละไมยิ่งกว่า  
 
 
ขณะที่เหล่าเทพต่างก็ตกอยู่ในความตื่นตะลึงอยู่นั้น ก็เห็นว่ามีหมอกสีดำพวยพุ่งออกมาจากร่างของจีเฉวียน ดวงตาหงส์คู่นั้นเย็นยะเยือกดุจฤดูหนาวที่เสียดกระดูก  
 
 
ในพริบตานั้น บนข้างแก้มของเขา ก็ปรากฏลวดลายสีดำที่แปลกประหลาดขึ้นมา  
 
 
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงจนตาค้าง ในดวงตาหงส์ที่มีแต่ความดำทะมึน ตรงจุดกึ่งกลางปรากฏแสงสว่างสีม่วงขึ้นมา  
 
 
ทันใดนั้นเอง รอบกายของเขาก็สะท้อนคลื่นพลังที่รุนแรงเหลือประมาณออกมา คลื่นพลังนี้พอกระทบถูกร่างของตี้เสียก็เหมือนถูกภูเขาขนาดใหญ่นับพันลูกถล่มเข้าใส่  
 
 
เห็นอยู่ว่าดาบของตี้เสียกำลังจะแทงเข้าไปในร่างของเขา แต่แล้วกลับถูกพลังระเบิดเข้าใส่อย่างไม่อาจป้องกันจนกระเด็นออกไป  
 
 
พริบตานั้นตี้เสียทรงกระเด็นจนลอยหลุดออกไป และที่กระเด็นออกไปพร้อมๆกับพระองค์ก็คือเศษหินและเศษวัตถุจำนวนมหาศาลที่หลุดล่วงไปจากแดนสวรรค์  
 
 
………………………