SPH: บทที่ 168 เฉิงจือออกโรง
เฉิงจื่อ มองเย่หยูอย่างเย็นชา “ฉันแตกต่างจากขยะพวกนี้ คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณต้องการให้ฉันทดสอบคุณ?”
เย่หยูพยักหน้าและหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน! ลูกน้องของคุณล้มลงแล้ว แล้วคุณล่ะ หัวหน้าคนนี้ จะลุกขึ้นยืนเพื่อพวกเขาหรือไม่?”
ใบหน้าของเฉิงจื่อมืดลง ในขณะที่เขาพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันเคารพความสามารถของคุณ แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะมาหยิ่งยโส!”
“ฉันเป็นนักต่อสู้ ขั้นชําระกระดูก ระดับห้า!” ความแตกต่างระหว่างขั้น เป็นเหมือนสวรรค์และโลก! นั่นคือ การเปลี่ยนแปลงที่คล้ายกับการเกิดใหม่! “
“ความแตกต่างนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้มีความสามารถเท่านั้น ที่สามารถทําได้!”
เฉิงจื่อ มองอย่างเยือกเย็นไปที่เย่หยู “ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่อาณาจักรชําระไขกระดูก สามารถรวมพลังของเลือด ในร่างกายของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังขั้นสุดยอด! ที่ทํา ลายไม่ได้! ไม่ว่ากระดูกของคุณจะแข็งแค่ไหน ก็ยังสามารถบดขยิ้มันออกเป็นชิ้น ๆ ! ”
การแสดงออกของเฉิงจื่อ นั้นเย็นชาเหมือนน้ําค้างแข็ง ด งตาของเขาเหมือนดาบคม ขณะที่สายตาพุ่งเสียดแทงเข้าหาเย่หยู
“หัวหน้าที่แข็งแกร่ง!” แก้แค้นพวกเราด้วย! ”
“นายน้อยเฉิง ฆ่าเด็กคนนี้ซะ!”
“ ฮ่าฮ่า… นายน้อยเฉิง เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ ขั้นชําระไขกระดูก เด็กน้อย นาย กลัวหรือเปล่า!”
“ฮึ!” หัวหน้า ต้องหักแขนขาทั้งสี่ข้างของเด็กคนนี้! เพื่อล้างแค้นให้เรา! ”
ด้านหลังเฉิงจื่อ ลูกน้องทั้งสี่ของเขา ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในขณะที่พวกเขายืนขึ้น
ในขณะที่เฉิงจื่อ อยู่ที่ชั้นชําระไขกระดูก อยู่เบื้องหลังพวกเขา ในที่สุดพวกเขาทั้งสี่คน ก็ถอนความหวาดกลัวต่อ เย่หยู และเริ่มตะโกนใส่เขาอีกครั้ง และพยายามทําให้เขาตกใจ
แม้ว่าการแสดงออกของเฉิงจื่อ จะเย็นชา แต่เขาก็ยังหวาดกลัวอยู่บ้าง คิ้วของเขาสั่นเทาเล็กน้อย ขณะที่เขาสาปแช่งในใจ
“ พวกเวร มีตาแต่ไร้แวว!” ถ้าฉันต้องการที่จะต่อสู้ ฉันก็ขึ้นไปแล้วสิ
เย่หยู จ้องไปที่ เฉิงจื่อ ด้วยตาที่ลุ่มลึกของเขา ราวกับว่าเขาเห็นผ่านความคิดของ เฉิงจื่อ เขาก็ขยับนิ้วและบีบมัน
“ถ้าคุณมีความกล้า ก็ก้าวไปข้างหน้า! อย่ามัวส่งเสียงเตือนข่มหน่อยเลย!”
ด้วยมือของเขาที่อยู่ด้านหลังของเขา เฉิงจื่อ กํากําปั้นของเขา และรู้สึกว่าหัวใจของเขาหดรัดตัว
“ ดูเหมือนว่าจะมีการสู้รบที่ดุเดือด! เด็กชายคนนี้มีพลังปราณ และเลือดเป็นมังกร แม้ว่าเขาจะอยู่ในขั้นสร้างกระดูก แต่ก็ไม่สามารถประมาทได้! การโจมตีครั้งแรก มีข้อ ได้เปรียบโดยตรงโดยใช้วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง เพื่อตัดเขาออกเป็นเสียงๆ! “
เฉิงจื่อตัดสินใจแล้วและพูดว่า “เมื่อคุณต้องการให้ฉันทดสอบคุณ ฉันจะให้คุณสมความปรารถนานั้น!”
หรือ!
เสื้อผ้าในร่างกายของเฉิงจือ กระพือปีกโดยไม่มีลม พลังงานเลือดในร่างกายของเขาไหลเวียนอย่างเต็มแรง และฝ่ามือที่มีความคมอย่างใบมีด ไม่สามารถหยุดได้
“ไม่เป็นไร ฉันจะให้คุณสัมผัสกับความแตกต่างระหว่าง ขั้นการสร้างกระดูก และชําระไขกระดูกนี่คือ … ความตาย!”
ในขณะที่เฉิงจื่อกําลังพูดอยู่ เขาก็ตะโกนเสียงดังอย่างกระทันหัน มือของเขาซึ่งถูกซ่อนอยู่ข้างหลังเขาตลอดเวลา สับไปข้างหน้า ไอดาบที่เปล่งประกายเป็นเหมือนทา งช้างเผือก ขณะที่มันกําลังฟันไปทางเย่หยู
“น่ารังเกียจ!” จริง ๆ แล้วเขาเปิดตัวด้วยการซุ่มโจมตี! ”
“เย่หยู ระวังตัวด้วย!”
ซิงเหมิงและหยางเฟิงวู ผู้ซึ่งเฝ้าดูการต่อสู้จากข้างสนาม ทําให้สายตาของพวกเขาแคบลงด้วยพลังงานดาบที่เฉิงจื่อ ปลดปล่อยออกมา และร้องออกมาด้วยความตกใจ
สําหรับลูกน้องสี่คนของเฉิงจื่อที่อยู่ข้างหลังเขา พวกเขากล่าวด้วยความประหลาดใจที่น่ายินดี ฮ่าฮ่า…หัวหน้าฉลาดมาก และสามารถฆ่าเขาได้ด้วยการฟัน เพียงครั้งเดียว
“หัวหน้า คุณซ่อนการลอบโจมตีไว้ในแขนเสื้อ!”
“ เหอๆ…ฉันรัก นายน้อยเฉิงที่น่ารังเกียจ และไร้ยางอายสุดๆ!”
“ ฮ่าฮ่า เจ้าหนู ถึงขั้นเบื้อใบ้ไปเลยงั้นเหรอ!?” ”นาย มันเด็กเกินไป!”
อย่างไรก็ตามเฉิงจื่อ ไม่ได้หัวเราะ เพราะหลังจากเขาฟันลงไปแล้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!
เย่หยู ไม่ได้ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาคาดว่าจะมีการโจมตีครั้งนี้
เฉิงจื่อ มองเข้าไปในดวงตาของ เย่หยู เมื่อได้เห็นดวงตาสีเข้มของ เย่หยู เฉิงจื่อก็ตกตะลึงและเกือบกรีดร้องออกมา!
ดวงตาที่หยอกล้อนั้น ดูราวกับว่าเป็นผู้ใหญ่ที่ดูเด็กซนที่กวัดแกว่งดาบไม้ใส่เขา!
เนื่องจากดาบถูกปลดปล่อยออกมา เฉิงจื่อ ก็กัดฟัน และ ใช้ออร่าดาบในฝ่ามือของเขาก็ยิ่งเยือกเย็นลง!
รัศมีเยียบเย็น กําลังจะมาถึงเขา แต่เย่หยูไม่ขยับนิ้ว
ซิงเหมิงและหยางเฟิงวูเฝ้าดูด้านหลังของเหยู และตะโกนอย่างเร่งรีบ “เย่หยู หลบเร็ว!”
“นี่คือออร่าดาบ เยียบเย็น อย่าหมายจะกับสู้มัน!”
ออร่าดาบที่คมชัดได้เข้ามาใกล้ เย่หยูแล้ว แม้ว่าลมแรงๆ จะทําให้เส้นผมของเย่หยูพันกัน แต่เขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย และยิ้มเพียงเล็กน้อย เมื่อเขาดูออร่าดาบใกล้ เข้าใกล้เขามากขึ้น
“ฮะ!” เขากลัวจนโง่หรือเปล่า? ”
ความกังวลในหัวใจของเฉิงจื่อนั้นหายไป และความตื่นเต้นและความสุขเริ่มปรากฏในสายตาของเขา
“ฮิฮิ!” การแสดงของคุณค่อนข้างดี คุณเป็นแค่เสือกระดาษ! ”
เฉิงจื่อมองเย่หยู เห็นมุมปากของเหยู เผยให้เห็นร่องรอยการดูถูก เมื่อใช้แรงจากข้อมือของเขา ออร่าของดาบก็ยิ่งเร็วขึ้น!
” ตาย!”
ดวงตาของเฉิงจื่อ นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่า เขาได้เห็นการเสียชีวิตของความภาคภูมิใจของสวรรค์ที่ไม่มีใครรู้ ภายใต้คมดาบของเขา!
เคร้ง!
เสียงดังแสบแก้วหู เป็นเสียงที่เกิดจากโลหะกระทบกัน ดังก้องไปทั่วสนามกีฬา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เอ๊ะ?” รุ่นน้อง ไม่เป็นอะไร! “
ซิงเหมิงและหยางเฟิงวู ปิดตาแล้วไม่สามารถทนได้ เมื่อเห็นเย่หยู จะถูกฟันต่อหน้าพวกเขา
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้ยินไม่ใช่เสียงของมีด สับลงไปในกระดูกของเย่หยู แต่เสียงที่คมชัดของมีด!
เมื่อพวกเขาเปิดตา ซิงเหมิงและหยางเฟิงวูก็ตกใจ เมื่อพบว่าเย่หยู ไม่ได้บาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ยืนนิ่งอย่างสมบูรณ์แบบ เฉิงจื่อ ต้องระงับความตื่นเต้นบนใบหน้าของ เขา
เมื่อเห็นเย่หยู จับใบมีดคล้ายดาว ในมือข้างหนึ่ง เฉิงจื่อ จ้องที่เย่หยู ด้วยความไม่เชื่อ ขณะที่เขาพึมพําว่า “เป็นไปได้อย่างไร!”
“คุณแปลกใจมากเหรอ?”
เย่หยู หัวเราะเบา ๆ กะพริบตาและมองดูเฉิงจื่อ
อึก!
เฉิงจื่อ อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลาย เนื่องจากขนบนร่างของเขาลุกพรึบทั้งตัว!
“นี่คือออร่าดาบ! คุณ, ร่างกายที่ไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากมาย, คุณจะทนต่อมันได้ยังไง!”
เมื่อมองไปที่เฉิงจื่อที่ตกใจ เย่หยู ยิ้มเยาะ และออกแรงบีบด้วยฝ่ามือของเขา
“กร้อบแกรับ!”
หลังจากเสียงที่คมชัดภายใต้ การจ้องมองของเฉิงจื่อ เย่หยู หักดาบ ด้วยมือเดียว
ปัง!
เกร็งเกร็งเกร็ง!
ใบมีดถูกแตกเป็นชิ้น ๆ และเปลี่ยนเป็นแสงที่พุ่งออกมาทุกทิศทาง
ปัง !ปัง! ปัง!
พลังงานคล้ายดวงดาวที่กระจัดกระจาย ทําให้เกิดพื้นที่โล่งรอบสนามกีฬา ฝุ่นละอองลอยขึ้นไปในอากาศ
สายลมอ่อนโยนพัดผ่านมาและฝนตกลงไป พื้นที่ว่างรอบเย่หยู และ เฉิงจื่อ เต็มไปด้วยหลุมอุกกาบาตที่เต็มไปด้วยสะเก็ดดวงดาวแตก!
เฉิงจื่อ ประหลาดใจ ดวงตาเบิกกว้าง เขามองเย่หยู ด้วยความตกใจ และตะโกนออกมาว่า “เป็นไปได้อย่างไร นี่เป็นไปได้อย่างไร!” ฉันอยู่ในระดับที่ห้าของชําระไขกระ ดูก! ฉันรวบรวมพลังปราณ เพื่อจัดพลังขั้นสุดยอด! ทําไม มันไม่ได้ผลกับแก! ”
เย่หยู ปลดปล่อย ดาบพลังปราณที่ล้อมรอบฝ่ามือของเขาเบา ๆ แล้วก็ยิ้มและพูดว่า “บางทีพลังดวงดาว ที่คุณกลั่นออกมา อาจเป็นเต้าหู้ชนิดหนึ่ง?”
ใบหน้าของเฉิงจื่อ มืดลงในขณะที่เขาสาปแช่งในใจของเขา “แกสิเป็นเต้าหู้”
แต่เฉิงจื่อ ไม่กล้าเปิดเผยความคิดของเขา ไม่ว่าเย่หยู จะต้านทานออร่าดาบของเขาได้อย่างไร เฉิงจื่อ เข้าใจดีว่า เขาไม่สามารถทําให้คนแบบนี้ขุ่นเคืองได้!
เฉิงจื่อ คลี่ยิ้มด้วยรอยยิ้มอย่างประหม่า “นั่นเป็นเพราะฉันไม่มีประสบการณ์ด้านศิลปะการต่อสู้ ฉันทําให้คุณผิดหวัง! การทดสอบจบลงแล้ว พวกเราจะจากไปได้หรือยัง?”
“จะจากไป?”
เย่หยู ยกคิ้วของเขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ผมยังไม่ขยับเลย คุณก็จะไปแล้วเหรอ?”
ร่างกายของเฉิงจื่อสั่นเทา และมีเหงื่อเย็นปรากฏบนหลังของเขา “ ใช่แล้ว! ช่วยอ่อนโยนขึ้นอีกหน่อยเถอะ!”
“เอาล่ะ!” เย่หยู พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ผมจะอ่อนโยนให้มาก!”
นิ้วของเขาเหมือนดาบ เมื่อมันเฉือนไปยังหน้าอกของ เฉิงจื่อ!
ฉึก!
ลําแสงดาบ พุ่งออกมา และตกลงบนร่างของเฉิงจื่อ!
เฉิงจื่อ เป็นเหมือนกระสอบผ้าขี้ริ้ว ขณะที่เขาถูกเหวี่ยงถอยหลัง เขาชนกับพื้น และคลุกฝุ่นขมุกขมัว
ในขณะที่ฝนตกลงมาเฉิงจื่อ ที่นอนอยู่บนพื้น ไม่ทราบว่าเป็นหรือตาย มีแผลยาว และแคบที่หน้าอกของเขาสีดําคล้ํา เลือดไหลไม่ใช่เพียงหยดเดียว แต่พุ่งออกมา!
ลูกน้องทั้งสี่ที่เฉิงจื่อพามาพร้อมกับเขา ต่างก็งงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภายใต้การจ้องมองของเย่หยู
พวกเขาสั่นเทาไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
